Gevoel voor man kwijt

Ds. P. van der Kraan | 4 reacties | 23-05-2011| 17:01

Ik heb een probleem. Ik ben vier jaar getrouwd met een man die goed voor me is. We hebben eigenijk geen klagen. Ik ben gelukkig met mijn leven, hij met zijn leven. Maar wij samen? We hebben het best gezellig, maar op de manier zoals je het gezellig kan hebben met iemand die je graag mag. Eigenlijk, al twee jaar lang, druk ik dit naar de achtergrond om er maar niet over na te denken dat het een feit is, dat ik het gevoel voor hem kwijt ben. Ik probeer zo druk mogeljik te zijn met andere dingen, zodat het niet in mijn hoofd rondspookt. Ik vraag me af hoe hij in ons huwelijk staat en tegelijk bedenk ik me dat het erg is dat ik dat niet eens weet! We praten over koetjes en kalfjes, maar wezenlijke onderwerpen komen niet aan de orde. Als we niet getrouwd waren was dit het moment om te zeggen: "laten we ieder ons eigen pad gaan." Maar we zijn getrouwd! En ik heb het gevoel dat er dan een sterkere reden moet zijn om uit elkaar te gaan. Ik zie er als een berg tegenop om dit bespreekbaar te maken. Ten eerste omdat ik nooit zulke zware gesprekken voer. Ten tweede omdat de conclusie kan zijn dat het verbeterd moet worden, maar dan zal ik altijd het idee hebben dat het niet van harte is. Ten derde omdat de conclusie kan zijn dat we uit elkaar moeten gaan. Die laatste optie, die mij diep in mijn hart toch het meeste aanspreekt, spreekt mijn geweten zo tegen. Ik heb beloofd bij hem te blijven tot de dood ons scheidt. Wat God samenbrengt, mag de mens niet scheiden. Dat speelt steeds door mijn hoofd. Daarbij komt dan ook nog dat mijn man in de omgang een gezellige, leuke vent is. Dat vindt iedereen. Ook mijn ouders, broers en zussen. Niemand zal mij begrijpen als ik vertel dat ik niet meer met hem samen wil zijn. Wat moet ik doen? Ik zie geen oplossing, maar dit probleem begint me op te breken en ik voel me zo oneerlijk.

Beste piekeraarster,
 
Je hebt een probleem, zo begin je. En het is zelfs meer dan een probleem. Maar het is op te lossen. Alleen zullen jullie er beiden aan moeten werken. Al twee jaar lang ben je je min of meer bewust dat je niet meer voelt wat je voor je man zou moeten voelen. Je hebt dat op de achtergrond gedrukt, maar ervaren dat het zich niet laat wegdrukken. Het komt telkens weer naar boven als een duveltje uit een doosje. Gevoelens zijn sterk. Maar je kunt leren om gevoelens om te buigen in een goede richting. Daarvoor is nodig dat je open kaart speelt. Daar zie je tegen op. Ik kan je echter verzekeren dat het steeds moeilijker wordt naarmate je er meer tijd overheen laat gaan. Eigenlijk heb je dat al gedaan. Maar tussen de regels door begrijp ik dat jullie niet gewend zijn over diepere dingen te praten dan over koetjes en kalfjes. Daar zit waarschijnlijk het probleem. Het is tussen jullie gezellig. Maar daar houdt het voor jouw gevoel mee op. Er moet meer zijn, besef je. En dat mis je. En ik verzeker je: wanneer je deze situatie langer laat duren, wordt het met de dag erger. In ieder geval ben je er mee naar buiten getreden via je vraag bij Refoweb. Dat is een eerste stap en je hebt er goed aan gedaan die te zetten. Maar er zullen op deze eerste stap nog vele stappen moeten volgen. Je zult (samen) moeten gaan werken aan je huwelijk, Investeren in elkaar zoals je tot nu toe nog niet eerder gedaan hebt.
 
Communicatie is het cement van een goed huwelijk. En juist omdat dat er niet is, in ieder geval niet echt is, zodat je ook dieper boort dan de koetjes en de kalfjes en dichter bij elkaar komt in plaats van op afstand van elkaar te blijven (praten over koetjes en kalfjes is o zo veilig, dan hoef je jezelf niet bloot te geven) zie je er nu als een berg tegen op om wel met je man te praten. Je zult toch over die berg heen moeten. Maar omdat jullie niet geleerd hebben met elkaar te communiceren, loop je het gevaar dat je het niet goed doet. De spanning kan dan zo hoog oplopen dat er dingen gebeuren die je niet meer in de hand hebt; dingen die je niet wilt, maar die als een extra probleem het probleem tussen jullie gaat belasten.
 
Ik geef je in overweging om voor jezelf het volgende te overdenken. Je begint er zelf over met je man. Je bent volwassen en zelfstandig genoeg om deze koe bij de horens te vatten. Besef echter dat het nu nog alleen jouw probleem kan zijn en dat jouw man het zo niet ervaart, maar jullie huwelijk en de gezelligheid die er (gelukkig) is, positief ervaart. Misschien vindt hij het best zo en verlangt hij niet meer. Ik hoop dat het anders is, maar het zou zo kunnen zijn. In dat geval overrompel je hem enorm als je de hele last van jouw zorgen bij hem legt. Hij zal er waarschijnlijk niet goed of helemaal geen raad mee weten.

Wat je moet doen? Hem bij jouw zorgen betrekken door hem de vraag te stellen hoe hij jullie huwelijk, jullie relatie ervaart. Schep een sfeer van gezelligheid en vertrouwelijkheid en bereid je vooral biddend op dat gesprek voor. Besef dat satan loert om in de gegeven situatie een wig tussen jullie te drijven. Juist in een christelijk huwelijk is hij de grote verwoester. Geef hem die kans niet door je twijfels en zorgen en ook een aanstaand gesprek tussen jullie bij de Heere te brengen. Besef ook dat je elkaar beloofd hebt trouw te zullen zijn in goede en kwade dagen. Ook in kwade dagen, ook als het huwelijk niet is wat het zou moeten zijn en als je in je hart de weg van de minste weerstand zou willen kiezen.

Gelukkig zegt je geweten: dat kan niet. Zit je nu aan elkaar vast en moet je er samen het beste maar van zien te maken? Welnee! Je hebt God aan je kant en via het huwelijksformulier heeft Hij je laten weten dat Hij de gehuwden Zijn hulp en bijstand altijd (geen situatie maakt daarop een uitzondering, tenzij je bewust tegen Zijn geboden ingaat) wil bewijzen. Dus ook in deze situatie. En als je je zo voorbereid hebt, leg je zorgen dan aan je man voor. Vraag, nadat je jouw vraag gesteld hebt, hoe je man jullie relatie ervaart en zeg hem (als hij daarop -hopelijk- antwoord gegeven heeft) dat jij op dat punt met een probleem zit. Hij begrijpt dan als vanzelf welke kant hij op moet denken. Ga dus op dat moment nog niet te diep op zijn reactie in. Probeer in een eerste verkenning niet verder te gaan dan het benoemen en inventariseren van het probleem, zonder al meteen aan een oplossing te denken. Je zult zien: als je alleen maar het probleem benoemd hebt en met je man gedeeld hebt, zodat het niet langer alleen maar in jouw gedachten rondspookt, het probleem er al anders uitziet en je het anders beleeft dan nu je het nog steeds voor jezelf houdt.
 
Als je zo je man deelgenoot hebt gemaakt van jouw zorgen, doe je er goed aan om in deze eerste ronde aan hem te vragen hoe je samen uit de ontstane situatie moet/kunt zien te komen. Dus eerst inventariseren en benoemen. En vervolgens nadenken over: hoe nu verder? Vraag hem daarover na te denken en een of twee dagen later (niet veel later) erop terug te komen. Geef hem de gelegenheid de dingen op zich in te laten werken en te overdenken. Maak wel duidelijk dat je met een 'lapmiddel' niet tevreden bent omdat het dieper zit dan aan de oppervlakte en dat je er al geruime tijd mee loopt. Zeg eerlijk dat je er verkeerd aan gedaan hebt om het zolang voor jezelf te houden. Dan leg je de 'schuld' niet bij hem alleen (moet je trouwens niet doen, want daarmee breng je de problematiek niet verder). Door je eigen 'schuld' in te brengen, maak je duidelijk dat je zelf ook part en deel aan heb aan de ontstane situatie. Wat een jaar geleden aangepakt was, zou zo erg niet zijn geworden als nu je er twee jaar lang verdrongen hebt. Daar ben je zelf bij geweest, hoewel ik je reactie kan begrijpen. Maar het moet, zonder dat je hem de schuld geeft, wel duidelijk zijn dat je een grondige behandeling en oplossing nodig vindt.
 
Laat intussen deze zaak niet zo tussen jullie instaan dat je ieder weer een eigen weg gaat. Geef aan dat je altijd bereid bent met je man er verder over na te denken en door te spreken. Je bent samen in deze situatie verzeild geraakt, je moet er ook samen weer uit zien te komen. Bouw in jullie relatie ook ontspannende momenten in. Ga samen iets leuks doen: een eind fietsen of wandelen, strijk op een terrasje neer. Doe samen de tuin of ga samen de auto wassen. Ik noem maar wat. Maar zorg ervoor dat je niet ieder zijn/haar eigen weg gaat en eigen dingen doet. Probeer jullie levens steeds meer met elkaar te verstrengelen. Dat lukt, zeker in jullie situatie, het best door gewone, eenvoudige dingen samen te doen. Een museum bezoeken, een wandeling maken. Juist een eind fietsen of wandelen is een uitstekende gelegenheid om met elkaar te praten over diepere dingen. Je bent niet gedwongen om elkaar voortdurend aan te kijken. Je kunt je gedachten ordenen. Ga vooral niet teveel met anderen uit of naar anderen toe. Concentreer je echt op jullie relatie. En begin zo' n wandeling over koetjes en kalfjes, maar breng het langzamerhand op diepere dingen die jullie samen aangaan.
 
Als het probleem zo groot is of als jullie na aanvankelijke pogingen om zelf het schip van jullie huwelijk vlot te trekken, de indruk hebt dat het jullie niet (veel) verder helpt, zou je aan hulp kunnen denken, bijvoorbeeld via een vertrouwenspersoon, iemand die de nodige levenswijsheid bezit. Denk ook eens aan een huwelijkscursus die allerwegen, ook vanuit de kerk, gegeven wordt. Als je denkt dat je echt professionele hulp nodig hebt (schrik daarvoor niet terug als het je zelf niet lukt, het huwelijk is immers deze moeite waard), kun je eraan denken om een hulpaanvraag bij Eleos (landelijk netwerk, zie de website) of de Schuilplaats (hoofdvestiging in Veenendaal, voor andere plaatsen: zie de website) in te dienen. Schaam je er niet voor om met je zorgen en problemen naar buiten te komen. Het is vele malen erger als je ermee blijft lopen. Dan kom je in een donkere tunnel terecht en zie je op het laatst maar een mogelijkheid: voorgoed uit elkaar gaan. Dat lijkt in de gegeven situatie een opluchting en uitkomst en ik proef uit je vraag dat je in je gedachten die kant op neigt. Mede omdat je als een berg tegen een diepgaand gesprek op ziet. Bij nader inzien zal die 'oplossing' echter blijken een middel te zijn dat erger is dan de kwaal. Zet je gedachten, zodra ze in die richting gaan, stil. Laat satan niet toe om je denken in die richting om te buigen. Breng het, zodra dat gebeurt, in gebed bij de Heere! Je zult zien dat de beloning die volgt op het gaan van de moeilijke weg van de confrontatie / het gesprek vele malen groter is dan het kiezen van de weg van de minste weerstand.
 
Het feit dat je je vraag via Refoweb gesteld hebt, is een eerste stap op de goede weg. Ga op die weg verder. Weet dat God jullie samengevoegd heeft, zoals het huwelijksformulier zegt. Het huwelijk is een prachtige gave. Maar bij tijden ook een zware opgave. Als dat het geval is, heb je hulp nodig. Die hulp is er. Maak er gebruik van. God helpt ons vaak door middel van anderen. Zou het niet prachtig zijn als langs een weg van hulp jullie huwelijk meer verdieping en daardoor meer inhoud krijgt? Ga er samen aan werken.Het is de beste investering die je kunt doen.
 
Je zou ook (als een eventuele tussenweg) samen kunnen beginnen wat boekjes over het huwelijk te lezen. Ik noem aan het eind van dit antwoord enkele titels. Er zijn er nog veel meer.
 
Besef verder dat trouw belangrijker is dan liefde. Je hebt het idee dat jouw gevoelens van liefde verdwenen zijn. Nu komt het erop aan elkaar trouw te zijn. Die trouw breng je zelf niet op, maar die wil onze trouwe God je schenken als je Hem er nederig om vraagt. Dat is trouwens een andere, maar minstens zo belangrijke vraag: welke plaats neemt God in jullie huwelijk in? Als je Hem er niet bij betrekt, zet je de deur open voor de vijand van God en Zijn instelling, het huwelijk. Dat is dus ook belangrijk: laat God de Derde in jullie huwelijksverbond zijn, en heb Hem nu vooral nodig, opdat de boze niet meer schade kan veroorzaken.
 
Wat de trouw betreft: die is de bedding waarin de liefde, die nu verdwenen lijkt, weer kan opbloeien. Bekend is het voorbeeld van het huwelijk van prins Willem II en Mary Stuart. Ze waren (veel te) jong getrouwd. Mary kwam uit het grote, kosmopolitische Londen naar het kleine, provinciaalse Den Haag, waar weinig te beleven viel. En Willem had nauwelijks aandacht voor haar. Gezellig was het dus tussen die twee bepaald niet. Mary had alle reden om bij Willem weg te gaan en terug te gaan naar Londen. Maar ze wist zich vanwege haar ja-woord voor Gods aangezicht geroepen om trouw te blijven. Dat heeft ze gedaan. En Willem, die zijn plezier overal zocht behalve thuis bij zijn vrouw, zag Mary na lange tijd weer zitten. Hij kreeg haar in het oog en sloot haar vervolgens in zijn hart. Haar blijvende trouw werd er tenslotte de oorzaak van dat er tussen die twee een grote liefde is opgebloeid en dat zij vele jaren lang een gelukkig huwelijk hebben gehad. Had je dat gedacht van een huwelijk dat zo'n 'valse' start had gemaakt? Laat het voor jullie situatie een bemoedigend voorbeeld zijn.
 
Samen met God (en zo nodig hulp van anderen) kun je eruit komen. Veel sterkte en doorzettingsvermogen toegebeden!
 
Ik noem je als boekjes die je samen kunt lezen:
 
Drs. P. Eikelboom e.a. "Samen het huwelijk in"
H. van Groningen  "Samen praten", Over communicatie in het huwelijk. Samen praten gaat niet vanzelf!

Drs. A. B. F. Hoek-van Kooten e.a. "Op weg naar SAMEN"

Ds. P. van der Kraan. "In trouw verbonden"

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. van der Kraan

• Geboortedatum:
  06-02-1948
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Arnemuiden
• Status:
  Actief

129 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven