Zoontje erg eenkennig

drs. A. Diepeveen- van der Marel | Geen reacties | 09-09-2011| 08:49

Ons zoontje is al vanaf dat hij zo'n drie maanden is heel erg eenkennig. Hij is nu elf maanden oud. Hij wil niet bij andere mensen op schoot, als hij een keer naar een oppas of creche moet, blijft hij gewoon net zo lang huilen totdat ik terugkom. Het is dan ook meteen weer goed als ik hem oppak, terwijl hij helemaal niet verlegen is. Hij gaat juist altijd zelf naar andere kinderen toe en zoekt contact met iedereen, zolang hij bij ons is of als hij gewoon zit te spelen bijvoorbeeld. Wat kunnen we hier het beste mee doen? Hem juist wel bij andere mensen brengen of gewoon afwachten tot hij er aan toe is?

Beste ouder,
 
U ziet dat uw zoontje eenkennig is. Zowel scheidingsangst als angst voor vreemden behoort bij de gewone ontwikkeling van een kind gedurende het eerste jaar. Over het algemeen worden deze angstreacties na de tweede verjaardag minder. Scheidingsangst kan zich, hoewel steeds minder, nog tot een jaar of zes laten zien. Scheidingsangst wordt bij jonge kinderen veroorzaakt doordat ze denken dat u werkelijk verdwijnt als ouder. Dat is behoorlijk beangstigend voor zo'n mannetje. Daarbij komt dat uw zoontje zich niet gemakkelijk door anderen laat troosten. Ik ken uw gezinssituatie niet, maar heeft hij deze reactie even sterk bij papa als bij mama? Mocht dit niet het geval zijn, dan is het belangrijk om de andere ouder degene te laten zijn die het kind wel kan troosten in uw afwezigheid.

Dit troosten moet niet te nadrukkelijk zijn, zo kan het juist zijn dat het huilen bevestigd wordt. Het gaat dan eerder om afleiden, geruststellen. Sommige kinderen kunnen door ziekenhuisopname of iets anders meer moeite hebben met scheiding. Andere kinderen zijn van nature wat angstiger en afwerend naar vreemden. Deze kinderen zijn vaak wat meer observerend en laten zich minder direct zien.

Het is lastige om te beantwoorden op welk moment uw kind eraan toe is om alleen te zijn. Het zou goed zijn om met kleine momenten van afwezigheid te oefenen. Heel simpel door kiekeboespelletjes bijvoorbeeld. Nadrukkelijk bij de kamer uitgaan even benoemen dat u terugkomt. Kunt u uw kind wel even alleen laten door bijvoorbeeld zelf naar het toilet te gaan of de was in de machine te doen? Ook die momenten zijn al momenten om scheiding te oefenen. Zowel voor uw kind als voor uzelf.  Dit kan bijvoorbeeld door een tijdje het huilen te negeren en daarna zo neutraal mogelijk te reageren. Uw kind leert dat u steeds weer terugkomt.

Als blijkt dat hij op de creche of bij de oppas toch lang gehuild heeft, is het belangrijk om niet op dat moment direct geheel mee te gaan in het huilen. Het is goed om een opbouw te hebben waarmee de momenten van scheiding langer worden. Daarbij is het wel belangrijk om met uw stem en houding de angst niet aan te wakkeren, maar juist stellend en luchtig te reageren, ook als het niet gelukt is en ook al begrijpt uw kind u talig nog niet.

Uit uw verhaal blijkt al dat uw zoontje zich vrijer voelt wanneer u wel in de buurt bent en hij op een hele fijne manier contact met leeftijdsgenootjes gaat opbouwen. Dat is een prima basis om steeds meer de buitenwereld te gaan ontdekken en zich ook in nieuwe en onbekende situaties vrijer te voelen. Ik wens u alle goeds toe bij de opvoeding,
 
Met vriendelijke groet,
Anja van der Marel

Dit artikel is beantwoord door

drs. A. Diepeveen- van der Marel

• Geboortedatum:
  19-10-1976
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

52 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven