God moet het doen

Ds. C.G. Vreugdenhil | Geen reacties | 09-01-2012| 15:41

Aan ds. Vreugdenhil. Onlangs bekeken we een avond van Jij daar!, met uw lezing over "God moet het doen." Leerzaam en verhelderend was voor mij dat we niet eerst bijvoorbeeld genoeg zondekennis moeten voelen, dat dat geen gronden zijn om naar God te 'mogen' gaan. Van Spurgeon las ik hierover: Geen zondaar met een bevoegelijk naamwoord, maar alleen: zondaar. Er is in ons geen grond. U legde uit dat God ons roept en geroepen heeft en daar een antwoord op verwacht. Wat ik lastig vind, is dat mijn geestelijk leven zo stil is. Ik weet van de noodzaak tot bekering. De dood is wel eens heel dichtbij geweest in een medische situatie. Belofte gedaan als God spaarde, dat ik Hem zou dienen. Kwam niks van terecht, tot mijn schaamte. Soms in een preek, in de natuur of in het leven, kan ik Zijn Woord en werk echt bewonderen. Verstandelijk geloof ik dat de Heere er is en dat Hij werkt. Maar meer is er niet. Het ontbreekt me zo aan het gemis. Ik ben bang dat ik denk de Heere Jezus niet nodig te hebben, niet met Hem te willen leven, hoewel ik verstandelijk weet en er soms naar verlang, omdat het zo rijk is! Ik hoor steeds vaker dat we niets hoeven te voelen of te hebben om tot God te gaan, ons leven voor Hem neer te mogen leggen. Zondaar, zonder bijvoeglijk naamwoord. Maar toch moet God wel werken in ons, dat we naar Hem toe worden gedreven? Ik kan het niet goed in woorden vatten. God moet het doen, maar ik heb ook mijn verantwoordelijkheid - maar niet de wil en niet het geloof dat de Heere Jezus gestorven zou zijn voor mijn zonden. Ik zie dat de Heere werkt om mij heen. In mijn lieve man, in een bevriend stel. Voor ieder ander geloof ik dat het kan, maar voor mij niet! Omdat ik niet bekeerd wil zijn, vasthoud aan oude zonden. Ik kan gewoon niet geloven dat mijn leven tot Gods eer kan zijn, dat God dat wil hebben. Uw antwoord zou kunnen zijn: breng het in gebed voor de Heere. Wanneer ik dat doe, lijkt het dat dat vooral verstandelijke gebeurt en gebeurt verder niets. Dat verdien ik ook niet. Kunt u me verder helpen?

Je vraagt of ik je verder kan helpen. Je gaat daar ook vanuit, want je bedankt er alvast voor. Bedankt voor het vertrouwen. Wat ik alleen maar kan is –met Gods hulp– de weg wijzen waardoor je bij God terecht kunt komen en Hij alleen moet het doen, zoals de titel van de lezing ook luidt.

De problemen die je noemt hebben te maken met angst voor alleen maar "verstandelijk geloof", geen "levend gemis" terwijl je soms toch ziet hoe rijk het is om Christus te leren kennen. Het is ook waar wat je zegt dat we niet op grond van ons gevoel –in dit geval een goed gevoel dat je welkom bent bij de Heere– tot God hoeven te gaan, maar alleen in het besef dat we zondaar zijn voor God en dat Hij alleen uit genade zich over ons kan en wil ontfermen. De enige grond om tot God te gaan en je in hartelijke schuldbelijdenis en geloof aan Hem over te geven is Gods belofte. Hij belooft dat wie tot Hem komt, Hij geenszins zal uitwerpen. Gods belofte waarin de gewilligheid van Christus om ons als arme zondaar aan te nemen tot verlossing van onze zonden. Het is waar dat je naar Christus toegedreven wordt in de overgave aan Hem. Het is ook waar dat je dan verdriet hebt over je zonden en je schuld beleeft en aan de Heere belijdt. Dat is niet de grond om te komen tot Hem, maar wel de weg waarin je via ellendekennis en het zicht op de verlossing ook gaat zien dat het gaat om de gehoorzaamheid aan Gods geboden (liefde, heiliging, dankbaarheid).

Die lessen uit Ezechiël 36 heb ik ook in de lezing genoemd. De Heere doet het niet om onzentwil –op grond van ons gevoelen van schuld en zonden of omdat we het zo graag willen– maar om Zijn heilige naam (vs 22 en 32). Het is God Die een nieuw hart en een nieuwe geest geeft (vs 26) en Zijn Heilige Geest geeft (vs 27). Hij zal ervoor zorgen dat we in Zijn inzettingen gaan wandelen (vs 27b). God verlost van alle onreinheid (vs 29) en zo komt het dat we een walging van onszelf krijgen vanwege onze ongerechtigheden (vs 31). Je ziet, het is Gods werk en dan gebeuren er dingen, die de vrucht zijn van dat werk van God. Die vruchten kun je niet zelf maken, maar die groeien aan de wijnstok Christus door de sapstroom van de geloofsverbondenheid met Hem. Daaraan kun je ook zien dat het echt het werk van de Heere is. Maar je bent daar zelf niet een lijdelijk mens in die maar moet wachten wat er over hem komt. Dan ben je een levende rank en je draagt voluit verantwoordelijkheid voor het dragen van vrucht. Jezus spoort ons ook aan om "in Hem te blijven en vrucht te dragen" (Johannes 15).

Je schrijft "God moet het doen, maar ik heb ook mijn verantwoordelijkheid." Dat is helemaal waar.En dat kun je niet wiskundig oplossen. Het is 100 procent genade en 100 procent eigen verantwoordelijkheid. Dat kun je verder niet kloppend maken. De Bijbel leert ons dit.

Je hebt "niet de wil en niet het geloof dat de Heere Jezus gestorven zou zijn voor jouw zonden." Is dat echt waar dat je niet de wil hebt om dit te mogen geloven? Waarom stel je dan deze belangrijke vragen? Al zou je maar een keer ‘even’ op Christus mogen zien door het geloof en vooral ook zien hoe gewillig Hij is om jouw leven te bedekken met Zijn gerechtigheid, dan zou dat toch al een stukje vervulling zijn van de wens van je hart.

Je spreekt over "de onwil om echt bekeerd te zijn" en "het ontbreken van de wil om echt met oude zonden te breken." Je vraag betekent toch dat je wel echt de Heere zou willen vrezen. Vasthouden aan oude zonden is iets waar alle christenen tegen te strijden hebben. Schrijf voor jezelf eens op over welke oude zonden het gaat. Zou je ze niet willen belijden aan de Heere en om vergeving vragen en dan uitspreken dat je er echt tegen zult gaan strijden? In het leven van het geloof blijft het altijd een strijd tussen de oude en de nieuwe mens.
 
Jouw vraag en jouw zorg is vooral hoe je nu tot bekering moet komen. Wat je daarvoor moet doen en hoe je net zo godvrezend kun worden als de mensen om je heen waar je jaloers op bent. Je bent ervan overtuigd dat er geen voorwaarden zijn in de mens op grond waarvan je mag komen tot God, tot Christus. Als je het aan de Heere vraagt in het gebed heb je de ervaring dat het allemaal zo verstandelijk gaat. Je verstand is bij de bekering natuurlijk niet uitgeschakeld. Moet je misschien niet aan de andere kant beginnen. Geloof je echt dat je zonder Christus verloren bent en verloren gaat? Als jouw leven plotseling zou worden weggenomen, waar ben je dan? Is dat geen nood voor je? Als je over deze dingen nadenkt, is er toch alle reden om te vluchten tot de Heere om genade, niet alleen maar met je verstand, maar met je hele hart. Verloren gaan is toch het ergste wat er is en dat is voor eeuwig!

Lees Jesaja 55 eens door en zovele andere nodigingen in het Nieuwe Testament uit de mond van Jezus of uit de pen van de evangelisten en apostelen. God geeft ook wat Hij vraagt. De Heere zegt: "Geef mij je hart."

In het laatste hoofdstuk van mijn boekje "Bekering ook voor jou...?" gaat het over mensen die de echte bekering nog missen en wat die moeten doen. Je zou dat kunnen lezen, want daarin ga ik eigenlijk uitgebreid in op de vragen die je hier naar voren hebt gebracht. Sterkte ermee en de zegen van de Heere. Wie zoekt, zal vinden.

Ds. C. G. Vreugdenhil

Dit artikel is beantwoord door

Ds. C.G. Vreugdenhil

• Geboortedatum:
  02-04-1946
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Houten
• Status:
  Inactief

231 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven