Gevoelens voor collega

Ds. K. van den Geest | 5 reacties | 04-01-2012| 14:07

Een vraag heb ik niet echt, alleen een probleem waarmee ik geruime tijd mee worstel. Ik ben getrouwd en vader van drie kinderen. Een tijd geleden heb ik een vrouw op het werk leren kennen waarmee ik zeer goed contact had en ook wel bepaalde gevoelens voor haar had. Zij ging naar een andere locatie en zodoende raakten de gevoelens op een zijspoor. Sinds een jaar werken we weer veel samen en ik voelde me een tijdje raar. Klinkt gek, maar ik ontdekte pas later dat ik gewoon verliefd was. Zij heeft inmiddels een relatie en een kind van een jaar en ik mijn eigen gezin. Mijn vrouw merkt dat er iets aan de gang is en ik heb dit nog kunnen wegstoppen onder het hoofdstuk "druk op het werk." Ze is niet gek en we hebben omtrent onze relatie de laatste tijd veel onenigheid, die zelfs al al toe heeft geleid dat we een aantal weken gescheiden in hetzelfde huis geleefd hebben. We hebben geen ruzie en kunnen nog gewoon met elkaar praten over allerlei zaken. Voor de kinderen is dit zeer verwarrend en ze snappen het niet echt. Mijn gevoel zegt dat dit absoluut niet kan: ik heb een gezin. En ik hoop maar dat zij niet hetzelfde voelt voor mij als ik voor haar. Op het werk mijd ik haar niet, maar als we samenwerken en praten geeft dat wel een gevoel van voldoening; uiteraard professioneel, maar ook in het innerlijke. Er zal eens een keuze gemaakt moeten worden, al probeer ik dat zolang mogelijk voor me uit te schuiven.

Je stelt geen vraag maar deelt je twijfels en gevoelens. En dat is maar goed ook. Want daaruit blijkt dat je er helemaal niet gerust op bent. Ik merk dat je gevoelens voor deze vrouw je verwarren. Dat is heel begrijpelijk. Zeker gezien de situatie in je eigen huwelijk. Als dat op dit moment moeizaam is terwijl je met deze vrouw prima kunt praten en samenwerken, dan is alles er rijp voor dat je dat laatste op een bepaalde manier gaat interpreteren. Op een bepaalde manier, daarmee bedoel ik dan: dat je dat gaat interpreteren alsof je daar iets mee moet. Dat is ook wat je zegt: er moet een keuze gemaakt worden.

Toch, en dat zal je niet verbazen, zeg ik dat je die keuze allang gemaakt hébt. Namelijk toen je trouw beloofde aan je eigen wettige vrouw, met wie je in een huwelijk bent verbonden. Als je een christen bent en dus volgeling van Christus, dan is de keuze snel gemaakt: je hebt trouw beloofd. Gevoelens voor een andere vrouw kunnen die trouwbelofte, die de kracht van een eed in de Heere heeft, nooit ongedaan maken. Wat is belangrijker: wat God van je vraagt of gevoelens die zo maar ineens in je kunnen opkomen?

Jezus zelf zei: Wat God heeft verbonden, mag een mens niet scheiden (Matt. 19:6). En toen de Farizeeën Hem vroegen waarom Mozes dan de scheidbrief heeft gegeven, antwoordde Jezus: Omdat u harteloos en koppig bent, daarom heeft Mozes u toegestaan uw vrouw te verstoten. Maar dat is niet vanaf het begin zo geweest. Letterlijk staat er, dat Mozes de scheidbrief had "toegelaten". Omdat mensen hardleers zijn. Maar Jezus voegt daar onmiddellijk aan toe, dat het zo vanaf het begin niet is geweest. Hij bedoelt: zo heeft God het vanaf het paradijs, toen Hij man en vrouw schiep, en Adam en Mannin aan elkaar gaf, niet bedoeld! Gods bedoelingen met het huwelijk zijn duidelijk! Wie zijn vrouw verstoot en met een ander trouwt, pleegt overspel, zo legt Jezus het nogmaals nader uit. Deze woorden zijn voor geen enkel misverstand vatbaar, denk ik zo. En als dat nog niet genoeg is, zou ik nog maar eens de geschiedenis over David en Batseba lezen. En vooral Gods oordeel daarover. En Davids erkenning dat hij gezondigd had, tegen de HEERE, tegen Hem alleen, tegen Hem vooral! De boodschap is duidelijk: als je een vrouw ontmoet die jou als man wat doet, dan betekent dat nog niet dat je meteen achter die gevoelens aan moet lopen. Je hebt duidelijk ook je verantwoordelijkheid. Allereerst tegen over je wettige vrouw. Nogmaals: wat is belangrijker, je eigen gevoelens volgen of Jezus? Daarom nog een woord van Jezus over al dan niet je gevoelens volgen: Wie achter mij aan wil komen, moet zichzelf verloochenen, zijn kruis op zich nemen en mij volgen. Jezelf verloochenen dus, dat moet soms als je Hem wilt blijven volgen! De keuze die je hebt te maken is dus voluit een geloofskeus!

In feite lees ik dat je die (enig juiste) keus ook wel degelijk maakt. Ik heb (en dat is mogelijk best confronterend) delen uit je verhaal er uitgelicht, hoe vaak je eigenlijk daarin al zelf zegt wat je keus is en moet zijn. Dat begint met: "Ik ben getrouwd en vader van drie kinderen": daarover heb ik zo juist al genoeg opgemerkt. Datzelfde herhaal je nog een keer: "Mijn gevoel zegt dat dit absoluut niet kan: ik heb een gezin." Voor die andere vrouw heb je bepaalde gevoelens, maar hier spreek je ook van een "gevoel". Alleen zou ik hiervan willen maken: mijn geweten zegt… Luister naar die stem. Het kon wel eens de stem van God zijn.

Daar komt dan nog iets bij. Iets wat ik eigenlijk minstens zo belangrijk vind: je kinderen. Ook die noem je twee keer: "Ik ben getrouwd en vader van drie kinderen"; en: "ik heb een gezin"! Een vader: kinderen hebben een vader nodig, aan wie ze zich kunnen optrekken, die een vaste rots is in de branding, betrouwbaar door dik en dun. Een vader die het laat afweten brengt onnoemelijke schade aan in de kinderziel! Men wuift dat in onze maatschappij vandaag vaak maar luchtigjes weg. Alsof kinderen niet zo’n last hebben van een scheiding van hun ouders. Het tegendeel is waar. Ontsporende kinderen zijn vaak kinderen uit gebroken gezinnen… Die verantwoordelijkheid heb je dus ook al. Je moet wel heel erg overtuigd zijn dat de schade die je aanricht door te vertrekken met een andere vrouw opweegt tegen jouw achterna lopen van je persoonlijkste gevoelens die je als jouw individuele geluk meent te moeten benoemen.

Tenslotte: je zegt met je vrouw nog steeds goed te kunnen praten. Wat een kans dus om weer iets van jullie vastgelopen huwelijk te maken!! Zoek goede hulp, relatietherapie, psychologische hulp, er is genoeg om hier uit te kunnen komen. Maar erken: dat lukt je niet op eigen kracht, en dat lukt je ook niet met z’n tweetjes. Wees wat dat betreft wijs en betrek er anderen in, naast deskundige helpers ook goede en betrouwbare vrienden. Werkelijk waar, er valt hier zo veel te verliezen. En dus ook zo veel te winnen. In Gods kracht!

Dit alles neemt niet weg, dat zulke gevoelens voor een andere vrouw er soms gewoon zo maar kunnen zijn. De geschiedenis van David bewijst dat. Alle mannen (en ook vrouwen soms) kennen het maar al te goed: getrouwd en wel kun je toch zo maar ineens iemand ontmoeten met wie je een wonderlijke 'klik' voelt. Geweldig, iets om van te genieten ook. Maar dat betekent nog niet meteen, dat je meteen een intiemere relatie met zo iemand moet aangaan. Je zegt dat je haar niet mijdt. OK, dat hoeft misschien ook niet. Maar het kan goed zijn dat wel een tijdje te doen: even afstand nemen, even jezelf ertoe zetten de contacten met haar tot het noodzakelijkste of tot een minimum te beperkten. Waarom? Omdat je zo veel hébt. Dank God voor wat je hebt. En zeker wat je hebt, kan soms moeite betekenen. Dat is wat Jezus bedoelde met je kruis op je nemen als je Hem wilt volgen. Maar daarvan zegt Hij ook, dat je loon duizendmaal groter zal zijn.

Ds. K. van den Geest

Dit artikel is beantwoord door

Ds. K. van den Geest

• Geboortedatum:
  12-10-1957
• Kerkelijke gezindte:
  Nederlandse Gereformeerde Kerken
• Woon/standplaats:
  Deventer
• Status:
  Actief

127 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven