Geen vrienden van eigen leeftijd

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven | 1 reactie | 04-04-2011| 17:46

Ik ben een al wat ouder persoon en heb geen vrienden van eigen leeftijd. Op de basisschool werd ik vrijwel altijd genegeerd, niet echt gepest maar wel zo dat ik net niet meer in een groepje pastte e.d. Op verjaardagpartijtjes werd ik niet uitgenodigd. Ik speelde vrijwel altijd alleen thuis. Op het voortgezet onderwijs was het al niet anders, vrienden uit eigen stad had ik niet. Destijds knaagde dat wel eens aan me, maar toch heb ik wel m'n eigen weg daarin kunnen vinden. Ik doe 'gewoon' veel dingen alleen. Nu ik wat ouder ben voel ik me soms toch eenzaam. Relaties mislukken steeds. Ik heb moeite met het uiten van mijn gevoelens, de grens van iemand echt kunnen vertrouwen en jezelf geven probeer ik steeds te vinden, maar het lukt niet. Ik ben geen prater. Ik denk dat dat ook zo met de jaren is gegroeid. Met vakanties uitgaan merk ik dat ik er nooit echt tussenkom, hoe ik ook m'n best doe om me te geven. Als er op m'n werk iemand een grapje over mij maakt krijg ik gelijk een angstig gevoel, terwijl ik (denk ik achteraf) er gewoon om had moeten lachen. Deze situaties belemmeren mijn sociale leven vaak, waardoor er spanning ontstaat en ik juist gesloten wordt. Nu is mijn vraag: ligt dit nou aan mezelf? Moet ik het accepteren dat de mensen mij minder zien staan? Of heeft iemand tips wat ik hier aan kan doen? Zijn er misschien mensen die hetzelfde (hebben) ervaren?

Beste vragensteller,
 
Je schetst in je verhaal jouw zoektocht naar contacten en relaties. Je beschrijft hoe dit in jouw leven is gegaan en hoe je daarmee bent omgegaan. Wat mij opvalt is dat je geen informatie geeft over je gezin van herkomst. Hoe is je ervaring als kind geweest in jouw gezin? Heb je daarin wel kunnen 'oefenen' met relatie's en het uiten van je gevoelens? Hoe zijn de relatie's nu met ouders en broers/zussen? Hoe heeft dit jou gevormd? Heb je als kind jouw gezin als veilig ervaren en kun je de teleurstellingen die je opliep op school thuis delen? Werd je daarin opgevangen?

Het lijkt alsof je geleerd hebt om alleen je weg te gaan in het leven. Als ik me realiseer dat je dit zolang hebt gedaan dan laat dit ook een krachtige kant van jou zien! In je verhaal klinkt door hoe je verlangt naar relatie's en dat is begrijpelijk en goed. Mensen hebben mensen nodig! Het is lastig om antwoord op je vraag te geven of dit aan jou ligt. Het zou kunnen dat er in jouw persoonlijkheid factoren zijn waardoor het moeilijk is om relaties aan te gaan of te onderhouden. Op grond van jouw verhaal kan ik dit niet inschatten en/of beoordelen. Wanneer je dit wilt weten zou ik je aanraden om, in overleg met je huisarts, een persoonlijkheidsonderzoek te laten doen waarin dit duidelijk wordt.

Mocht dit niet aan de orde zijn dan kunnen er zoveel andere factoren meespelen in jouw leven waardoor het voor jou moeilijk is geworden om relatie's aan te gaan. Het kan te maken hebben met vertrouwen, hechtingspatronen, e.d. Omdat je beschrijft dat het niet lijkt te lukken tot nu toe, zou ik je aanraden om hierin hulp te zoeken. Samen met een therapeut kun je onderzoeken welke patronen dit gedrag bij jou in stand houden en wat het zo moeilijk maakt om hierin stappen te zetten. Het is de moeite waard om hierin persoonlijk te groeien en te leren om relatie's aan te gaan. Het zou je minder eenzaam kunnen maken!

Wanneer je overweegt om hulp te zoeken dan raad ik je aan om te kijken waar en bij wie je in jouw omgeving terecht kunt. Dit kun je bijvoorbeeld op de website www.ikzoekchristelijkehulp.nl vinden. Ook zijn er in de meeste regio's wel mogelijkheden om te werken aan sociale vaardigheden. Dit gebeurt meestal in groepen. Persoonlijk denk ik echter dat je meer gebaat bent bij hulpverlening die verder gaat dan het aanleren van vaardigheden omdat het m.i. nodig is dat er, samen met jou, gekeken wordt naar wat deze moeite van jou in stand houdt. Wat maakt het zo moeilijk voor je om mensen te vertrouwen? Dat zijn zaken die in een groep niet aan de orde komen.

Ik hoop van harte dat je hiermee verder kunt en dat je ermee aan de slag gaat! Ik wens je veel sterkte toe maar vooral ook plezier in het aangaan van relatie's!
 
Vriendelijke groet,
Petra van Bodegraven

Dit artikel is beantwoord door

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven

• Geboortedatum:
  26-03-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

122 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven