Onzekere meid

drs. J(oke) Ronner-Wattel | 3 reacties | 29-10-2010| 14:00

Ik ben een onzekere meid van 20 en heb verkering met een jongen van dezelfde leeftijd. We hebben al verkering vanaf ons dertiende jaar. Toch is deze verkeringstijd niet helemaal geweest wat het had moeten zijn. Het begon met een lolletje, maar het werd al vrij snel serieus. Hij was mijn held. Hij deed alles voor mij en we waren ook altijd bij elkaar. Ik had hem echt oprecht lief. We waren zo zeker van elkaar. We zaten toen in dezelfde klas op de middelbare school. Hij weet alles van mij. Hij kent mij van buiten en binnen. Ik durfde zelf niets te vragen aan leraren, dus dan deed mijn vriend dat voor mij. Hij deed werkelijk alles voor mij. Vanaf het begin was ik bang dat hij andere meiden mooi zou vinden en/of leuk. Op den duur ontmoette hij helemaal geen vrouwen en meiden meer. Dit deed hij voor mij. Zag hij wel iemand, dan werd ik helemaal gek en ging schoppen en slaan. Dan zei ik tegen hem dat ik blijkbaar niet alles voor hem was. Ik heb hem al vrij snel verteld dat ik aan zelfbevrediging doe vanaf mijn elfde jaar. Terwijl ik dit doe, heb ik er geen gedachten bij, want ik lees dan gewoon een boek. Toen we vijftien waren, waren we het eens dat het niet zo verder kon. Ik wilde niet meer aan zelfbevrediging doen en de angst dat hij vrouwen of meiden zou zien werd te erg. Ik ben naar een psychiater gegaan. Daar zit ik nu nog steeds. Onze relatie kent ontzettend veel downs. Eerst ging dit alleen om mijn angst voor meiden, nu speelt ook ‘zelfbevrediging’ mee op de achtergrond. Vaak heeft hij gezegd “op te zijn” van alles wat hij voor mij deed. Ik voel me schuldig. Als ik aan zelfbevrediging doe, dan is hij verdrietig en boos. Hij zegt dan dat ik dat belangrijker dan hem. Vaak doe ik het op momenten dat ik me naar voel. Ik voelde me altijd zo slecht t.o.v. van hem. Het laatste jaar heeft hij het zo druk met alles: werk, hobby, zijn verplichtingen t.o.v. andere mensen. Altijd als we elkaar zien gaat het daar over. Ik zeg dat hij te weinig tijd besteedt aan onze relatie. Ik wil altijd met hem samen zijn, maar als het zover is valt het altijd tegen. Ik kraak alles aan hem af en vind hem niet echt aantrekkelijk meer. Ik twijfel eraan of ik wel echt van hem hou en dit zeg ik ook tegen hem als we intiem zijn. Lichamelijk durf ik niet heel intiem met hem te zijn, terwijl ik er wel naar verlang. Ik had en heb continue het gevoel dat het niet echt is. Hij denkt dat ik wel echt van hem hou. Hij heeft niets van deze onzekere gevoelens over onze realatie. Ik heb het gevoel dat het hem niets uitmaakt. Hij heeft ook niets meer voor mij over, naar mijn idee. Ik vraag me af waarom hij nog bij mij is en ik bij hem. Soms is het fijn, maar dan is het misschien alleen maar opgewekt door mezelf omdat ik het zo graag wil. Van het weekend was het zo fijn als het in maanden niet geweest is. Ook lichamelijk durfde ik mezelf weer te geven. Het gekke is dat ik de dag na het weekend weer aan zelfbevrediging heb gedaan. Mijn vriend is dan helemaal verdrietig en boos en laat het liefst niets meer van zich horen. Ik voel me weer wegzakken in een gat. Wat ben ik voor een slecht iemand. Ik voel me helemaal eenzaam. Vraag 1: Wat moet ik nu met onze verkering? Ik wil dat het echt is, maar volgens mij is het zo nep. Ik verlang naar iets moois, wat anderen ook hebben. Vroeger hadden wij het ook. Het is helemaal scheefgegroeid. Ik dacht dat wij bij elkaar hoorden. Ik wil dat weer terug, maar het duurt nu al zo lang. Het idee bij hem weg te gaan lijkt zo gek. Dat kan toch niet? Vraag 2: Als we verder kunnen, hoe moeten wij dan omgaan met mijn zelfbevrediging?

Je beschrijft een heleboel moeilijke kanten van je relatie, veel zaken waar je tegenaan loopt. Aan het einde van je verhaal trek je de conclusie: “wat ben ik voor slecht iemand.” Ik ga er niet van uit dat je een slecht iemand bent, maar ik lees wel uit je verhaal dat je zit met een aantal problemen. Je kreeg al erg jong verkering en je stelde je daarin erg afhankelijk op van je vriend en hij gaf je de zorg waarom je vroeg. Dat is heel mooi van hem, maar daardoor heb jij niet goed geleerd zelfstandig te functioneren, je eigen keuzes te maken.

Vanuit je onzekerheid over jezelf ben je erg bang om in de steek gelaten te worden. Je stelt je dan claimend op naar je vriend, hij mag niet naar een vrouw kijken, of jij reageert heel heftig. Je wilt steeds met hem samen zijn, hij krijgt geen ruimte om zich bezig te houden met andere dingen. Je gevoel over je relatie wisselt sterk, de ene keer voelt het heel goed, de andere keer kraak je hem af.

Alles bij elkaar genomen denk ik dat de basis van jullie relatie niet zo stevig is. Het zou mogelijk goed zijn als jij middels therapie aan jezelf kon werken, zoals aan je afhankelijkheid. Uit wat je schrijft krijg ik nog onvoldoende een beeld hoe je verder functioneert en wat er bijvoorbeld wel goed loopt in je leven. Dus is het ook lastig te zeggen wat voor therapie er mogelijk of nodig zou zijn. Je psychiater lijkt me de aangewezen persoon om met hem daarover te overleggen. Mocht je er met hem niet uitkomen, dan kun je altijd elders eens een second opinion vragen.

Drs. Joke Ronnel-Wattel

Dit artikel is beantwoord door

drs. J(oke) Ronner-Wattel

• Geboortedatum:
  26-06-1960
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerd Vrijgemaakt
• Woon/standplaats:
  -
• Status:
  Actief

151 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven