Heftige en intensieve stage

Ds. P.C. van Keulen | 2 reacties | 24-09-2010| 15:00

Sinds een aantal weken loop ik stage op een kritieke afdeling in een academisch ziekenhuis. Ik heb het heel erg naar mijn zin en toch ook weer niet. De stage is zo verschrikkelijk intensief en zo heftig! Ik word er helemaal depressief van, terwijl ik dat nog nooit geweest ben. Ik heb de laatste 19 jaar alleen maar van mijn leven genoten en nu slaat het om. Ik heb vaak te maken met ernstig zieke kinderen, kindermishandeling en overlijdensgevallen. Er wordt niet over gepraat en ik zie daar ook geen ruimte voor. Sterven heeft voor collega's de betekenis van 'zacht rusten'. Als ik vertel dat ik geloof, dat er een eeuwigheid is na het leven en dat het voor eeuwig goed of voor eeuwig verdoemenis is, kijken ze me vaag aan. Dit doet me echt pijn. Ik zie zoveel gebeuren!

Beste vragensteller,
 
Toen ik jouw vraag (her)las kwam bij mij de vraag op: wat maakt het dat je depressief wordt? Is dat de intensiteit van jouw werk (stage) of is het dat je als christen bij je collega's geen aansluiting vindt met betrekking tot het eeuwig wel of wee van de kinderen waar je mee te maken hebt? Of is het zelfs een combinatie van deze twee waardoor je niet meer van het leven kunt genieten zoals voorheen?
 
Het is heel heftig om op een kritieke afdeling te werken in een ziekenhuis, je ziet dan inderdaad veel gebeuren; het lijden van kinderen door ziekte of door wat hen is aangedaan, het meemaken dat de ziekte bij hen zelfs leidt tot de dood. Dat kan diep ingrijpen, heel wat met je doen. Wat een gebrokenheid ook op dit gebied in deze wereld en in jouw directe werkomgeving.
 
Het is heel goed dat je nu, nu je nog maar enkele weken deze stage loopt, hier mee naar buiten komt. Hoewel je het ook heel erg naar je zin hebt op deze afdeling kun je je dan ook eerlijk de vraag stellen of dit wel de geschikte afdeling is voor jou, want het moet natuurlijk niet zo zijn dat je  hier in vast gaat lopen. Gezien het feit dat je nu nog stage loopt is het denk ik heel verstandig om deze dingen eens te bespreken met je stage begeleider(ster). Enkele weken in dit werk bezig zijn is nog maar kort en kan er mogelijk ook mee te maken hebben dat het je zo enorm raakt, misschien dat op langere termijn dit wat minder wordt; hiermee bedoel ik niet dat je er onbewogen onder moet/zult worden, maar juist dat je uit liefde en met liefde deze kinderen zult kunnen blijven omringen zonder dat je zelf de levensvreugde kwijt raakt.
 
Hierbij is zeker ook het sterven van een kind of oudere zeer aangrijpend en ingrijpend. Het is voor jou geen 'zacht rusten' maar 'eeuwigheid', zoals God het ons leert: de mens gaat naar zijn of haar eeuwig huis. Dat velen hier anders over denken is helaas een feit en kan je veel pijn doen. Toch denk ik dat je als christen mag weten dat God jou in deze tijd heeft geplaatst en dat je als een kaarsje mag zijn brandend in de nacht. Dit kan onbegrip met zich mee brengen, misschien wel haat, maar laat het getuigenis van het zacht rusten op grond van het offer van de Heere Jezus Christus in Wie er alleen een rust overblijft voor het volk van God daardoor niet achterwege blijven; hoe kan de Heere het gebruiken om een kind of collega 'onrustig' te maken, het zal de eerste keer niet zijn en ook de laatste keer nog niet.

Natuurlijk is hier ook wijsheid voor nodig om op de juiste tijd en wijze over te spreken, laat het gebed daarvoor niet ontbreken, de Heere wil wijsheid geven en soms ongedachte wegen openen waardoor je met vrijmoedigheid mag/kan wijzen op wat Hij ons leert in Zijn Woord, dat een woord is voor alle mensen, ook voor zieke kinderen en voor collega's.
 
Ik wens je Gods zegen en veel wijsheid toe in jouw omstandigheden.
 
Ds. P. C. van Keulen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.C. van Keulen

• Geboortedatum:
  17-06-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Bodegraven
• Status:
  Actief

140 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven