Mensen in één klap kwijtgeraakt

Ds. H. Veldhuizen | 5 reacties | 25-06-2011| 16:00

Een vraag van mijn kant. Voor mij geheel onverwachts, maar wel Gods weg, ben ik mensen in één klap kwijtgeraakt. Ze betekenden veel voor mij. Ik ben kapot en diep van binnen verscheurd. De tranen lijken niet meer te stoppen. Ik worstel erg met het feit dat wanneer er in de Bijbel gezondigd werd, of er dingen gebeurden die niet mochten, er vergeving kwam en daarna geen definitieve verwijdering. Ik weet dat God goed is en vol liefde en ik probeer me ook echt aan Hem vast te klampen, want naar Hem gaat mijn hart uit, maar ik had in die mensen ouders gevonden, omdat ik geen ouders heb die er voor mij zijn (incestverleden etc.). Ik heb ook geen afscheid kunnen nemen, of me daarop voor kunnen bereiden, of wat dan ook. Ik vind het heel erg schreinend. Ik had m'n leventje weer op de rit, maar vertrouw niets en niemand meer. In dat contact was zoveel beloofd en zoveel gedeeld. Het was -los van wat niet goed was- voor mij een band zoals God wil. Ik heb echt ervaren, en daar doe ik niets van af, dat dit contact door God geleid is. Dat geloof ik nog steeds, hoe dan ook. Maar het feit dat alles wat aan mij herinnert, of een link heeft naar mij, verwijderd/weggegooid is, voelt zo keihard. Ik had contact met nog een aantal mensen die zij ook kennen en dat is ook definitief verbroken. Ik kan ze in ieder geval op geen enkele wijze meer bereiken. Dat dat voorlopig beter is, begrijp ik wel. Ik wil niets lelijks over anderen zeggen, ik bid voor ze, alhoewel met veel pijn en vragen in mijn hart. Het voelt zo alsof ik een grote misdadiger ben. Wat moet ik doen? Dit is geen klaagzang, maar echt een noodkreet vanuit mijn hart.

Beste vriendin,

Het is niet zo gemakkelijk om je vraag te beantwoorden. Je schrijft dat je ineens het contact met de mensen, in wie je, in plaats van je eigen ouders, ouders gevonden had, kwijtgeraakt bent. Je hebt geen afscheid kunnen nemen of je erop kunnen voorbereiden, schrijf je, en ook is het contact met mensen die zij kennen definitief verbroken. En dat terwijl er in het contact dat je had zoveel beloofd was en je had ervaren dat dat contact door God geleid was. Zelfs is alles wat een link met jou heeft, verwijderd/weggegooid, alsof je een grote misdadiger bent, schrijf je. Je vraag is nu wat je moet doen. Een noodkreet vanuit je hart, schrijf je.

Laat ik meteen maar zeggen: ik weet het niet zo goed. Er komen allerlei vragen bij mij boven, zoals: hoe kan het dat het contact, zonder dat je afscheid kon nemen, verbroken werd? Hebben ze je dat gezegd of geschreven? Houden ze, wat ik me nauwelijks kan voorstellen, als je komt de deur voor je dicht? Wat zou er gebeuren als je ineens bij hen voor de deur staat? Laten ze je dan niet binnen? Of als je hen belt of op een andere manier benadert? Je schrijft dat je hen op geen enkele wijze meer kunt bereiken en daar schrijf je bij: "Dat dat voorlopig beter is, begrijp ik wel." Dan denk ik: Is er dan toch iets gebeurd waardoor je begrijpt dat het voorlopig beter is dat er geen contact meer is? Van mijn kant allerlei vragen dus. Laat ik toch proberen je wat antwoorden te geven. Op gevaar af dat ik je niet goed begrepen heb.

In de eerste plaats: Ik heb zitten denken: Is er van jouw kant iets gebeurd dat de relatie voorgoed deed breken? Je schrijft namelijk dat, als er in de Bijbel gesproken wordt dat er door iemand gezondigd werd of dat er dingen gebeurden die niet mochten, dat er dan vergeving mogelijk was en geen definitieve verwijdering. Heb je iets gedaan dat voor die mensen laten we zeggen de druppel was die de emmer deed overlopen? Dat kan! Het kan zelfs betekenen dat het daarom, in ieder geval in de ogen van die mensen, beter is dat de relatie voorgoed uit is. Vriendschap en relaties kun je namelijk niet forceren. Die moet trouwens altijd van twee kanten komen. Als dat van één kant niet of niet meer gebeurt, is daar heel weinig of zelfs niets aan te doen. Om een voorbeeld te gebruiken: dat is net zoals met een goede verkering van een meisje en een jongen. Die kan ineens, zelfs na een paar jaar, uitraken. Hoe kwam dat? Het antwoord is dan bijvoorbeeld: het klikte niet; die twee mensen kunnen niet meer verder, al is dat nog zo verdrietig voor een van de twee.

Wel zou je een brief kunnen schrijven en kunnen vragen of ze willen schrijven of er een bepaalde reden is voor het verbreken van het contact, waarbij je zou kunnen zeggen dat je, als er iets is, bijvoorbeeld in je houding of je karakter, daar dan van zou willen leren zodat je bij andere mensen niet dezelfde fout zou maken. Ik neem aan dat ze je dan zullen terugschrijven en zullen zeggen wat de reden is. Àls er een aanwijsbare reden is, tenminste. Maar dat zouden ze ook kunnen schrijven. Vergeet niet, als je zo’n brief schrijft, hen ook te bedanken voor wie ze (de jaren door?) voor je geweest zijn. En als er iets gebeurd is, door jou of van jóuw kant, dat helemaal verkeerd was (nog eens: je noemt zelf het voorbeeld als er in de Bijbel gesproken wordt van gezondigd hebben), zou je moeten vragen of ze je dat vergeven willen. Zónder dat dat betekent dat de relatie weer hersteld wordt zoals die voorheen was. Want vergeving is er inderdaad steeds in de Bijbel. Maar dat wil niet zeggen dat je ook van de ander kunt verlangen dat er weer een band of vriendschap komt als voorheen. Het kan zelfs zijn dat, als de zaken uitgesproken zijn, het beter is dat ieder haar of zijn eigen weg gaat.

Er is nog een tweede dat ik heb zitten denken: Je had in die mensen, met wie je zo’n goed contact had, ouders gevonden. Dat is erg mooi. Maar heb je er wel eens aan gedacht dat dat ook een keer kan ophouden? Ik gebruik weer een voorbeeld: dat is net zoals bij pleegouders. Pleegouders, dat weet je misschien wel, zijn in het algemeen pleegouders tot de pleegdochter of –zoon 18 jaar is. Dat is zelfs een wettelijke regeling. Daarna moet die pleegdochter of –zoon het gezin verlaten en op eigen benen verder, en de voormalige pleegouders kunnen overwegen weer een ander pleegkind te nemen, die dan ook weer tot haar of zijn 18e jaar blijft. Zou iets dergelijks (ik stel mijn vraag voorzichtig, omdat ik jouw omstandigheden niet ken), bij jou ook niet het geval kunnen zijn. Ook al ben je misschien een aantal jaren ouder (ik weet niet hoe oud je bent), het kan zijn dat die mensen denken: nu moet ze echt alleen verder, zonder ons. Heel jammer, zelfs verdrietig, dat dat, zoals je schrijft, zo ineens is gebeurd, en dat het contact voorgoed verbroken is. Ik vind dat zelfs onbegrijpelijk. Als een pleegdochter of –zoon met 18 jaar haar of zijn pleegouders verlaat, dan betekent dat namelijk niet dat het contact voorgoed verbroken is. Zij of hij kan nog af en toe langskomen om te vertellen hoe het gaat en de pleegouders zullen daar nieuwsgierig naar kunnen zijn. Je zou dat in een brief kunnen vragen. Je zou kunnen bedanken voor wie ze voor je waren, eventueel de reden kunnen vragen van het verbreken van de relatie en kunnen vragen of ze het fijn zouden vinden dat je alleen heel af en toe langs komt om te vertellen hoe het met je gaat. Ik neem aan dat ze, als ze het beter vinden dat dat niet gebeurt, je de reden daarvan zullen vertellen.

Een derde waaraan ik heb zitten denken is: zou je tevéél bij hen gekomen zijn, zodat ze vinden dat zij nu hun eigen leven, in eigen gezin, kunnen leiden. Dat kan namelijk ook. Ik merk dat bijvoorbeeld wel eens bij oudere mensen, die kunnen zeggen of denken: nu willen we voortaan liever alleen zijn, of alleen met eigen familieleden. Of (je neemt het me toch niet kwalijk dat ik dat zeg, beste vriendin), het klikt van hun kant gewoon niet meer. Vriendschap en relaties zijn niet te forceren. Ze kunnen (ik noemde al het voorbeeld van een verkering, die uitraakt) na verloop van tijd, zonder aanwijsbare reden, afgelopen zijn.

Drie dingen dus om over na te denken. En misschien is er nóg meer, maar daarvan weet ik je precieze omstandigheden niet. 

Weet je wat ik wel mooi vind? Dat je steeds schrijft dat je weet dat het Gods weg is, zowel het contact dat er was als ook (je schrijft dat meteen aan het begin van je vraag al) dat je de mensen in één klap bent kwijtgeraakt. Je begrijpt de reden wel niet. En het is schrijnend en verdrietig voor je. Maar je ziet wel Gods hand. En zo moet je verder. 'Op eigen benen'. Ik schrijf dat tussen aanhalingstekens, omdat ik bedoel: ook al gaat je weg anders dan je zou willen. Je leven is, denk ik,  niet gemakkelijk geweest, omdat je, zonder daar verder op in te gaan, schrijft: incestverleden, etc. Ik hoop dat je in de kracht van God moedig verder kunt. Je kent vast wel die Psalm: Vest op prinsen geen vertrouwen, waar men nimmer (!) heil bij vindt (Psalm 146:2). Dus ook niet op mensen of tijdelijke pleegouders. In het volgende vers van die Psalm wordt gezegd: Zalig hij, die in dit leven, Jakobs God ter hulpe heeft. En: die zich tot Hem om troost begeeft. En zijn hoop in het hachlijkst lot, vestigt op de Heer, zijn God.  Ik hoop, beste vriendin, dat je dat kunt. Het is trouwens de allerbeste weg, die nooit tegenvalt.

Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven