Eerst eens nadenken

Vroeger praatte ik bijna niet: Niet over mezelf (gevoel, gedachten), maar ook in het algemeen zat ik vaak om woorden verlegen en dacht ik altijd veel te lang na voordat ik wat zei (en was het dan al niet eens meer nodig om wat te zeggen). Op een bepaald moment raakte ik met mezelf in de knoop en heb ik leren praten over mezelf. Helaas heb ik nu vaak het gevoel dat denken en zeggen gelijk gaat, maar ook regelmatig zeg of doe ik nu eerst voordat ik nadenk. Later denk ik dan: De volgende keer moet je eerst eens nadenken of tot tien tellen, maar dan is het 'kwaad' al geschied. En de volgende keer gaat het weer zo. Hoe kan ik dit weer een beetje in goede banen leiden?

Beste vriend(in),
 
Om eerlijk te zijn, de vraag die je stelt is mij niet geheel duidelijk. In het verleden praatte je te weinig, nu te veel. Vragen die bij mij opkomen (en die jou misschien kunnen helpen) zijn:
 
Ervaar(de) jij het als een probleem of hebben anderen je dat duidelijk gemaakt? Voor nu spreek je over 'het kwaad is al geschied'. Waarom zo'n zin? Wat gaat er dan mis? Bij jou of bij anderen? Wat ik zeggen wil; misschien ervaren anderen helemaal niet dat er iets mis gaat en heb jijzelf dus een idee wat niet klopt. Het kan ook zijn dat anderen vinden dat je te duidelijk bent, terwijl je gewoon je mening liet horen zonder dat daar iets mis mee is. Denk eens goed na of er echt iets mis gaat. En als er iets mis is gegaan, kan je later altijd weer terugkomen op wat je gezegd hebt, dat zelfs een bijbelse opdracht.
 
Een tweede vraag die bij me opkomt: Hoe ben je zo veranderd? Het komt mij bijna onwerkelijk over wat je over jezelf schrijft. Van het ene uiterste in het andere (of zit dat in je karakter, zwart-wit?). Heb je dat zelf gedaan, een knop omgezet... Of heb je ergens hulp gehad? In dat laatste geval zou ik weer opnieuw contact opnemen met die hulpverlener om eens  te kijken of je bent doorgeslagen of dat jij denkt dat dit zo is.
 
Wanneer je communiceert met mensen is het goed rekening te houden met de ander. Dat wat je beiden zegt aansluit op elkaar. Daar gaat nog wel eens wat mis. Dat zelfde geldt voor openheid. Je kan pas echt open spreken over wat je bezig houdt, als de ander ook open staat om naar jouw verhaal te luisteren. Misschien ben je te open geweest bij mensen die niet openstonden voor jouw verhaal. Het is goed om open te zijn, maar niet altijd en niet bij iedereen. De omgeving moet veilig zijn. Misschien moet je daar nog meer een antenne voor ontwikkelen.
 
Hopelijk ben je zo toch wat geholpen. Je weet wellicht dat er één plaats is waar je nooit te open bent. Dat is bij de troon van de genade. Daarop zit Hij die altijd luistert, ook naar jou!
 
Met vriendelijke groeten,
Michel van Heijningen