Eerste liefde weg
Ds. G.A. van den Brink | 4 reacties | 21-06-2011| 14:09
Vraag
Aan een Hersteld Hervormde dominee. Ik heb in mijn leven een periode gehad dat ik echt mocht geloven dat ik een kind van God was. Ik heb in die tijd zo gevoeld en geloofd dat Hij het was die me het Woord liet verstaan, Die mij gewillig maakte. Nu ben ik al weer een hele tijd verder, maar het lijkt wel of ik het weer helemaal alleen moet doen. En ik weet dat ik het van mezelf niet kan, mijn bidden en Bijbellezen zijn niet zoals toen. Nu heb ik wel eens gehoord dat de eerste liefde eigenlijk nooit meer in zulke hevigheid terug komt. Mijn vraag is, is dit waar en als je die liefde zo sterk gevoeld heb en je de Bijbel zo mocht verstaan en zoveel geloof had, dat je dan mag weten een kind van God te zijn?
Antwoord
Beste vriend(in),
Je vraag zou ik zo willen samenvatten: “Is de herinnering aan vroeger een geschikte grond om nú te geloven dat ik een kind van God ben?”
Ik zou daarop het volgende willen zeggen:
1. De eerste, fundamentele zekerheid van het geloof ligt in de Heere Jezus Christus Zelf. Zelfs al zou het vroeger niet waar zijn geweest en ik geloof vandaag voor het eerst, dan ben ik vanaf nu een kind van God. Niet het verleden, maar het heden mag de doorslag geven over de vraag of ik een kind van God ben. Wanneer je vroeger oprecht hebt geloofd en wanneer je ook vandaag (opnieuw) je vertrouwen stelt op Hem, kan de herinnering aan vroeger dit vertrouwen verstérken. Maar het mag nooit het directe geloofsvertrouwen vervángen.
2. Als je gelooft, hoef je het nooit meer alleen te doen. Dan mag Christus een onuitputtelijke Bron van geestelijke volheid zijn. Door Zijn Geest ben je aan Hem verbonden en met Hem verenigd. Zijn volheid vloeit zo naar je over. Als je dat vooropstelt, krijgen je geestelijke bezigheden een andere invulling, het wordt ‘ontspannender’. Je zou hierover eens hoofdstuk 3 uit het boek "Evangelische Heiligmaking" van Walter Marshall kunnen lezen.
3. In het gewone leven gaat verliefdheid over in liefde. Niet verliefdheid maar liefde is de graadmeter voor een goede voortgaande relatie. Zo is het als het ware geestelijk ook. Thomas Boston geeft dan dit voorbeeld: als er op een dag een vriend op bezoek komt die ik al lange tijd niet heb gezien, kan ik meer verheugd zijn over de aanwezigheid van mijn vriend dan over de aanwezigheid van mijn vrouw. Moet ik dan bang zijn dat de liefde voor mijn vriend groter is dan voor mijn vrouw? Nee, dat hoeft niet. Zo hoeft jouw andere geestelijke toestand nu op zich niet te betekenen dat ze minder is dan vroeger.
Een christen gaat steeds meer op Christus lijken. Dat bewerkstelligt de Geest van Christus. Als je die zekerheid voortdurend voor ogen stelt, zul je ook de geestelijke rijkdom in Christus blijvend en steeds dieper ervaren. Dat wens ik je van harte toe!
Ds. G. A. van den Brink
Dit artikel is beantwoord door
Ds. G.A. van den Brink
- Geboortedatum:05-01-1974
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Apeldoorn
- Status:Actief
Bijzonderheden:
-Vragen aan ds. Van den Brink kunnen tot nader bericht niet worden ingediend.
-Emeritus-predikant. Sinds september 2020 als wetenschappelijk medewerker verbonden aan de TUA.
-Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Niet geloven in je eigen geloof en/of gevoel, maar alleen in Hem en wat Hij zegt.
Wat er ook verandert: feiten blijven feiten en Hij verandert nooit.
Beste vragensteller,
We zijn/worden wedergeboren tot een nieuw leven door bekering en geloof. De ontdekking aan onszelf en de liefde van Christus heeft ons door het geloof een levende hoop gegeven. Die hoop is in je bevestigd geworden door de eerste liefde te gevoelen, de Heilige Geest komt dan bij je wonen. Die eerste liefde, de vervulling met en de leiding van de Heilige Geest, geeft wederliefde en een nauw verbonden leven met God de Vader door de Heere Jezus Christus. Een wonderlijk omzien dat we een andere Meester zijn gaan aanhangen, verlost van de overheersende slavernij van de zonde. Alhoewel we moeten constateren dat we niet zonder zonde zijn geworden, hebben we wel de reinigende kracht van het bloed van Christus ervaren. We zijn geneigd om dan te steunen op de geloofsbevestigingen en dan een zekerheid te maken van de gevoelens die daarbij werden ervaren. Maar we moeten leren om door het geloof te leven. De geschonken levende hoop staat ondanks wat we hebben ontvangen toch met lege handen. Weten van wederom geboren te zijn, maar toch er niets me te kunnen worden. Hoewel we mogen streven naar volmaaktheid moeten we er wel klein onder blijven, we kunnen we niets mee worden, het moet de wederliefde zijn die ons blijft drijven. De wederliefde, die eerste liefde, blijft levend als we leven door verwondering en vertrouwen in het volmaakte werkt van onze Verlosser. Wij zo klein en Hij zo oneindig Groot heeft naar je omgekeken terwijl je het door je eigen toedoen niet waard bent geweest.
Er is wel een ander bijbels meetpunt dan ons gevoel, dat is zoals Johannes het noemt het weten dat we de broeders liefhebben. Ook het kunnen onderschrijven wat er in Romeinen 8 en in 1 Korinthe 13 geschreven staat.
Soms kan het moeilijk zijn en moeten we alles loslaten, maar we moeten elke keer weer leren om alles los te laten. Soms kan er een nood ontstaan, we krijgen dan ingefluisterd dat we met een gestolen Zaligmaker door het leven te gaan. Vlucht dan naar het Woord en vergeet dat niet met bidden en dankzegging te doen! Dat geeft een blijvende vrede in je ziel. Zegen toegebeden!
Geloof, hoop en liefde, maar de meeste van die is de liefde.
Joh 1:12 "Maar zovelen Hem aangenomen hebben, die heeft Hij macht gegeven kinderen Gods te worden (zijn), namelijk die in Zijn Naam geloven."
- 'worden' mag je hier lezen met 'zijn', want je wordt het zodra je gelooft
1 Joh 4:15 "Zo wie beleden zal hebben, dat Jezus de Zoon van God is, God blijft in hem, en hij in God." (Dit is dan uiteraard geen uiterlijke belijdenis maar een belijdenis uit het hart)
Zoals hierboven al werd gezegd: kijk niet naar het gevoel en niet naar het verleden, maar het nu en de toekomst.
Misschien helpt je dit een beetje: nadat ik tot geloof kwam bijna 20 jaar geleden ik ook een lange tijd had van vurig zijn (eerste liefde). Na een aantal jaren door allerlei oorzaken zwakte dat af. Er kwam van allerlei onkruid op in mijn leven en ik richte mijn aandacht op wereldse dingen. Jezus heeft mij nooit losgelaten (daar heb ik ook voor gebeden sinds ik tot geloof kwam dat Hij mij niet los zou laten). Niet dat ik het geloof had losgelaten maar het wel een beetje 'lauwig', eigenlijk doordat ik niet goed geestelijk nam verkwijnde het.
Een paar geleden kwam daar weer verandering in. In het bijzonder wat ik toen deed is weer veel intensiever de Bijbel lezen.
Ik denk dat mijn huidige liefde voor Jezus nu vele malen sterker dan die was toen ik tot geloof kwam, en dat komt door de toegenomen kennis. Hoe meer kennis hoe meer liefde. En dan heb ik het over kennis van de Persoon, niet van een soort dogmatische kennis.
Ik wil je graag aanbevelen wat zelfdiscipline op te brengen en eens een heel bijbelboek grondig te lezen (ikzelf maak dan veel aantekeningen en probeer in eigen woorden op te schrijven wat er gezegd wordt). Neem bijvoorbeeld het Johannes or Marcus evangelie of de Collosenzen brief. Ik ben zeker dat dat weer een groei zal brengen.
Lees ook de psalmen van David. David heeft ook vaak het gevoel dat hij alleen is maar klampt zich tekens weer vast in geloof en vertrouwen op God. Zulke perioden zijn nuttig om te groeien in geloof.
Uiteraard is dit geen eigen verdienste, het is Gods Geest die in mij wertkt, maar Hij werkt door het Woord, de Bijbel.
20 jaar geleden ik ook een lange tijd = 20 jaar geleden HAD ik ook een lange tijd
maar het wel een beetje 'lauwig' = maar het WERD wel een beetje 'lauwig'
niet goed geestelijk nam = niet goed geestelijk VOEDSEL nam
