Verliefd in hulpverleningsrelatie

dr. J. van der Wal | 3 reacties | 29-11-2011| 09:52

Ik heb eerder een vraag en antwoord gelezen m.b.t. verliefde gevoelens in een hulpverleningsrelatie. Toen werd gezegd dat dit vaker voorkomt en dat dit belangrijk kan zijn om te vertellen aan die hulpverlener, omdat het betekenis kan hebben. Nu ben ik benieuwd of iemand mij wat meer kan vertellen wat de achtergrond kan zijn van deze gevoelens. Ik durf dit namelijk nog niet zo goed met haar te bespreken, omdat ik het nogal genant vindt. Zij is een vrouw. Ik ben ook vrouw en heb normaal nooit seksuele gevoelens voor een vrouw. Ik kan het voor mijzelf ook wel een beetje verklaren. Ik denk dat het voortkomt uit een gevoel van verbondenheid, doordat ik veel persoonlijke dingen met haar deel. Ik vind het alleen van mijn kant wat ongezond worden, ben bang dat ik afhankelijk van haar word. Ik praat in gedachten ook veel met haar. Komt dit voort uit eenzaamheid/sterke behoefte aan aandacht? Ik schaam mij hiervoor. Ik vind het echt heel vervelend, want ik vind haar een goede therapeut. Zij helpt mij goed verder. Maar nu vraag ik mij af of ik niet beter kan stoppen.

Eerder kreeg ik het verzoek in te gaan op een brief met een soortgelijke vraag. Ik zal herhalen wat ik daar toen antwoordde, omdat dit ook hier van toepassing lijkt.

De gevoelens die je beschrijft, komen nogal eens voor bij mensen die in therapie zijn. Hulpverleners noemen dit "positieve overdracht" (in onderscheid van negatieve overdracht, waarbij je vooral negatieve gedachten en gevoelens hebt t.o.v. de hulpverlener).

Kort gezegd komt het er op neer dat deze gedachten en gevoelens iets weerspiegelen van diepliggende verlangens naar zaken die je mist. Bijvoorbeeld moederliefde of positieve aandacht en waardering van je vader. Een hulpverlener die luistert zonder te oordelen en aandacht geeft, kan dan overkomen als iemand die dit gemis vervult. Je brengt datgene wat je verlangt als het ware over op de hulpverlener, vandaar het woord "overdracht". Van belang is om in te zien dat de hulpverlener als het ware het projectiescherm is voor je verlangens, maar dat het ten diepste niet om hem als persoon gaat. Je kent hem of haar immers nauwelijks. Een goede hulpverlener beseft dat zelf ook en zal het dus niet persoonlijk opvatten, maar wel als een belangrijke boodschap waar hij of zij in de therapie mee aan het werk kan.

Het is van belang dat je je gedachten, verlangens en gevoelens in de gesprekken eerlijk en zo concreet mogelijk ter sprake brengt, omdat je hier heel van van kan leren. Een goede hulpverlener begrijpt dit en pakt het goed op.

Tot zover wat ik de vorige keer schreef. Een verschil met de voorgaande vragensteller is dat die sterk het gevoel had verliefd te zijn op de hulpverlener, terwijl jij dat niet hebt. Jij beschrijft het meer als een heel sterke verbondenheid, waarvan je bang bent dat die doorlaat in afhankelijkheid.

Hoewel dit inderdaad anders is dan verliefdheid, lijkt ook hier sprake te zijn van een positiever overdracht. Ik kan me voorstellen dat je dit lastig vindt en dat dit verwarring en zelfs schaamte oproept. Maar ook in jouw situatie geldt dat het verstandig is deze dingen te bespreken. Ik zou zeker niet stoppen met deze therapie. Je bent immers tevreden over de aanpak en het contact is positief. Dat mag vertrouwen geven dat je therapeut goed raad weet met wat je gaat vertellen. Je zult merken dat het allemaal een stuk normaler en beter te hanteren wordt als je er gewoon over praat.

Dr. J. van der Wal

Dit artikel is beantwoord door

dr. J. van der Wal

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven