Samen belijdenis doen
dr. G. van der Hoek | 10 reacties | 04-04-2011| 09:18
Vraag
Ik heb al eerder een vraag gesteld over het feit dat ik mijn verkering met mijn vriend moest uitmaken omdat hij in de HHK zit en ik in de Ger. Gem. Het mocht alleen aanblijven als wij samen later belijdenis doen in de GG en daar ook in trouwen. Dit kon hij echter nog niet beloven. Mijn vader heeft de verkering tweemaal uitgemaakt (ik had het een week daarna namelijk weer aangemaakt) en contact verboden. Mijn leven kwam op zijn kop te staan. Mijn gezondheid ging achteruit, ik at de hele dag niks, aan mijn studie deed ik niks meer en het merendeel van de dag lag ik op bed. Ik heb een maand nagedacht, veel tot God gebeden, veel gelezen in de Schrift en het probleem ook met andere mensen besproken. Ik kwam tot de conclusie dat ik toch wilde kiezen voor mijn vriend, al moest ik daarvoor het huis verlaten. Ook toen heb ik nagedacht over het feit dat je je ouders moet eren en liefhebben. Maar je ouders mogen je ook niet tot toorn verwekken en ik vond dat zei hierin te ver gingen. Na deze maand heb ik ze verteld dat ik vastbesloten was mijn verkering weer voort te zetten, ondanks dat er vele scheldpartijen en ruzies zijn geweest tussen mijn vader en mijn vriend. Ondertussen was de band tussen mijn ouders en mij ook helemaal kapot. Mijn ouders hebben zich er nu eindelijk bij neergelegd, waar overigens veel voor nodig was, en daar ben ik ontzettend blij mee. De band tussen mijn ouders en mij is nu weer redelijk goed en mijn vriend komt sinds kort weer bij mij thuis, hoewel hij mijn vader niet kan uitstaan en mijn vader hem niet. Ze hebben allebei een masker opgezet. Ik mag nu later, samen met hem, een kerk uitkiezen (HHK of GG) waar we ons willen vestigen. Echter kwam er toen een andere eis: ik moet belijdenis doen in de GG en ook voor mijn trouwen. Mijn vriend hoeft dit niet te doen, hoewel ze natuurlijk liever willen dat we het samen doen. Ze willen dat om de rede dat ze mij altijd in de GG hebben opgevoed en ze mij van daaruit ook willen weggeven. Dat het niet hun keuze is als ik naar de HHK ga. Mijn vriend wil graag in de HHK blijven (zeker door deze situatie en omdat mijn vader zegt dat de GG over het algemeen wat meer standvastig is en er minder verschil is tussen de kerkleden dan in de HHK, wat hij opvatte als dat de HHK niet goed genoeg zou zijn) en ik heb daar geen problemen mee. Onze kerken lijken nagenoeg veel op elkaar. Het is in die gemeente ook wat meer de gewoonte om dit te doen als je al getrouwd ben. Zij hechten een veel grotere waarde aan het doen van belijdenis dan bij ons in de GG. Bij ons zie ik het meer als een gewoonte en doen we het op ongeveer 20-jarige leeftijd. Mijn vriend geeft ook aan dat als ik belijdenis voor mijn trouwen in de GG doe hij het niet later in zijn eentje wil doen en het dus nooit doet. Hij heeft daar meer bedenktijd voor nodig en wil dat ook liever in het huwelijk, omdat je een serieuze taak van verantwoordelijkheid neemt. Er bestaat een hele grote kans dat, als ik dan net belijdenis heb gedaan, ik binnen een jaar trouw en naar de HHK ga. Bovendien wil ik niet dat mijn vriend geen belijdenis doet en wil ik het liefst met hem samen belijdenis doen in de HHK en als hij dat liever in het huwelijk wil is dit voor mij geen probleem. Alleen nu zit ik nog met de eis van mijn ouders. Wat moet ik daarmee doen? Is het misschien een optie in de GG belijdenis te doen en later, als ik getrouwd ben, samen met mijn vriend de belijdenis over te doen in de HHK? Of kan dat niet? Mag deze vraag door iemand van de Ger. Gem. beantwoord worden?
Antwoord
Wat een vervelend probleem en wat doen jullie allemaal elkaar aan! Het is zeer de vraag of er wel een ‘oplossing’ mogelijk is als je zo met elkaar omgaat. Ik bedoel nu een oplossing waarmee ieder vrede heeft en die niet in de kortste keren weer tot andere eisen en verwijten leidt.
Ik bedoel ook alle betrokkenen, zowel jij met je vriend alsook je ouders. Al moet ik er wel bij zeggen: de vraag formuleer je nu vanuit je eigen beleving, hoe zouden je ouders van hun kant dit probleem onder woorden brengen? Om tot een afweging te komen is nodig ook ‘de andere partij’ te horen. Misschien moeten jullie het ook eens van die kant proberen te bekijken, op z’n minst om zo begrip en respect voor elkaar te krijgen.
Het eerste punt dat speelt is: wat is jullie verantwoordelijkheid en wat is die van ouders wanneer kinderen verkering krijgen. Voor jullie hoop ik dat de echte levensvraag "hoe zal ik rechtvaardig verschijnen voor God" al behoorde bij de eerste gesprekken. Dan zoek je ook samen naar een prediking waarin die vraag leeft en ook naar de Schrift behandeld wordt. En als die ernst er is, verdiept dat de gesprekken, niet alleen met elkaar maar ook met ouders over de kerkkeuze. Dan kunnen kerkmuren wel eens lager worden of wegvallen. Daarin is het voor ouders de taak om, naar vermogen, bij te staan en te begeleiden en te waarschuwen voor keuzes die, voor zover dat te voorzien is, af doen gaan van wat ik zou willen aanduiden als bijbels-reformatorisch-bevindelijk. Wanneer je als man en vrouw, maar ook in de verhouding met je ouders, daarin niet eensgeestes bent, staat dat een goede, open relatie in de weg. Wees daar erg alert op. Dat betekent: zoek naar herkenning bij elkaar over de weg waarin je, onder Gods leiding, met die levensvraag omgaat.
Intussen zitten jullie in een niet benijdenswaardige situatie van continu onderhandelen. Als het ene probleem opgelost is, komt er al snel weer een nadere wens of eis. Terwijl je vriend en je vader, schrijf je, elkaar niet kunnen uitstaan. Geen vruchtbare situatie voor een toekomstige goede verhouding. En de genoemde ‘oplossingen’ voor het al dan niet belijdenis doen, in de ene of in de andere kerk, alleen of samen, voor of na de trouwdatum: het zijn allemaal constructies en geen spontane, hartelijke keuzes. Zeker niet als daarbij gezegd wordt: dan doe ik helemaal geen belijdenis. Daar kan je naar mijn mening geen zegen op verwachten, al besef ik dat dit misschien hard klinkt. Maar: zoek naar een weg waarin het vlak ligt, voor Gods aangezicht, met elkaar en met wederzijdse ouders.
Voor ouders is het de vraag hoe ver zij mogen gaan in het verbieden van een verkering (als je daar niet liefdevol, open en tactisch mee omgaat, wordt dat altijd onthouden en belemmert dat een goede familieband). Of het stellen van eisen over de kerkkeuze, terwijl het huwelijksformulier duidelijk uitspreekt over zowel "weten en willen van de ouders" als ook dat de "man zijn vader en zijn moeder zal verlaten en zijn vrouw aanhangen", dus samen, zelfstandig en naar eigen verantwoordelijkheid in het huwelijk leven. Dat betekent voor de ouders: loslaten, overgeven, toevertrouwen met het gebed dat God de kinderen tot een hulp zal zijn.
Wat dat betreft wil ik jullie als stel maar ook jullie ouders aanraden: lees en herlees het huwelijksformulier dat ook gelezen wordt op een de trouwdienst. Als je dat formulier goed leest, zie je dat je op dat moment eigenlijk je belijdenis bevestigt. Dus: normaal gesproken doe je belijdenis vóór het trouwen.
Ik wens jullie veel wijsheid, oprechtheid en liefde toe.
Dr. G. van der Hoek,
Krimpen aan den IJssel
Dit artikel is beantwoord door
dr. G. van der Hoek
- Geboortedatum:28-05-1945
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Krimpen a/d IJssel
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Em. hoofddocent/rectorDit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Alsof God blij zou zijn met een afgedwongen belijdenis en alsof Hij ergens gezegd heeft of dit voor of na het trouwen gebeuren moet.
Wat wel van belang is: is er geloof, want daar doe je tenslotte belijdenis van, maar dat schijnt niet eens aan de orde te komen.
Ik vind de houding van je ouders helemaal fout maar die van je vriend is ook niet correct.
Waarom zou zijn belijdenis van die van jou moeten afhangen?
Gaat het hier eigenlijk wel om geloof?
Denk daar eens over na, zowel je ouders als jij en je vriend.
Vraag je eens af wat God wil; Ps.51:8 Zie, U vindt vreugde in waarheid in het binnenste....
Als je met een oprecht hart belijdt dat je gelooft dat Jezus jouw persoonlijke Zaligmaker is dan is het goed. (daar doet geen kerk, vriend, vader of moeder iets vanaf, al zou het natuurlijk mooi zijn om dit samen met je vriend te doen in goede harmonie met ouders en kerk, maar da's geen eerste prioriteit)
Onderzoek je hart, of je Jezus hebt aangenomen als je verlosser en leg daar belijdenis van af en niet van een leer die in een bepaalde kerk geleerd wordt.
Sterkte in de hele sittuatie ga hier biddend mee om!
Praat met je vriend over het geloof voor het huwelijk. Kerkelijk lid maakt niet automatisch christen. Laat de vraag wel of niet verkering niet afhangen van je vader, maar wel van wat God voor je vriend betekent en of hij overtuigd is van zijn geloof. Wat als je vriend na jullie trouwen toch geen belijdenis wil doen? Dan ga je het erg zwaar krijgen in je huwelijk.
En idd: waar is het geloof? is dat iets totaal onbelangrijks geworden? Er word geruzied om belijdenis doen maar weet je wel wat dat BIJBELS(!) gezien betekend? Dat je de Heere als je persoonlijke verlosser belijd voor de gemeente!
Het verschil tussen GG en HHK is meestal niet zo groot. En dan nog, ook al zou vraagstelster Gereformeerd willen worden, wat dan nog? Je kunt je mening geven, maar meer ook niet.
Helaas zijn er velen die vastzitten in wetticisme....
Wat je vader (en moeder) betreft, volgens mij is het moeilijk om een bepaald ideaalbeeld, waar zij voor staan, overboord te gooien. Het is een soort ouderlijke zorg. Binnen geloof kan dit doorslaan omdat er ook angst heerst, die vaak de regisseur van het verhaal wordt. Angst dat anderen het fout doen en dat jij het goed doet.
Zelf denk ik gelijk aan een bekeerde Papoea. Dat is ook een kind van God maar wel anders dan de gemiddelde doorsnee ger.gem-er uit de Bijbelbelt. Als kind verbaasde mij dit al, als je naar de kalenderplaatsjes van de ZGG keek. Ze leken en deden helemaal niet zoals bij ons in de kerk.
Tegen een ger gem-er zeggen dat het ook anders kan is niet gemakkelijk. Vandaar de metafoor van de Papoea, die zelfs door een ger.gem-er is bekeerd. Ik bedoel er niets kwaads mee maar het is een perfect voorbeeld als het gaat om het contrast of verschil.
Je vriend verschilt van kerk, Hopelijk niet van zijn visie en gedachten over Jezus Christus als Heer en Koning. Want daar gaat het immers om. Dat is wat centraal staat als het gaat over Christen zijn. God heeft de mensen lief, ook je vader ook je vriend, alleen moeten wij Zijn Zoon vragen om de leiding, zodat Zijn Heerschappij regeert. Wat er gebeurt is, hoe verdrietig of begrijpelijk, lijkt niet erg op Zijn Heerschappij. Het heeft meer kapot gemaakt.
Maar God is liefdevol, rechtvaardig en Hij kent ook genade. Hiernaast wil Hij ons ook tegemoet komen, om alles ten goede te keren als zaken fout zijn gelopen.
Het zou daarom eens een mooie oplossing zijn, als jullie hiervoor met elkaar zouden bidden. Jullie twee en je ouders. gewoon met zijn vieren aan de kamertafel, om het voor God neer te leggen. Schaam je hier niet bij want het gaat alleen maar hierom. Dat je gezamenlijk God zoekt en dat je, tot Hem, uitspreekt wat op je hart ligt en daar verandering in vraagt.
Vraag hierbij om Zijn Heerschappij en spreek het uit!
Vraag of Zijn Geest er mag zijn zodat een ieder geïnspireerd zal worden. Bidt één voor één eens hardop en beleef het samen dat je het aangezicht van God bewust zoekt. Dat je de boosheid en frustratie dan aflegt bij het kruis en dat je om Zijn wijsheid vraagt. Want wat is wijs, wat is zinvol in een breekbare situatie, wat is liefdevol en wat is nodig om Hem te dienen. Waar ligt je persoonlijke bestemming en waar wil Hij met jullie naar toe…
Persoonlijk maakt het volgens mij niet echt uit waar je belijdt dat Jezus Christus, Heer van je leven wordt. Want het is de H.Geest die leidt en je zonden laat belijden.
Maar misschien heeft God een voorkeur, vandaar dat je om antwoordt bidt en verwacht.
Hiernaast is het voor een vader prettig om toch een beetje (al is het maar de gedachte) mee te mogen beslissen. Je bent zijn kleine meid geweest en dat doet elke vader wat. Misschien kan je verder wat meer duidelijk zijn.
“Papa het gaat gewoon niet zo! U speelt de baas terwijl ik volwassen ben, dat kan niet!”.
Zo dan is dat er ook uit, want hij kan het niet uit maken….Dat bestaat gewoon niet en dit is niet een prettige omgang met elkaar. Jij maakt keuzes, niet je vader. Maar je vader blijft wel je vader. Laat daarom zien dat je om elkaar geeft en niet, dat je hem dan zijn zin hoeft te geven. Praat ook eens meer met je moeder. Hopelijk speelt zij in het verhaal nog een rol of is zij van enige betekenis. Als dit niet het geval is is dit ook iets voor tijdens het bidden aan de kamertafel. Verder zou ik alert blijven dat er geen wrok blijft bestaan. Opruimen en door de praktijk heen blijven gaan i.p.v. negatieve gevoelens en gedachten hebben.
Want die proberen juist je verhaal kapot te maken. Wees daarom waakzaam!
Veel gebed en antwoorden toegewenst en ik zal ook voor je bidden!
De jongedame in kwestie zit ertussen. Ze houdt van haar ouders, ook van haar vriend. Zit klem en dan heb je bondgenoten nodig. Hetzij de moeder (waarschijnlijk iemand met hetzelfde karakter als zijzelf) of een ambtsdrager die wijs is en overwicht heeft.
Een goede Bijbeltekst voor de trouwdag:
"Leer van mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart".
Je beter kunt horen bij de strijdende kerk dan bij de vechtende kerk.
Een Gergemmer die bidt om Christen te mogen zijn.
