Verschil in benadering sacramenten

Beste vragensteller, wat een cruciale opmerking en vraag...
M.i. weerhoudt veelal het oordeel, mensen om niet deel te nemen
Waarbij het goed is om bewust te zijn van onjuist gebruik,
maar dit prevaleert nooit(!) boven juist gebruik

M.i heeft dit te maken met de fundamentele basis
Geloof U, in Jezus Christus, in Zijn volbrachte werk en in Zijn Koninklijke heerschapij
Ben U VANDAAG bereidt om HEM aan te nemen als HEER van UW leven

Deze houding vraagt al vanaf vandaag om actie, waarbij de desbetreffende dominee ruimte zal moeten creëren om dit ook de revue te laten passeren. Want soms zijn zaken zo eenvoudig

Als er b.v. zondag een onbekeerd iemand de kerk binnenkomt, hij luistert naar de preek, en denkt ja dat zou ik wel willen, mijn leven aan Jezus Christus geven.
Hij staat op en zegt JA DAT WIL IK....
- en wat nu?

Begrijpt u de eenvoud van zon roep, begrijpt u het simpele waar een RE-actie nodig is
Volgens mij werkt dat ook zo in uw vraag en helemaal als je gelooft dat door de bediening van het sacrament van de kinderdoop, je verzegeld bent aan Christus.
Er wordt hierna belijdenis gedaan, maar toch zitten er weinig mensen aan tafel
er gaat dus ergens iets niet zoals het wezen moet, waarbij het antwoord ligt opgesloten in alle gedachten en hoofden die aanwezig zijn. (het antwoordt is dus al aanwezig)

Mensen geloven dan vaak in een rationeel verloop. Zodat we het ook kunnen verklaren. Totdat we voor een voldongen feit staan. want HART zaken zijn niet rationeel op te lossen. Maar er is een Hart(en) nodig om dit op te lossen. (gaat u naar de Hemel, bent u een kind van God)

Ik las eens een verhaal over een dominee (begin 20ste eeuw) die aan de kerkmensen vroeg wat ze in hun mooie kleren kwamen doen. Dat is m.i. de spijker op de kop, want dan komt er duidelijkheid. Wat wilt U nu!

"Als u Jezus als Heer van uw leven wilt dan zullen we overgaan tot actie.
Als u gewoon een preek wil horen dan treft u het vandaag niet!
want:
- vandaag, volgende week en de week erop ...
brengen we ALLEEN mensen bidden voor de Genadetroon van Jezus Christus.
Zodat ze hem aan kunnen nemen als HEER van hun leven
Dus er is geen preek, en misschien de 4e en 5e week ook niet!" (gelet op de 1000 leden)

Beste vragensteller, ziet u de voorbeeldschets voor u. Geen preken meer, maar de actie prevaleert. Begrijpt u het heersende dilemma als niemand de ruimte krijgt om in de gemeente, Jezus Christus aan te nemen als HEER. Maar altijd naar huis moet en er thuis op zijn slaapkamer mee moet worstelen...

U slaat de spijker op de kop met uw vraag, dat als je in de sacramenten gelooft, je ze gelijkwaardig moet toepassen. Maar als ze niet gelijkwaardig op gaan zal er m.i. MEER actie in en rondom een dienst ondernomen mogen worden dan nu het geval is.

De ellende is dat zoveel mensen inclusief predikanten proberen te werken aan de vruchten in plaats van aan de wortels, waar deze in zijn geplant. Er worden kunstmatige vruchten geproduceerd terwijl de wortels in de verkeerde grond staan. Als de wortels in Jezus Christus staan (door geloof) komen de vruchten vanzelf.
Hoe kan iemand voor wie Jezus Christus het belangrijkste is geworden niet aan het avondmaal willen, aangenomen dat het avondmaal in de betreffende kerk nog de inhoud heeft van Luk 22:14-20. Ik besef dat de omgeving of verlegenheid je kan weerhouden maar denk ik na over wie Jezus voor je is.
En lieve mensen, hou alsjeblieft op je gemeente boven Jezus Christus te plaaten.

Laat me haasten toe te voegen dat ik het bovenstaande in het algemeen zeg. Het is geenszins bedoeld als een verwijt noch aan de vragensteller noch aan ds Klaassen.

Ik heb hier wel een vrij uitgesproken mening over. In de reformatorische gezindte ligt de nadruk sterk op bekering. Maar dan niet zomaar op het feit dat ieder mens verplicht is zich tot God te bekeren maar steeds ook met de vraag "of dit uw grote nood al is geworden"of "kunt u al echt niet meer buiten Hem" en zelfs "of God jou al aangeraakt heeft met bijvoorbeeld een tekst". Als ik mij dat werkelijk af ga vragen treed er wel eens twijfel op. Maar als ik dan onmiddellijk het schild van het Woord aantrek dan bedenk ik weer, nee! ik geloof wat er in de bijbel staat! niet meer en niet minder! En in de bijbel staat dat ik simpelweg moet geloven in de Heere Jezus Christus, dat ik er op moet vertrouwen dat Hij alles al voor ons heeft rechtgezet. En dat doe ik! punt uit!

Ik ben van mening dat een dergelijke nadruk op bekering en de vorm die die moet hebben, in de prediking, een groot aantal mensen tot twijfel brengt. "maar ik heb nog nooit iets gevoeld"of "ik ben toch veel te zondig om aan het avondmaal te gaan" of "maar ik weet niet helemaal zeker dat Jezus ook voor mij gestorven is. Ik ben ervan overtuigd dat velen die blijven zitten gewoon aan zouden moeten gaan! Want laten we wel wezen, de wens om bekeerd te mogen worden is al de vervulling van die wens! Ik denk dat er heel veel zijn die straks verbaasd tegen Jezus zullen zeggen, maar wanneer heb ik u dan gekleed? Want die twijfel is een grote zonde, maar hij wordt vergeven, "want Zichzelf verloochenen kan Hij niet"!

Door de misstanden in Corinthe waarbij Paulus met het oordeel dreigde als zij "het lichaam van Christus" dat is, de samenhang in de gemeente ( ! ) niet zouden onderscheiden, is die schroom ontstaan. Maar we zijn vergeten dat het over misstanden bij het gezamenlijk eten ging, gewoon als gemeente bij elkaar, en dat de rijke de arme niet aan een extra boterham hielp terwijl hij zelf dronken de kerk uit waggelde. We zijn vergeten dat Jezus het avondmaal instelde "tot Zijn gedachtenis". We moeten gewoon een feestje vieren om te gedenken dat onze zonden "een volkomen verzoening hebben"!

Wij vinden dat er in het geval van overspel een openbare schuldbelijdenis moet komen, want dat hoort bij een openbare zonde. In de bijbel schrijft Paulus dat diegene die overspel met de vrouw van zijn vader speelde moet worden verwijderd uit de gemeente. Nu is het niet aangaan bij het avondmaal, hoe je het ook wendt of keert, een ontkenning van het feit dat Jezus ook voor jou gestorven is. En, stel nou dat er onderscheid zou zijn in de zwaarte van een zonde, welke zou dan zwaarder wegen, overspel of het niet erkennen van Jezus als jouw zaligmaker?

Naar mijn overtuiging is er binnen de reformatorische gezindte dan ook sprake van een volkszonde die zijn weerga niet kent. We zullen collectief onze schuld moeten erkennen dat wij, door niet aan te gaan én dat te accepteren, het lichaam van Christus ontheiligd hebben.