Twijfel over de twijfel

J.W.N. van Dooijeweert | 11 reacties | 07-06-2012| 15:20

Voor evangelist Van Dooijeweert. Het is zo'n negen jaar geleden dat de Heere me heeft laten zien dat ik schuldenaar ben voor God. Dat is een heel proces geweest van strijd en afvragen of alles wel van God was, of ik mezelf niet bedrieg, jaren van voorzichtig geloven en hevige twijfel of het toch echt voor mij was. Nu mag ik sinds een jaar weten dat ook mijn zonden vergeven zijn door de Heere Jezus. Het ligt zo vast in Hem. Zo'n groot wonder, het is voor mij niet te bevatten en toch is het zo. Nu hoor ik regelmatig om mij heen over twijfel. Ik twijfel wel aan mezelf en ook denk ik wel eens, zou de Heere me wel horen. Toch is er ten diepste dat zeker weten, omdat de Heere het heeft gezegd. Hij kan niet liegen. Eerlijk gezegd is verstand en gevoel niet altijd in overeenstemming. Ik hoop dat u begrijpt met wat ik bedoel als ik zeg: ten diepste is dat zeker weten van behouden te zijn. Omdat het Gods werk is. Hij laat niet varen het werk dat Zijn hand begon. Ik heb Hem elke dag, elk moment nodig. De dominee zei het zondagavond tijdens de behandeling van zondag 2: De mens is niet eerst ellendig, dan verlost en dan vervolgens z'n hele leven dankbaar. Ik dacht daar over na en dacht: mijn nieuwe "ik" wel. Echter zit mijn oude mens er ook nog steeds en daar ervaar ik telkens weer die cirkel van ellende, verlossing, dankbaarheid. Soms alle drie door elkaar. Kloppen daarover mijn gedachten? Of zegt de Heere daar iets anders over? Mensen zeggen: "Jij heb het altijd op zak. Jij bent er." O, dan begrijpen ze niet wat ik bedoel! Gisteravond was ik bij een oude mevrouw op bezoek. Toen ging het over de zekerheid van het geloof. Toen ik vroeg of zij dat mocht weten voor haarzelf antwoordde ze: "Zekerheid? En dat een week vasthouden? Dat bestaat niet! Nee dat bestaat niet." Ze voegde eraan toe: "Niet voor mij tenminste." Onderstaand stukje mailde iemand naar mij over "twijfel". "Ik geloof ook van harte dat God niet liegen kan, maar persoonlijk vind ik het niet vreemd dat ik kan twijfelen. Daar ben ik mens voor. Ik vraag soms ook aan mijn man, hou je nog van mij? Die onzekerheid ligt ook bij mij. Wat heb je vroeger allemaal als kind mee moeten maken, enz. Ik denk dat alles bij elkaar het echt wel heel helder is waarom ik kan twijfelen. Ben ik daar blij mee? Nee. Maar aan de andere kant denk ik ook dat je het niet kunt doen met je laatste bemoediging door de Heere. Stel dat dat al een tijd terug is en je 'teert' daar nog op, dan is daar toch de meeste liefde uit weg en verlang je toch naar een nieuwe ontmoeting met God? God zal ze Zelf bevestigen en schragen... Als we kijken in de Psalmen, kinderen van God zien we daar ook twijfelen... en zij wisten echt wel een kind van God te zijn!" Einde citaat. Twijfelden ze of ze gered waren? Ik vraag ook aan mijn man of hij nog van me houdt, toch weet ik zeker dat we getrouwd zijn. Drie avondmaalsvieringen heb ik strijd gehad of ik aan moest gaan of niet. De laatste keer liet de Heere me in de voorbereidingsweek zien hoe ik op mezelf zag en niet op Hem. Die keer werd ik aangebracht. Oh de Heere zorgt zo goed voor me. Niet te begrijpen, Hem alleen zij alle eer! Na die tijd zei iemand: "Weet waar je aan begonnen bent." Hij verduidelijkte: "Er kan veel strijd op volgen." Er kwam in mijn gedachten: weet waar ik aan begonnen ben? Niet ik ben ergens aan begonnen. Het is de Heere die me bracht aan Zijn tafel. Er kwamen twee ouderlingen op bezoek en we hebben een fijn gesprek mogen hebben. Er is tot nu toe geen twijfel geweest over het deelnemen aan het avondmaal. Alleen twijfel over de twijfel. Toch houd het me bezig wat ik verschillende mensen over twijfel hoor zeggen. Ik heb het allemaal tegen de Heere gezegd. Nu zag ik uw naam staan en meende ik dat ik m'n verhaal aan u voor mag leggen. Door alle opmerkingen ga ik denken. Ik denk dan: hoe is dat toch? Twijfelt elk kind van God die zekerheid van de Heere heeft ontvangen regelmatig of hij/zij wel gered is? Zou u mij willen antwoorden?

Beste vraagsteller. Wij zitten momenteel in Peru, diep in de "selva centraal" (jungle). En hier kwam ik je vraag tegen. Een mail die me blij maakte! Je mag natuurlijk gerust je vraag op deze manier stellen, maar ik neem gelijk ook maar de vrijheid om vraag en antwoord, geheel anoniem, toch door te sturen naar Refoweb. Waarom?  Omdat je brief zo heerlijk onbevangen is en positief je geworstel doorgeeft in een wereld vol twijfelaars (twijfelen is wel zonde). Je brief heeft me geraakt door de openheid en onbevangenheid. Ook door de eerlijkheid.

Als je schrijft over je ervaringen zo’n negen jaar geleden, dan herken ik de bijbelse lijn in je bekering. Bij de een is de weg wat langer, bij de ander wat korter. Daar speelt je achtergrond een grote rol in. Maar het komt op hetzelfde neer: eerlijk geworden tegenover de Heere God. Zonden belijden en verder worstelen, naar de Heere Jezus vluchten. Met blijde dagen, met dagen vol twijfel en dagen waarin alles zo vast stond als een rots. Tot… het moment dat je zeker mocht weten dat je zonden vergeven zijn.

Heel mooi wat je zegt: "Voorzichtig geloven en hevige twijfelen wisselden elkaar af."  En dan vol verwondering je afvragen: Kan dat voor mij? En dan is er nu die volle zekerheid: "Mijn zonden zijn vergeven! Het ligt zo vast in de Heere Jezus." Een zuster zei het eens zo tegen ons: "De Heere heeft mijn zonden achter Zijn rug gegooid. In de zee. Eeuwig vergeten." Heerlijk, wondervol, hoopgevend voor  iedereen die het leest. Maar ook tot verheerlijking van de Heere. En dan niet verder leven als de eeuwige twijfelaar, maar weten Wie je gered heeft.
 
Maar ja, dan komen de verhalen over twijfel toch ook bij jou terecht. De eindeloze twijfelverhalen die vaak nergens op slaan. Ik kan begrijpen dat je momenten hebt dat je twijfelt aan jezelf. Wie zal dat nooit eens hebben? Een oude vriendin van ons, die al lang juichen mag voor Gods troon, zei altijd: "Ik kan soms twijfelen aan mijzelf en de duivel probeert me steeds weer aan het twijfelen te brengen. Maar aan mijn staat als geredde zondaar,  en aan de Heere twijfel ik nooit!" En dan straalde ze...

Ik begrijp  heel goed dat verstand en gevoel niet altijd in overeenstemming zijn. Wat heerlijk om dan ten diepste toch zeker te mogen weten dat je zonden vergeven zijn. Dat die drie zaken die je noemt; ellende, verlossing en dankbaarheid soms helemaal door elkaar heen liggen is heel bijbels. Ze zijn als een cirkel verweven. Je gedachten kloppen heel goed hoor. Ik zou willen dat veel meer mensen op deze manier  met hun geloof bezig waren.

Wat gezegd word over Gods kinderen in de Bijbel, dat die ook twijfelden... Ik vraag me af of mensen wel beseffen wat het verschil is tussen twijfelen en vertwijfeld geraken door de omstandigheden of door eigen leven. Of de gelovigen in de Bijbel twijfelden? Nee! Denk alleen al aan Job: Ik weet; mijn Verlosser leeft.

Wat mensen zeggen over "altijd op zak hebben..." is heel onbijbels. Als je dicht bij de Heere leeft zul je veel van Zijn liefde ervaren en gesterkt worden in je geloof. Mensen die zo praten begrijpen inderdaad niet wat jij bedoelt en ook niet waar het in werkelijkheid om gaat. Die dit zeggen hebben meestal zelf niets of niet veel.

Wat die oude vrouw zegt: "Zekerheid? En dat een week vasthouden? Dat bestaat niet, nee dat bestaat niet." Ze zei er wel iets heel belangrijks bij: "Niet voor mij tenminste." En zolang ze op deze manier blijft denken zal ze ook nooit die echte vastheid van het geloof leren kennen. Ze staat zichzelf in de weg.

Het stukje dat je kreeg toegestuurd is duidelijk een ontboezeming van iemand. Heel herkenbaar in de manier van spreken. "De laatste bemoediging", is een geijkte uitdrukking. Maar volgens het Woord is het leven van een gelovige niet een leven van bemoediging naar bemoediging, maar een volgen van Jezus van stap tot stap en daar ligt de kracht om in het geloof te leven.

Al met al beste vraagsteller, is je brief een helder getuigenis dat de Heere naar jou omgezien heeft en je uit de modder van de wereld en de zonden heeft getrokken en dat Hij je nog steeds bewaart  voor twijfelgeloof. Hoe heerlijk is het dan ook om het Heilig Avondmaal te vieren. Doe dat tot Mijn gedachtenis...

Laat maar langs je heen gaan wat broeders en zusters over je geloof zeggen. Zoek steeds de nabijheid van de Heere in je leven. Hij zal je leiden in grazige weiden en ook wel eens langs diepe afgronden, maar steeds zal Hij er zijn met Zijn stok en Zijn staf om je te troosten en eenmaal thuis te brengen. Alles zal moeten meewerken ten goede. Spreek vrijmoedig over de Heere, Die je kocht met Zijn Bloed. "Komt maak God met mij groot!..." Zie met een verwonderd oog en een dankbaar hart op naar de Heere. Tracht anderen te winnen voor Zijn dienst. Je steeds realiserend dat je zelf niets bent maar dat de Heere alles voor je is. Hij staat voor Zijn werk in!

Het ga je goed. Als er nog andere vragen zijn laat het gerust weten. We proberen wel weer.

Evangelist J. W. N. van Dooijeweert

Dit artikel is beantwoord door

J.W.N. van Dooijeweert

• Geboortedatum:
  23-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

266 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven