Getrouwde gesprekspartner
Ds. H. Veldhuizen | Geen reacties | 15-04-2011| 15:51
Vraag
Ik houd zoveel van hem. Het is een gesprekspartner vanuit sociaal-maatschappelijk werk en als ik naar hem toe ga dan lijkt de wereld minder zwaar. Het leven ondervind ik als moeilijk. Ik ben alleen en ben wel met een studie bezig, maar ik ken niemand van school. Het is alsof ik hem mijn hele leven al kende, maar alleen niet heb ontmoet. Hij is getrouwd en altijd samen. Het is een lieve vrouw, ze is goed voor hem. Als ik hem mis, huil ik soms. Zou het overgaan of zal ik accepteren zoals het is, omdat ik sinds ik hem ken, veel positiever in het leven sta?
Antwoord
Beste vriendin,
Het is goed dat je je vraag gesteld hebt, want datgene wat je schrijft, daar zit je mee. Bovendien kan het ook heel wat gevolgen hebben. Aan de ene kant is het fijn dat je een goede gesprekspartner vanuit het sociaal-maatschappelijk werk hebt gevonden en dat de wereld, steeds als je naar hem toe gaat, minder zwaar voor je lijkt. Je ondervindt het leven als moeilijk, schrijf je. Daarin ben je niet de enige. Het leven is voor veel mensen, jongeren maar ook ouderen, ingewikkeld geworden. Dan is het goed iemand te hebben die een luisterend oor voor je heeft en bij wie je kunt uitpraten.
Aan de andere kant heb je over je relatie met die gesprekspartner vragen. Je schrijft dat hij een lieve vrouw heeft, die goed voor hem is. Bedoel je dat de contacten die je met hem hebt daarom spanning in zijn huwelijk zouden kunnen geven? Of, verder nog (je neemt het me toch niet kwalijk dat ik dat schrijf?), bedoel je dat je diep in je hart (een beetje) verliefd op hem bent en dat je (nog eens: diep in je hart) eigenlijk zou willen dat jij de plaats van die vrouw zou innemen? Natuurlijk werp je zo’n gedachte ver van je weg. Maar, je schrijft dat wel niet met zoveel woorden, maar als ik je vraag goed lees is het dan vreemd dat ik die gedachte een beetje heb? Je schrijft bijvoorbeeld dat je zoveel van hem houdt en dat je, als je hem mist, soms moet huilen. Waarom heb je dat niet ten opzichte van zijn lieve vrouw, althans ik maak dat niet uit je vraag op. Betekent het niet dat je te afhankelijk van hem aan het worden bent of dat je dat al (een beetje) bent?
Laat ik maar heel concreet zeggen: een afhankelijkheidsrelatie met een getrouwde man, en dat als meisje of jonge vrouw, is niet goed. Misschien moet ik zelfs zeggen dat van een ander afhankelijk zijn nóóit goed is, althans voor een volwassen iemand. Kinderen zijn tot een bepaalde leeftijd afhankelijk van hun ouders. Groei je echter naar de volwassenheid dan kom je, althans wat de afhankelijkheidsrelatie betreft, van je ouders los en ontwikkelt er zich een eigen identiteit en zelfstandigheid. Bij de een gaat dat sneller dan de ander, maar de groei er naar toe is er wel. Ik weet niet welke leeftijd je hebt, maar is het niet heel goed om over je eigen identiteit na te denken en, met Gods hulp, naar een eigen zelfstandigheid te groeien?
Als het goed is zal je gesprekspartner je daar ook op wijzen en je daar willen hebben. Kennelijk voel je zelf ook dat er, wat die afhankelijkheidsrelatie betreft, iets niet goed zit, want je vraagt: "Zou het overgaan of zal ik accepteren zoals het is?" Nu, ik denk dat je vraag niet moet zijn: "Zou het overgaan?", maar: "Wat kan ik doen dat die afhankelijkheidsrelatie zo gauw mogelijk overgaat?" Dus: de relatie zoals die nu is niet accepteren, maar werken aan verandering. Bijvoorbeeld: door langzamerhand (of ineens) afstand van hem te nemen. Dat wil niet zeggen dat je met hem breekt of iets dergelijks, maar: let eens op hoe zijn vrouw reageert als je bij hen bent. Kijk eens of je eventueel een (maar dan wel veel minder sterke!) relatie met hen beiden kunt opbouwen. En dan geen afhankelijkheidsrelatie, maar gewoon, zoals volwassen mensen elkaar kunnen ontmoeten.
Hierboven stelde ik de vraag of je bedoelt dat de contacten die je met hem hebt spanningen in zijn huwelijk zouden kunnen geven. Dat is namelijk niet ondenkbaar en komt, dat weet je zelf wel, heel dikwijls voor. En dat moet natuurlijk niet. En als het goed is, wil je dat ook niet. Sterker nog: je weet wat bijvoorbeeld de Bijbel ons voorhoudt: alles vermijden (ontvluchten!) wat tot zonde kan leiden. Dus: afstand van hem nemen, zelfstandigheid opbouwen en, voor zover je dat mogelijk is, wegen inslaan om andere vrienden en vriendinnen te ontmoeten met wie je een goede relatie kunt hebben.
En: waarom zou je, beste vriendin, niet proberen positief in het leven te staan? Heeft de Heere ook met jou geen bedoeling? Ben ook jij niet door Hem gewild en geschapen? Mag je niet tegen de Heere zeggen, wat Psalm 139 zegt: Heere, Gij doorgrondt en kent mij, Gij weet mijn zitten en mijn opstaan, Gij verstaat van verre mijn gedachten, Gij omringt mijn gaan en mijn liggen en Gij zijt al mijn wegen gewend? En mag dat je geen rust geven? Probeer de rust te vinden in de Heere Jezus Christus. En probeer zo in het leven te staan. En, als ik nu toch Psalm 139 noem, vergeet ook de beide laatste verzen van die Psalm niet, ook als ik denk aan contacten en relaties die er kunnen zijn: Doorgrond mij, o God, en ken mijn hart, beproef mij en ken mijn gedachten. En zie of bij mij een schadelijke weg zij, en leid mij op de eeuwige weg.
Beste vriendin, ik hoop dat ik je wat geholpen heb. Gods nabijheid toegewenst.
Ds. H. Veldhuizen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Veldhuizen
- Geboortedatum:02-01-1938
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Wapenveld
- Status:Inactief
