Depressieve momenten

Op dit moment staat mijn leven nogal op zijn kop. Over een kleine tijd hoop ik te trouwen, verander ik van baan (in de kinderpsychiatrie), ga ik 150 kilometer verder wonen (zie ik daardoor mijn naaste familie veel minder), studeer ik op hbo-niveau af en ben ik aan het klussen in ons toekomstige huis. Ik heb erg veel moeite om mijn hoofd boven water te houden. Niet op praktisch gebied, wel in psychisch opzicht. Ik ervaar heel veel moeheid, voel me bij tijden angstig/paniekerig en kan sneller en heviger huilen. Natuurlijk weet ik dat dat heel normaal is, zeker als ik het bovenstaande zelf lees. Gaat dit alles voorbij en moet ik het relativeren? Of moet ik mijn moeheid en mijn depressieve momenten serieus nemen?

Beste vragensteller,
 
Dank je wel voor de heldere situatieschets die je geeft. Echter over jou als persoon weet ik maar weinig en ik lees ook niet veel over jouw levensgeschiedenis. Allerlei gegevens over wat jou kenmerkt wanneer je eerder druk hebt ervaren, hoe je daarmee omgaat en, belangrijker nog, wat daarin jou kan helpen, blijven onbekend.

Zelf geef je aan dat wanneer je jouw huidige omstandigheden onder ogen ziet, je het "heel normaal" vindt dat je hierdoor de beschreven klachten ervaart. Wat mij opvalt is dat de persoon van jouw aanstaande echtgenoot, zijn rol in jullie relatie, zijn betekenis voor jou en in alle praktische zaken, geheel afwezig zijn in jouw verhaal. Juist omdat het gaat om veranderingen die het gevolg zijn van jullie voorgenomen huwelijk, lijkt me dat cruciaal. Heeft hij weet van deze dingen; bespreken jullie dit; heeft hij hiervoor begrip en aandacht; wat kan hij hierin voor jou betekenen; hoe kunnen jullie hierin samen een weg vinden? Nou ja, zomaar wat vragen die bij mij komen bovendrijven en oprecht hoop ik dat hij voor jou een bijzondere (emotionele) steun is in deze tijd vol activiteiten, naast je al goed gevulde agenda en (komende) grote veranderingen.

Met jou kan ik het eens zijn dat je hierop, hoe dan ook, zowel psychisch als lichamelijk reageert en in antwoord op jouw laatste vraag wil ik je zeker aanmoedigen om jouw klachten serieus te nemen. Realiseer je dat je je in een ingrijpend proces bevindt van hechten en onthechten. Vaak zijn deze symptomen signalen dat er iets aan de hand is, te vergelijken met een rood lampje op je dashboard in de auto… ook dan blijf je niet doorrijden, neem ik aan?! Relativeren kan goed zijn, maar bagatelliseren niet! Natuurlijk hoop ik voor je dat je in de toekomst weer in rustiger vaarwater mag komen, maar gezien de huidige situatie lijkt het me niet aannemelijk dat de dingen die je nu ervaart, zomaar voorbij gaan.

De symptomen zijn tekenen van een verstoorde balans draagkracht/draaglast en je kunt naar beide zijden van deze balans kijken. Aan de draaglast kant lijkt het me belangrijk dat je voor jezelf helder krijgt, waardoor je jouw hoofd moeilijk boven water kan houden. Kortom, welke factoren leggen hierbij veel gewicht in de schaal en is het mogelijk daarin een verandering en daarmee een verlichting aan te brengen? Vaak een kwestie van goede, duidelijke grenzen stellen. Aan de draagkrachtkant kan het helpend zijn om inzicht te krijgen wat voor jou zgn. energiegevers zijn; wat steunt jou en/of wat doet jou goed in deze situatie? Dat kan variëren van een luisterend oor, een goed gesprek tot het ondernemen van een gezellige activiteit, of lekker gaan sporten. Dit kan zowel met jouw a.s. echtgenoot, als met vriendinnen en/of familieleden met wie je een goede band hebt. Mochten deze maatregelen onvoldoende verbetering geven voor/na je trouwdag, schroom dan niet contact te zoeken met een professionele hulpverlener, die je hierin kan bijstaan.
 
Met vriendelijke groet,
Nettie den Breejen, GZ-Psycholoog