Verschillende gedachten in verkering
Ds. H.H. Klomp | 7 reacties | 10-05-2011| 11:33
Vraag
Ik hoop dat u me kunt helpen of een tip kunt geven wat ik het beste kan doen. Ik heb een aantal maanden verkering met een lieve jongen. Toch hebben we best wel wat verschillende gedachten over een paar dingen. Ik ben bijvoorbeeld niet gewend om op zondag te bellen en te sms'en, behalve in nood- of bijzondere gevallen. Bellen en sms'en doet hij zonder problemen, ziet ook echt niet in waarom je het niet zou doen. De eerste keer dat hij mij op zondag belde schrok ik enorm, omdat ik minstens dacht dat er iets ernstigs aan de hand was thuis. Gelukkig was dat het niet maar wilde hij me 'alleen maar' even welterusten wensen, hoe lief bedoeld ook!! Inmiddels sms'en we wel, maar ergens 'voelt' het voor mij ook niet helemaal goed. Komt omdat ik het van huisuit niet gewend ben denk ik en ik ook heel goed de reden weet dat ik dat zo (uit principe) meegekregen heb. Hij heeft er bijvoorbeeld ook absoluut geen moeite mee om 's zomers op een overvol strand te zijn, waar andere mensen (vrouwen) halfnaakt rondlopen. Hij heeft aangegeven daar regelmatig vrouwen topless te zien en er geen problemen mee te hebben als ze dat doen. En ik heb daar wel problemen mee als ze dat doen. Ik voel me als meisje minstens een beetje opgelaten op een superdruk strand waar vrouwen topless rondlopen en ik voel me daar ook echt niet op m'n gemak (en hoop dat ik me daar ook nooit op m'n gemak zal gaan voelen)... Daarom zal ik me ook niet snel op een druk strand vertonen. Het gaat er niet om dat ik minderwaardig over mezelf denk, maar ik voel me daar gewoon niet prettig bij. Hij begrijpt ook niet echt dat ik daar zo 'moeilijk' over doe. Soms heb ik ook best moeite met de lichamelijke grens waar we (vind ik voor mezelf en achteraf) overheen gaan. We gaan niet te ver, maar wel heel ver en dicht bij de grens waar hij en ik allebei niet overheen willen, maar het bewust dichtbij naderen van die grens zit me niet lekker, zeker niet achteraf. Dat heb ik ook meerdere keren aangegeven, maar op de momenten dat we samenzijn ben ik niet sterk genoeg om bij mijn standpunten te blijven. Het voelt dan van mijn kant dat ik mijn vriend tekort doe als ik mijn grens vasthoud. Als we er dan over praten (achteraf), wordt het meestal afgedaan met "maar je geniet er toch van, wat doe je dan moeilijk"... Vaak eindigen we dan met: "laten we het daar maar niet over hebben want daar komen we niet uit." We hebben ook nog maar een paar maanden verkering en ik heb achteraf telkens het gevoel dat ik teveel van mezelf weggeef als we zo dicht bij die grens komen en het me allemaal te snel op het lichamelijk genieten van elkaar afgaat. Tuurlijk, het hoort erbij en daar verlangen we ook naar, maar ergens wil ik de door mij gestelde grenzen bewaken. Ik vind het ook jammer dat het 'mijn' grenzen zijn en niet van ons samen. Hij begrijpt gewoon niet waarom ik er zo aan vast wil houden. Ik moet volgens hem meer mijn gevoel laten spreken en genieten van dingen die fijn en prettig zijn. En als ik hier de vragen/antwoorden op Refoweb bekijk, zijn mijn grenzen echt niet krap of raar gesteld. Het zijn allemaal niet echt hele schokkende dingen ofzo, maar ik heb wel het 'gevoel' dat het tussen ons instaat. Ook omdat we er niet echt samen over kunnen praten en het telkens belandt in het omzeilen van en vastlopen op genoemde punten. Terwijl we over heel veel andere dingen wel heel goed kunnen praten. Over echt wezenlijke dingen zijn we het wel met elkaar eens. Bovengenoemde punten hebben denk ik ook wel te maken met mijn opvoeding of wat ik meegekregen heb van mijn ouders, maar wat mijn ouders mij op deze punten bijgebracht hebben, sta ik zelf ook van harte achter. Ik heb nu het gevoel dat ik dat los zou moeten laten om tegemoet te komen aan mijn vriend. En dat voelt niet goed. Ik begrijp ook wel dat 2 mensen, volkomen vreemd van elkaar, aan elkaar moeten wennen en elkaar moeten leren kennen. Maar hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Deze verschillen accepteren en mee leren leven? Ik heb zelf al met de gedachte gespeeld om er maar een punt achter te zetten, maar dat zit me toch ook niet lekker. Er zijn zoveel dingen waar het wel heel goed mee gaat. Heeft u een tip/advies? Alvast bedankt. Met vriendelijke groet, een meisje.
Antwoord
Beste geliefde van je vriend,
Dank voor je openhartige vraag. Nog niet zo lang verkering dan hoort de lichamelijke ontmoeting er wel bij, maar moet je vooral eerst werken aan de geestelijke ontmoeting. Je moet elkaar qua karakter en persoonlijkheid beter leren kennen. Er dient naar bijbelse normen een geestelijke eenheid te ontstaan tussen twee personen met een eigen karakterstructuur. Je bent allebei christelijk opgevoed. Dat is een zegen. Maar nu moet je samen de weg (van de Heere) zoeken. Het is goed dat je bepaalde afspraken hebt gemaakt en voor die grens ook stopt. Maar je zegt wel dat je die grens erg dicht nadert. Daarmee breng je jezelf in (onnodige) moeiten. En er is maar iets voor nodig om óver die grens te gaan. Is dat eenmaal gebeurd dan krijgt het ook een vervolg. En dan ga je nog minder (wezenlijk) met elkaar praten en leer je elkaar dus geestelijk minder goed kennen.
Ik denk dat jij goed aanvoelt wat er aan de hand is. Ook over de andere gewoontes op zondag en door de week (topless strand b.v.) Ik vind dat jij het verdient om meer gehoord te worden. Als je vriend echt van je houdt zal hij dat ook willen respecteren.
Ik wens jullie samen een goede tijd toe van gesprek en ontmoeting, een geestelijke basis in jullie liefdesrelatie, als hecht fundament voor de toekomst. De Heere zegene jou en jullie! Groet!
Ds. H. H. Klomp
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H.H. Klomp
- Geboortedatum:05-04-1949
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Met emeritaat sinds januari 2017.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
En wil ke allebei leven tot eer van God? Zo ja, dan kunnen die verschillen wel overbrugd worden. Zo nee, dan denk ik dat jullie niet echt gelukkig met elkaar worden.
Wat het lichamelijke betreft; als je echt nog maar een paar maanden verkering hebt denk ik dat je veel te hard gaat.
Ik wens je een goede en fijne verkeringstijd en veel geluk!
Met bellen en smsen op zondag heb ik echt geen moeite, en ik ben overtuigd christen. Misschien kun je je proberen te verplaatsen in de reden waaróm hij dat geen probleem heeft. Dan hoef je niet meteen je gedrag aan te passen, maar je kunt de redelijkheid van zijn argumenten wel gaan inzien.
Ik heb ook geen problemen met topless-vrouwen. Ik zou het zelf nooit doen en ik had ook liever dat ze het niet deden, maar ik stoor me er niet aan. En ik mijd daardoor het strand ook niet. Het is hun verantwoordelijkheid wat zij met hun lichaam doen. En over lichamelijk contact... ik weet niet wat jij te ver vindt en hoe ver hij wil gaan. Maar ik ben het met hem eens dat je best mag genieten van dat contact. Misschien doe jij dat wel te weinig? Misschien moet je je grenzen vasthouden, maar tegelijk wél genieten van wat je binnen die grenzen doet?
Ik bedoel maar te zeggen: wees nieuwsgierig naar waarom hij vindt wat hij vindt. Ga erover in gesprek vanuit belangstelling. En wees niet te kortzichtig of afwijzend. Van standpunt veranderen is niet erg, wanneer het tenminste goed onderbouwd is. Als je dicht bij God blijft, hoef je niet bang te zijn!
Eigen grenzen bijstellen OMDAT de ander daar overheen gaat lijkt me niet goed. Zeker niet als je geweten erin spreekt en dingen niet goed voelen.
'Als je dicht bij God blijft, hoef je niet bang te zijn!' Dat laatste zinnetje van Gerteke zit me niet lekker. Het komt op mij over als: Dan mag en kun je alles. Stel je maar bloot aan grote verleidingen want met God ben je sterk genoeg om ze te weerstaan.
Iemand met een teer leven (=is een leven dichtbij God) gaat anders met verleidingen om. Denk maar aan Jozef die voor de verleiding wegvluchtte. Bij lichamelijk contact tijdens de verkeringstijd is waakzaamheid geboden.
Vragenstelster: Ga met je vragen naar de Heere, spreek veel met je vriend en bewaak je grenzen.
Natuurlijk kun je over bepaalde dingen van mening verschillen en moet er een onderscheid gemaakt worden tussen dat wat algemeen geldig is en die zaken die ieder met zijn eigen geweten moet verantwoorden. Maar dat betekent niet dat je vriend jouw mening kan afdoen met moeilijk doen en dat hij BEWUST over je grenzen heen kan gaan en dat goed praat met een "doe niet zo moeilijk, je vond het toch ook leuk".
Dat zijn echt waarschuwingssignalen.
Uit je brief vermoed ik, dat je al meermaals met hem over je standpunten hebt gesproken. Het is niet waarschijnlijk, dat hij daarvan niets heeft begrepen (ik neem aan dat hij de nederlandse taal machtig is en dat je duidelijk tegen hem bent geweest. In ieder geval heeft praten hem er tot nu toe niet van weerhouden aan zijn eigen mening voorrang te geven.
Als je erover nagedacht hebt de verkering te verbreken terwijl je verliefd bent is dat een duidelijk signaal.
Denk er goed over na, of je later getrouwd wil zijn met iemand die jouw mening niet serieus neemt.
Zo vroeg in de verkering zullen de meeste jongens juist van alles doen om jou ter wille te zijn. Beter dan dit wordt het in alle regel niet.
Verkering is niet alleen fijn, maar ook een soort test. Niet elke sollicitant krijgt de baan en je hoeft niet met elke jongen te trouwen, met wie je verkering hebt.
Hiermee wil ik niet zeggen, dat je vriend een slechte jongen is, maar wel, dat er hier signalen zijn waarover je goed moet nadenken, voor je met hem van dingen "geniet", die je daarna niet meer kunt terugdraaien.
Gods zegen toegewenst.
Drj
Ik bedoelde dat je belangstellend, nieuwsgierig en open minded kunt zijn, en zelfs van standpunt kunt veranderen; zolang je het dicht bij God doet en met Hem doet, lijkt me dat je niet snel een keuze kunt maken waar Hij het niet mee eens zal zijn. Maar in refo-Nederland vertrouwen we daar te weinig op en sluiten we ons voor alles af. Volgens mij is dat een houding die niet nodig is.
Een boodschap als: "Vragenstelster: Ga met je vragen naar de Heere, spreek veel met je vriend en bewaak je grenzen" van Maartje is ook waar! Echter: hoe komt dit over bij vragenstelster? Zou het niet veeleer zo moeten zijn dat wij vragenstelster en haar vriend aan de Here opdragen en vragen om Zijn Genade voor dit (jonge) paar?!!
