Buurman heeft zelfmoord gepleegd

Ds. M.F. van Binnendijk | 4 reacties | 28-09-2011| 13:31

Mijn buurman heeft zelfmoord gepleegd. Hij laat een vrouw en drie kinderen achter. Hij was er slecht aan toe. Hij wilde nog wel zo graag beter worden. Een week voor hij zich van het leven beroofde, vertelde hij me dat hij jaloers was op mensen die de Heere hadden gevonden en weer gelukkig waren. Hij wilde dat ook zo graag maar de Heere was er blijkbaar niet voor hem. Ik ben nu boos op hem, iedereen, mezelf en de Heere omdat niemand hem heeft kunnen helpen. Hoe kan dat nou! Waarom laat God dit gebeuren! Terwijl hij zo graag beter wilde worden.

Observatie:

1. Zelfmoord kan uit allerlei oorzaken voortkomen. Niet alleen omstandigheden (bepaalde lichamelijke handicap of ongeneeslijke pijn; financiële zorgen; echtscheiding; overlijden kind, enz.) kunnen meespelen, maar ook een bepaald geaardheid, depressieve inslag, gevoeligheid op stemmingswisselingen of geestesziekte.
 
2. In de Bijbel komt een aantal zelfmoordgevallen voor. Bekendste is Judas (oorzaak bekend). Maar iemand als Davids raadsheer Achitofel, die zich miskend voelt door Absoloms afwijzing hangt zich op. Maar ook een "gezalfde des Heeren" (Hebr. massjiach Adonai) zoals Saul, de zoon van Kis, die zich in zijn zwaard werpt (zie het boekje van ds. K. Exalto, "Geen hand aan uzelf" (Reformatie Reeks).

3. Laten we er voor waken om vanuit bepaalde omstandigheden die uiterst donker en moeilijk kunnen zijn, begrip te willen wekken voor het motief van de zelfmoord of zelfs hulp bij zelfdoding 'aanbevelen', iets wat in onze tijd veelvuldig voorkomt.
 
Toelichting

Ik proef in je vraag een zekere mate van frustratie en boosheid vanuit een bepaald onbegrip naar de Heere God toe. Ik zou je in de eerste plaats willen adviseren om de hand op de mond te leggen en de Heere te vragen wat het 'geval' van de buurman ons te zeggen heeft. God heeft er niet de schuld van, als een mens zich van het leven berooft. Ook kinderen van God hebben de hand aan zichzelf geslagen (zie boven) en ik ken er, die dicht bij en nauw met de Heere leven, maar door bittere en verdrietige omstandigheden "door een dal van de schaduw van de dood gaan" zodat ook zij op een bomenlaan rijdend niet vrij zijn van de gedachte "dat het maar kleine rukje aan het stuur is met grote gevolgen."
 
Wat ons aangaat

Laten we vooral in onze gezonde jaren zoeken naar de grote bevrijding: de rechtvaardiging van de goddeloze. In het zekere besef (kennen en vertrouwen = troost/trust), dat wij in leven en sterven (!) Gods eigendom zijn. En dan te bedenken dat die “levensverzekering en overlijdenspolis” gratis verkrijgbaar zijn bij God. Laten we God -die Begin en Einde is, alfa en omega- dankbaar zijn, als Hij ons oorsprong, doel en zin (Gr. telos = zin, doel, einde, volbrenging) van het leven laat zien. Het leven, en tegelijk mijn leven. Vooral bij ziekte en geestelijke duisternis. Zelfs wanneer je dat nauwelijks of niet kunt zien -wat doorgaans in de ervaring en beleving bij ons gebeurt!- mag je in alle bijbelse nuchterheid bedenken, dat waar ik God loslaat, Hij mij niet zal loslaten. Hij heeft het Zelf gezegd en dat doet Hij (elke zondag horen wij die belofte opnieuw). Juist dán kan onze doop een ongekende troost (= houvast) geven: “Hoe donker ook mijn weg mag wezen… hetzij dat wij leven, hetzij dat wij sterven: wij zijn des Heeren” (vgl. HC, zondag 1).
 
Wat de buurman aangaat

Ook een ‘zelfmoordenaar’ draagt verantwoordelijkheid voor zijn leven en levenskeuzes, en levensbeëindiging, hoe ziek hij/zij ook is. Bij de dood, ook zelfmoord, past altijd ootmoed. Wij zijn niet beter dan de 'buurman'. We hebben in de diepten van het leven God nodig hebben om ervoor bewaard te blijven, dat we de hand aan eigen leven zouden slaan. Ons leven is van de Heere en wij hebben niet het recht om zelf over leven en dood te beslissen. Wij blijven verantwoordelijke schepselen. Bedenken we ook, wat het voor onze nabestaanden inhoudt, als zij een zelfmoordenaar moeten begraven. Denk ook aan die machinisten, die onmachtig moesten toezien als er (weer) weer iemand voor de trein springt, en al hartkloppingen krijgen als ze in de verte iemand (zonder boze opzet) langs de spoorbaan zien lopen.
 
Wat je vraag aangaat

Ik waag het een wedervraag te stellen. Wat is voor jouw buurman (de diepte van) een "vragen naar God" geweest? Was het hem “om God” te doen of “om hemzelf”? Ik besef heel goed, dat de Heere ook een goddeloze (dat is: een van God los gekomen mens) in zijn diepste angst en nood kent en nabij is. Maar laten we er toch voor oppassen om ons kleinmenselijke oordeel over de heilige God uit te spreken, alsof Hij het áán ons en vooral óm ons verplicht is, datgene te doen wat wij vragen of bidden. En wanneer Hij dat niet doet (omdat Hij het op Zijn en niet onze manier vervult), Hem ervan te beschuldigen dat Hij Zijn liefde of Zijn Belofte tekort te doen. Wil je “graag beter worden” of “wil je graag als kind van God leven en sterven?" Wat ben je een gezegend mens als je, genietend van elke dag vol genade en Godsnabijheid, met al zijn beloften van wat is en komt, in dit leven (met al zijn weerbarstigheid en breuklijnen, waarop wij ons dagelijks bevinden!) toch al sterven kunt, voordat je sterven moet.
 
Ds. M. F. van Binnendijk,
Capelle aan den IJssel

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M.F. van Binnendijk

• Geboortedatum:
  30-11-1963
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Stadskanaal
• Status:
  Actief

171 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven