Samen belijdenis doen

dr. G. van der Hoek | 10 reacties | 04-04-2011| 09:18

Ik heb al eerder een vraag gesteld over het feit dat ik mijn verkering met mijn vriend moest uitmaken omdat hij in de HHK zit en ik in de Ger. Gem. Het mocht alleen aanblijven als wij samen later belijdenis doen in de GG en daar ook in trouwen. Dit kon hij echter nog niet beloven. Mijn vader heeft de verkering tweemaal uitgemaakt (ik had het een week daarna namelijk weer aangemaakt) en contact verboden. Mijn leven kwam op zijn kop te staan. Mijn gezondheid ging achteruit, ik at de hele dag niks, aan mijn studie deed ik niks meer en het merendeel van de dag lag ik op bed. Ik heb een maand nagedacht, veel tot God gebeden, veel gelezen in de Schrift en het probleem ook met andere mensen besproken. Ik kwam tot de conclusie dat ik toch wilde kiezen voor mijn vriend, al moest ik daarvoor het huis verlaten. Ook toen heb ik nagedacht over het feit dat je je ouders moet eren en liefhebben. Maar je ouders mogen je ook niet tot toorn verwekken en ik vond dat zei hierin te ver gingen. Na deze maand heb ik ze verteld dat ik vastbesloten was mijn verkering weer voort te zetten, ondanks dat er vele scheldpartijen en ruzies zijn geweest tussen mijn vader en mijn vriend. Ondertussen was de band tussen mijn ouders en mij ook helemaal kapot. Mijn ouders hebben zich er nu eindelijk bij neergelegd, waar overigens veel voor nodig was, en daar ben ik ontzettend blij mee. De band tussen mijn ouders en mij is nu weer redelijk goed en mijn vriend komt sinds kort weer bij mij thuis, hoewel hij mijn vader niet kan uitstaan en mijn vader hem niet. Ze hebben allebei een masker opgezet. Ik mag nu later, samen met hem, een kerk uitkiezen (HHK of GG) waar we ons willen vestigen. Echter kwam er toen een andere eis: ik moet belijdenis doen in de GG en ook voor mijn trouwen. Mijn vriend hoeft dit niet te doen, hoewel ze natuurlijk liever willen dat we het samen doen. Ze willen dat om de rede dat ze mij altijd in de GG hebben opgevoed en ze mij van daaruit ook willen weggeven. Dat het niet hun keuze is als ik naar de HHK ga. Mijn vriend wil graag in de HHK blijven (zeker door deze situatie en omdat mijn vader zegt dat de GG over het algemeen wat meer standvastig is en er minder verschil is tussen de kerkleden dan in de HHK, wat hij opvatte als dat de HHK niet goed genoeg zou zijn) en ik heb daar geen problemen mee. Onze kerken lijken nagenoeg veel op elkaar. Het is in die gemeente ook wat meer de gewoonte om dit te doen als je al getrouwd ben. Zij hechten een veel grotere waarde aan het doen van belijdenis dan bij ons in de GG. Bij ons zie ik het meer als een gewoonte en doen we het op ongeveer 20-jarige leeftijd. Mijn vriend geeft ook aan dat als ik belijdenis voor mijn trouwen in de GG doe hij het niet later in zijn eentje wil doen en het dus nooit doet. Hij heeft daar meer bedenktijd voor nodig en wil dat ook liever in het huwelijk, omdat je een serieuze taak van verantwoordelijkheid neemt. Er bestaat een hele grote kans dat, als ik dan net belijdenis heb gedaan, ik binnen een jaar trouw en naar de HHK ga. Bovendien wil ik niet dat mijn vriend geen belijdenis doet en wil ik het liefst met hem samen belijdenis doen in de HHK en als hij dat liever in het huwelijk wil is dit voor mij geen probleem. Alleen nu zit ik nog met de eis van mijn ouders. Wat moet ik daarmee doen? Is het misschien een optie in de GG belijdenis te doen en later, als ik getrouwd ben, samen met mijn vriend de belijdenis over te doen in de HHK? Of kan dat niet? Mag deze vraag door iemand van de Ger. Gem. beantwoord worden?

Wat een vervelend probleem en wat doen jullie allemaal elkaar aan! Het is zeer de vraag of er wel een ‘oplossing’ mogelijk is als je zo met elkaar omgaat. Ik bedoel nu een oplossing waarmee ieder vrede heeft en die niet in de kortste keren weer tot andere eisen en verwijten leidt.

Ik bedoel ook alle betrokkenen, zowel jij met je vriend alsook je ouders. Al moet ik er wel bij zeggen: de vraag formuleer je nu vanuit je eigen beleving, hoe zouden je ouders van hun kant dit probleem onder woorden brengen? Om tot een afweging te komen is nodig ook ‘de andere partij’ te horen. Misschien moeten jullie het ook eens van die kant proberen te bekijken, op z’n minst om zo begrip en respect voor elkaar te krijgen.

Het eerste punt dat speelt is: wat is jullie verantwoordelijkheid en wat is die van ouders wanneer kinderen verkering krijgen. Voor jullie hoop ik dat de echte levensvraag "hoe zal ik rechtvaardig verschijnen voor God" al behoorde bij de eerste gesprekken. Dan zoek je ook samen naar een prediking waarin die vraag leeft en ook naar de Schrift behandeld wordt. En als die ernst er is, verdiept dat de gesprekken, niet alleen met elkaar maar ook met ouders over de kerkkeuze. Dan kunnen kerkmuren wel eens lager worden of wegvallen. Daarin is het voor ouders de taak om, naar vermogen, bij te staan en te begeleiden en te waarschuwen voor keuzes die, voor zover dat te voorzien is, af doen gaan van wat ik zou willen aanduiden als bijbels-reformatorisch-bevindelijk. Wanneer je als man en vrouw, maar ook in de verhouding met je ouders, daarin niet eensgeestes bent, staat dat een goede, open relatie in de weg. Wees daar erg alert op. Dat betekent: zoek naar herkenning bij elkaar over de weg waarin je, onder Gods leiding, met die levensvraag omgaat.

Intussen zitten jullie in een niet benijdenswaardige situatie van continu onderhandelen. Als het ene probleem opgelost is, komt er al snel weer een nadere wens of eis. Terwijl je vriend en je vader, schrijf je, elkaar niet kunnen uitstaan. Geen vruchtbare situatie voor een toekomstige goede verhouding. En de genoemde ‘oplossingen’ voor het al dan niet belijdenis doen, in de ene of in de andere kerk, alleen of samen, voor of na de trouwdatum: het zijn allemaal constructies en geen spontane, hartelijke keuzes. Zeker niet als daarbij gezegd wordt: dan doe ik helemaal geen belijdenis. Daar kan je naar mijn mening geen zegen op verwachten, al besef ik dat dit misschien hard klinkt. Maar: zoek naar een weg waarin het vlak ligt, voor Gods aangezicht, met elkaar en met wederzijdse ouders.

Voor ouders is het de vraag hoe ver zij mogen gaan in het verbieden van een verkering (als je daar niet liefdevol, open en tactisch mee omgaat, wordt dat altijd onthouden en belemmert dat een goede familieband). Of het stellen van eisen over de kerkkeuze, terwijl het huwelijksformulier duidelijk uitspreekt over zowel "weten en willen van de ouders" als ook dat de "man zijn vader en zijn moeder zal verlaten en zijn vrouw aanhangen", dus samen, zelfstandig en naar eigen verantwoordelijkheid in het huwelijk leven. Dat betekent voor de ouders: loslaten, overgeven, toevertrouwen met het gebed dat God de kinderen tot een hulp zal zijn.

Wat dat betreft wil ik jullie als stel maar ook jullie ouders aanraden: lees en herlees het huwelijksformulier dat ook gelezen wordt op een de trouwdienst. Als je dat formulier goed leest, zie je dat je op dat moment eigenlijk je belijdenis bevestigt. Dus: normaal gesproken doe je belijdenis vóór het trouwen.

Ik wens jullie veel wijsheid, oprechtheid en liefde toe.

Dr. G. van der Hoek,
Krimpen aan den IJssel

Dit artikel is beantwoord door

dr. G. van der Hoek

• Geboortedatum:
  28-05-1945
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Krimpen a/d IJssel
• Status:
  Inactief

15 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven