Enorme indrukken van hel en oordeel

0/11 jaar geleden heb ik ongeveer hetzelfde meegemaakt. Ik leefde zonder God. Van de een op andere dag radicaal omgekeerd, toen ik indrukken kreeg van Gods heiligheid, goedheid en rechtvaardigheid en in dat licht indrukken van dood, hel en het eeuwige oordeel en dus mijn zonden. Ik had toen verkering met een meisje, maar dat ging gewoon echt niet meer. De zonden die je voorheen samen deed, kon ik gewoon niet meer: slechte muziek, etc. etc. De verkering is toen ook uit gegaan. Ruim een jaar na deze omslag heb ik heel wettisch geleefd en op zich is daar niet direct iets mis mee, maar wel wanneer het zonder geloof is in de Wetvolbrenger, Jezus. Deze wettische levenstijl is niet te begrijpen door je partner en kan juist ergernis opwekken. Daarom denk ik dat het beter is je partner door de liefde van het Evangelie te lokken tot het breken met de zonde. Ik schreef dus dat ik ruim een jaar wettisch geleefd had, maar wel zonder Jezus. Dat is pas echt afschuwelijk, wanneer je vroom leeft, maar zonder verbonden te zijn met Christus door het geloof. Daar tergen we God mee, dat is tot oneer van God, omdat we onze eigen wettische krachten hoger achten, dan Christus lijden en sterven voor vijanden. Omdat ik in het hele verhaal niets lees over Jezus, denk ik dat het goed is om de vraagsteller te wijzen op Jezus alleen, want wanneer je Zijn vrede en rust ervaart in het hart, dan gaat er zoveel van je uit, omdat Christus in je hart woont. En ik ben er van overtuigd dat door Zijn liefde in ons, anderen aangezet kunnen worden tot bekering en geloof. Ja, gebed hierbij is onmisbaar, maar zonder Christus is alles ijdel en tevergeefs. Zonder Christus ben je hard en veroordelend naar anderen, maar met Christus in je hart straal je blijdschap en liefde uit, dat trekt, dat lokt en dat beweegt mensen om Jezus ook te leren kennen. En wanneer je Hem kent, dan wil je ook niet meer in de zonde leven, hoewel het hart geneigd is tot alle kwaad, maar Hij is alles voor je wanneer je door het geloof leeft.

Toen ik de Heere Jezus uit genade door het geloof mocht aannemen, voelde ik mij als een herboren mens, want toen was ik pas echt gelukkig en voor die tijd was ik dat niet. Bid God dat Christus onmisbaar en dierbaar voor je wordt en wanneer je verlost wil zijn van het oordeel, de vloek van de Wet, dan zeg ik met Paulus: geloof in de Heere Jezus en je zult zalig worden. D.w.z. vertrouw je leven aan Hem toe omdat Hij gezegd heeft: "Wie tot Mij komt, zal ik geenszins uitwerpen".

Heel veel sterkte en Gods genade toegewenst in deze moeilijke situatie.

Beste vraagsteller,

Met mij gebeurde het omgekeerde. Mijn vrouw kwam tot geloof en ze kon toen in veel dingen niet meer meedoen waar ze vroeger wel in meedeed en die ik nog wel deed. Dingen die ze wel samen kon doen deden we wel samen, maar andere dingen niet meer. Wat ze wel deed was voorlezen uit de Bijbel en dingen vertellen van haar geloof. Bij mij is toen een hevige inwendige strijd losgebarsten doordat God in me ging werken en een jaar later kwam ik ook tot bekering en geloof.

Lees ook 1 Kor 7:10-16
"Als een vrouw een ongelovige man heeft en deze stemt ermee in bij haar te wonen, moet zij hem niet verlaten." en "Maar als de ongelovige scheiden wil, laat hij scheiden. De broeder of de zuster is in zulke gevallen niet gebonden".

Laat de keus dus aan haar, maar volg jij je eigen pad met Jezus Christus. Wees gewoon eerlijk en open daarvan en getuig van het geloof dat in je is. Doe of laat de dingen niet uit een wetticisme maar uit een behoren bij een nieuw (hemels) Koninkrijk, dat van Jezus Christus (lees Rom 6) en een trouw aan Hem.

De genadetroon (troon der genade) is Jezus Christus. Ga hier altijd vrijmoedig naar toe (in gebed en geloof) om barmharigheid te verkijgen en genade te vinden en geholpen te worden. Hij is geen hogepriester, die niet kan medelijden hebben met onze zwakheden. - Heb 4:15-16, zie ook Rom 3:16.

verder sluit ik me graag aan bij mp82

@jsbach
Wanneer de ouderling overtuigend kan aantonen dat het zonde is, dan moet je er afstand van doen. Als we niet door het geloof leven, zondigen wij.

We dreigen een beetje off-topic te gaan. Excuses.
Een waar christen volgt Christus na en zijn wandel is in de hemel waar Christus is en verwacht Zijn wederkomst.
Ik denk dat het een levensles, altijd weer opnieuw leren: we hebben hier "geen blijvende stad", en dat onze wandel in de hemel behoort te zijn. Lees de brieven Paulus aan Efeze, Filippenzen en de brieven van Petrus. Leerzaam en opwekkend om heilig voor Hem te leven en te verlangen naar Zijn wederkomst.

Het leven van een Christen is een stervend leven, sterven aan de zonde, maar ook een leven met Christus, hoe meer we zien op Christus, hoe meer we opwassen in de kennis en de genade van de Heere Jezus Christus en hoe meer we de zonde gaan haten en laten, maar ook gaan zien.
Ook een les van Jezus is "uit genade ben je zalig geworden". Echt alles is genade. Weet ik mijn boezemzonde te onderdrukken. Het is genade van Hem. Weet ik stille tijd in te plannen om Hem te zoeken in het Woord en te ontmoeten in het gebed? Het is genade van Hem. Het komt niet uit de mens.

Het zal weer niet helemaal op de refo-lijn zitten, maar ik vraag me soms af: Als je al lang samenleeft alsof je getrouwd bent, ben je dan voor God niet gewoon getrouwd? Zou God persé onze handtekening willen zien? Heel strikt Bijbels genomen is er geen opdracht voor een wettelijk huwelijk...
Als je je nu afwendt van je partner pleeg je misschien wel echtbreuk...
Zomaar wat gedachten...
Persoonlijk kan ik er ook geen sluitend antwoord op vinden.

Mp82:

Mag ik wat vragen...
Ik snak naar onderwijs juist over deze zinnen die je zo eerlijk beschreven hebt en die me troffen:

dus dat ik ruim een jaar wettisch geleefd had, maar wel zonder Jezus. Dat is pas echt afschuwelijk, wanneer je vroom leeft, maar zonder verbonden te zijn met Christus door het geloof. Daar tergen we God mee, dat is tot oneer van God, omdat we onze eigen wettische krachten hoger achten, dan Christus lijden en sterven voor vijanden.

Als ik ergens steeds mee bedrukt wordt is het mijn vroomheid, eigen gerechtigheid, hoogmoed, het zoeken van mijzelf. En niets niets versta ik van Zijn werk, en dat is dagelijks mijn gebed omdat ik voel dat het daar heen moet. Ik voel me vaak verlamd omdat ik me een diep blind dood mens voel die niets niets verstaan van Zijn werk. Wat een verborgenheid. Daar moet het heen. Soms geeft de Heere wel bemoedigingen waardoor alle weerstand even als het ware lijkt verbroken te worden, maar ik voel zo dat ik alles, ja werkelijk alles moet verliezen. Een weg die ik niet begrijp, maar wel moet gaan. Maar altijd kom ik dit weer tegen die hardnekkige troste hard wat niet buigen wil.
Hoe heeft de Heere je daarvan verlost??? Hoe heb je een zicht gekregen op Zijn werk.
Het is toch wel een grote genade als Zijn bloed waarde voor je krijgt, hoe kom je op die plek, als je een farizeeer bent.
Ik hoop van harte dat je daar iets van zou willen schrijven!!!!!

Een heilbegerige ziel! Die alle godsdienst zonder Christus (misschien iets) heeft leren verachten, en al het hare (misschien iets) als schade en drek ziet maar toch een harde huichelaar blijft, die smeekt om Christus, en tegelijk zonder Hem leeft, versta je deze regel?

En wat deze man vraagt, en wat jij schrijft vanuit je leven dat raakt me, want zulke zielen
gaan de zonde haten (en niet hoever kan ik gaan en mag ik gaan) en begeren Hem.

Beste Berger,
Je vraagt dus aan mij hoe ik zicht kreeg op Christus en Zijn werk. De weg er naar toe, zeg ik altijd, is voor elk mens anders, de een wordt getrokken met koorden van liefde en de ander door de hamer van de wet. Maar ook de diepte en de lengte van het ervaren van zonde en schuld is verschillend en ook de uiting daarvan. Karakter speelt hierbij een belangrijke rol. Ik was duidelijk gebroken door de de deugden van God (Gods goedertierenheid, rechtvaardig etc.) Ik deed er alles aan om God gunstig gezind te krijgen. Maar de Heere liet mij zien (en dat doet Hij aan iedereen die het leest), dat al mijn gerechtigheden een wegwerpelijk kleed waren (Jes. 64:6). Echt waar, ik wist echt wel af van de Heere Jezus, maar ik was nog helemaal blind voor het feit dat Hij gekomen was om de Wet te volbrengen, om te zoeken en zalig te maken dat verloren was (Luk. 19:10). Romeinen 4 vers 5 was voor mij een eyeopener, ik las daar: Doch dengene, die niet werkt, maar gelooft in Hem, Die den goddeloze rechtvaardigt, wordt zijn geloof gerekend tot rechtvaardigheid. Dat was het moment dat ik oog kreeg voor Christus. Ik heb me serieus verbaast dat er stond dat Hij de goddeloze rechtvaardigt door het geloof in Hem (dat is de Heere Jezus). Ik kon ook geen andere etiket bedenken voor mezelf dan “goddeloze”. Ook stond staat in die tekst “degene die NIET werkt”. Daar moest ik over nadenken. Rond die tijd gingen mijn oren ook open voor Christus in de zondagse prediking. Ik hoorde dat Christus ons wil hebben zoals we zijn: zondaar. We hoeven niets mee te brengen dan alleen zonde. Ja, ik heb gehuild, tranen van berouw over mijn zonde en schuld, ik heb wat afgebeden met de hoop “God zal me nu vast wel genadig zijn”. Maar Hij liet mij zien, dat AL mijn gerechtigheden, niets anders waren, dan leunsels op zandgronden. Al mijn tranen, al mijn bidden, al mijn kerkgang, al mijn bijbel lezen, alles wat maar vroom was, was een wegwerpelijk kleed. Het kan ons niet redden van de welverdiende straf. Ik voelde me walgelijk voor God door al mijn vrome bezigheden. Want waarom? Ik had Christus met mijn zonden, met mijn goede werken in feite gekruisigd, omdat ik al die tijd van vroomheid Zijn bloed onrein geacht heb. Ik las toen de tekst “die tot Mij komt, zal Ik geenszins uitwerpen” (Joh. 6:37). Ook hoorde ik in een preek dat ik mocht komen zoals ik was. Ja, en toen heb ik het er maar op gewaagd. Ik had ook geen andere keuze meer. Jezus was voor mij nog het enige redmiddel. Hoe? Ik ben naar mijn slaapkamer gegaan, en heb gebeden en gezegd in ongeveer deze bewoordingen: ‘Heere, hier ben ik, ik heb niets dan alleen zonde. Heere, U zegt in Uw Woord: die tot Mij komt, zal Ik geenszins uitwerpen. Hier ben ik dan. Neem mijn leven in Uw hand’. Een heel kort gebed, maar ik heb heel bewust ervaren dat de hitte van Gods gramschap vanaf dat moment geblust is door Christus bloed. Ik had zo’n vrede, zo’n rust in mijn hart. Heerlijk, verlost van zonde, verlost schuld, verzoening met God door Christus kruisverdiensten. Het is niet altijd zo gebleven hoor. Ik heb naderhand nog vaak terug verlang naar die bewuste vrede in het hart. En nog dagelijks ben ik Hem nodig, omdat je hier op aarde nooit afbekeerd bent. Ik ben nog steeds zondaar, en nog steeds geneigd tot alle kwaad, maar wat een verademing om te weten Hij alleen mijn gerechtigheid is.
Een persoonlijk getuigenis van mijn kant. Ik hoop dat je er wat aan hebt. De vrede kan ik je niet geven, maar de Heere Jezus kan dat wel, en ik weet zeker dat Hij er zeer naar verlangt om jou te ontvangen als zondaar, ga daarom tot Hem die gezegd heeft: ‘die tot Mij komt, zal Ik geenszins uitwerpen’. Nooit is er iemand door Hem afgewezen die als zondaar tot Hem kwam. Hoe je van je hoogmoed af komt? Door naar Hem te gaan! Hoe kom je af van je zelf bedoelen? Door naar Hem te gaan. Hoe je van je huichelaars gestalte af komt? Door naar Hem te gaan. Vergeet niet waar Christus Geest werkt, daar werkt de satan ook door juist jou van Hem af te houden door al je zonden te vergroten en te verergeren. Maar hoe verschrikkelijk en afschuwelijk ze ook zijn: Jezus alleen! Dat is het antwoord. En Hij weet raad ook hoe jij om moet gaan met boezemzonden, Jezus is antwoord alleen. Hoe dichter bij Jezus, hoe minder vatbaarder we zijn voor de zonde. Verwacht geen bijzondere ervaringen buiten het Woord om. Maar lees veel in de Bijbel over Jezus, lees de brieven Paulus, Petrus en Johannes, maar ook veel goede boeken waarin Jezus centraal staat. Dat is zo’n weldaad voor de ziel. Het verbind je echt heel nauw met Christus. En vergeet het gebed niet.
Ik heb dit meegemaakt toen ik 20/21 jaar was. Ik wil er maar mee zeggen, dat we echt niet te jong en ook niet te oud zijn om tot Hem te gaan. Dat maakt de duivel alleen maar wijs.
Met vr. gr.,
MP
Nog een paar waardevolle / bemoedigende citaten van oudvader John Flavel:
“De duivel doen zijn best de aannemende daad van het geloof te beletten.”

“De binnenkamer is de weg waarlangs de verbintenis met Christus tot stand komt.“

“De satan fluistert de mens toe dat het hen ontbreekt aan grotere droefheid, diepere verootmoeding van de zonde, dat er geen hoop is om aangenomen te worden door Christus. Maak uw ziel los uit deze valstrikken van de satan, vanuit de gedachte aan deze ontwijfelbare waarheid: Christus verwacht van u niet meer verootmoediging dan die welke de hartelijke en welbewuste toestemming voortbrengt.”

“Geef in het werk van het geloof de moed niet op, ook al komen bij de eerste daad ervan de vrede en de troost er niet meteen in mee; sterker nog: al zou de nood op dit moment nog groter worden! De eerste zaligmakende daad van het geloof brengt u heel zeker in een staat van vrede, maar zij zal misschien niet meteen het gevoel van vrede voortbrengen. Het kan zijn dat u, nadat u hebt geloofd en Christus hebt aangenomen, met een bepaald tegenslag te maken krijgt, waardoor u eraan twijfelt of Christus u nu wel of niet aangenomen heeft, of Hij enige liefde voor uw ziel heeft of niet. Houd toch vol, of de troost komt of niet. Hoewel Christus en de troost niet scheiden zijn, is dat met Christus en het gevoelen van de troost wel. Denk niet dat al uw noden voorbij zullen zijn zodra u gelooft, want er staat in Hebreen 4 vers 3: Wij die geloofd hebben, gaan in de rust. De tekst spreekt over een toestand van de rust, niet over het aanwezige of blijvende besef van rust.”

“Zegt u: “Zal Christus ooit iemand zoals ik ben, aannemen en aanvaarden?”. Stel Hem op de proef, ziel; Hij heeft gezegd dat Hij het wil. Laat Hem, op Zijn voorwaarden, slechts de vrije toestemming van uw hart krijgen; en dan, als u verworpen zult worden, zult u de eerste ziel in de wereld zijn die het ooit heeft ondervonden dat Hij haar verwierp.”

Beste Mp82,

Bedankt hoor voor het zó bemoedigde schrijven, het raakte me zo, maar tegelijk is het zo erg en dit zeg ik vanuit de beleving van mijn hart dat je weet dat het alleen kan door het geloof in Hem, dat je dan ook alleen aangenaam bent en toch tegelijk zo grote onmogelijkheid ervaart om je eigen gerechtigheid los te laten. En dan voel ik vaak een tegenstand om het los te laten. Ja, verstandelijk te weten, dat gaat allemaal wel, maar nu het beleven.
Zelf ben ik ook een jongeling (23)....en ondanks dat ik steeds meer moet walgen van mijn gebeden en verlamd raak door het besef dat niets van mij de Heere kan bewegen, is het gebed het zoeken van de eenzaamheid mijn enige ademtocht.
(als ik misschien iets geleerd heb al in mijn jonge leven (vanaf 16 jaar) dat ik van mensen afmoet, ook die mij lief en dierbaar zijn, van mensen af, in die zin dat ze je geen geluk, vrede en rust kunnen geven.
O blinde mens! De Heere onderwijze me om te zien wat ik Hem aandoe door niet in Hem te geloven en om te geloven in Hem tot zaligheid. O dat de Heere me beware om nog langer te tobben in eigengerechtigheid. begrijp je?
Bedankt, bijzonder dat dit contact er zo mag zijn.

Beste Berger,

Ik begrijp dat het een hele worsteling is voor je. Ja, herkenbaar. Maar ik denk dat je te veel met je gevoel bezig bent, je wil eerst heilig zijn en wat voelen, voordat je tot Hem komt. Maar zo is het niet. Ja, de eis van bekering is er. Maar is dit al een onmogelijkheid voor je? Ga toch door het gebed tot de Heere Jezus, want Hij alleen kan van jou een nieuw mens maken door Zijn Heilige Geest. Een andere weg dan de Heere Jezus is er niet. Bied Hem jouw ongerechtigheid (lees: eigengerechtigheid), en je ontvangt Zijn gerechtigheid, om niet en onverdiend. Je zult de eerste zijn die Hij afwijst. De Heere Jezus stelt geen voorwaarden van zelf opgepoetse heiligheid, maar Hij nodigt zondaren, vijanden en goddelozen. Ik wil je graag dit advies geven: ga vanaf nu niet meer graven en zoeken in jezelf, maar zie op Hem. Lees veel over de Zaligmaker in de Bijbel, bij de Engelse en Schotse puriteinen (Isaac Ambrosius, John Flavel, Thomas Boston) en bid tot Hem en benoem letterlijk je zonden en bied ze Hem aan. Vraag of Hij je ongeloof weg wil nemen. Alleen wanneer Hij in je hart woont door het geloof, gaat jouw leven veranderen. Eerder niet. Hij vernieuwd, Hij heiligt mensen door Zijn Heilige Geest. Hij geeft kracht, Hij geeft genade, Hij geeft geloof, Hij geeft alles. Als je je maar aan Zijn voeten werpt. De Heere klopt aan de deur van je hart, en smeekt je: "Doe Mij open" (Openbaring 3:20) en "Mijn zoon! geef Mij uw hart, en laat uw ogen Mijn wegen bewaren" (Spreuken 23:26) en "En de Geest en de Bruid zeggen: Kom! En die het hoort, zegge: Kom! En die dorst heeft, kome; en die wil, neme het water des levens om niet." (Openbaring 22:17). Welke aansporing heb je nodig dan die van Hem zelf? Het is Zijn Woord alleen, door het geloof alleen en alleen uit genade. Sola Scriptura, Sola Fide, Sola Gratia. "De HEERE is genadig en rechtvaardig, en onze God is ontfermende." (Psalm 116:5). Onze God ontfermt zich op 't gebed.

Of is bovenstaande aanbevolen weg je te ruim en te makkelijk? Vergis je niet, de mens is een vijand van het kruis van Christus.

Nog een paar citaten
John Owen
Bedriegt uzelf niet; het is geen onverschillige zaak of gij naar Christus wilt komen op Zijn uitnodigingen of niet een zaak die u van de ene tijd naar de andere kunt uitstellen. Uw nu weigeren is de hoogste daad van vijandschap tegen God, waartoe uw natuur in staat is.

H.F. Kohlbrugge
Daarom, wie van u de dood, de angst zijner zonde en een hevige dorst naar God in zich voelt; wie van u verlangt te leven, eeuwig te leven; wie heilig begeert te leven, overeenkomstig de Wet te zijn en van de zonde en haar gevolgen verlost te zijn; wie zich door en door vergiftigd gevoelt van de vurige beet van de duivel, en wel weet, dat hij door zijn weerspannigheid tegen God en tegen Zijn Wet zichzelf dit berokkend heeft, en nu niets dan de dood, niets dan omkomen en verlorenheid voor zich ziet: —hij zie op deze slang, Christus, die nog wel een andere macht heeft dan de helse slang; hij zie op Christus, als op de zonde voor hem, Die de zonde geheel verslindt. Hij zie op Christus, als een vloek voor hem geworden

Thomas Boston
Als iemand van u het wel gelooft voor alle andere mensen en niet voor zichzelf, maakt hij God tot een leugenaar. God zegt dat het aanbod geldt voor allen die het Evangelie horen. Maar u spreekt het tegen door te zeggen dat het aanbod niet aan u wordt gedaan. Dat Christus niet gewillig is de uwe te zijn. Welke weldaad kan een mens ontvangen door een algemene belofte, of aanbod der genade van God of mens, als hij die zichzelf niet toe-eigent? Een koning biedt opstandelingen gratie aan, maar zij weigeren die aan te nemen. Een van hen zegt: "O, maar het is voor de anderen en niet voor mij. Ik zal het niet wagen om uit mijn schuilhoek te komen". Is dat niet een beledigen van de koning, een weigeren van vrijspraak en minachten van het aanbod? Hoe is het mogelijk dat iemand de zaligheid kan aannemen, ontvangen en er op rusten, als hij niet een persoonlijke toepassing maakt op de belofte van het Evangelie? Het aannemen moet noodzakelijk gegrond zijn op het aanbod, en het kan niet ruimer zijn dan het aanbod is. Als ik niet geloof, dat Christus Zich mij aanbiedt in het Evangelie, kan ik het niet aannemen, ontvangen en omhelzen, noch in Hem rusten. Waarin gaat ons geloven van de belofte van het Evangelie het geloof der duivelen te boven, als het niet leidt tot de toepassing ervan op onszelf

E. Erskine
O vrienden! twijfelt niet aan uw volmacht om tot Christus te komen, nu Hij in het midden van onze straten is, van alle hoeken van de stad toegankelijk. Christus wordt in het gepredikte Evangelie aan allen evengelijk aangeboden; Hij is voor iedereen te krijgen, die Hem maar wil aannemen, en toepassen, en aanspraak op Hem wil maken

Wilhemus Brakel
Durft u niet, omdat u niet genoeg verbrijzeld bent en u inbeeldt, dat men zo en zo klein, zo verpletterd, zo gevoelig overreed moet zijn, dat men Christus klaar kennen, dat men zo hongerig en dorstig moet zijn, eer men tot Christus komen mag; dan antwoord ik: werp die inbeelding weg, want dat is niet naar het Woord. Verbrijzeling, willen, kennen, hongeren en dorsten, zijn geen vooraf vereiste voorwaarden, op welke iemand komen of niet komen mag, maar die zijn alleen nodig, omdat men zonder die niet zal willen noch kunnen. Als u dan zóver bewogen bent, dat gij u wel zou willen overgeven tot de bovengezegde doel, namelijk, om gerechtvaardigd, geheiligd, gezaligd te worden, treedt maar toe in vrijmoedigheid, neemt Hem aan, en geeft u aan Hem over.

John Angell James
Ze verwachten een gevoelige indruk of een opwelling in hun hart om hen bekend te maken wanneer ze moeten geloven en om hen in staat te stellen om te geloven. Ze verwachten dat aan hen, net als aan de kreupele mensen, door het beroeren van het water duidelijk gemaakt zal worden dat ze niet langer moeten wachten, maar dat ze op dat moment in het badwater van de zaligheid moeten afdalen. Dit is een zeer ernstige en schadelijke dwaling, die veel harten voor een lange tijd in grote onrust doet verkeren en sommige mensen verhindert om tot Christus te komen. (…) Waar lezen we in het Nieuwe Testament dat tegen zondaars wordt gezegd dat ze moeten wachten tot een later tijdstip, voordat ze mogen geloven? Waar wordt gezegd: “Geloof, maar nu nog niet; hoop, maar nu nog niet; wacht op een kracht of een aansporing om te kunnen geloven.” Integendeel (…) Is God niet bereid om u op dit moment uw zonden kwijt te schelden? Is Christus niet bereid om u op dit moment zalig te maken? (…) Zijn alle beloften niet nú waar en zijn de zegeningen van de zaligheid al niet verworven, zodat u ze nú aan kunt nemen? Waar wacht u op en waarom zou u wachten? Zou een stem van de hemel of een aansporing in uw hart u meer zekerheid geven dan het Woord van God over de bereidheid van Christus om u zalig te maken? Zie voortdurend op deze belofte: Komt allen tot Mij, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven. Is dit de taal van Christus? Ja. Is het waar? Ja. Zegt deze tekst iets over het wachten op een aansporing? Nee. Waarom aarzelt u dan? (…) Als u wacht op iets anders dan het Woord van Christus, zult u al uw tijd doorbrengen met wachten en tenslotte bedrogen sterven. Het is waar dat u zonder de werking van de Heilige Geest niet kunt geloven. Net zo in als u hoeft te wachten op de voltooiing van het werk van Christus, hoeft u te wachten op deze werking.

Wat fijn om jullie 'getuigenissen' hier te mogen lezen! en wat een herkenbare worstelingen...
Ik was ook 25 jaar, midden in een werelds leven, en toen zocht de Heere mij op. Wat een onvoorstelbaar wonder. Ik, die van Hem niets wilde weten...
Het is nu 6 jaar geleden en wat een worstelingen in het begin.. mijn vader zei in die tijd eens.. meisje, wat ben je toch aan het spartelen. Je wil alles in één keer leren, je wil voelen, je wil weten enz enz Vraag maar aan de Heere: wilt U mij deze dag leren wat ik nodig heb voor de zaligheid. Probeer het maar niet allemaal zelf te doen, maar in afhankelijkheid van Hem. Is Hij niet degene die de zaligheid werkt. Zou Hij dan ook niet voor jou weten wat nodig is?
Ik dacht in die tijd ook bij mijn man (als het gaat om films kijken etc) als de Heere mij kon roepen, dan kan Hij dat ook zeker bij hem. Dan zal Zijn liefde hem alleen kunnen overtuigen en mijn wettische gedoe zal niets helpen, eerder tegenstaan. En het is voor een partner ook heel wat, als je man of vrouw ineens zo veranderd en alleen nog maar met God en de Bijbel bezig is. Ze kunnen zich echt aan de kant geschoven voelen en dat kan heel veel pijn doen. Ga daar voorzichtig mee om.

Er is hierboven al heel veel waardevols gezegd over de geestelijke kant.
Daarom wil ik nog iets zeggen over de 'aardse' kant:

Je hebt de Heere weer gevonden, nadat je een 'werelds' leven geleid hebt.
Je leeft samen met iemand, nee, veelmeer heb je haar tot vrouw genomen, in je huis gebracht, en haar lief gehad.
Nu heb je opeens de regels veranderd: je bent een anders mens geworden. Eigenlijk een goede ontwikkeling. Voor haar echter, zal dat een schok geweest zijn.

Als je haar op een stiekeme manier wilt wegjagen, dan doe je het prima door haar alleen voor de televisie te laten zitten en met haar niet de (voor haar en vroeger voor jou ook) leuke dingen te doen die je vroeger met haar deed.
Op deze manier kom je wel van haar af, maar is dat ook de manier van Christus?

Je bent geen vrijgezel, je bent ook zogezegd het hoofd, de priester, van de familie. Jij hebt de taak jouw 'gezin' de liefde van Christus te laten zien en niet alleen de dode letter van de wet (waarmee ik absoluut niet wil zeggen, dat de wet onbelangrijk is).

Bedenk alsjeblieft, dat je moet proberen haar en het kind mee te nemen in jouw reis met God. Dat doe je niet door het geloof onaantrekkelijk te maken en door te zeggen: "Wat ik doe is juist. Leef ermee, of vertrek" Want dat zeg je weliswaar niet met woorden, maar het lijkt te spreken uit je gedrag.

Zoek naar mogelijkheden met haar tijd door te brengen, die jullie beide bevallen. Niet alle christenen zijn grote tegenstanders van elk televisieprogramma, het hangt er erg vanaf wat en of je je in dat opzicht kunt beheersen. Televisie brengt aan de andere kant een hoop zonde en verleiding in huis, maar je kunt dit bij haar niet van nul op honderd veranderen. Waarom neem je haar niet mee om iets anders leuks te doen? Er zullen toch wel meer leuke dingen te bedenken zijn dan televisie en Albert Hein? Lok haar het smalle pad op, in plaats van hordes op te werpen. Zei niet Paulus, dat hij de Joden een Jood en de Grieken een Griek was? Je weet toch hoe je zelf dacht in de afgelopen jaren? Dan probeer vanuit haar oogpunt een goede man voor haar te zijn, voor zover het in jouw macht ligt.

Sluit haar niet uit. Ga misschien naar een gemeente die wat meer vertrouwd voor haar is. Zij kent God immers uit haar jeugd. Ga naar een christelijke camping of zo, maar probeer het geloof er bij haar niet met de botte bijl in te hameren.

En vooral: doe niet alsof je opeens als maagd het huwelijk in moet. Als jullie samen kunnen blijven (bespreek dat met je dominee o.i.d.) dan wacht niet te lang met trouwen. Als jullie zien dat het samen niets wordt, dan is dat een andere zaak. Maar het is een pijnlijke zaak voor je vriendin/vrouw eerst voor jou naar Nederland te emigreren en nu lichamelijk en geestelijk door jou aan de kant te worden gezet. Praat daar alsjeblieft over met een dominee. Het is werkelijk wat anders of twee tieners zich een keer niet kunnen beheersen achter het electriciteitshuisje, of jouw situatie waarin je jarenlang als man en vrouw leeft.

Kort gezegd: ik wil alleen zeggen, dat het belangrijk is, dat je beseft wat dit voor jouw gezin betekent, die dit helemaal niet kennen, zonder daarbij God wil en weg uit het oog te verliezen.

Wijsheid en Kracht van boven wenst:

DrJ

@DrJ Wat ben ik het met je eens!!!!!

Toen ik deze vraag voor het eerst las kwamen er bij mij gedachten op waarvan het mij niet goed leek die neer te pennen. Nu ik nogmaals bij deze vraag terugkeer is het antwoord van DrJ eigenlijk precies wat ik erover denk.

Ik dacht aan die samaritaanse vrouw en aan de man die eigenlijk haar man niet was, en aan de ongelovige man die de vrouw mag verlaten en dat die vrouw dan niet gebonden is. Maar dat gaat hier helemaal niet op. Want jij, vraagsteller, hebt Christus leren kennen, dus jij geheel anders! Wees zuinig op je vrouw en doe alles om ook haar tot het geloof te brengen. Dat doe je niet door je terug te trekken maar door te laten zien hoe fantastisch het evengelie eigenlijk is. Voor jou, en voor haar, en vooral voor je nageslacht!

Ook ik vind het antwoord van DrJ krachtig, genuanceerd en fris. We bezien zaken vaak alleen vanuit onze christelijke afgezonderde visie, maar is de positie van deze vrouw ineens niet meer in tel? Wat moet zij vinden van een partner die haar ineens een onreine vindt...

Wat waren wat Jezus betreft de 2 geboden die de hele wet vervullen? 1e Liefde tot God, en het 2e daaraan gelijk.... liefde tot onze naaste... Volgens mij bleef Jezus gewoon brood eten met tollenaren. Hij zat er volgens mij gewoon tussenin. Hij was niet bang voor besmetting. Hij zag de mens achter die buitenkant.

Ik reageerde net op een andere vraag en daardoor schoot me toch deze passage weer te binnen, ik plak hem even in zijn geheel neer, lijkt me wel van belang voor vraagsteller.

Uit 1 Corinthe 7
Doch hun, die getrouwd zijn, beveel ik niet, maar de Here, dat een vrouw haar man niet mag verlaten (is dit toch gebeurd, dan moet zij ongehuwd blijven of zich met haar man verzoenen) en een man moet zijn vrouw niet verstoten. Maar tot de overigen zeg ik, niet de Here: heeft een broeder een ongelovige vrouw, die erin bewilligt met hem samen te wonen, dan moet hij haar niet verstoten. En een vrouw moet, als zij een ongelovige man heeft, en deze erin bewilligt met haar samen te wonen, die man niet verstoten. Want de ongelovige man is geheiligd in zijn vrouw en de ongelovige vrouw is geheiligd in de broeder. Anders zouden immers uw kinderen onrein zijn, doch nu zijn zij heilig. Maar indien de ongelovige haar verlaat, laat hij haar verlaten. De broeder of zuster is in dit geval niet gebonden; tot vrede heeft God u geroepen. Want hoe kunt gij weten, vrouw, dat gij uw man zult redden? Of hoe kunt gij weten, man, dat gij uw vrouw zult redden? Alleen, laat ieder zo leven, als de Here hem toebedeeld heeft, zo, als God hem geroepen heeft. Zo schrijf ik het in alle gemeenten voor.

Laat ik nou eens achteraan beginnen. Iedere gelovige moet zó blijven doen als hij was toen hij zich bekeerde. Dat zegt op zich al genoeg om je vrouw trouw te blijven. Slechts in het geval dat ze bij je wegloopt ben je niet meer gebonden. Maar daar moet je zeker niet op aansturen! want je ziet, dat zij, en de kinderen, GEHEILIGD zijn, Gods persoonlijke eigendom zijn, vanwege jou geloof! dat wil je toch niet verloren laten gaan door je terug te trekken?

En mocht je, als je heel precies leest, nog willen zeggen dat dit niet een gebod is van de Heere, maar een eigen mening van Paulus, dan staat van de hand van diezelfde Paulus in het 40e vers: "ik meen ook de Geest Gods te hebben". Nou, dat dacht ik ook wel :)