Refocultuur
Ds. B. J. van de Kamp | 14 reacties | 06-06-2012| 13:01
Vraag
Vroeger was ik vurig voor de refocultuur. Onze leer, onze levenshouding en diepe bijbelkennis leverden mij de overtuiging dat onze manier niet de enige, maar wel de beste vorm van christendom was. Die vurige overtuiging ben ik kwijt, doordat ik de laatste jaren wat meer van de wereld heb gezien. Ik ben met christenen uit verschillende werelddelen in aanraking gekomen door mijn reizen en zag daar veel meer liefde, ruimte en zekerheid. Ik ben me er tegelijk van bewust dat het gras altijd groener lijkt en dat ik hoogstwaarschijnlijk alleen de mooie kanten heb gezien, en niet de scherpe kantjes heb ervaren. Voor de duidelijkheid: ik wil niet mijn eigen nest bevuilen, of afstand nemen van de reformatorische leer. Die leer is door en door bijbels en ik ben dankbaar voor het feit dat God mij in dit land heeft geplaatst, in een liefdevol, christelijk gezin. Ook is het niet zo dat ik op het punt sta om van kerkgenootschap te veranderen of om de botte bijl te hanteren als het om de refowereld gaat. Ik heb geen antwoord op deze vraag: Wat zijn (naast trouwe kerkgang en een uiterlijk nette levenswandel) de grote pluspunten van de reformatorische wereld? En onze levenshouding? Zijn we niet verworden tot een koude, dode club die zijn eigen werkelijkheid geschapen heeft? Waarom schrijven we andere christenen af die andersdenkend zijn? Waarom maken we het de Heere zo moeilijk om in ons hart te komen? Waarom voegen we voorwaarden toe om zalig te worden? Waarom accepteren we elkaar niet als broeders en zusters, maar is het pas okee als "jij net zo denkt als ik"?
Antwoord
Beste vragensteller,
Je ervaring en vraag is voorstelbaar. Zit je alleen in je eigen wereld, dan denk je vandaaruit. Ons Nederlands cultuurtje in Refoland is gestempeld door een negatieve insteek. Ik weet nog steeds niet goed waar dat nu vandaan komt. Maar nooit zal ik mijn vakantie in Schotland vergeten waar wij als wildvreemde jongens bij een Freepresbyterian predikant aanbelden om de zondag in zijn gemeente mee te leven. Wij werden begroet als broeders in Christus, terwijl we nog geen woord over het geloof hadden gezegd. Ook kregen wij geen verhoor, maar werden ogenblikkelijk meegenomen in het deelgenoot zijn van het kind-zijn van God. Bij het afscheid gaf hij ons de zegen van God mee. Deze begroeting was een ongekend warm bad. Wat jammer dat wij dat zo niet kennen.
Wat doe je daar nu mee? Ik ben dat gewoon gaan vertellen. Ik ben vanuit die ontdekking gaan leven in de gemeente waar ik thuis hoorde. Wat een zegen om de wereldwijde kerk te ontmoeten die God heeft. Vervolgens heeft het mijn houding veranderd. Ik ben niet meer gaan vragen: "Ben jij een kind van God?" Maar veel meer: God heeft oneindig meer kinderen dan ik ooit kan bedenken in een geweldige grote veelkleurigheid. Als je gelovigen verwacht ontdek je veel meer, dan wanneer je begint met de vraag: Zou hij of zij wel een gelovige zijn?
Je moet dit niet van anderen verwachten, maar dit gewoon zelf uitleven. God heeft jou die ontdekking gegeven om ook door te geven.
Het is goed om elkaar te stimuleren om eens positief en verwachtingsvol over je kerkmuur heen te kijken. Dan zie je veel meer. Dat is net zo als je Bijbellezen, kerkgang etc. Verwacht je iets van God te zullen krijgen, naar Zijn belofte of verwacht je het niet? Jezus heeft gezegd: U geschiede naar uw geloof(sverwachting)!
Ik denk dat ik hiermee de kern te pakken heb. Mocht je meer vragen hebben, die n.a.v. hiervan wilt aanscherpen, dan ben ik hartelijk bereid daarop verder in te gaan.
Hartelijke groet,
B. J. van de Kamp
Dit artikel is beantwoord door
Ds. B. J. van de Kamp
- Geboortedatum:21-11-1950
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Hierden
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Stekels gaan soms overeind staan als er iemand verteld een kind van God te zijn en ondervraagd in allerlei zaken.
Gelukkig kan het in NL ook anders en wel liefdevol
Naar mijn idee denken wij refo-gelovigen zelf niet meer na, we geloven alles wat een ds. verteld, ik heb het er ook moeilijk mee, maar ik verlang zo naar een geloof waar we een zijn, geen ruzie maken, de HH kerk heeft vele gezinnen gescheiden....., ja ..., dat was de bedoeling van God. Heeft God of wij de scheidingen veroorzaakt?
Wij mensen praten over God's wil en tegelijkertijd lappen we al God's regels aan onze laars. De tien geboden...., ja..., als het ons uitkomt.
Verder zijn je reacties OK hoor, maar ik ben soms zo teleurgesteld over al die verschillen in ons refo-geloof, laat staan in alle protestantse geloven en ik heb ook helemaal niets tegen de RK kerk, wel tegen het instituut het Vaticaan.
Ik ben zo in verwarring geraakt, dat ik het bij beide even voor gezien houdt.
Ik geloof dat dat geloof bestaat en dat dat het allerheiligste geloof is.
Ik las ergens:
Er is maar één land: de wereld
Er is maar één volk: de mensheid
Er is maar één religie: de liefde
Dit is mijn allerheiligste geloof.
