Stiefmoeder-zijn onderschat

drs. J(oke) Ronner-Wattel | 7 reacties | 30-01-2012| 11:56

Ik ben inmiddels al zes jaar stiefmoeder en heb inmiddels zelf ook vier kinderen. Toch heb ik na zes jaar stiefmoeder-zijn nog steeds geen vrede met de situatie. Mijn man was gescheiden toen ik hem leerde kennen en had uit dat huwelijk een kindje (toen twee). Wij zijn inmiddels getrouwd, maar het stiefmoeder-zijn heb ik gewoon erg onderschat. Ik had geen idee wat het in zou houden. Zeker toen het meisje opgroeide en een eigen karakter kreeg. In het begin heb ik veel ruzie gehad met mijn man. Ik moest er zo aan wennen dat ik steeds pas op de plaats moest maken voor een kind en/of ex-vrouw. En ja, ik was zeker in het begin vaak erg onzeker en zelfs af en toe jaloers. In de loop der jaren heb ik me erg voor dit meisje ingezet. Maar ik ben er achter gekomen dat wat ik ook doe, je krijgt er nooit voor terug wat een vader of moeder wel terugkrijgt van een kind. Mijn man vindt het ook erg moeilijk dat ik niet van zijn kind hou op de manier zoals hij dat doet. Tenminste: hij zegt wel dat hij het weet en kan accepteren, maar als in de praktijk blijkt dat het ook zo is kan hij dat niet hebben. Wat ik ook wel weer begrijp. Maar inmiddels, ben ik na al die jaren gewoon zo moe. Ik zie er altijd tegen op als zijn kind weer komt. De dagen dat zijn kind hier is, zijn voor mij gespannen dagen. Ik ben niet mezelf, voel me in mijn eigen huis niet op mijn gemak. Wat mijn man natuurlijk ook weer merkt. Als er dan gevraagd wordt of ze langer mag blijven vind ik dat echt een belasting, omdat ik na een paar dagen gespannen zijn gewoon weer even tijd nodig heb zonder haar. Daarnaast heb ik al vaak aan mijn man proberen uit te leggen dat het erg moeilijk is te gaan houden van een kind wat niet van jezelf is en daarbij erg negatief in het leven staat. Ze klaagt heel veel. Er is bij ons nooit iets goed. Bij mama is alles beter. Ze klaagt vaak achter mijn rug om bij mijn man over mij. Onze kinderen kunnen vaak ook niet met haar overweg omdat ze zichzelf altijd beter vindt dan de anderen. Ook wordt ze bij haar moeder thuis niet christelijk opgevoed. Dat levert ook weer extra spanningen op omdat ze allemaal dingen hier mee naar huis neemt die onze kinderen niet mogen of waar onze kinderen niets van weten (waar ik zelf vaak ook veel moeite mee heb omdat wij onze kinderen wel volgens de Bijbel willen opvoeden). Dus onze kinderen raken daar ook door beïnvloed en ik kan ze vaak niet goed uitleggen waarom wij bepaalde dingen niet doen, omdat ze wel dezelfde vader hebben. Dus in hun belevingswereld mag de één wel iets van papa en zij niet. Ze heeft ook al sociale vaardigheidstrainingen gehad om haar in te laten zien wat haar gedrag voor invloed heeft op anderen. Want ze heeft door hoe ze is. Ze heeft ook geen vriendinnen. Beide ouders doen erg haar best voor haar en hebben beiden aangegeven dat dit het karakter van het meisje is en dat ze ook zo zou zijn geweest als ze niet waren gescheiden omdat ze veel dingen van zichzelf in haar terugzien. Maar doordat beide ouders zo druk zijn met haar, betekent dat voor mij dat mijn man regelmatig samen met zijn ex naar ouderavonden moet van zowel school als hulpverlening. Er is veel contact tussen hen, wat steeds gaat over het gedrag van dit meisje. En ik merk dat ik moe ben. Ik ben zo vreselijk moe van het steeds vechten met mezelf om begripvol, meelevend en vriendelijk te zijn. Ik voel mezelf steeds slecht omdat ik het na al die tijd nog steeds zo moeilijk vind als mijn man samen met zijn ex weg moet. Ik voel mezelf slecht omdat ik blijkbaar niet in staat ben om onvoorwaardelijk van iemand anders zijn kind te houden. Ik geef op mijn manier echt wel om het kind en ik doe voor haar in het dagelijks leven alles wat ik voor mijn eigen kinderen ook doe. Ik weet het, het klinkt misschien alsof ik een kind het leven zuur maak, maar dat is echt niet zo. Ik heb zoveel geprobeerd om het leuk te maken hier, voor haar. En ik weet ook dat het niet zo hoeft te zijn: mijn vriendin is ook al jaren stiefmoeder en daar gaat het heel goed. Het kind is een leuk en vrolijk kind die altijd blij is als hij weer naar zijn vader kan. Bij ons is het altijd zo dat het kind van mijn man het liefste bij de moeder is en dat ook altijd laat merken. Op de één of andere manier is dit dus iets in mijn leven waar ik niet goed in ben. En na al die jaren van piekeren, tobben en aanmodderen kan ik niet anders concluderen dan dat ik zo niet verder kan. Ik ga hier aan kapot. Dit kost me zo veel (negatieve) energie. Ons kind gaat nu ook naar school. Daar kom ik mijn man z'n ex-vrouw ook weer tegen. Ik wil me zo graag gewaardeerd voelen en gewoon de leuke vrouw zijn van wie velen vinden dat ik ben. Ik wil zo graag op de één of andere manier proberen los te laten dat mijn man nog een soort leven heeft met zijn ex en daardoor regelmatig weg is. Want het levert me vaak ruzie op omdat ik dan toch weer niet op de juiste manier kan reageren. Ik zou zo graag los willen laten dat het meisje vaak zo'n negatieve invloed heeft op de sfeer in ons gezin en dat gewoon bij mijn man laten. Maar ik zou niet weten hoe. Ik vind het vaak ook vervelend voor onze eigen kinderen. Onze oudste lijd er ook onder. We hebben daar al heel wat huilbuien over gehad. Ik hou dolveel van mijn man en blijf het moeilijk vinden hem te delen. Ik bid zo vaak om kracht om deze situatie eerlijk en open te benaderen en iedere keer gaat het weer mis. Ik zou dolgraag oprecht mijn man het gevoel willen geven dat ik hem steun hierin. Maar ik voel me zo onmachtig omdat ik hem dat blijkbaar niet kan geven. Hoe moet ik hier toch mee verder? Hoe houd ik dit gezin bij elkaar? Psychische hulp hiervoor wordt volgens de ziektekostenverzekering niet vergoed. Zelf betalen kunnen wij dat niet. Hoe blijf ik zelf staande?

Allereerst wil ik mijn complimenten uitspreken dat je je al jaren zo enorm ingezet hebt voor je stiefdochter. Je hebt veel van jezelf gevraagd en veel gegeven. Het is vaak niet gemakkelijk om stiefmoeder te zijn.

Daarnaast schets je een ingewikkeld probleem, waarvan ik me afvraag of ik je recht doe als ik probeer om op deze manier een oplossing aan te dragen. Daarvoor heeft deze problematiek te veel verschillende aspecten. Ik denk dat jij en je man samen gesprekken nodig hebben in de hulpverlening. Ook om te voorkomen dat jij en jullie gezin er steeds meer onder gaan lijden en de verhoudingen meer en meer onder druk komen te staan. Voor zover ik weet wordt de behandeling van dergelijke problematiek, ik zie dit als relatie/gezinsproblematiek, nog wel vergoed. Bijvoorbeeld bij een instelling voor maatschappelijk werk.

Op een aantal punten in je brief wil ik nog wel kort ingaan.

-Het is niet gemakkelijk om stiefmoeder te zijn, maar van een kind wordt ook veel gevraagd als het opgroeit in twee gezinnen die onderling verschillen. Dat kan zich uiten in gedragsproblemen en ook in zich afzetten tegen de stiefmoeder en/of stiefbroertjes en -zusjes. Probeer dat niet te zien als tegen jou gericht maar tegen de moeilijke situatie.

-Je kunt niet van jezelf verwachten dat je op dezelfde manier van je stiefdochter houdt als je man dat doet. Je houdt van haar op jouw manier en je zet je voor haar in. Dat is goed genoeg!

-Het lijkt erop dat je het feit dat het dus niet lukt om met elkaar, inclusief je stiefdochter een leuk gezin te vormen, ziet als falen van jezelf. Je zegt dat je daar dus blijkbaar niet goed in bent. Het is niet iets waar jij niet goed in bent, maar een complexe situatie waaraan iedereen zijn aandeel heeft in het ontstaan en voortbestaan ervan.

-Je man besteedt regelmatig tijd aan zijn dochter en ex-vrouw. Best te begrijpen dat jij daar wel eens moeite mee hebt. Maar je ziet het alsof je man nog en ander soort leven heeft en of het niet iets is wat jullie samen aangaat. Hij blijft samen met zijn ex-vrouw ouders van hun dochter, maar hij is jouw man. Of voelt je man zich ook nog verantwoordelijk voor zijn ex-vrouw?

-Je schrijft dat je je zo graag gewaardeerd wilt voelen. Mogelijk voel je je tekort gedaan in wat je allemaal doet voor je stiefdochter. Maar van wie krijg je waardering, spreekt je man (of anderen) die dan nooit uit?
 
Zo maar wat opmerkingen naar aanleiding van je brief. Ik hoop dat je goede hulp kunt vinden en kracht om in deze moeilijke situatie samen met je man overeind te blijven.

Drs. Joke Ronner-Wattel

Dit artikel is beantwoord door

drs. J(oke) Ronner-Wattel

• Geboortedatum:
  26-06-1960
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerd Vrijgemaakt
• Woon/standplaats:
  -
• Status:
  Actief

151 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven