Soms aversie tegen getuigenis

Ik vind het heel moeilijk om te weten of ik echt geloof of niet. Ik weet het echt niet. Twijfel komt onder andere door het volgende. Ik vind het heel fijn om met goede vrienden en mensen uit de kerk over God en de Bijbel en het geloof te praten. In ons gezin gebeurt dat ook. Vind het wel heel moeilijk om echt persoonlijke dingen op dat vlak te delen met mijn familie/gezin. Soms voel ik opeens aversie/weerzin als gezinsleden iets persoonlijks delen over hun relatie tot God of als ik bijvoorbeeld merk dat mensen in ons gezin (veel) met God bezig zijn. Het is een soort afgunst/jaloezie, maar toch ook weer niet. Maar vaak heb ik die reactie ook niet en vind ik het juist fijn om er over te praten. Ik schrik er ontzettend van als ik bovenstaande reactie bij mezelf zie en vraag me af waar het vandaan komt. Hoe het komt. Is het trots? Misschien komt het omdat het heel dichtbij komt, of dat anderen zich kwetsbaar opstellen? Of zou het vijandschap tegen God zijn, dat ik een relatie met Hem iets vreemds is voor mij dat ik niet ken? Dat is mijn angst. Bij anderen dan familie heb ik dit eigenlijk niet. Ik vind het heel moeilijk. Volgens mij kan ik zo nooit God dienen want dan gun je het anderen juist om Hem te kennen! Ik durf er niet met mijn familie over te praten, schaam me er voor. Zou heel graag een antwoord willen of u weet wat dit is en wat ik hiermee moet. Een jongen.

Je verhaal is heel herkenbaar. Denk niet dat jij alleen zo denkt. Opmerkelijk is dat je het heel fijn vindt om over het geloof te praten met mensen buiten het gezin. Vergroot dat positieve feit  maar een beetje uit. Is het geen geschenk van God? Je bent niet onverschillig. Het Woord van God laat je niet koud. De Naam Jezus roept geen weerstand op, maar... wel het belijden of getuigen door familieleden. Mensen die je heel goed kent.

Vooral in de puberjaren kan er een innerlijke drang zijn om te conflicteren. (Een drang die je bijna onmogelijk kunt tegengaan...) Juist met hen die je het meest nabij zijn. Dat heeft meer te maken met psychologie dan met theologie. Ook als het over geloofsbeleving gaat. Je moet daar geen te grote conclusies aan verbinden. Wel mag je de HEERE vragen of Hij je de kracht en de liefde wil geven om dat te veranderen in je leven. Want, dat is waar, je hebt hierin wel een eigen verantwoordelijkheid. Dat je die ook wilt nemen blijkt alleen al uit je vraag. Je accepteert je eigen gedrag gedrag niet. En toch: aanvaard je gevoelens als "tamelijk normaal." Het kan je helpen om minder jezelf te beschuldigen en meer op Christus te zien! Biddend om de Geest. Want zicht op Christus blijft een geschenk.

Kand. G. van Ginkel