Somber na het weekend

drs. E.J. (Els) van Dijk | 3 reacties | 03-12-2011| 16:19

Ik ben een jongen van 22 jaar en heb verkering met een meisje van 21 jaar. We hebben nu bijna een jaar verkering, maar ik kamp erg met onzekerheid, en voel me vaak alleen en rot. Ik kan dat moeilijk van me afzetten. Door omstandigheden woon ik niet meer bij m'n ouders, de weekenden spreek ik met mijn vriendin af, bij mij of haar ouders en dat gaat heel goed. Ik heb een super positief ingestelde vriendin die mij heel erg goed begrijpt. Ze weet precies wat er in mijn omgaat en reageert nooit geïrriteerd of gefrustreerd als ik onzeker of depri ben. Ze luistert altijd erg goed en probeert heel duidelijk haar liefde en de liefde van God te laten merken in mijn leven. Ze heeft het gigantisch druk met haar studie, maar ieder ogenblik is ze er als het nodig is. Ze neemt mij helemaal zo als ik ben en onze relatie kent alleen maar liefde, geborgenheid en veiligheid van haar kant. Haar leven kent alleen zegeningen en vreugde en door die zegeningen en vreugde is zij een levende getuige van Christus in een ieders ogen. |Ondanks dat ik zo gezegend ben met haar, tob ik erg met depressie en eenzaamheid en dat is altijd als wij weer afscheid hebben genomen en ik op maandag weer alleen op mijn kamer mijn tijd uitzit. Ik heb PDD-NOS en kenmerken van ADHD. Haar ouders zijn precies zoals zij. Ik mag volledig mijzelf zijn, hoe ik me ook gedraag. Er zijn altijd open, warme harten, die vol ontferming en liefde mij behandelen. Ik kan soms erg overdrijven en liegen. Dat doe ik omdat ik dan niet meer de waarheid weet. Ook gebruik ik vaak de toiletspullen van de broers en vader van mijn vriendin en zo zijn er wel meer dingen die ik doe. Maar ze klagen of mopperen nooit. Thuis had ik allang een aantal oorvijgen gehad vanwege mijn gedrag, en dat geeft spanningen, ook vanwege mijn impulsieve, drukke gedrag. Mijn vriendin zegt dat haar liefde voor mij is, maar ik heb altijd in mijn hoofd dat het uit kan gaan, want mijn liefdesgedrag voor haar valt in het niet bij wat zij is voor mij. Als het mooie weekend bij haar thuis weer voorbij is, en als ik me depressieve gedrag daar geuit heb en ik weer vele bemoedigingen en vertroostingen heb gehad, verandert de wereld weer in een hel, zo lijkt het soms echt. Altijd alleen. Ik word iedere week depressiever en er komen steeds meer depressieve gedachten in mij. Iedere week is het erger. Hoe mooier en hoe fantastischer het was bij haar familie en met haar persoonlijk, zo donker en somber is het in mijn hart na het weekend. Gezien haar studie zal, als zij het volhoudt met mij, het nog zeker een jaar duren totdat wij trouwen. Hopelijk houd dat vol. Ik weet het gewoon niet meer!

Beste…,

Het lijkt erop dat jij de meest perfecte vriendin hebt getroffen die je je maar kunt indenken, maar eerlijk gezegd vraag ik mij dat heel beslist af. Wat is namelijk belangrijk in een vriendschap? Natuurlijk dat je van elkaar houdt en dat je vanuit die liefde ook dingen van elkaar accepteert die wat minder zijn, maar ook dat je een "tegenover" bent voor de ander. Hem of haar corrigeert en bepaalde aspecten van houding en/of gedrag juist niet accepteert als je daarmee over de grens van die ander heen gaat.

Als jij vertelt over jouw gedrag bij je vriendin thuis, krijg ik daar kromme tenen van. Het kan toch niet waar zijn dat jij eigenlijk heel ik-gericht bezig bent, terwijl zij alleen maar liefdevol jou tegemoet treden? Zo houd je jouw onhebbelijk gedrag toch gewoon in stand? Vind je het niet vreemd dat je liegt, spullen van anderen gebruikt en dat soort dingen? Is dat niet volstrekt ondankbaar richting je vriendin en haar familie? En dat terwijl zij zo liefdevol zijn naar jou toe? Zou het niet juist zo moeten zijn dat je die mensen met het hoogste respect behandelt?

Bovendien stel je je wel heel afhankelijk op van je vriendin en haar familie. In het weekend haal je je wekelijkse shot aan liefde en erkenning op, om vervolgens daarna weer in je eentje te gaan zitten verpieteren op je kamertje. Heb je helemaal niets omhanden dan? Heb je geen werk of studie? Kun jij wat betekenen voor anderen in bijvoorbeeld vrijwilligerswerk? Natuurlijk is vijf dagen in je eentje op je kamertje zitten niet goed voor je. Dat is het voor niemand. Hoe kun je onder mensen zijn en komen door de dingen die ik hierboven noemde (maar daarnaast zijn er nog zoveel andere dingen mogelijk)?

Kun jij je voorstellen dat ik ervan schrik als je ook nog over trouwen begint? Hoe kun je met deze levenshouding hoofd van een gezin zijn? Hoe ga jij je verantwoordelijkheid als man nemen voor een vrouw? Nu is het nog zo dat jij helemaal op haar leunt. Je zegt zelfs dat zij veel meer liefde aan jou geeft dan jij aan haar. Dat kan toch niet? Dan kan een relatie toch niet in balans zijn? Je vriendin houdt het toch nooit vol om alsmaar te investeren in jou, terwijl jij dat helemaal en allemaal opzuigt als een spons en onvoldoende terug geeft aan liefde en aandacht?

Je eindigt je mail met de vraag hoe lang jij dit nog vol kan houden, waarmee jij jezelf in de positie van een slachtoffer plaatst. Maar moet je het niet omdraaien? Hoe lang moeten je vriendin en haar familie het nog volhouden en aanzien dat jouw leven alleen maar om jou zelf lijkt te draaien?

Ik nodig je uit om een man te worden! Een man die verantwoordelijkheid voor zijn eigen leven durft te nemen. Die laat zien wat een vruchtbaar leven inhoudt. Die van betekenis is voor anderen. Die het verlangen heeft het beeld van Christus te weerspiegelen. Een man waar je vriendin trots op kan zijn en waar zij zich aan op kan trekken in plaats van dat zij altijd maar voor je moet zorgen en je elke keer weer uit de put moet praten. Zie je dat dit een heel ander uitgangspunt is? En dat je als dit lukt, een heel ander leven kunt leiden! Een leven waar anderen van kunnen genieten!

Toen ik je verhaal zo las, moest ik denken aan het verhaal van kleine Jan. Dat staat in de bundel Fabels van Friedman, verhalen over loslaten. Als je nu toch tijd genoeg lijkt te hebben moet je dat boek eens op de kop tikken om vervolgens samen met je vriendin het verhaal van kleine Jan te gaan lezen en daarna het samen gaan bespreken. Dat kan nog eens tot leuke inzichten leiden.

Maar misschien moet je ook toe naar een personal coach, begeleider, therapeut of iets dergelijks, want ik kan mij ook voorstellen dat jij hier in je eentje niet uit komt. En vooral ook: niet gaan trouwen voordat jullie relatie in balans is! Daarom denk ik ook dat het goed is dat je jouw vraag en mijn antwoord bespreekt met je vriendin. Het is belangrijk dat ook zij helder heeft wat er speelt.

Ik hoop van harte dat je er zin in krijgt om een sterke man te worden, met een vruchtbaar leven! Wat zou dat prachtig zijn! Zegen gewenst daarbij!

Drs. Els J. van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

212 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven