Bang voor de dood
Ds. N.P.J. Kleiberg | 4 reacties | 24-08-2010| 15:00
Vraag
Aan ds. Kleiberg. Ik kom uit een onchristelijk gezin. Ik kreeg verkering met mijn huidige man die wel christelijk is. We gingen samen naar de kerk bij u in Veenendaal. Van jongs af aan heb ik een probleem. Als ik aan de dood denk, word ik erg onrustig; ik raak in paniek en krijg een raar gevoel in m'n buik, alsof alles in mijn buik draait. Ik heb het er wel eens met een ouderling over gehad, maar die kon me niet echt helpen.
Antwoord
Als het gaat om te helpen, dan is er maar Eén, dat is de Heere door Zijn Geest, maar dat wist je al. Ook hierin ervaar ik een stukje machteloosheid, want de vraag die je stelt is niet eenvoudig. Ja, onmogelijk om te beantwoorden, want het is jouw beleving. En als een mens dat niet kent, kan hij in wezen niet helpen.
Wat voor ene gevoel is dat rare gevoel? Angst? Onzekerheid? Machteloosheid? Onbegrip? Er kunnen namelijk allerlei oorzaken zijn, misschien in het verleden, waarom dit gevoel er is. Je hebt misschien in het verleden voor het eerste bij een dode gestaan, dat diep ingegrepen heeft in je leven en dat onbewust, als het over de dood gaat, naar boven komt. Je ervaart misschien bij jezelf een onbekeerdheid en daarom vrees je de dood. Je huivert voor het onbekende. Zo zou ik nog heel wat vragen kunnen stellen, die misschien een oorzaak zouden kunnen zijn.
Ik geef je een voorbeeld: toen ik dertien jaar was, stierf mijn oma en zij stond bij ons in de achterkamer opgebaard. Toen ik daar was wezen kijken, greep de geur van de kist mij heel erg aan. Daarom heb ik jaren niet in de achterkamer durven komen, vanwege de lucht van dat hout. Ik combineerde de dood van oma en het hout. In mijn gedachten was dat één. En daarom die angst om die kamer weer in te gaan.
Hoewel ik je hier niet mee kan helpen, kan ik daarom iets van je gevoel begrijpen, meevoelen.
De dood is een verschrikking. Daarom probeert de wereld dat verbloemen, maar de werkelijkheid wordt telkens gezien. Het is ook zo ongrijpbaar: wat voel je als je sterft? Wat zal het zijn als we dan door de doodsjordaan heen zijn? Kan ik wel sterven? Heb ik me niet vergist, mag ik Jezus kennen als mijn Borg? Vele vragen kunnen bij het denken aan de dood naar boven komen. En dan is het de satan menigmaal die naast je komt zitten om het nog erger te maken.
Heb je deze nood als eens bij de Heere gebracht? Heb jij Hem gebeden om die doorn uit het vlees weg te nemen? Dan zal het een minder denken worden aan de dood, maar meer een denken worden aan Hem, Die de dood overwon.
Mag ik je daarom nog wat meenemen in Zijn Woord. De Bijbel leert mij dat de dood inderdaad de laatste vijand is. Maar er staat ook, dat deze teniet gedaan zal worden. Daarom kon Paulus het uitroepen: dood waar is uw prikkel? Paulus mocht de dood gaan zien niet als een verschrikking, maar als een doorgang.
Ja, dan is er hier nog menigmaal een vreze en beven, maar wanneer dit verderfelijke zal onverderfelijkheid aangedaan hebben, en dit sterfelijke zal onsterfelijkheid aangedaan hebben, alsdan zal het woord geschieden dat geschreven is: De dood is verslonden tot overwinning.
Het bovenstaande zal je misschien ook weer niet geholpen hebben, maar mogen het een paar handvatten zijn, waardoor je iets steun hebt mogen ondervinden. Roep de Heere maar aan, ook in deze benauwdheid. Leg je hand maar op Zijn Woord, dat Hij daarin beloofd heeft, dat Hij dan ook uit zal helpen. De Heere geve dat die rust gekend mag worden, boven de onrust van de dood.
Ds. N. P. J. Kleiberg
Dit artikel is beantwoord door
Ds. N.P.J. Kleiberg
- Geboortedatum:03-05-1945
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Achterberg
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Mogelijk begrijpelijk, want als je niets hebt om op terug te vallen om je angst te overwinnen en een plaats te geven met woorden van God (zie hierboven) dan sta je inderdaad genadeloos alleen.
Nu getrouwd en naar de kerk gaande speelt de oude angst nog op. Het is bekend dat angsten van het verleden zich in je psyche kunnen verankeren en je er nog jaren lang (soms een heel leven) last van kunt hebben.
Hier moet een strijd gestreden worden om deze angst te overwinnen. En dat kan ook want nu je in een andere levensfase bent gekomen waarin je niet meer onchristelijk bent dient zich ook een totaal ander perspectief aan.
Doordat de dood overwonnen is in Hem, zijn allen die in Hem zijn mede-overwinnaars m.b.t. de dood.
En een werkelijke overwinnaar is niet meer bang voor zijn vijand. Hij kan hem zelfs uitlachen.
In dit geval geldt dat ook voor jouw situatie mits je in Hem bent. Dat is de vraag. Naar de kerk gaan zegt eigenlijk nog niet zoveel, maar naar de kerk gaan met een verlangend hart om gevoed te worden door God woord, dat zal je nooit teleurstellen.
De angst van de dood mag nu vervangen worden door de vreugde van de komende opstanding. Dit aardse tranendal verlaten en door de poort van de dood welkom geheten te worden in het rijk van God kan dan eerder een verlangen worden dan dat dat afschrikt.
Uiteraard de lichamelijke dood, wanneer en onder welke omstandigheden kan je zo nu en dan nog wel eens benauwen. Deze terneerdrukkende gedachten kunnen we spoedig achter ons laten wanneer we de heerlijkheid van Christus voor ogen houden en dat onze uiteindelijke plaats bij Hem zal zijn.
Iedereen zal van tijd tot tijd wel eens door deze doodsgedachte overvallen worden maar lang hoeven we daar niet onder te leiden. Zeker is dat als we deze gedachte niet voeden maar ons overgeven aan de leiding va de Heilige Geest (en dat bewust) dan zal deze gedachte ons niet lang plagen. Dat geldt overigens niet alleen voor de doodsgedachte maar ook voor alle andere angstaanjagende gedachten die zomaar in ons op kunnen komen.
Breng deze gedachten meteen naar de troon van de genade en dank God voor Zijn heerlijke uitkomst met jou in dit leven. Ga jubelen, psalmzingen, geestelijke liederen zingen en je hart zal vervuld worden met vrede en rust.
http://maranathakerk.nu/cgi-bin/qgen?cfg=dienst.cfg&d.id=775
