Hulpverlener verafgoden

dr. J. van der Wal | 1 reactie | 27-04-2011| 11:25

Vraag

Wat moet ik doen als ik mijn hulpverlener zo ongeveer ga verafgoden? Het idee dat ik een patient ben als zovelen, terwijl de hulpverlener alles voor mij betekent, vind ik verschrikkelijk. Het idee dat ik continu aan de gesprekken moet denken en dat de hulpverlener mij vergeet zodra de deur van het werk gesloten is, kwelt me soms wel, eerlijk gezegd. Het gemis is dan ook zo groot, dat ik er depressief van word. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?


Antwoord

De gevoelens die je beschrijft, komen nogal eens voor bij mensen die in therapie zijn. Hulpverleners noemen dit "positieve overdracht" (in onderscheid van negatieve overdracht, waarbij je vooral negatieve gedachten en gevoelens hebt t.o.v. de hulpverlener).

Die positieve gedachten en emoties kunnen zo sterk zijn, dat je het idee hebt dat je verliefd bent. Het is heel lastig om mee om te gaan. Je geeft het zelf al aan in je vraag al je beseft dat je de hulpverlener als het ware met anderen moet delen. Dat voelt aan als jaloersheid.

Kort gezegd komt het er op neer dat deze gedachten en gevoelens iets weerspiegelen van diepliggende verlangens naar zaken die je mist. Bijv.
moederliefde of positieve aandacht en waardering van je vader. Een hulpverlener die luistert zonder te oordelen en aandacht geeft, kan dan overkomen als iemand die dit gemis vervult. Je brengt datgene wat je verlangt als het ware over op de hulpverlener, vandaar het woord "overdracht". Van belang is om in te zien dat de hulpverlener als het ware het projectiescherm is voor je verlangens, maar dat het ten diepste niet om hem als persoon gaat. Je kent hem of haar immers nauwelijks. Een goede hulpverlener beseft dat zelf ook en zal het dus niet persoonlijk opvatten, maar wel als een belangrijke boodschap waar hij of zij in de therapie mee aan het werk kan.

Het is van belang dat je je gedachten, verlangens en gevoelens in de gesprekken eerlijk en zo concreet mogelijk ter sprake brengt, omdat je hier heel van van kan leren. Een goede hulpverlener begrijpt dit en pakt het goed op.

Dr. J. van der Wal

Lees meer artikelen over:

psychologie
Dit artikel is beantwoord door

dr. J. van der Wal

  • Geboortedatum:
    31-01-1955
  • Kerkelijke gezindte:
    PKN (Hervormd)
  • Woon/standplaats:
    Dordrecht
  • Status:
    Actief
151 artikelen

Bijzonderheden:

Voormalig directeur Eleos en divisiemanager De Hoop.


Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
1 reactie
AHHK76
27-04-2011 / 19:54
De hulpverleningsgesprekken zijn voor jou belangrijk en daarmee de hulpverlener ook. Wat er besproken is, neem je mee naar huis daar moet je mee verder. Dat moet je aan werken en dat moet je verwerken. Dat neemt een groot deel van je gedachten in beslag.
Dat dit zo is, is logisch en ook realistisch. Maar dat het voor de hulpverlener anders is ook!
Maar toch ben je bij een goede hulpverlener geen nummer.....!
Verder vind je het fijn als iemand postitief op je reageert, met je meedenkt en bezorgd over je is. Dat is heel lastig om goed mee om te gaan. Probeer dit bespreekbaar te maken!
Enne... ik hoop dat er gauw een dag komt, dat je ervaart: ik kan verder zonder hulp(verlener) en dat je daar dan ook blij mee bent!!!
Je mag deze moeilijke dingen in het gebed ook aan God voorleggen. Hij wil altijd jouw Hulpverlener zijn.
Je kunt niet (meer) reageren op dit bericht. De reactiemogelijkheid is niet geactiveerd of de uiterste reactietermijn van 1 maand is verstreken.

Terug in de tijd

Dwanggedachten en zonde tegen de Heilige Geest

Ik ben een jonge vrouw van 28 jaar. Ik heb al twaalf jaar last van dwanggedachten. Deze gingen altijd over mezelf, familie en dieren. Daar kreeg ik medicatie voor en na verloop van tijd vond ik het we...
4 reacties
27-04-2017

Ik heb vroeger een heel moeilijke tijd gehad thuis, dit heeft jaren en jaren geduurd. Ik wil heel graag met mijn ouders een eerlijk gesprek waarin ik mijn gevoelens kan uitspreken (...)

Ik heb vroeger een heel moeilijke tijd gehad thuis, dit heeft jaren en jaren geduurd. Ik wil heel graag met mijn ouders een eerlijk gesprek waarin ik mijn gevoelens kan uitspreken. Dit heb ik al jaren...
Geen reacties
27-04-2008

Ongerust over magere tante

Ik maak me grote zorgen om mijn tante. Ze denkt dat ze allerlei voedselintoleranties heeft. Daardoor eet ze bijna niet. Ze is nu al heel mager geworden. Ze zegt nu zelf ook dat ze bijvoorbeeld haar bo...
7 reacties
27-04-2021
website-ontwikkeling door webdevelopment by Accendis
design website door design website by Mooimerk
hosting website door hosting website by STH Automatisering