Zoontje heeft PDD-NOS
Eleos | 3 reacties | 21-02-2012| 11:53
Vraag
Mijn zoontje heeft PDD-NOS. Officieel gediagnostiseerd na onderzoek. Nu heb ik nogal moeite met deze diagnose omdat na mijn idee deze diagnose erg makkelijk wordt gegeven. Mijn zoontje heeft zeker autistische kenmerken, maar functioneert redelijk normaal. Maar voor de toekomst blijft hij deze diagnose altijd houden. Wat kunnen wij van de toekomst verwachten? Kan hij op een normale wijze een relatie aangaan, werken ed.?
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Allereerst zou ik je willen adviseren om je moeite met een dergelijke diagnose met de onderzoeker van je kind te delen. Mogelijk levert dit een zinvol gesprek op, gericht op jouw zorgen, aangezien diegene zich daarin verdiept zal hebben. In dit verband wil ik je wel zeggen dat ik je moeite met een dergelijke diagnose heel begrijpelijk vind.
Kennelijk denk jij bij PDD-NOS aan een toekomst met problemen. Misschien kun je daarbij het volgende bedenken. Om te beginnen is de categorie PDD-NOS een restcategorie in het systeem dat gebruikt wordt om stoornissen te classificeren door symptomen te constateren en te tellen (DSM-IV). Je kunt je dus voorstellen dat bijvoorbeeld mensen die een kenmerk (uit een rijtje van meerdere kenmerken) dat te maken heeft met beperking in de sociale interactie in heel sterke mate vertonen, met dezelfde term aangeduid worden als iemand die een aantal andere kenmerken in mindere mate vertoont.
Er zal wel iets moeilijks zijn in wederkerig sociaal gedrag van je zoontje. Anders komt men in de regel niet met een dergelijke term. Al is dit ook relatief. En afhankelijk van wat als normaal gedrag wordt gezien.
Ik zou er achter proberen te komen in welke specifieke opzichten zijn gedrag (gaat vaak om informatieverwerking) precies problematisch is en hoe je daar rekening mee zou kunnen houden. En ook of hij misschien in bepaalde opzichten wel heel goed functioneert. Want dat is vaak ook het geval. Dan kun je dat ook benutten.
Als hij redelijk normaal functioneert, en als jij dat niet alleen vindt, maar anderen vinden dat ook, dan zou ik daar vooral blij mee zijn en wat geconstateerd is in het onderzoek voor in je achterhoofd bewaren. Mogelijk zijn daar adviezen aan verbonden, zoals ik hierboven suggereerde, die hem nog wat verder kunnen helpen, zo nodig. Daar is toch een diagnose voor. Om richting te geven aan eventuele hulp.
Ik hoop dat ik hiermee de zeggingskracht van een classificerende term al enigszins heb gerelativeerd. Per definitie hebben psychologische onderzoeken een beperkte geldigheid. Twee jaar in het algemeen. En verder moet ik in dit verband aan de uitspraak denken “Life is a proces, not a state”; het leven is een proces, en geen toestand. We veranderen allemaal gedurende ons leven en van tevoren is niet helemaal te voorzien in welke richting. Voorspellingen daarover worden veelal gedaan op basis van gemiddelden van grote groepen. En hoeven dus niet noodzakelijk van toepassing te zijn op de specifieke situatie van een persoon.
PDD-NOS valt onder de ontwikkelingsproblematiek. Dat is rijpingsproblematiek. Een liefdevolle omgeving is belangrijk om die rijping zo veel mogelijk de kans te geven. Dat kan tot in de volwassenheid doorgaan, waarbij er voor ieder persoon natuurlijk een eigen 'plafond' is aan de mogelijkheden.
Met vriendelijke groet,
Els de Bruin
PDD-NOS is net zoals mevr. de Bruin schrijft een ontwikkelingsproblematiek. Mijn jongste zoon heeft heeft ook dat etiket gekregen. Vooralsnog gaat het goed met hem, hij zit op een creatieve school, leert toneel/cabaret/schilderen en heeft het daar erg naar zijn zin. Zijn drie oudere broers lachen wat af met hem.
Het komt wel goed met uw kind vragensteller, hij zal u nog verbazen.
Bij dit soort kinderen realiseer je je nog meer dat het leven minder maakbaar is dan wij vaak denken. Ook ik ben met mijn zoon het afgelopen jaar door een dergelijk proces heengegaan.
Ik sluit me aan bij Daniel: het komt wel goed met uw kind, zijn leven ligt namelijk geborgen in Gods handen en hij zal het - hoe dan ook - goedmaken.
er is een filmpje op youtube dat heet: hoe God het autistische kind schiep.
http://www.youtube.com/watch?v=F1SoL4UfPNI
en maak u niet druk, het komt wel goed. Verwacht echter geen kind dat het niet zal worden: het zal geen standaard kind worden dat aan alles zomaar meedoet. Ik ben altijd een buitenbeentje geweest die de mond bij zich heeft, en ik ben vaak alleen. daar heb ik mee leren leven, ik voel me wel vaak eenzaam, maar dan probeer ik mijn leven op mijn manier invulling te geven. Ik ga naar een museum ofzo. Dan ben ik wel allen moeten gaan, maar ik heb wel een plezierig dagje gehad.
