Alles geven voor naastenliefde

Ds. P. J. den Admirant | Geen reacties | 03-01-2012| 12:04

Mijn vraag gaat over het onderwerp naastenliefde. God vraagt van ons om onze naaste lief te hebben als onszelf. Naar wat ik begrijp beschouwen wij iedere medemens als onze als naaste (zoals de barmhartige Samaritaan). Mijn vraag is waarom de kerk/christenen niet alles opgeven om hun naasten te helpen? Om een voorbeeld te noemen: hoe kun je via een webcam of journaal aanzien dat iemand daadwerkelijk dood gaat van de honger, en toch besluiten om vier weken op vakantie te gaan, of een luxe auto te kopen, of überhaupt in een huis te wonen. Waarom wordt naastenliefde niet strikt toegepast? Als je geld nodig hebt om je eigen kind te beschermen, geef je zonder twijfel al je bezit daarvoor op, maar waarom geeft niet iedere christen alles op voor zijn naaste? Hoe je kunt stellen oprecht in God te geloven zonder het gebod op naastenliefde strikt toe te passen of maar een beetje toe te passen (10-20% van je salaris, wat bijvoorbeeld dan naar de kerk gaat, wellicht voor een nieuwer kerkgebouw).

Je vraag is niet eenvoudig te beantwoorden, omdat je de nood die overal in de wereld te vinden is onder de aandacht brengt, die inderdaad schrijnend is. Toch heb ik wat aarzelingen bij je vraag en je voorstel. Als je vraag was: vindt u dat christenen te veel uitgeven aan luxe artikelen zou ik meteen en volmondig met "ja" geantwoord hebben. Je vraag is echter waarom naastenliefde niet strikt wordt toegepast. Naar mijn overtuiging wringt hier iets. Kun je liefde strikt toepassen? Is dat nog naastenliefde te noemen? Liefde is iets wat zich toch niet laat dwingen? Maak je van het gebod tot naastenliefde (dat is inderdaad een gebod) niet een harde wet? Waar eindigt strikte toepassing? Geen vier weken op vakantie, maar wel drie? Geen drie weken, maar wel twee? Begrijp je waar mijn aarzeling ligt? Op deze manier gaan we heel krampachtig met de geboden van de Heere om.

Naastenliefde betekent niet dat wij voor onszelf geen enkel plezier meer mogen hebben. Dan zou alles wat we niet (letterlijk) broodnodig hebben op de lijst kunnen geplaatst worden van overbodige luxe. Zeker, we worden geroepen om iets aan de nood die er in de wereld is te doen. Maar het vraagstuk van armoede is ingewikkelder dan het lijkt. Geld sturen is niet de ultieme oplossing. Er is veel meer nodig: overleg met plaatselijke overheden, verantwoordelijkheid delen. Werkelijke interesse hebben in de mensen zelf, in hun vragen, vreugden, moeiten. Naastenliefde is dus veel meer dan geld, het is ook tijd. Daarbij zou je dezelfde vraag kunnen stellen: moeten we niet veel meer van onze tijd aan onze naaste geven? Maar dan is het opnieuw de vraag of het om echte, oprechte en spontane liefde gaat.

Ik wil een ander voorstel doen: laten we biddend met de geboden van de Heere bezig zijn, en Hem vragen om wijsheid en liefde, echte liefde. Want dat is meer dan je portemonnee legen. Uiteraard heeft naastenliefde wel degelijk te maken met ons bestedingspatroon. Maar God dwingt niet. Integendeel, Hij heeft de blijmoedige gever lief. Wel zou ik je appèl (want lees ik tussen de regels door) willen onderstrepen dat ons soberheid past en geen overdadige verkwisting, zoals nu dikwijls het geval is.

Ds. P. J. den Admirant

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. J. den Admirant

• Geboortedatum:
  05-12-1954
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Apeldoorn
• Status:
  Inactief

45 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven