Dochter niet meer naar de kerk
Ds. R. van de Kamp | 6 reacties | 28-09-2010| 12:00
Vraag
Ik heb een vraag aan ds. Van de Kamp (HHK) over onze dochter van 19 jaar. Zij wil niet meer mee naar de kerk. Wij hebben gezegd dat ze, zolang ze thuis woont, toch in elk geval één keer meegaat per zondag. Nu zien we haar helemaal niet meer; ze heeft een vriend bij wie ze al geregeld bleef slapen (dit gaat ook zeer tegen ons principe in). Zijn we te hard geweest? We worstelen zo met de Bijbeltekst: "Aangaande mij en mijn huis, wij zullen de HEERE dienen." We voelden ons al geruime tijd als Eli, die zijn zoons niet eens zuur aankeek. Daarom hebben we haar -nadat we het langere tijd met smart in ons hart hebben aangezien- min of meer voor het blok gezet. Er valt ook absoluut niet over te praten, want zodra we iets zeggen, loopt ze boos weg. Ze zegt te geloven, maar glijdt steeds verder weg van Gods Woord. Haar vriend denkt er net zo over. Het allerergste vind ik dat ze van de Heere vandaan loopt, maar daarnaast kan ik niet ontkennen dat mijn moederhart bloedt, omdat ik vrees dat we haar ook als dochter kwijt zijn. En dan komt de tekst weer boven: "Wie vader of moeder, zoon of dochter boven Mij liefheeft..." Als ik maar wist of we nu Gods wil in deze hebben gedaan, dan zou ik het misschien wel kunnen verdragen, ja, dan zal de Heere ons ook kracht geven. Maar de twijfel in ons hart is groot, is dit niet liefdeloos? Onze dochter voelt zich ook niet begrepen, denk ik, maar zich erover uitspreken doet ze ook niet. Ze zegt alleen: Ja, zo denken jullie er over.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Wat een moeilijke situatie! Wat een pijn en verdriet, want je hebt je kinderen er niet voor over! Afdwalen van de HEERE is niet alleen een pijnlijke weg, maar ook een doodlopende weg. Als wij door genade mogen weten, waarvan wij zelf verlost zijn, dan wil je daar ook je kinderen voor bewaren. Het is aan de andere kant ook goed om duidelijk te zijn. Misschien zijn er nog meer kinderen thuis, maar ook voor uzelf. Als u uzelf niet meer kunt zijn, en dat geldt met name voor de zondag, en u de zondag niet meer kunt doorbrengen zoals de HEERE dat van u vraagt, dan komt het moment om keuzes te maken.
Dat wil nog niet zeggen dat daarmee alles is opgelost. En dat ondervindt u ook. U kunt uw dochter niet loslaten. En dat is goed! Wees daar dankbaar voor. Als wij niet meer met onze kinderen over de HEERE kunnen praten, dan kunnen we nog altijd met de HEERE over onze kinderen spreken. Zorg ervoor dat het contact met uw dochter niet wordt verbroken. Het moet voor haar duidelijk zijn, wat u afkeurt in haar leven, maar zij moet ook het gevoel hebben, dat zij altijd welkom is. Vergeet haar verjaardagen (en die van haar vriend) niet, nodig haar uit om op bezoek te komen en stapel zo vurige kolen op haar hoofd (Spr. 25: 22). Als u eenmaal uw standpunten hebt duidelijk gemaakt, dan moet het ook voor uw dochter duidelijk zijn. Dan is het niet goed om daar steeds weer op terug te komen.
Het is altijd goed om belangstellend te blijven naar haar en haar leven. En vraag ook vooral naar de eeuwige dingen en hoe zij die ziet en ervaart. Dan kan het soms open vallen, waarover u zich later moet verwonderen. Vergeet nooit dat uw dochter ook het teken en zegel van het verbond met zich draagt. Daar mag u de HEERE mee aanlopen! Hij verzegelde Zelf Zijn beloften aan het voorhoofd van uw dochter! Roep de getrouwe Verbondsgod aan om de vervulling van die beloften. Dat zal niet tevergeefs zijn. De HEERE kan niet van Zijn verbond af! Hij is getrouw en waarachtig. Wij moeten aan Gods genade niet vertwijfelen, zegt het doopformulier, “overmits de Doop een zegel en ontwijfelbaar getuigenis is, dat wij een eeuwige verbond der genade met God hebben.” Ik hoop dat van uw dochter gezegd mag worden, wat van Augustinus werd gezegd: “een kind van zoveel (of: van zulke) gebeden kan niet verloren gaan.”
Gode en Zijn genade in alles bevolen,
Ds. R. van de Kamp
Dit artikel is beantwoord door
Ds. R. van de Kamp
- Geboortedatum:26-09-1960
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Putten
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
@vraagsteller: je ziet zelf al dat dwingen averechts werkt.
Maar zeg je dochter gewoon dat je moederhart bloedt, dat het je ontzettend pijn doet dat ze niet meer komt/thuis woont. Lijkt mij stug dat ze daar ongevoelig voor is. Maar wat kapot is gegaan is vast ook niet in een dag heel.
Het gebed is het enige en tegelijk krachtigste wapen dat je nog hebt!
Bij mijn broer heb ik dat zien gebeuren. Zijn zoon (mijn neef) dreigde ook bijna met alles te breken en te vertrekken. Toen moesten ze hem wel loslaten en is hij een paar jaar flink 'losgegaan'. Ook zij konden hem alleen nog in het gebed aan God opdragen, wat ze (dat weet ik) trouw deden.
Maar: mijn neef heeft inmiddels verkering met een kerkelijk meisje, gaat belijdenis doen, pakt zijn studie weer op en is weer de oude leuke knul die het vroeger ook was!
Door hem los te laten kregen ze hem uiteindelijk weer dicht bij hen!
En door dat alles heen zagen we toch Gods niet aflatende hand. Hem alleen de eer!
Hij keek en zag zijn moeder, op haar knieen voor haar bed en ze bad hardop, voor haar jongen. Daar werd die jongen zo door geraakt, dat hij berouw kreeg van zijn levenswijze, zonder de Heere.
Smeekbedes, harde woorden, niets had geholpen, maar alleen door de kracht van het gebed.
Wil niet zeggen dat het altijd zo gaat, helaas, maar leg je kind maar in de Handen van de Heere ! En dat moet dan telkens opnieuw. Want je haalt het steeds weer naar je toe, denk ik.
Heel veel sterkte in dit verdriet !
Ik leg de namen van mijn kinderen in Uw handen.
Graveer Gij ze daarin met onuitwisbaar schrift.
Dat niets of niemand ze meer ooit daaruit kan branden,
ook niet als satan ze straks als de tarwe zift.
Houdt Gij mijn kinderen vast, als ik ze los moet laten
en laat altijd U kracht boven hun zwakheid staan.
Gij weet hoe mateloos de wereld hen zal haten,
Als zij niet in het schema van de wereld zullen gaan.
Ik vraag U niet mijn kinderen elk verdriet te sparen,
maar wees Gij wel hun troost, als ze eenzaam zijn en bang.
Wil om Uws naams wil hen in Uw verbond bewaren.
en laat ze nooit van U vervreemden, nooit, hun leven lang!
Ik leg de namen van mijn kinderen in Uw handen.
Amen.
Je kunt wel veel van haar houden, maar het moet ook uitgesproken worden. Als het met woorden niet lukt en de andere partij boos wegloopt, probeer het dan met een brief.
Ik ben nu 35 maar met 19 was ik ook behoorlijk tegendraads... wilde eigenlijk ook niet meer mee naar de kerk... maar mijn ouders chanteerden mij hier financieel in, zodat ik wel mee moest. Ik was zo tegendraads omdat ik al die mensenregeltjes zo beu was... veel dingen konden ook niet echt goed beargumenteerd worden... ben opgegroeid in een zwaar christelijk dorp, waar op zondag de mensen niet wisten hoe vroom ze moesten doen.. ondertussen was het een vreselijk roddeldorp en erg materialistisch... heb moeten aanhoren (en ook in eigen familie moeten ondervinden) hoeveel ruzie er kon ontstaan bij een erfenis. Ook zwartwerken vonden veel mensen geen probleem en ach wel meer dingen. Ook werd er nergens open met elkaar over gesproken en alles onder de het kleed geveegd. Het was verstikkend en huichelachtig. UIterlijke dingen waren heel belangrijk (onder het momvan 'voor God', maar meer om 'wat de buren er wel niet over zouden denken'.
Het gevolg was dat ik jaren met het geloof gebroken had. Ik geloofde best wel dat er een God bestond, maar hoe er uiting aan het geloof werd gegeven zoals ik was opgegroeid, daar was ik het niet mee eens.
Rond mijn dertigste heb ik mensen van een baptistenkerk leren kennen en ben tot geloof gekomen. Ik heb me bekeerd en laten dopen. Ik weet nu dat ik een kind Gods ben en merk dat God mij heeft veranderd.
