Krachtdadig stilgezet
Ds. J.L. de Jong | 15 reacties | 10-05-2012| 11:44
Vraag
Al een tijd volg ik de vragen van Refoweb en praat ik in mijn omgeving over het geloof. Zelf ben ik krachtdadig stilgezet tijdens een kerkdienst toen ik 18 was. Het heeft wel een paar jaar geduurd voor ik zekerheid had, maar terugkijkend is dat voor mij een heel zegenrijke en leerzame periode geweest. Wat ik alleen zo aangrijpend moeilijk vind is dat anderen mij onder de neus wrijven, steeds opnieuw, dat al dat getob en geworstel niet nodig was geweest, dat ik gewoon gelijk had moeten geloven, en tal van zulk soort opmerkingen. Maar voor mij was het een periode die ik nodig had en die me dicht bij Hem heeft gehouden, steeds opnieuw. Ik vraag me steeds meer af waarom mijn verhaal er niet mag zijn? Waarom mijn kerkverband steeds keihard, zonder liefde, in de hoek wordt getrapt. Dat doet mij zoveel pijn. Ik weet dat de Heere Zijn kinderen op tal van manieren leidt, daar is Hij vrij in en daar moeten we Hem ook vrij in laten. Ik ken genoeg mensen uit mijn omgeving die mijn verhaal wel herkennen en waar ik mee van hart tot hart kan spreken, gelukkig wel, maar toch zijn er elke keer weer die mensen die me op het hart trappen. Ik probeer steeds voor hen te bidden en dat lukt gelukkig vaak ook, maar er is ook steeds verdriet, een trap in m'n hart. Waarom mag ik er niet zijn zoals ik ben, door God Zelf gered?
De zorgverzekeringen van Care4Life
Waarom overstappen naar de Care4Life zorgverzekering? Lees hier over onze principiële uitsluitingen.
U bent al verzekerd vanaf € 149,10 per maand.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Het verheugt me te lezen dat je door de Heere bent stilgezet toen je achttien was en dat Hij je daarna ook de zekerheid van het geloof heeft gegeven. Ik ga er vanuit dat je met zekerheid bedoelt wat de catechismus aanduidt als een vast vertrouwen -door de Heilige Geest middels het evangelie in je hart gewerkt- dat niet alleen anderen maar ook jij mag delen in de vergeving van zonden, eeuwige gerechtigheid en zaligheid, van God geschonken, uit louter genade, alleen om de verdienste van Christus wil (vgl. zondag 7 antw. 21). Wat een rijkdom is het wanneer de Heere ons naar die zekerheid leidt. Overigens denk ik dat wij nooit het moment zullen bereiken dat wij die zekerheid hebben als iets van onszelf. Het echte geloof blijft de houding houden van een bedelaar bij wat Christus heeft verdiend. Ondertussen kan en mag dat vertrouwen heel sterk zijn, maar het kan ook -door verschillende oorzaken- wel eens worden aangevochten. Het is dan heel goed wanneer we heel dicht bij Christus en Zijn verdiensten worden gehouden. Dat hoort nu juist ook bij die zekerheid. Alleen dicht bij Hem kunnen we die zekerheid hebben. Anders wordt het een eigen zekerheid, waar we nooit op kunnen bouwen.
De Heere leidt Zijn kinderen op verschillende manieren tot een vast vertrouwen. De bijbelse voorbeelden zijn sprekend genoeg. Er was verschil tussen koning David en koning Manasse, in de wijze waarop de Heere hen leidde. Zo was er ook verschil tussen Paulus en zijn leerling en helper Timotheus. Het volle zicht op de Heere is er -ook nadat Hij ons heeft stilgezet- niet altijd meteen en het is ook niet constant. De Heere kan zich verbergen, Hij kan zwijgen, en ik kan Hem in de weg zitten met mijn zonden en mijn denken over Hem enz. Lees er de psalmen vooral ook op na. Niemand van ons zou Asaf en Job onder de neus willen wrijven dat zij niet zoveel hadden moeten tobben, maar gewoon geloven.
Je gebruikt de uitdrukking dat men jou onder de neus wrijft dat jouw getob en geworstel als weg naar zekerheid niet nodig was geweest. In die uitdrukking "onder de neus wrijven" zit iets wat een gekwetst gevoel aangeeft. Verderop spreek je zelfs over "op je hart getrapt" zijn. Ik ga er even vanuit dat jij dit goed taxeert. Maar voor jezelf moet je wel even nagaan of het ook echt zo kwetsend wordt gedaan of dat jij misschien ook te snel jezelf aangevallen voelt. Het lijkt mij in ieder geval onjuist om laatdunkend te doen over iemands weg om tot een vast vertrouwen te komen. Wanneer iemand daar over vertelt, zonder dat hij of zij deze weg voorschrijft aan een ander, is daar niets mis mee. Het kan juist ook heel goed zijn om over deze tere dingen samen te spreken. Dat kan alleen in een verhouding van vertrouwen en respect.
Men zegt jou dat je het gewoon gelijk had moeten geloven. Wanneer dit werkelijk zo gesteld wordt, is dit een versimpeling en onbijbels spreken over wat geloof is. Het geloof als instrument om te delen in het volle heil in Jezus Christus is iets wat niemand gewoon even kan doen. Het is een gave van God. Een wonder, alleen mogelijk door de heilige Geest. Natuurlijk moet je wel aangespoord worden tot geloof en bekering. Het is zelfs bijbels en volgens de belijdenis om te spreken over een bevel tot geloof en bekering, wanneer de gekruisigde Christus aan ons wordt voorgehouden (vgl. D.L. hfst. 2 art. 5). Maar dat is iets heel anders dan "gewoon even geloven." Waarbij ik dan wel aanteken dat in de verkondiging dit bevel tot geloof en bekering ook wel moet klinken - samen met het voorhouden van de gekruisigde Christus. Juist zo wil de Heere ons leiden tot Christus en Zijn weldaden. Het moet niet zo zijn dat ik welbewust in een soort tussenstation van verberging wordt gehouden. De gekruisigde Christus moet voorgehouden worden om Hem te laten zien.
Het geeft geen pas om kerkverbanden en nog minder personen zonder liefde in een hoek te zetten. Laten we vooral in liefde met elkaar spreken op basis van Gods Woord en de vertolking daarvan in de gereformeerde belijdenis.
Een hartelijke groet,
Ds. J. L. de Jong
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.L. de Jong
- Geboortedatum:25-11-1972
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Soest
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Fil.3:14 maar één ding doe ik: vergetend wat achter is, mij uitstrekkend naar wat voor is, jaag ik naar het doel: de prijs van de roeping van God, die van boven is, in Christus Jezus.
Er is toch genoeg reden om ons elke dag in Hem te verblijden, wat een toekomst perspectief!!!
Weet je, natuurlijk mag je er zijn net zo goed als die anderen, die het anders zien dan jij.
Maar het gaat niet om ons verhaal, maar om Hem.
Andersom worden de 'linkseren' vaak weer niet door de 'rechtsen' geaccepteerd.
Dan proberen ze je weer aan het twijfelen te krijgen: pas maar op dat je jezelf niet bedriegt e.d.
Van beide kanten kan dat met de beste bedoelingen gebeuren, iedereen heeft z'n eigen achtergrond. Laten we ons gewoon aan de Bijbel houden, God stelt nooit teleur!
Ik zou willen dat ik op m'n 18 (liefst nog eerder) al in Jezus had geloofd, want afgezien dat ongeloof de grootste zonde is, zou ik m'n kinderen een heel ander Godsbeeld hebben bijgebracht.
Menselijk gesproken waren er dan veel dingen anders gegaan, maar helaas... ik kan de tijd net zo min terugdraaien als jij.
God gaat met iedereen Zijn eigen weg, jawel.... maar toch neemt dat niet weg dat de mens eigen wegen gaat zolang hij/zij niet gelooft.
En inderdaad het is een leerproces niet volledig van de kaart te raken als anderen jouw geloof onderuit denken te moeten halen. Jijzelf en God weten toch alleen hoe het echt zit? Alle mensen hebben hun eigen inzichten vermengd met Gods weg. Blijf bij de Bron.
Vraag aan God niet om een lichte last, maar vraag om een sterke rug.
Maar het echte problemeem van vraagsteller is:
'Ik vraag me steeds meer af waarom mijn verhaal er niet mag zijn? Waarom mijn kerkverband steeds keihard, zonder liefde, in de hoek wordt getrapt. Dat doet mij zoveel pijn'.
Beste vraagsteller, als jij voelt dat je keihard en zonder liefde in de hoek wordt getrapt, wordt het dan niet tijd voor een ander kerkverband?
Of begrijp ik het verkeerd en bedoel je werkelijk dat jouw kerkverband steeds keihard in de hoek wordt getrapt.
Al met al vind ik het een mistig verhaal.
Dat bedoel ik goed, maar het is fijn voor ieder mens als je alles op een rijtje hebt.
De Ds. geeft een mooi antwoord, ben het er volkomen mee eens.
Hoe we geloven heeft ook veel met ons karakter te maken. Er zijn nu eenmaal mensen die niet zo naar verbinding op zoek zijn maar veel meer hun veiligheid ervaren binnen 'eigen' kring en hard roepen dat alles daarbuiten niet klopt. Het zegt niet zoveel over geloof als over persoonlijkheid. Misschien dat dit je helpt...
We krijgen niet van God wat we vragen maar precies wat we nodig hebben.
Helemaal duidelijk is inderdaad de vraagstelling niet. Mij lijkt het dat deze persoon zich wel thuisvoelt in eigen kerkverband maar hierbuiten 'trappen' krijgt. Dit is dan mijn interpretatie. Hoe je die trappen krijgt kan natuurlijk op allerlei manieren. Familie, kennissen die menen dat hun kerk het beter vertelt als de jouwe. Ook hier op het refoweb worden trappen uitgedeeld...
Het versterkt mij persoonlijk alleen maar in mijn eigen relatie met God, en ik kan glimlachen om farizeërs die onmogelijk de binnenkant van mijn beker kunnen zien.
Het probleem is wel vaak dat als mensen ontdekt zijn aan hun zondige staat dat ze daarna denken het komt wel goed met me. Judas wist ook wat hij gedaan had en met hem liep het ook slecht af.
Daar moet wel voor gewaakt worden. Want zonder Christus in dit leven kun je niet behouden worden.
Tevens heb je 'grote' voorbeelden en niet de minste die jou voorgingen in dezelfde weg. Bunyan en Luther hadden ook een weg nodig om ontdekt te worden van hun zonden en schuld bij God.
Niet iedereen zal het er mee eens zijn, maar ik denk dat de meeste gelovigen tot geloof komen door eerst hun zonden te gevoelen en pas daarna Christus te leren kennen als borg en middelaar. Want waarom zou je een borg nodig hebben als je geen schuld hebt of die niet voelt.
Nogmaals, niet iedereen zal het er mee eens zijn, toch denk ik dat dit de weg is waardoor een zondaar tot het geloof komt. God is geheel vrij in zijn werk om genade te geven en er zullen uitzonderingen genoeg zijn, toch denk ik dat dit veelal de weg is waarop God zondaren zalig maakt.
Ik vraag me soms ook af hoe een vraagsteller zich voelt als hij 50 reacties onder ogen krijgt, die hem al lang uit het oog verloren zijn, en het gewoon een forum geworden is. Ik doe er soms ook aan mee, maar blijf wel altijd met dat gevoel zitten. Dus misschien inderdaad tijd voor een herziening?
Iedereen mag natuurlijk z'n mening hebben, maar laten we a.u.b. respectvol blijven.
Ik vind dat vooral de eerste verantwoording bij de webbeheerders en de deskundigen liggen. Als zelfs een deskundige antwoord in termen van satanskinderen tegenover mede kerkgangers heb ik het persoonlijk heel erg moeilijk. Take care...
