Call of Duty
Ds. G.A. van den Brink | 13 reacties | 06-04-2012| 14:00
Vraag
Kun je als christen (die aan het Heilig Avondmaal deelneemt) het oorlogscomputerspel Call of Duty spelen? Dit naar aanleiding van de Tien Geboden, Gij zult niet doodslaan? Kunnen wij van een oorlogssituatie een leuk spelletje maken?
Antwoord
Beste vragensteller,
Ik weet niet of je deze vraag naar aanleiding van het gedrag van iemand anders stelt, of met betrekking tot jezelf. In beide gevallen kun je denk ik onderstaande antwoord op jezelf betrekken.
Nu je vraag. Voor mijzelf zou ik deze vraag nadrukkelijk met "nee" beantwoorden.
1. Ik zou het doden van anderen op geen enkele manier als een vorm van amusement willen accepteren. Ook niet in een spel.
2. Ik realiseer mij telkens weer dat mijn leven eindig is en mijn tijd beperkt. Daarom streef ik ernaar om mijn tijd zo zinvol mogelijk te gebruiken. Als ik me bezig zou houden met tijdverslindend computerspel, zou ik niet weten hoe ik dat jegens God zou kunnen verantwoorden. Mijn leven is immers niet van mijzelf, maar van Hem.
3. Ik denk dat er (als ik er aan zou beginnen) een verslavende werking van uit zou gaan. Meestal kost in dergelijke spellen een enkele spelronde al heel veel tijd; en als je met groepen speelt, ben je zelfs min of meer verplicht om te blijven spelen. Daartegen zou ik mezelf willen beschermen.
"Gij zijt duur gekocht", schrijft Paulus (1 Kor. 6), "zo verheerlijk God dan in uw geest en lichaam, die van God zijn." Ik zou zo graag zien dat veel oprechte christenen iets meer zichtbaar zouden maken van hun hartelijke en vurige liefde voor de Heere Jezus Christus. Een toegewijd leven aan Hem geeft veel meer vreugde en bevrediging dan een computerspel.
Ik raad je aan om het boek "Het kruis in de asfaltjungle" eens te lezen (van David Wilkerson). Wilkerson vertelt daarin hoe hij besloot om te stoppen met zijn dagelijkse uurtje televisiekijken en in plaats daarvan een uur te gaan bijbellezen en bidden. Die beslissing heeft een onvoorstelbaar verstrekkende uitwerking gehad! Zo kan dat ook in jouw leven gebeuren.
Mijn advies: neem niet slechts het besluit om met "Call of Duty" te stoppen, maar ook om de tijd die beschikbaar komt goed te gaan gebruiken, tot eer van Jezus Christus. Hij is het meer dan waard.
Met hartelijke groet,
Ds. G. A. van den Brink
Dit artikel is beantwoord door
Ds. G.A. van den Brink
- Geboortedatum:05-01-1974
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Apeldoorn
- Status:Actief
Bijzonderheden:
-Vragen aan ds. Van den Brink kunnen tot nader bericht niet worden ingediend.
-Emeritus-predikant. Sinds september 2020 als wetenschappelijk medewerker verbonden aan de TUA.
-Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het is toch overduidelijk dat dit niet kan?
Probeer jezelf eens af te vagen wanneer je daar mee bezig bent of God blij met je kan zijn op dat moment. Ik bedoel dan niet jou als persoon maar je daden, waar je mee bezig bent.
Ik hoop dat je met blijdschap de keus kunt maken voor God! Ook in deze dingen.
Gods zegen.
Enfin. Het spel zelf is - zoals alle schietspelletjes - eerder een soort virtueel tikkertje dan 'oorlogshandelingen'. Wie ziet wie het eerst, wie heeft de beste tactiek, wie heeft de sneltste reflexen of de meest vaste hand. Ik heb er geen enkel probleem mee om pixeltjes om te leggen. Er wordt niemand doodgeslagen, en verschijnt een bepaald patroon pixels op je scherm als je een bepaalde handeling verricht.
Een potje duurt vaak niet meer dan 10 minuten, en je bent er zelf bij hoeveel potjes je speelt. Ook ben je er zelf bij of je je aansluit bij een groep en hoeveel tijd je daarin wilt steken. Ikzelf ervaar geen enkele groepsdruk tijdens dit spel.
Mocht je ooit het idee krijgen dat oorlog leuk is, dan raad ik je aan eens een serieus boek over een willekeurige historische oorlog te lezen - o nee, want dat is misschien ook weer niet tot eer van Jezus...
Ik vind trouwens wel dat je beter Battlefield kunt spelen dan CoD, maar dat is heel persoonlijk.
De poppetjes die je bestuurt in computerspelletjes zijn net zo 'menselijk' als de pionnen op een schaakbord. Helemaal niet, dus.
In schietspellen komt de speler wiens poppetje jij 'aantikt' na een korte time-out (30 seconden ofzo) tenminste gewoon weer terug en speelt iedereen vrolijk verder. Pionnen die geslagen worden komen nooit meer terug, en dat is veel erger :-)
@mortlach, het is idd. een persoonlijke keus maar wat onschuldig lijkt, zie je bij dit voorbeeld, kan wel degelijk totaal verkeerd zijn.
Maar goed, als je zelfkennis hebt en wéét dat je niet op een verantwoorde manier met zo'n spel om kunt gaan, moet je het zeker niet spelen. En ik geef direct toe dat het voor de verkeerde mensen zeer verslavend kan zijn. Kun je wél ter ontspanning een uurtje spelen en het daarna gewoon weer wegleggen en loslaten, dan zie ik er geen probleem in. Lees een boek of speel een paar potjes CoD of BF. Met pixeltjes neerschieten heb ik geen enkel probleem trouwens.
En volgens mij is CoD van onder andere Infinity Ward. Het lijkt me sterk dat die Satan op de loonlijst hebben staan.
En wat bedoel je dan wel. Het gaat blijkbaar toch om het feit dat deze hobby als 'verspilling van genadetijd' wordt gezien, terwijl een paar sokken breien dat niet is, om eens wat te noemen. Je hebt het niet over 24 uur per dag naar de kerk gaan, maar over wat dan wel? Een week heeft 168 uur. Wat is het probleem om daar 1 uur (of een paar - verantwoord) van te ontspannen met een leuk computerspel?
Het probleem is dat het al gauw 'de dictatuur van de minderheid' wordt. IK vind schietspellen maar niets, dus JIJ zou ze ook niet moeten spelen. Waar is de ruimte voor het eigen geweten daar nog in?
En dat zal de impact op 99.9% (schat ik even) van de spelers zijn. Zijn er gevallen waarbij het fout gaat? Waarbij er mensen geen maat kunnen houden? Ja, dat zal niemand ontkennen, maar dat gebeurt met alles zo: mensen die verslaafd raken aan sporten of bij wijze van spreken hun huis verkopen om op een veiling dat laatste deel van die verzameling aan te schaffen.
Zodra er weer eens iemand doordraait en zijn school overhoop schiet, zijn mensen er als de kippen bij om een makkelijke zondebok aan te wijzen - meestal popmuziek maar tegenwoordig steeds meer computerspelletjes. Alsof het makkelijk is. Iemand draait door en speelt computerspelletjes, DUS iemand draait door OMDAT hij computerspelletjes speelt...
Het is verkeerd om die extreme 0,1% waar het fout gaat te misbruiken om algemene conclusies te trekken. En ik ken die mensen wel; ik weet hoe fout het kan gaan, ook uit eigen ervaring. Ooit speelde ik 80 uur per week World of Warcraft, máár 80 uur omdat ik 40 uur per week werkte. Was ik werkeloos geweest, dan was dat ongetwijfeld 120 per week geweest. Een zwarte periode in mijn leven. Ik weet dus wat het is en voor deze situaties zal ik ook blijven waarschuwen.
Ook is het verkeerd aan te nemen dat spelers het verschil niet zouden weten tussen werkelijkheid en fantasie. Ik schreef eerder al, schietspellen zijn eerder vrolijke potjes virtueel tikkertje dan dat het iets met oorlog en dood te maken heeft. Dat de blokjes die je aantikt of probeert te ontwijken er toevallig wat menselijk uitzien, doet nauwelijks ter zake. Je zou bij wijze van spreken de mannetjes kunnen vervangen door aliens, robots of zombies en mensen zouden het nog steeds spelen.
Moet je per se achter schietspelletjes staan? Nee, natuurlijk niet. Maar een geïnformeerde mening is een genuanceerde mening en dat is nooit weg... De wereld is niet zo zwart-wit als sommigen willen geloven...
