Turbulente levensloop

dr. J. van der Wal | 17 reacties | 15-03-2012| 10:16

Ik ben een 34-jarige vrouw en ik ben pas gescheiden. Ik leerde mijn ex-man kennen in een evangelische gemeente, waar ik op mijn 17e jaar tot geloof ben gekomen. Ik kom niet uit een christelijk gezin en was er dan ook niet mee bekend. Mijn jeugd is moeizaam verlopen. Ik was erg teruggetrokken en snel depressief. Ik deed wel altijd erg mijn best op school en om mijn moeder te  helpen en bij te staan. Mijn vader leed aan schizofrenie, wat erg verwarrend voor mij was. Hij was onvoorspelbaar en op het laatst ook erg agressief. Ik had altijd een enorm minderwaardigheidscomplex door mijn thuissituatie. Ik heb nog twee broertjes. De oudste is altijd erg overheersend en agressief geweest en de jongste lijkt meer op mij. Toen ik op mijn 21e mijn ex-man tegenkwam, voelde het meteen vertrouwd en was er veel liefde. Er waren veel moeilijkheden: mijn ex man viel nog regelmatig terug in zijn verslaving (heroïne, cocaïne), waarbij hij soms een paar dagen verdwenen was en al zijn geld er doorheen jaagde. Hij werd altijd weer opgevangen door mij en door zijn ouders, die hem overal voor probeerden te behoeden. In die tijd zat hij ook op de bijbelschool die verbonden is aan de gemeente waar ik naartoe ging. Zo leerden we elkaar kennen. Gaandeweg werd voor hem het geloof wat minder belangrijk en de opvatting dat je niet mag samenwonen en geen seks voor het huwelijk mag hebben, vond hij ook belachelijk. En ik ging er ook zo over denken. Na een jaar ging mijn ex-man weer terug naar de provincie waar hij is opgegroeid, ook om niet in de verleiding te komen van drugs. Hij vond een goede baan en het leek logisch dat ik ook daarheen zou komen. Ik trok bij mijn schoonouders in. Zij waren voor mij een nieuwe wereld. Ze hadden het goed, terwijl ik uit een achterstandssituatie kwam. Zij waren ontwikkeld en ik keek er tegenop. Ze waren betrokken op elkaar (soms veel te), en dat kende ik ook niet. Hun zoon legden ze helemaal in de watten. Zijn moeder deed alles voor hem. Het heeft nooit prettig gevoeld om daar in huis te wonen. Het voelde ook alsof ik moest kiezen: want mijn achtergrond werd daar ook een beetje minachtend behandeld... zielig gevonden. En ik was toen ook een meisje "met een rugzak" zoals mijn schoonmoeder dat zo kon zeggen. Ik heb meer dan drie jaar bij mijn schoonouders ingewoond, voordat mijn ex-man de stap kon zetten om met mij samen te gaan wonen. Hij vond het belangrijker om te sparen. We hadden er veel ruzie om, want ik was daardoor erg gefrustreerd. Maar ik hield altijd wel heel veel van hem. Ik kon me geen leven zonder hem voorstellen en hij niet zonder mij. Uiteindelijk hadden we een appartement, maar mijn ex kon zich er niet goed toe zetten om te gaan klussen. Dat duurde dus ook nog ruim negen maanden. Na een paar jaar samenwonen, trouwden we, omdat ik hem vroeg. Ik had altijd al het gevoel dat het beter was te trouwen en wilde graag in de kerk trouwen. We gingen in die tijd wel altijd naar een PKN-kerk. Langzamerhand ontwikkelde ik me meer. Ik ging fulltime werken nadat ik een secretaresse-opleiding had gevolgd. Ik haalde mijn rijbewijs en durfde te rijden. Ik raakte mijn angsten meer en meer kwijt. Ik wilde graag een leven met alles erop en eraan. Dus drong ik aan bij mijn ex-man om een huis te kopen, wat we gemakkelijk konden. Ik wilde ook graag kinderen, maar mijn ex-man zei altijd dat we daar absoluut niet aan toe waren. Uiteindelijk vonden we een huis, waar mijn zwager in ging klussen, omdat mijn ex-man altijd aan het werk was. Als hij thuis was, zat hij altijd achter de computer, wat ook zijn werk was. We groeiden uit elkaar, maar daar was ik me nauwelijks van bewust. Mijn ex-man ging in het weekend stappen of naar zijn zwager en sliep daar en ik was altijd alleen. Mijn ex-man ging ook een opleiding van vier jaar doen, waardoor hij nooit tijd voor mij had. De meeste avonden van de week was ik alleen. Ik trok veel op met onze buren, die mij gezelligheid boden. Op een gegeven moment kon ik aan mijn buurman mijn verhaal kwijt en we kregen steeds meer contact. Ik leefde helemaal op en was helemaal in een roes. Dat werd een buitenechtelijke relatie. Ik kon dat niet lang volhouden en heb toen gezegd dat ik wilde scheiden, omdat ik toen dacht dat ons huwelijk geen bestaansrecht had. Ik dacht dat we bepaalde dingen misten. Ik wist niet hoe snel ik weg moest komen en vond een andere woning. Aanvankelijk was ik blij dat ik zelf alles kon bepalen. De buitenechtelijke relatie strandde al snel. Ik maakte het uit en toen drong daarna tot mij door wat ik allemaal had gedaan... Maar er was geen weg meer terug. Mijn ex-man zei meteen al dat hij niet wist of hij mij kon vergeven. Ik heb nu erge spijt en ik snap mezelf niet: hoe ik ooit zo heb kunnen handelen en alles achter heb kunnen laten. Komt dat door mijn jeugd? Is er iets mis met mij? Ben ik zo impulsief? Ik ben weer terug bij mijn oude gemeente. Ik heb een turbulent jaar achter de rug: drie keer verhuisd en drie keer van baan gewisseld door omstandigheden. Ik probeer steeds weer bij God terug te keren en het goede te doen, maar doe het tegenovergestelde. Na veel te korte tijd ben ik gaan daten met jan en alleman. Ik voelde me eenzaam en was steeds op zoek naar een man, een gezin... Uiteindelijk heb ik in anderhalf jaar tijd, na de scheiding dus, twee kortdurende relaties gehad met seks en al en een relatie waar ik nu mee samenwoon. Van de laatste relatie ben ik nu ook zwanger. Maar de relatie is niet goed. Ik ben weer gevallen voor iemand met problemen. Hij is net klaar met de behandeling van zijn verslaving en adhd en kan veel dingen niet aan. Ik zie de toekomst met hem somber in, omdat hij komende jaren een wia-uitkering zal hebben en eigenlijk onderneemt hij vrij weinig. In het begin was ik erg verliefd, maar nu loop ik tegen veel zaken aan. Ik ben bang dat ik met hem een moeilijk leven krijg. Hij heeft een heel dubbele houding: of hij is extreem godsdienstig, maar als het hem teveel wordt dan praat hij dagen niet of hij grijpt hij naar alcohol etc. Ik voel eigenlijk niet zoveel voor hem. En ik mis ook nog steeds mijn ex-man. Ik heb dat allemaal nog niet verwerkt. Ik heb mijn huidige vriend, die dolgraag wil trouwen, gezegd dat ik twijfels heb. In de kerk hebben we een paar gesprekken gehad en ze wilden ons zelfs nog inzegenen. Maar ik krijg steeds meer moeite om te trouwen. Ik zou dan trouwen met iemand met een grote schuld en daar zie ik erg tegenop, ook al zou het onder huwelijkse voorwaarden zijn. Ik zou toch de kostwinnaar moeten zijn, terwijl hij weinig doet. Zijn dagbesteding bestaat uit films kijken en af en toe wat vrijwilligerswerk als hij zich goed voelt. Wat niet altijd het geval is dus. Waaraan moet een goed huwelijk voldoen? Mijn vriend zegt dat ik egoïstisch ben en dat ik teveel aan geld denk. Maar ik wil gewoon een geordend leven. Mijn grootste punt is dat hij niet goed in staat is om te praten en hij wil ook geen hulp accepteren van derden. Die volgens mij hard nodig is. Door onze impulsiviteit kunnen wij straks het huis waar we in zitten ook niet meer betalen. Ik ben inmiddels mijn baan kwijtgeraakt en hij maakt geen aanstalten om echt wat te gaan doen. Hij zegt dat hij op het reïntegratie traject wacht. Zijn grote droom om mensen te helpen geeft hij niet op. Ik worstel erg met mezelf over hoe ik dit allemaal heb kunnen laten gebeuren en ik wens steeds dat ik de tijd een paar jaar terug kon draaien. Ik kan ook eigenlijk geen reden bedenken waarom ik deze dingen allemaal gedaan heb en ik kan er zeker geen vrede mee hebben. Hoe nu verder?

De levensloop die uit uw vraag naar voren komt, is behoorlijk turbulent. En het zou zo maar kunnen dat het op deze manier doorgaat, als er geen fundamenteel wissel wordt omgezet dat naar een meer stabiele en vaste koers leidt. Tegelijk is dat een forse opgave. Dat is ook uw vraag: hoe nu verder?

Vooraf mogen we elkaar hoopvol en hoopgevend benaderen. Ook voor een 'verloren dochter' is er altijd een weg terug naar het hart en het huis van God de Vader, zoals dat ook voor de verloren zoon gold. Ik hoop dat u deze gelijkenis uit de Bijbel kent. Leest u die nog eens in Lukas 15 en vraagt u zich eens biddend tot God af hoe u daar verder mee kunt in uw situatie.

U bent behoorlijk open in uw vraag. Een paar dingen die mij opvallen, wil ik noemen:

- bepaald geen zorgeloze jeugd,
- minderwaardigheidsgevoelens,
- "vallen voor mannen met problemen" zoals u zegt,
- u bent weer terug bij uw gemeente, na enige tijd van afwezigheid,
- er zijn veel relationele breuken, waaronder een echtscheiding,
- er zijn ook veel wisselende banen en woonplaatsen,
- eenzaamheid brengt u tot steeds nieuwe relaties,
- u wilt terug naar God,
- u bent zwanger,
- er zijn grote twijfels of u wil trouwen met uw huidige vriend,
- u hebt financiële problemen en op dit moment geen baan,
- veel ingrijpende dingen hebt u nog niet verwerkt,
- u zegt tenslotte dat u u zelf niet begrijpt.

U draagt al met al wel een heel zware last met u mee! Als ik dit zo tot me laat doordringen dan komen er bij mij een paar vermoedens boven als het gaat over wat er aan de hand zou kunnen zijn. Ik zeg het voorzichtig, vooral bedoeld om er zelf over na te denken of u dit herkent.

Mijn eerste vraag gaat over wie u bent, ofwel uw identiteit. Wie bent u? Waar wilt u heen? Wat zijn uw wensen en wat zijn uw grenzen? Hoe houdt u koers in uw leven? Het lijkt er op dat u uw identiteit door alles wat zich vanaf uw jeugd zich heeft afgespeeld, niet goed hebt kunnen ontwikkelen. Hiermee lijkt ook nauw samen te hangen dat uw relaties behoorlijk instabiel zijn. Eenzaamheid is een gevaarlijk motief om een relatie te beginnen, hoe begrijpelijk ook. U lijkt daarbij nogal impulsief en ook naïef. Om steeds weer teleurgesteld uit te komen. Zich stabiel hechten aan een ander is ook moeilijk voor u.

Dit heeft ook een geestelijke kant: wie is God voor u als Vader, Zoon en Heilige Geest? Wie bent u voor Hem? Wilt u Hem geloven, volgen, gehoorzamen en vertrouwen?

Nu u zwanger bent geworden, krijgen deze vragen een nog zwaardere lading. Als de Heere het u geeft, mag en moet u straks niet alleen voor uzelf maar ook voor uw kind gaan zorgen. Uw verantwoordelijkheden zijn hiermee veel groter geworden. En hoe gaat u uw verantwoordelijkheid nemen naar uw huidige relatie, die dan immers de vader wordt van uw kind? Hoe krijgt u in het algemeen weer stuur over uw leven?

Deze vragen zijn zo ingrijpend dat ik het niet juist vind om daaraan een concreet antwoord te verbinden. Dat zou te gemakkelijk en daarmee onverantwoord zijn. Wel wil ik u dringend adviseren om uw situatie voor te leggen aan een deskundige en ook goede pastorale bijstand te zoeken. U hebt beide vormen van hulp en begeleiding nodig.

Concreet stel ik voor dat u hulp vraagt bijv. bij een instelling als Eleos. Dat is een christelijke GGZ-instelling (zie hun website voor adressen, of vraag bij uw huisarts om een verwijzing). Een goed persoonlijkheidsonderzoek lijkt me belangrijk. De uitkomsten daarvan, gekoppeld aan de andere moeilijke en bedreigende omstandigheden in uw leven, kunnen dan leiden tot een verantwoord advies dat ik u niet kan geven. Ook lijkt me goede pastorale bijstand nodig. Gelukkig bent u verbonden aan een gemeente. Bespreekt u ook daar met een godvrezend en verstandig iemand hoe u hiermee kunt omgaan.

Stel dit niet uit, maar pak dit meteen op. Gods nabijheid en veel wijsheid en sterkte gewenst.

Dr. J. van der Wal

Dit artikel is beantwoord door

dr. J. van der Wal

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven