In het weekend naar (schoon)ouders

Ds. M. (Michel) van Heijningen | 1 reactie | 09-11-2011| 16:55

Ik heb anderhalf jaar verkering gehad met een meisje. Dat is toen na grote problemen uitgegaan, ook vanwege de omgang met mijn familie. Ze werd niet geaccepteerd in de familie, ook al omdat ze een sterke uitgesproken mening had! Nu heb ik weer een jaar weer verkering. Ik kan soms behoorlijk driftig zijn, als ik geirriteerd raak doordat er sarcastische opmerkingen thuis gemaakt worden. Nu zeiden m'n ouders dat dit door deze vriendin komt, (dit is een heel rustig, lief zacht en gehoorzaam meisje). Zij is aan het afstuderen en is daardoor soms heel erg moe. Ze is al rustig, dus ze zegt dan bijna niets. M'n ouders zeggen dat ze daar spanningen van krijgen, waardoor ik boos reageer. Ik vind dat maar kletspraat, maar dat spreken ze wel naar alle familieleden uit. Nu is deze situatie echt geëscaleerd, ik ben behoorlijk boos geworden en mijn vriendin voelt zich niet geaccepteerd, Wij waren om de 2/3 weken bij mij om het weekend door te brengen. Ik woon zelf door de week op kamers. Nu zien zij 't niet meer zitten om het weekend naar huis te gaan. Ik zal dan snel driftig worden en mijn vriendin ziet er erg tegenop. Er zijn nooit confrontaties geweest met deze vriendin en mijn ouders. Zij is echt heel lief en betrokken en werd altijd zeer gewaardeerd. Maar mijn ouders vinden haar te stil. Is het nog wel verstandig om het weekend naar huis te gaan? Dan zou ik zelf weinig weg mogen gaan, omdat het anders "te veel" is volgens mijn ouders voor mijn vriendin. Mijn vriendin houdt ook niet zo van weggaan, maar ik juist wel en heb er een hekel aan dat mijn ouders ons regels opleggen hierin. Hoe verder?

Beste vriend (en vriendin),
 
Goed dat je met je vraag naar 'buiten' komt. De situatie is geëscaleerd, zeg je. Jij wordt voor de keuze gesteld, je familie of je vriendin. Met de gegevens die ik lees in je vraag (en op basis waarvan ik dus dit antwoord geef), denk ik dat je zelf ook wel weet wie aan deze situatie wel en wie aan deze situatie niet schuldig is. Kortom: mag je vriendin slachtoffer worden van het gedrag van je familie? Ik denk het niet.
 
Het is een bijbelse weg dat een man zijn ouders verlaat en naar zijn vrouw gaat. Het huis uit. Dat ben je eigenlijk al een beetje. Straks is het definitief en dat is voor ouders best lastig. Je hebt vast weleens gehoord van het "lege nestsyndroom". Iedere ouder die zijn kinderen het huis uit ziet gaan, doet dat met gemengde gevoelens. Maar de door jou beschreven uitingen en gedragingen van je familie lijken mij ongehoord. Een eerdere relatie is ook al uitgegaan door spanningen binnen je familie. Mijn mening is dat dit geen tweede keer moet gebeuren, maar dat jijzelf een keuze moet maken of je met deze vriendin verder wil, ja of nee. Natuurlijk mag een ouder, broer of zus meedenken en adviseren, maar de beslissingen zijn aan jou en die mogen niet gemanipuleerd worden.
 
In je vraag lees ik niets over jullie leeftijd, gezien het feit dat je schrijft over wonen op kamers en afstuderen, ga ik ervan uit dat jullie volwassen zijn. En nogmaals dat onderstreept alleen maar wat hierboven gezegd is, jullie nemen zelf de beslissingen voor je toekomst. De ouderrol is van een sturende rol in je kinderjaren nu een adviserende rol geworden.
 
Praktisch gezien lijkt het mij verstandig dat jij alleen een gesprek aangaat met je ouders en hen voorstelt/meedeelt dat je een tijdje in het weekend bij je a.s. schoonouders verblijft. Je kan dan (hopelijk) rustig uitleggen wat er ook in de vorige relatie is misgegaan en dat je dit niet meer wilt. Probeer ook te verwoorden hoe e.e.a. overkomt bij je vriendin. Laat wel duidelijk de deur openstaan voor het moment dat je ouders in gesprek willen met jou of met jullie samen. Misschien is het dan handig om de eerste keer een gesprek te plannen niet bij je ouders thuis. Misschien kunnen je schoonouders een rol spelen...? Laat aan je ouders duidelijk blijken dat je hen waardeert en dat je hun goede raad serieus wil nemen. En ook dat je hen wil gehoorzamen, maar alleen in de dingen die reëel zijn. Maar dat het nu te ver gaat.
 
Als deze 'tussenoplossing' niet werkt en de verhouding niet verbetert en er geen goede redenen op tafel komen waarom het zo gaat (je ouders hebben wellicht ook hun kant van het verhaal), dan is het wellicht handig om met ene onafhankelijke 'derde' een gesprek aan te gaan met je ouders. Hopelijk hoeft het zo ver niet te komen.
 
In alles samen en alleen Gods zegen gewenst. Wanneer we vroeg of laat merken dat onze ouders of dat we zelf als ouder tekort schieten, is het goed te weten dat de Vader in de hemel gaan fouten maakt.
 
Met vriendelijke groeten,
Michel van Heijningen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M. (Michel) van Heijningen

• Geboortedatum:
  08-06-1976
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Alblasserdam
• Status:
  Actief

177 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven