Minderwaardigheidscomplex ontwikkeld

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven | Geen reacties | 25-08-2011| 08:50

Ik denk dat ik een minderwaardigheidscomplex heb ontwikkeld. Kan dat natuurlijk niet helemaal objectief vaststellen, maar ben er vrij zeker van. Vanuit mijn jeugd ontwikkeld, hoewel er geen schokkende dingen zijn gebeurd. Inmiddels weet ik een beetje wat dit voor omstanders moet betekenen en welke stappen er in dit complex zijn. En dat het brein een beetje lui is en vaak via aangeleerde 'paden' denkt. Ik herken me in de symptomen van het minderwaardigheidscomplex. Het enige wat ik in dit verhaal niet zo kan plaatsen is het feit dat ik vanaf mijn jeugd de behoefte heb met anderen te praten over wat ik moeilijk vind. Verder verbaast het me wel dat ik af en toe ook 'normale' momenten ken in mijn leven. Waarin ik energie voel om dingen te doen en daar positief over denk. Dat zijn tegelijk ook de succesmomenten in het klein. Op die momenten wilde ik dat het zo kon blijven. Wel iets om blij om te zijn natuurlijk. Als moeder van een gezin voel ik de verantwoording om niet op deze manier verder te leven. Mijn kinderen vertonen reacties op mijn gedrag, luister- en slaapproblemen, en de gevolgen van dit gedrag in ons huwelijk. Ik zou dit patroon graag doorbreken. Mijn man heeft inmiddels een gesprekkenserie met een maatschappelijk werker (Niet direct voor huwelijksproblemen, meer voor persoonlijke dingen, ook in relatie tot het werk. Ik ben wel bang dat het ook door mijn gedrag komt dat hij dit nodig heeft).. 'k Voel me inmiddels wel vertrouwd bij die persoon, maar weet niet goed of ik daar met mijn eigen problemen aan de slag kan. Ik vraag me af of het zin heeft. Zou de oorzaak niet dieper zitten, ben ik per ongeluk geen borderliner, of wat dan ook? En hoe groot is de kans dat ik opgenomen moet worden voor fulltime therapie?

Beste vragenstelster,
 
Of er sprake is van een minderwaardigheidscomplex of zoals je ook veronderstelt, een borderline persoonlijkheidsstoornis, is op grond van je email/vraag uiteraard, niet te beantwoorden. Je lijkt hierover zelf ook in verwarring... is het nu een minderwaardigheidscomplex of toch wat 'ergers'? Je vraagt je af of je zelf moet worden opgenomen! Een opname gebeurt niet zo snel, zeker niet wanneer je een gezin met (jonge) kinderen hebt. Vaak wordt er bij intensieve therapie dan gekozen voor dagtherapie, twee of drie dagen per week. Of dit inderdaad nodig is, hangt vooral van de diagnose af. Meestal is het voldoende om gesprekken aan te gaan met iemand, die wekelijks of één per twee weken plaatsvinden.

Allereerst lijkt het me van belang dat er goede diagnostiek wordt gesteld, want het maakt veel verschil wat de oorzaak is! Mijn advies zou zijn om met de hulpverlener van je man, die je al vertrouwt, in gesprek te gaan om te onderzoeken welke hulp je nodig hebt. Zij/hij kan beter inschatten welke hulp je nodig hebt en waar je het beste naartoe kunt gaan. Uiteraard kun je hiervoor ook bij je huisarts terecht.

Persoonlijk ben ik er blij mee dat je hulp gaat zoeken, vooral in het belang van je kinderen en je man die er 'last' van hebben en probleemgedrag vertonen! Je beschrijft niet wat jouw gedrag is waardoor de kinderen klachten ontwikkelen. Probeer daar helder in te zijn wanneer je hulp zoekt!
 
Sterkte in dit alles!
 
Met vriendelijke groet,
Petra van Bodegraven

Dit artikel is beantwoord door

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven

• Geboortedatum:
  26-03-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

122 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven