Zit er een beetje doorheen

Ds. H. Veldhuizen | 6 reacties | 20-04-2012| 08:43

Ik overweeg hulp te zoeken voor mijn problemen. Ik heb lang gewacht om deze vraag te stellen, momenteel zit ik er een beetje doorheen. Ik ben getrouwd en moeder van twee kinderen van 3 en 1. Ik ben momenteel huismoeder en bezig om gastouder te worden. Vorig jaar zijn wij verhuisd i.v.m. met omstandigheden. Mijn kinderen zijn best lief maar vragen heel veel aandacht. Ze zitten steeds op mijn lip en vragen veel aandacht en als ik ze die dan geef en daarna weer iets anders ga doen, is het weer hetzelfde. Het is voornamelijk die van 3 die daar mee begint en die van 1 doet het dan na uiteraard. Wij wonen nu bijna een jaar in onze nieuwe woonplaats, maar hebben verder nog geen contacten met andere mensen opgebouwd. Wij kerken namelijk nog in onze oude woonplaats. Ook daar heb ik geen contacten in de kerk en heb daar ook geen behoefte aan. Wij zijn voornamelijk verhuisd door de problemen in onze vorige woonplaats met onze schoonfamilie, waarvoor ik niet de perfecte schoondochter ben. Volgens hen is er echter niets aan de hand. We hebben ruzie gehad toen we vertelden dat we gingen verhuizen en er is daarna nooit iets uitgepraat. Bij hen werkt het zo dat als je ruzie hebt en je ding gezegd is, dat daarna alles weer koek en ei is. Nou, zo werkt het bij mij niet. Ook toen mijn man en ik verkering hadden was er altijd wat. Mijn vriendinnen ben ik ook door alles kwijt ook geraakt, al zie ik ze nog wel af en toe, maar de hechte band is weg. Mijn man begrijpt mij wel, maar vraagt verder nooit hoe ik me voel. Ook tegen zijn ouders zegt hij niets. Hij probeert het wel, maar hij is -denk ik- niet overtuigend genoeg. Met mijn ouders hebben we wel een goede band. Ik denk weleens dat hij gewoon bang is voor zijn ouders. Al met al een heleboel dingen waar ik geen kant mee op kan. Ik bid wel tot God of Hij me raad wil geven en soms is Hij dichtbij en ook zo ver weg. Ben ook erg bezig met het geloof, maar een vriendin zei eens tegen mij: Als je bonje hebt met je schoonfamilie kan je niet bekeerd worden. Dan moet je het eerst goed maken... Ik heb er van mijn kant al alles aan gedaan, maar ze willen het niet begrijpen. De dominee van onze gemeente zei laatst ook dat alles uit de weg geruimd moet zijn. Als je met iemand wat had, dat je dat uit moet praten. Ik was het daar echt niet mee eens. Er staan toch ook in de Bijbel dat "zoveel het in u is, houdt vrede met alle mensen". Dat heb ik geprobeerd, maar het werkt niet. ik hoop dat jullie raad weten wat ik nu verder moet.

Beste vriendin,

Je hebt problemen, schrijf je, en je schrijft ook wat die problemen zijn: je kinderen van 3 en 1 jaar vragen erg veel aandacht, je schoonfamilie vindt dat je niet de perfecte schoondochter bent (zijn die er trouwens? En zijn er perfecte schoonfamilies?) en je hebt ruzie met hen gehad, wat -nu je in een andere gemeente woont- nog steeds niet opgelost is. Je hebt, dat is goed, met dat alles geen rust. Maar, schrijf je, het lijkt onoplosbaar. De dominee zei onlangs (was dat in een preek of was hij bij je op bezoek?) dat als je met iemand wat had, je dat moet uitpraten, maar daar was je het echt niet mee eens, schrijf je. En aan de andere kant schrijf je dat de schoonfamilie de ruzie nooit heeft uitgepraat en het bij hen zo werkt dat, als je ruzie hebt en je je ding gezegd hebt, daarna alles weer koek en ei is. Maar zo werkt het bij jou niet, zeg je. Nu overweeg je hulp voor je problemen te zoeken en je vraagt raad.

Laat ik maar beginnen bij wat je het eerst schrijft: dat je beide kinderen heel veel aandacht vragen. Ze zijn best lief, schrijf je, maar ze zitten steeds op je lip, vooral de driejarige, maar de kleine van 1 jaar doet het na. En als je hen aandacht geeft en daarna weer iets anders gaat doen is het weer hetzelfde.

Ik kan me best voorstellen dat je daar moe van wordt, beste vriendin. Kinderen grootbrengen is ook niet zo gemakkelijk. Het is "de hoogste van de beeldende kunsten" zei een oude kerkvader, en ik denk dat hij gelijk heeft. En de bekende theoloog Kohlbrugge (hij leefde van 1803 tot 1875) zei eens: "De ouders zijn de handen van God om hun kinderen op de juiste manier groot te brengen." Wat een geweldige verantwoordelijkheid. Ouders hebben daar bij de doop "ja" op gezegd. Jij, veronderstel ik, ook. Dus: geef maar gerust in liefde en met wijsheid veel aandacht aan je kinderen. Dat geldt niet alleen kleine kinderen. Maar wat denk je als je je kinderen van peuter kleuter worden? Gelukkig is er dan de school waar het kind naar toe kan gaan, waarbij je zult merken dat de juffrouw (of meester) voor het kind vaak meer gezag heeft dan moeder of vader. Maar als het uit school thuis komt heeft het kind vaak hele verhalen en vraagt het weer alle aandacht. En wat denk je (ik denk een flink aantal jaren verder) van de puberleeftijd en de groei van je kinderen naar de volwassenheid? Kinderen blijven, het ene kind meer, het andere kind wat minder, aandacht van hun ouders vragen en als ze klein zijn is het vooral de moeder bij wie ze komen.

Ik denk dat je, hoe moeilijk het ook voor je is, moet proberen veel dingen aan de kant te zetten en je kinderen alle aandacht te geven. Door bijvoorbeeld hen wat voor te lezen, met ze te spelen, te zingen, een wandelingetje te maken, enz. Dat geldt ook het jongste kind van 1 jaar. Hoe belangrijk is het dat een moeder zich helemaal op het kind richt, zodat er bij het kind vertrouwen groeit: mama is er en ze is er voor mij. Mag ik eens een heel eenvoudig voorbeeld geven: het kleine kind ligt in de wieg of het ledikantje te huilen, moeder gaat naar boven en op de trap roept moeder al met haar lieve stem: " Hallo, daar ben ik al, ja, hoor, mama komt je helpen, je mag in bad, kom maar hoor"... enz. Begrijp je wat ik daarmee bedoel? Het is goed dat kinderen moeders lieve stem horen, dat moeder even met het kind zingt, wang tegen wang. En als het kind wat groter wordt (bijv. 3 jaar), dat het kind met zijn gebabbel bij moeder terecht kan, ook als moeder druk is. Ook daarbij kan moeder praten, bijvoorbeeld: "Kijk, nu is mama aan het stoffen, aan het aardappelen schillen en zo meteen gaan we samen naar je zusje kijken", enz. Moeilijk? Ik begrijp best dat het niet gemakkelijk is. Maar ik lees dat je huismoeder bent. Dat is heel mooi! Je kunt zo alle aandacht aan je kinderen proberen te geven. Alleen vroeg ik me even af (je vindt het toch niet erg dat ik dat zeg, beste vriendin?) of het wijs is dat je, nu je kinderen zoveel aandacht vragen dat het je teveel dreigt te worden, je gastouder wilt worden. Zou het niet beter zijn daar wat mee te wachten? Misschien zou je de tijd kunnen benutten om eens wat te lezen over het grootbrengen van kinderen. Daar zijn best goede boekjes over die je wel in een goede christelijke boekwinkel kunt vinden. Daar is trouwens ook best wel wat over te vinden op Google. Tik het woord "schatjes" maar eens in; dan kom je vast wel wat tegen dat erg bruikbaar voor je is.

Nu is er ook nog een tweede en dat is, denk ik veel ingrijpender: de verstoorde verhouding met je schoonouders. Met je ouders heb je een goede band, schrijf je. Maar de verhouding met je schoonfamilie is danig verstoord. Oorzaak (of dat werkelijk de oorzaak is, en de enige oorzaak, weet ik niet): dat jullie gingen verhuizen. Jullie zijn zelfs verhuisd vanwege de problemen met je schoonfamilie, schrijf je. Misschien heeft de schoonfamilie dat op de een of andere manier ook begrepen. Jammer! Je zou het willen uitpraten, zeg je, terwijl je (hierboven scheef ik dat al) het aan de andere kant niet eens bent met de dominee die onlangs zei dat je de dingen moet uitpraten. Daar zit dus iets tegenstrijdigs in.

Nu weet ik niet wat je met uitpraten bedoelt. Je kunt meningsverschillen namelijk op twee manieren willen uitpraten: 1. Net zo lang praten totdat je je gelijk krijgt. Maar dat lost meestal niet zoveel op. Dat kan zelfs een verharding van standpunten betekenen, want een van tweeën moet dan toegeven en dat is niet zo gemakkelijk. 2. De dingen eerlijk en op een goede toon tegen elkaar zeggen, en als dat gebeurd is tegen elkaar zeggen: Nu weten we elkaars standpunten, we geven elkaar de hand en we komen er niet meer op terug. Ik denk dat dat laatste het beste is.

Je schrijft dat je God bidt of Hij je raad wil geven. Fijn om dat te lezen. Denk dan eens aan deze tweede manier. Uitpraten kan namelijk goed zijn, maar niet eindeloos. Waarschijnlijk bedoel je dat zelf ook als je schrijft dat je het met de dominee, die het over uitpraten had, niet eens was. Ik denk zelfs dat dat de juiste houding van een christen is en dat Paulus dat bedoelt met de woorden die je aanhaalt: "zoveel het in u is, houdt vrede met alle mensen." Niet dat we ons gelijk halen maar dat we vrede (sjaloom, volledige vrede) met de ander houden ook al ligt er een aantal verschillen. Of er moeten lelijke woorden tegen elkaar gebruikt zijn. Maar dan nóg geldt het: "zoveel het in u is, houdt vrede met alle mensen." Was dat niet de houding van Jezus, beste vriendin en zegt Petrus niet dat wij "geroepen zijn Jezus’voetstappen na te volgen?" en daarna die geweldige woorden over Jezus: "Die toen Hij gescholden werd niet terugschold, en toen Hij leed niet dreigde, maar het overgaf aan Hem, Die rechtvaardig oordeelt" (namelijk aan God; 1 Petrus 2:21-24)? Zoek die woorden maar eens op in je Bijbel. Petrus gebruikt daarbij ook de woorden "bekeerd zijn" (vers 25). Jij noemt dat woord ook als je het hebt over "bonje met je schoonfamilie." Nu, zoek niet je gelijk, zeg je ding (ik gebruik je eigen woorden) en leef met je schoonfamilie, ondanks dat er verschillen van inzicht zijn, zo dat alles weer "koek en ei" (weer: je eigen woorden) is. Ik weet wel dat dat niet altijd gemakkelijk is. Hoe gauw kan er wat zijn tussen mensen en mensen. Zelfs Paulus en Barnabas hadden eens een ernstig meningsverschil met elkaar (Handelingen 15: 35-41), het werd zelfs een verbittering en scheiding. Maar het is tussen hen weer goed gekomen. We lezen later zelfs twee keer dat Paulus de groeten van Markus doet. Markus is dan dus bij hem (Kolossensen 4:10; Filémon 24). Is dat niet mooi en een teken van bekering?

Er is nog iets dat ik lees, namelijk dat je in je nieuwe woonplaats nog geen contacten met mensen hebt opgebouwd. Bedoel je met het woordje "nog", dat je dat binnenkort gaat doen? Dat zou, denk ik, erg goed zijn. Je schrijft namelijk dat je in jullie oude woonplaats ook geen contacten hebt met mensen in de kerk en daar ook geen behoefte aan hebt. Toch zou ik je erg aanraden contacten met mensen in je gemeente op te bouwen. Dat kan namelijk heel belangrijk zijn. Het verruimt je inzicht, je ziet dat er tussen mensen en mensen altijd wel wat kan zijn en daar probeer je op een goede wijze mee om te gaan. En het is ook bijbels. Denk aan Psalm 133: Hoe goed en liefelijk is het dat broeders (en zusters natuurlijk ook) ook samenwonen (dat wil zeggen: in liefde met elkaar omgaan). Dat is als (zalf)olie op de baard en kleding van Aäron (vers 2; dat wil zeggen: dat ruikt lekker). En het is als dauw op de berg Hermon en op de bergen van Sion (vers 3; dat wil zeggen: dat mag er, net zoals bij ons na een heerlijke voorjaarsregen, vrucht verwacht worden). Een goede band met leden van de gemeente hebben (waarbij je leert geven en nemen) "ruikt lekker" en is "erg vruchtbaar" voor de gemeente, voor anderen en voor jezelf. Meer nog: daar gebiedt de Heere de zegen en het leven tot in eeuwigheid (vers 3).

Beste vriendin, ik besef dat ik heel wat gezegd heb om over na te denken. Ik ken je niet. Maar in het begin van je vraag zeg je dat je overweegt om voor je problemen hulp te zoeken. Als je problemen zo groot zijn dat je er moeilijk uitkomt probeer dan contact te zoeken met je dominee. En misschien is professionele hulp wel goed, waarbij ik bijvoorbeeld denk aan Gliagg De Poort.

Van harte wijsheid bij alles. God zegene je,
Ds. H. van Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven