Verwijdering in de vriendschap

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven | 1 reactie | 04-11-2010| 10:26

In ons gezin is heel veel mis gegaan. Zelf heb ik altijd gedacht dat het door mij kwam en ik overal de schuld van was. Nooit heb ik gevoelens kunnen uiten. Gelukkig ben ik in therapie gegaan en daar kwam ik bij mijn gevoel, maar dit is dan best wel eens heftig. Ook merk ik als er bijvoorbeeld nu tussen een vriendin en mij wel eens wat gebeurt dat ik dan ook zeg wat ik voel en denk en vind. Dit deed ik nooit. Mijn vriendin zei pas: ik heb daar veel moeite mee. Ze ervaart het dan als heel heftig. Vervolgens zegt ze niet meer zoveel met onze vriendschap op te hebben. Ze vindt dat ik de laatste jaren tobberig was en niet meer zo gezellig en dat ze niet zo leuk met mij kon praten als voorheen. Dat klopt, ik heb enorm veel op mijn bordje gehad en moeten verwerken. Maar zelf heeft ze ook heel vaak last van mindere stemmingen. Dan zeg ik toch ook niet dat ze tobberig is en ik daar niet mee om kan gaan? Ik trek me dit alles dan best wel aan. Ik sta nog heel zwak in mijn schoenen. De therapie is voorbij en ik merk dan dat ik mijzelf erg afwijs om mijn mogelijk nog heftige emoties. Misschien doe ik dit wel omdat die pijn minder is dan dat zij mij afwijst hierom. Ik voel me enorm afgewezen door haar. Ik ben niet gezellig genoeg en leuk genoeg meer. Als ik bij haar kwam zag ze aan mij dat ik tobde, zei ze en kon ze niet meer zo gezellig en leuk kletsen met mij als voorheen. Ze voelt daardoor een verwijdering in de vriendschap. Ze gebruikt zelfs termen als vertrouwenscrisis, terwijl ze tegelijk zegt dat ik open eerlijk en oprecht ben. De crisis is volgens haar dat zij niet mag zeggen wat ze vindt, maar dat mag wel. Nu gebeurt het ook wel eens dat ik zeg: joh, ik vond dat of dat niet zo leuk, ben daar boos over, of het heeft me bezeerd. En ik heb het zo en zo ervaren en gevoeld. Maar dan zegt zij: Je overdrijft en je reageert heftig. Nu word ik zo onzeker. Ik zou het liefst dan terugvluchten naar Eleos, omdat ik zo slecht op mijzelf durf te vertrouwen en zo snel weer angstig ben dat ik het fout doe. Is heftigheid (indien waar) dan een reden tot afwijzing? Ik heb dan weer het gevoel dat ik word afgewezen als totale persoon. Dat ik niet tobberig mocht zijn, dat ik niet heftig mag reageren. Want ja, soms is boosheid, of zo, heftig omdat ik dit nooit heb gevoeld en geuit.

Beste vragensteller/vragenstelster,
 
Je schrijft dat er in je gezin veel mis is gegaan, dat is nogal wat. In het leven van mensen kan er veel gebeuren wat ons beïnvloedt en schade doet. Dat roept jouw vraag ook bij me op.Het feit dat jij dacht dat het allemaal jouw schuld was, is iets waar meer kinderen naar neigen. Het roept schuldgevoelens op die je vormen en waardoor je steeds sneller en vaker gaat denken dat het jouw schuld wel zal zijn. Maar je schuldig voelen is niet hetzelfde als schuldig zijn! Toch zit daar vaak angst achter; het is waar je bang voor bent! Doordat je bang bent dat anderen het jouw schuld vinden, ben je dat zelf al gaan denken. Terecht schrijf je dan ook dat het pijnlijker is dat anderen je afwijzen dan dat je het zelf doet. Dat is dus jouw ‘overlevingsstrategie’! Je wijst jezelf alvast af, zodat als anderen het zullen doen het minder pijnlijk zal zijn voor je. Ik hoop van harte dat je in therapie geleerd hebt dat dit een schijnoplossing is en vooral schijnveiligheid!

Het is zo verdrietig om je te realiseren dat jij jezelf afwijst uit angst dat anderen dat zullen doen. Dan een volgende stap; je voelt je afgewezen! Ik hoop van harte dat je kunt voelen en begrijpen wat ik je wil uitleggen. Je schrijft dat jij je enorm afgewezen voelt... maar je schrijft ook dat jij jezelf afwijst om je mogelijke heftige reactie. Gebeurt hier niet hetzelfde? Je wijst jezelf af uit angst dat zij jou afwijst... maar doet ze dat ook? Ze lijkt moeite te hebben met je anders doen, meer in jezelf gekeerd; meer tobberig en minder leuk. Dat mag! Hoewel je als vriend of vriendin er best last van kan hebben en/of moeilijk vinden dat iemand anders is dan anders (het is ook moeilijk om te zien dat iemand waar je om geeft het moeilijk heeft!) zonder dat het je bedoeling is om die ander af te wijzen. Het kan zelfs zo zijn dat het een vriendschap verdiept wanneer je samen een moeilijke tijd doorkomt! Het kan ook verbindend zijn en dat is iets wat een vriendschap juist veiliger maakt! Het is jouw manier om te denken dat het jouw schuld wel zal zijn... maar daarom is het nog niet zo! Als je die gedachte zou kunnen tegenspreken, hoe zou je er dan naar kijken? Je vriendin mag best moeite hebben met bepaald gedrag van jou maar daarmee wijst ze jou niet af!

Een ander punt van aandacht lijkt me het feit dat je vanuit je angst, de ander niet goed kunt ‘horen’. Vanuit je angst voor afwijzing lijk je heftiger te reageren dan passend is. Hierdoor kunnen anderen voorzichtig worden en zich terugtrekken. Het is immers niet hun bedoeling om jou te kwetsen! Jouw vriendin voelt zich door jou niet gehoord, daardoor. Jouw intentie is dat ze wel mag zeggen wat ze vindt maar doordat je vanuit angst heftiger reageert lijkt het alsof je bezig bent met je eigen emotie i.p.v. met die van de ander! Hierdoor krijgt ze het gevoel dat het toch niet mag, ook al zeg jij van wel!

Door haar uit te leggen wat er bij jou gebeurt krijg je misschien ‘ruimte’ bij jezelf om haar wel echt te kunnen horen en haar emotie/reactie te kunnen bespreken.

Ik zou je willen aanraden om te proberen de ander te vertellen wat hun opmerkingen met jou doen en waar je bang voor bent. Mogelijk heb je in therapie geleerd om onderscheid te maken tussen reële gedachten en irreële gedachten? Probeer dat zoveel mogelijk toe te passen en vraag daarbij vaak aan anderen hoe ze iets bedoelen; probeer voor jezelf te onderzoeken hoe je het contact weer veilig kunt maken voor jezelf en voor de ander!

Tot slot; als je echt denkt dat je de therapie te vroeg hebt afgesloten, is het goed om wellicht nog een paar gesprekken aan te vragen met je vorige hulpverlener. Ik wens je zelfvertrouwen, zelfaanvaarding en liefde!
 
Een hartelijke groet,
Petra van Bodegraven

Dit artikel is beantwoord door

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven

• Geboortedatum:
  26-03-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

122 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven