Vervelend gevoel bij buurjongetje

Mijn dochter van vier speelt heel af en toe met onze twee buurjongens. Vanmiddag is degene van tien jaar even bij ons komen spelen. Op een gegeven moment riep mijn dochter van boven of ik even wilde komen kijken. Ze liet heel blij zien dat ze met z’n tweeën in haar bed lagen. Ik heb toen aangegeven dat ik dat niet wil, in m’n achterhoofd houdend dat ik onder het eten wel duidelijk zou zeggen waarom ik dat niet wil. Toen ik even later met het eten bezig was (buurjongen was toen weer naar huis), dacht mijn man te horen dat mijn dochter zei: "Pietje" ging met zijn piemeltje bij mijn plassertje. Daar schrokken we natuurlijk erg van en door de eerste schrik en verbazing heeft hij niet gevraagd of mijn dochter wilde herhalen wat ze zei. Onder het eten hebben we een hoop gevraagd over wat ze allemaal hadden gespeeld, maar toen heeft ze er verder niks over gezegd. 's Avonds voor het naar bed brengen hebben we ook nog even gepraat over het omgaan met een ander en dat, als er iets is wat niet goed of fijn voelt, ze dan altijd naar ons moet/mag komen. Ik wil er verder niet al te veel op doorgaan bij haar, maar ik heb er natuurlijk wel een heel vervelend gevoel bij. Ik zou graag advies willen krijgen over hoe we hier verder mee om moeten gaan.

Het is erg belangrijk, dat jullie als ouders zo zorgvuldig gereageerd hebben. Goed om een gezonde dosis wantrouwen te hebben! Ik zou in ieder geval bij aanwezigheid van de buurjongen alert zijn en ze na deze ervaring niet meer samen alleen laten. Ik weet niet hoe het contact van jullie met zijn ouders is. Is er een dusdanig contact, dat je dit voorzichtig met hen zou kunnen aankaarten? Uiteindelijk is jullie zorg begrijpelijk als ouders van een kind van vier ten opzichte van een jongen van tien jaar.

Je zou het kunnen brengen, dat het lijkt dat het jongetje wil experimenteren, maar misschien niet goed weet waar de grenzen liggen van wat niet kan. Als zijn ouders er –zonder zich aangevallen te voelen– op een open manier met jullie over zouden kunnen praten, zou dat veel winst opleveren. Dan kun je ook aan hun reactie zien of ze er serieus wat mee gaan doen, zodat je het vertrouwen hebt dat er ook van hun kant uit voldoende begeleiding is naar hun zoontje op het gebied van wat mag en niet mag in het contact met andere kinderen. Dan zou je ook samen een plannetje kunnen maken hoe je als ouders hier zicht op houdt.  Maar –of dit lukt of niet–  eigen alertheid blijft noodzakelijk!
 
Betsy Westeneng,
psychotherapeut en seksuoloog NVVS,
werkzaam bij Eleos