Houden van ongelovige vriend

Ds. A. Th. van Olst | 2 reacties | 20-01-2011| 18:00

Ik heb nu al een jaar een relatie met een jongen. Ik ben christen en hij niet. Ik zit hier eigenlijk nu al ruim twee jaar mee. Ik vond het dan ook erg moeilijk om wat met hem te beginnen, aangezien het geloof eigenlijk het belangrijkste is in mijn leven. Mijn vriend is echt een schat van een jongen. Ik heb voor onze relatie en in het begin ervan veel over het geloof gesproken met hem, omdat ik het moeilijk vond dat ik mijn geloof niet met hem kon delen. Hij is niet echt christelijk opgevoed en staat op zich open voor het geloof, maar hij kon niet beloven dat hij gelovig zou worden. Daarna durfde ik niet elke keer weer over het geloof te beginnen, omdat ik merkte dat dat toch steeds moeilijke gesprekken waren. Nu ben ik een jaar verder en ik zit er nog steeds over in. Alles vind ik fijn aan hem, ik kan uren gezellig met hem kletsen en alles delen. Maar toch denk ik er elke dag aan dat hij niet gelovig is en dat ik dat zo graag zou willen. Ik weet nu echt niet wat ik hiermee aan moet. Ik hou zo veel van hem -elke dag meer zelfs- dat ik mij er echt niet toe zou kunnen zetten om het uit te maken. In feite is namelijk alles goed, behalve het geloof dan en dat is nou net zo belangrijk. Wat het verder nog lastig maakt, is dat ik inmiddels ook een goede band heb met zijn ouders en zus en mijn ouders hem ook heel aardig vinden (mijn ouders hebben mij niet christelijk opgevoed en vinden het dus allemaal prima). Wat ik mij afvraag is wat u denkt dat ik het beste kan doen? Ik bid elke dag, maar misschien moet ik er nog maar een keer over gaan praten met mijn vriend? Want op deze manier denkt hij dat ik er niet meer mee zit, maar dat is wel zo. Ik zou op deze manier nog veel langer door kunnen typen, maar ik geloof dat de boodschap nu wel is overgekomen. Ik hoop dat u mij kunt helpen!

Beste vragenstelster,

Hartelijk dank voor je uitvoerige vraag. Je zegt dat je wel door zou kunnen typen, en dat kan ik ook wel begrijpen. Want steeds als je de ene kant benadrukt (het geloof is zo belangrijk voor mij), haast je je ook de andere kant te laten zien (maar ik houd zo van hem, en elke dag meer). En als je dat gezegd hebt, zit je weer met de vraag: moet ik dan toch weer met hem in gesprek gaan over het geloof, en vervolgens: maar ik zou me er echt niet toe kunnen zetten om het uit te maken. Je pendelt steeds tussen de geloof en je vriend heen en weer, en je zou niet alleen zo door kunnen blijven typen, maar ook zo door kunnen blijven leven. En daarom is het goed dat je er werk van maakt door in ieder geval deze vraag te stellen.

Allereerst is het van groot belang dat je weet waar je zelf staat. Ik begrijp vanuit je vraag je dat wat betreft je geloof en je relatie nog niet een helder standpunt ingenomen hebt, of het niet-gelovig zijn van je vriend een levenslange relatie onmogelijk maakt. Je hebt erover met je vriend gesproken, maar aan de uitkomst geen consequenties verbonden. Het gesprek erover had geen gevolg en geen vervolg, en daarom zit je nu in een situatie dat je relatie steeds sterker wordt, maar dat het tegelijk wringt met het geloof. Ik denk dat je dit goed aanvoelt, en vind het mooi om te lezen dat je dat niet loslaat! Heel bijzonder dat het geloof zo belangrijk voor je is, terwijl je dat toch van huis uit niet meegekregen hebt.

Ik wil je adviseren niet te beginnen met het aangaan van het gesprek met je vriend, maar met het beantwoorden van de vraag: waar sta ik zelf? En wat wil ik? Is het geloof zo belangrijk voor mij dat ik eventuele moeilijke consequenties dragen wil? Is wat de Heere erover zegt in Zijn Woord van doorslaggevend belang, of zeg je: wat de Heere ook van me vraagt, ik hou zoveel van mijn vriend dat uitmaken er toch niet van komt. Daar moet je voor jezelf uit zijn. Dat is stap 1.

Vervolgens moet je zeker het gesprek met je vriend aangaan (stap 2). Daar zal hij als hij echt van je houdt ook voor open staan. Dat gesprek is ook voor hem belangrijk, want hij zal antwoord moeten geven op de vraag of hij z’n leven delen wil met iemand voor wie het geloof op de eerste plek staat. Dat heeft ook consequenties voor hem.

Het is goed om je te realiseren dat je vriend het moeilijk zal kunnen begrijpen als je nu de relatie verbreekt vanwege je geloof, terwijl je al die tijd een relatie hebt gehad en dat blijkbaar geen probleem was. Je vriend is heel eerlijk geweest en heeft je niet beloofd tot geloof te komen. Maar daarmee zeg ik niet dat je dan maar door moet gaan. Ik denk alleen dat het goed is om te beseffen dat je niet alleen jezelf, maar ook je vriend, het lastig hebt gemaakt door deze vragen voor je uit te schuiven. Misschien komt dat ook, omdat je niet goed wist wat de Bijbel erover zegt. Dat kun je ook uitleggen aan je vriend.

Om je te helpen bij het bepalen van je standpunt, wil ik je een paar vragen stellen.

1. Is het kennen en dienen van de Heere je echt alles waard? Lees daarbij eens Matheüs 10,37-39. Ik hoop dat je dát kunt zeggen: mijn leven is Christus. Ik verwacht het van Hem, ik leef van Zijn genade, ik verlang te leven tot Zijn eer, en ik wacht op Zijn komst; daar leef ik naar toe.

2. Hoe ervaar je het nu om het belangrijkste in je leven niet te kunnen delen?

3. Stel je voor dat je gaat trouwen. Hoe gaan jullie de zondag vieren en meeleven met de gemeente waartoe je behoort?

4. Stel dat de Heere jullie kinderen geeft: hoe stel je je de opvoeding voor? Zul je je kinderen ten doop kunnen houden? Zul je aan een christelijke opvoeding gestalte kunnen geven? Hoe kun je dat doen als hun vader bijvoorbeeld niet naar de kerk gaat, en jij wel? en wat op een mooie zomerdag, wanneer het voor hun wellicht aantrekkelijker is om het water op te zoeken dan de warmte van de kerk? Wat betekent jouw keuze voor je kinderen? Je moet niet alleen een lieve man trouwen, je moet ook de beste vader voor je kinderen trouwen. (Ik zeg daar persoonlijk bij: opvoeden vind ik niet gemakkelijk. Wat ben ik blij dat ik samen met mijn vrouw in afhankelijkheid van de Heere en met vreugde onze kinderen mag opvoeden en ze leren bidden, en ze bijbelteksten aanleren, en als gezin samen zingen, etc.).

Ik heb veel respect voor mensen die met een ongelovige man of vrouw getrouwd zijn, en toch gestalte geven aan een christelijke opvoeding. Maar tegen ieder die nog voor het trouwen staat, zeg ik: trouw niet met een ongelovige. Niet omdat we beter zijn, maar omdat je het belangrijkste van je leven niet delen kunt, niet in vreugde, niet in verdriet. Gods lof zul je samen niet zingen als je je zegeningen telt, en het verdriet van moeite en pijn niet samen bij de Heere brengen. Je kunt niet samen leven uit de genade van Christus, terwijl dat het fundament van het christelijke huwelijk is: dienende liefde en trouw, vanuit Christus’ liefde en trouw (zie Ef 5,22-33).

Daarom zegt Paulus in 2 Kor 6:14: Vorm geen ongelijk span met ongelovigen. Daarbij mag je zeker ook aan het huwelijk denken.

Daarom raad ik gelovigen die met een ongelovige een relatie aan willen gaan dringend aan, hier helder in te zijn. Als de ander tot geloof komt, zou het probleem opgelost zijn. Maar je moet wel oppassen dat de ander om jou zich aan zou kunnen passen, terwijl het geloof niet iets van zijn hart is. Ook raad ik altijd aan het gesprek hierover niet uit te stellen. Als je relatie sterker wordt, wordt het steeds moeilijker om dit onderwerp een breekpunt te laten zijn.

Jij zit nu in een situatie, dat je al behoorlijk naar elkaar toegegroeid bent. Dat maakt het nu veel moeilijker. Toch moet je er niet voor weglopen. Je bent nog niet getrouwd. Er hangt veel van af. Trouwen in de hoop dat het wel goed zal komen, moet je niet doen. Daarom is het goed te weten waar je zelf staat ten opzichte van de Heere, en vervolgens eerlijk het gesprek aan te gaan.

Ik wens je daarbij veel wijsheid en sterkte toe!

Ds. A. Th. van Olst

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Th. van Olst

• Geboortedatum:
  11-04-1978
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Utrecht
• Status:
  Inactief

48 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven