Geen contact met zoon
drs. ing. P.L.D. Visser | 26 reacties | 27-07-2010| 11:13
Vraag
Mijn man en ik hebben vijf kinderen. Een daarvan komt na zijn huwelijk niet meer thuis. Hij heeft radicaal het contact met ons verbroken, reageert niet meer op telefoontjes, brieven en e-mail, zowel niet van ons als onze andere kinderen. Op zijn verjaardag sturen we gezamenlijk een kaart waarop we allen een persoonlijke boodschap schrijven. Ook het contact met de opa's en oma's, wat hij nog een jaar heeft aangehouden, is nu weg. Niemand snapt wat hem bezielt. Hij heeft PDDNOS, dat maakt het allemaal nog moeilijker. We zijn als gezin door een periode van rouw gegaan. Verdriet, ongeloof en pijn; alles is gepasseerd. Nu heb ik van de Heere rust hierin gekregen. Het verdriet is niet weg, maar het is te dragen. Mijn man is meer verbitterd geworden. Maar, ons hart en huis blijven altijd open! Mijn vraag: deze situatie is nu al vier jaar zo. Moeten wij het contact blijven zoeken? We schrijven in het luchtledige, misschien leest hij niks. Ook merk ik van tijd tot tijd dat het voor mij eigenlijk niet meer hoeft. Onze zoon is inmiddels een vreemde geworden. We weten niks meer van elkaar. Ik heb diverse ouders gesproken die hetzelfde hebben meegemaakt. Soms kwam het goed, maar lang niet altijd. Een van de moeders was zelfs heel stellig: ik wíl niet meer dat mijn kind terugkomt. Dat klinkt misschien verbitterd, maar ik begin het wel te begrijpen. Maar het is toch niet Bijbels? Dat weet ik ook wel. God heeft oneindig veel geduld met ons. De Vader stond op de uitkijk. Hij zag Zijn zoon van verre. Onze andere kinderen zijn er inmiddels ook onverschillig onder geworden. Mijn man en ik praten altijd positief en liefdevol over onze zoon. Ik probeer onze kinderen ook steeds mee te geven dat hij mag terugkomen als zoon en broer. Zij zien dit niet zo. Ik heb er met verschillende mensen over gepraat, ook ambtsdragers, en allemaal zeggen ze: houd de deur open, blijf contact zoeken. Maar het is moeilijk en zo verdrietig. Iedere keer als je iets stuurt, hoop je op een antwoord, maar het komt nooit. Hoe moeten wij nu omgaan met die gevoelens en dan met name het gevoel dat het diep in je hart misschien wel niet meer hoeft? Omdat we bang zijn voor weer (te) veel pijn en teleurstelling? Het contact met onze schoondochter was al voor het huwelijk kapot. Onze zoon heeft op het punt gestaan om het uit te maken, drie weken voor het huwelijk, maar op het laatste moment schrok hij daarvoor terug in verband met financiële problemen. Wij boden aan alles voor hem op te lossen, maar blijkbaar heeft zijn schoonfamilie dat weer terug weten te draaien. Dus wij kunnen onze zoon alleen maar als slachtoffer zien, niet willoos, maar wel onmachtig.
Antwoord
Geachte zuster,
Het is heel wat, wat u daar allemaal opschrijft. U bent nog lang niet ‘klaar’ met het verwerken van wat er gebeurd is met uw zoon. Dat is ook bijna onmogelijk, lijkt me. U kunt het hele gebeuren immers niet afsluiten. Steeds blijft de mogelijkheid nog bestaan dat het contact hersteld wordt, hoewel u dat momenteel niet verwacht.
Ik vind het moeilijk om precies te doorgronden hoe het contact met uw zoon nu precies verbroken is geraakt. Zelf vindt u dat ook onduidelijk, want u schrijft dat niemand begrijpt wat hem bezielt. Toch lees ik wel over verschillende factoren die een rol kunnen spelen. De autistische stoornis van uw zoon bijvoorbeeld. Hoe groot de invloed daarvan is weet ik niet. Het huwelijk dat hij sloot is ook niet zonder zorgen begonnen, daar hij korte tijd van tevoren de relatie nog wilde verbreken. Er spelen (speelden?) financiële zorgen bij uw zoon en schoondochter, de schoonfamilie heeft ook een bepaalde rol gespeeld en de verhouding met uw schoondochter was al voor het huwelijk stuk (waarom schrijft u niet). Al met al vermoed ik dat er zo heel wat heeft gespeeld, maar, zoals gezegd, kan ik niet goed beoordelen of dit alles met het verbroken contact in verband staat. Is het misschien zo dat uw zoon gezien alle veranderingen en verwikkelingen in zijn leven door zijn PDDNOS het contact heeft verbroken? Of is het misschien zo dat zijn vrouw alle berichten die u stuurt onderschept, zodat uw zoon uw e-mails, brieven etc. niet ontvangt? Voor mij is het speculeren, maar misschien kunt u een en ander wel in een bepaald beeld passen.
Ik vroeg me nog af of u wel eens geprobeerd hebt uw zoon te ontmoeten, door hem bijvoorbeeld op te wachten bij zijn werk of woning. Zou hij bij zo’n onverwachte ontmoeting u ook de rug toekeren, of zou er dan juist een opening kunnen komen?
Ik vind het geestelijk, dapper en wijs dat u positief over uw zoon blijft spreken in de familiekring. Wel proef ik dat het u allemaal zwaar valt en dat het soms “ niet meer hoeft” . Bij het schrijven van dit antwoord moet ik ook denken aan de geschiedenis van David en Absalom. Davids zoon zette een revolutie op touw tegen zijn vader maar deze kwam toch nooit los van zijn zoon; de vaderliefde bleef intact. “ Handel zachtkens (voorzichtig) met de jongeling”, geeft David nog mee aan zijn generaal. We weten hoe de geschiedenis afloopt; David is diep bedroefd wanneer zijn zoon sterft: “dat ik voor u gestorven ware”, kermt hij. Sommige dingen in het leven zijn niet op te lossen. De teleurstelling, het verdriet, het rouwproces -het blijft soms sterker, soms zwakker- een rol spelen. De enige weg is om al deze gevoelens bij God te brengen. Vooral die gevoelens van afwijzing, pijn en verbittering. Vooral Psalm 10 vind ik altijd indrukwekkend in dit verband: “God aanschouwt de moeite en het verdriet, opdat u het in Zijn hand geve” (Ps.10:14).
Nog aan iets anders denk ik. In het Nieuwe Testament wordt verschillende keren gesproken over de familieband en de band aan de Heere. Er kunnen scheidingen in de familie zijn omwille van de dienst aan de Heere. Juist dan belooft Christus dat moeders, kinderen en akkers geschonken zullen worden, nu en in de toekomende eeuw (Mark.10:30). De Heere weet dus van het verdriet en de leegte die zulke pijnlijke scheidingen veroorzaken. Maar Hij weet dan ook hoe te troosten; met nieuwe banden, met een geestelijke familie. Zou de Heere dat in uw situatie ook niet waar willen maken?
Uw zoon mag u in gebed bij de Heere brengen en bij de Hem laten. Soms denken wij mensen, dwaas genoeg, dat wij beter voor onze geliefden zorgen kunnen dan God. Zo is het niet. God heeft uw zoon geschapen. Hij weet ook wat het beste voor hem is. Hoe de dingen ook gaan, de Heere doet het niet verkeerd. Die belijdenis vergt een geloofssprong. Wij kunnen door bezorgd te zijn geen el tot onze lengte toedoen. Maar de Vader zorgt -zelfs voor de musjes (Luk.12:6, 22-34). Zou uw zoon niet veilig in de handen van deze Vader gegeven kunnen worden?
Met hartelijke zegenwens,
Ds. P. L. D. Visser
Dit artikel is beantwoord door
drs. ing. P.L.D. Visser
- Geboortedatum:29-07-1969
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Ouderkerk a/d Amstel
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het merendeel van die familie was daar verheugd over en heeft positief gereageerd.
Het kan lang duren, tijd zegt kennelijk niet alles.
Dat gegeven maakt alles nog veel moeilijker!
Zoals de vragenstelster schrijft, lees ik met name in het stukje net voor het huwelijk paniek bij haar zoon. Hij zal even gevoeld hebben, wat zijn keuze in houdt. Maar helaas heeft dat waarschijnlijk maar zeer kort geduurd, mensen met PDD-Nos sluiten op zo een moment bewust de realiteit buiten, omdat ze het anders niet meer kunnen overzien.
Vaak is het zo, dat mensen met PDD-Nos geen overzicht hebben van gevolgen van hun handelen. Die ervaren ze pas als ze er midden in zitten. Ze redeneren dan nog dat de schuld bij een ander ligt, of dat het komt door dit of door dat, omdat ze weinig tot geen zelfrelectie kunnen toepassen.
Ook is het vaak zo, dat ze pas weer aan bepaalde personen/dingen in hun leven denken op het moment dat ze ergens bij bepaald worden.
Als moeder altijd degene is geweest die alle problemen verholpen heeft, maar dat nu overgenomen is door iemand anders, tja, dan verdwijnt moeder langzamerhand geheel uit beeld. Totdat de probleemoplosser wegvalt, dan komt ineens in een panieksituatie moeder weer in beeld.
Zo te lezen is de verhouding schoondochter/schoonmoeder niet goed. Schoondochter zal er alles aan doen om het beeld wat zij van haar schoonmoeder heeft te projecteren op de zoon. Helaas zijn mensen met PDD-Nos ontzettend beinvloedbaar, dus zal hij waarschijnlijk dat beeld wat schoondochter schetst op den duur hebben aanvaard als de waarheid.
Mensen met deze diagnose vallen vaak in copiergedrag, het is belangrijk om iets direct goed aan te leren, anders kost het heel veel energie om dit ooit af te leren.
Het waarom van contactverbreking kun je denk ik hierin zoeken, namelijk de relatie met schoondochter. Zij speelt hier bewust of onbewust een hele grote rol in. De zoon zal waarschijnlijk nu zijn leven aanpassen zoals zij dat wil, zonder een eigen mening en een eigen stukje ik. Als zijn eigen ouders hem nu na 4 jaar terug zouden zien, zullen ze heel veel van hem niet meer terug vinden, maar zal hij de mening/gedrag/lachen ect. van schoondochter vertonen.
Ik denk dat zij haar schoonmoeder als een bedreiging ziet, schoonmoeder(vader) zal ongetwijfeld veel voor haar (zijn) zoon hebben geregeld/gedaan. Mensen met PDD-Nos hebben levenslang sturing nodig, al is het heel subtiel. Als schoondochter ondanks dat zij haar schoonmoeder(of vader) niet mag, hem vrij had gelaten in zijn keuze om zijn ouders/broers/zussen te bezoeken, dan zal hij dat zeker gedaan hebben.
Lieve vragenstelster, er blijft echt maar 1 weg open, de weg naar Boven! Ook al schijnt het dat je gebed niet wordt verhoord, de Heere weet er van! Ik hoop dat je daarin toch de rust en vrede mag krijgen, dan blijft je deur open, dag en nacht. Anderen kunnen je niet aanreiken, wat God je wel kan schenken. Zijn Liefde en troost maakt dat het diepstbedroefde hart, schreiend tot Hem mag vluchten en daar troost en moed mag vinden om door te gaan!
Zo lees ik steeds maar weer, dat er zoveel verdriet in refogezinnen is. Verbroken relaties. En dan zo'n juichende godsdienst.
Je noemt dat er veel verdriet is in refogezinnen. Is dat jouw waarneming of blijkt dat dat % gewijs (altijd) hoog te zijn t.o.v. andere vormen van levensbeschouwing?
Lofpsalmen, boetepsalmen, klaagpsalmen, aanbiddingspsalmen.
Spreekt vanzelf dat je bij een klaag/boete psalm niet staat te springen, juichen en klappen.
Ik vind ps.25:2 wel mooi in dit verband.
Heere maak mij Uwe wegen
door Uw woord en Geest bekend.
Veel sterkte vraagstelster!
Daarom heb ik een beetje moeite met die zgn vreugde godsdienst, niet omdat je niet blij mag zijn omdat God zo groot en genadig is, maar omdat men hier op aarde vaak niet kan velen. Bij die 30.000 zitten er dus ook die hun ouders verlaten hebben, dat kan niet anders. Hoe kun je dan zo juichen, vraag ik me af.
Maar juist refo mensen hebben wat voor op anderen nl. dat ze weten wie God voor hen wil zijn.
Dat, als ze Zijn kind mogen zijn, alles zal meewerken ten goede.
Ondanks alle verdriet mag dat toch wel een troost zijn.
En ja, dan zijn er ook wel tijden dat je juichen kan, omdat je weet dat je Zijn kind bent.
Dan kan je hart ook wel eens overlopen van blijdschap en dankbaarheid, zelfs temidden van verdriet, voor alles wat Jezus voor zondaren heeft gedaan.
Catherine geeft in haar antwoord aan dat naast het verdriet ook de onderlinge kilheid een rol zou spelen.
Als het genoemde verdriet mede voortkomt uit die onderlinge kilheid dan hebben we een zeer serieus probleem te pakken.
Juist die onderlinge Christenverbondenheid zou tot vreugde moeten stemmen. Gods volk, zo "eenzaam" in deze wereld zou elkaar in feite moeten omarmen. Dan kan men elkaar opbouwen, bemoedigen in de strijd én uitwerken wat Paulus aangeeft nl Weest ten alle tijde blijde én uw vriendelijkheid zij alle mensen bekend.
Ik kan mij wel voorstellen dat daar waar de prediking onevenredig zwaar op de mens gedrukt wordt (dus niet in balans met de vrede en vreugde die in Christus te vinden is) dat dan, na verloop van tijd een zekere somberheid en moedeloosheid de mens omgeeft. Wanneer de blijdschap in Christus aldus gemist wordt KAN dat zijn weerslag kunnen hebben op de kilheid die ervaren wordt.
Sterk overdreven: je zult eens lachen, blij zijn, of plezier aan iets beleven als je in feite zo'n verdoemenswaardig mens bent.
Bij velen zal dit niet in deze extreme mate gelden en ook velen zullen de blijdschap in Hem wel degelijk kennen.
Maar de toetssteen is toch wel deze: Ben je in Christus vrijgemaakt (want Hij is niet gekomen om ons een nieuw slavenjuk op ons te leggen). Wij zijn, na ontvangen genade, vrijgekocht en dat moet aan de buitenzijde toch van ons afstralen, zodat wij op een Gode welgevallige wijze van leven, anderen tot jaloersheid kunnen wekken.
Wat is het dan toch dat zij altijd zo opgewekt en vrolijk zijn, niet bij de pakken neerzitten, telkens weer de hand aan de ploeg slaan en zo'n zegen voor hun omgeving mogen zijn?
Zouden zij iets van die Christus hebben, waar zij zo over spreken of in hun handelen laten zien?
Dit is verre van een (gemaakt?) juichend Christendom waar een vorm van massabinding een rol kan spelen. Neen, zij hebben de bron van leven in zichzelf van Hem ontvangen en stromen van levend water komen uit hun binnenste.
Maar nee, vasthouden aan eigen gelijk.
Maar in deze vraag speelt dit geen rol, althans, een halve. Zoon heeft PDDNos, schoondochter weten we niet, misschien ook wel !
Zo wekken wij een ander niet tot jaloersheid.
Toch zullen we moeten accepteren als we in contact staan met onze naaste met bijv. een persoonlijkheidsstoornis, dat we ook met zijn/haar gebreken geduld moeten hebben. Dan moeten wij de minste zijn en moeten wij toch iets blijven uitstralen wat de ander tot jaloersheid KAN wekken.
Ook al missen wij dan die vrucht in wederkerig contact, we moeten leren zachtmoedig te zijn, elkander vergevende.
Dat is verschrikkelijk moeilijk, ik weet het helaas zelf ook uit ervaring.
Deze problematiek is zo ingrijpend, maar ook dat zuchten mag je aan Gods voeten werpen, ALLE bekommernissen!
Dan mag het gelukkig ook wel eens ervaren worden, dat de Heere de smart een ogenblik wegneemt, ook al ben je verstoten van je eigen familie.
Dan mag er zoveel Liefde in je hart gevonden worden, dat je zelfs voor de 'vijanden" kunt bidden. Dan valt alles weg!
Christenen onder elkaar zouden zeker niet in onderlinge kilheid moeten leven.
Ze zouden juist in verdriet, er voor en met elkaar moeten zijn.
Als je onder een eenzijdige zware prediking bent opgevoed snap ik best dat je moeite hebt met blijdschap en het halleluja.
Maar je mag je gevoel/geweten/ervaring niet BOVEN Gods Woord stellen.
En hoe vaak zegt God ons niet dat wij ons moeten verblijden en verheugen?
Hij heeft ons ook genoeg reden gegeven om ons te verblijden ZIJN ZOON.
Ja, er is hier veel verdriet, heel veel maar denk dan de psalmregels: 'die na kortstondig ongeneugt, mij eindeloos verheugd'!!!
Ik ervaar kilheid van mensen die zelf niet bij de blijdschap kunnen.
Vaak wordt je geloof verdacht gemaakt, zo van 'als het écht is dan zou je niet zo blij kunnen zijn'. Er wordt ook meteen vanuit gegaan dat je altijd op de toppen leeft, heb je mij nooit horen zeggen!!
Het is niet bevordelijk voor de onderlinge liefde als de één de ander verwijten maakt over bijzaken.
Persoonlijk heb ik ook niet veel met de uitbundige e.o. muziekstijl.
Ik ben ook veel behoudender opgevoed maar ik zie wel in dat er niets onbijbels aan is als een ander een andere vorm heeft dan ik gewend ben.
Ik kijk gewoon wat God erover zegt in Zijn Woord en dan kom je niet tot elkaar veroordelen maar elkaar verdragen in liefde.
Bovendien vergis je je verschrikkelijk van mij betreft.
Alleen omdat ik er geen behoefte aan heb om mijn persoonlijk verdriet op internet te gooien wil dat allerminst zeggen dat het er niet is.
Ik heb 'weet' van een heleboel dingen (echt niet de gewone verdrietigheden die iedereen wel min of meer kent) maar ondanks dat VERHEUG ik mij in God.
Hij is mij meer waard dan ALLES op aard.
Misschien vind je het wel vroom klinken en geloof je het niet of denk je dat jou verdriet groter is of wat dan ook, maar ik blijf erbij, het lijden van deze tijd weegt niet op tegen Zijn heerlijkheid.
Als je je verdriet groter vind dan Zijn heerlijkheid dan zeg ik niet dat je je verdriet te groot ziet, maar dat je Hem te klein ziet.
Enne, er was ook geen refoweb waar je anoniem je vragen kon indienen....., dus hoorde jij er gewoon nooit wat over.
Heb je echt nog nooit gehoord viavia van familievetes die zo'n 50 jaar terug speelden? En dan die schrijnende verhalen uit die ouderwetse streekromans (die ik vroeger zoveel gelezen heb...). Die verhalen kwamen ook niet zomaar uit de lucht vallen....
Het is een teken des tijds. De liefde van velen zal verkillen staat er in Gods woord.
Maar dat is niet helemaal toepasbaar op deze moeder, ouders, want hun zoon heeft pddnos natuurlijk.
Wat een verdriet!!! als je zo de vraag antwoord en alle reacties leest.
ik heb zelf veel meegemaakt. soms kun je het bij de Heere neer leggen en kun je met een lach en een traan zingen ps 27 zo ik niet had gelooft dat in dit leven en verder. dan heb je houvast. maar wat kan dit moeilijk zijn, als ik dit lees, wat zou ik graag u zoon tegenkomen, en zeggen jongen ga toch gauw naar je ouders je doet ze zo,n verdriet ze houden van je. dat kan ik kan wel voor u bidden. en i kwens u allebei heel veel sterkte en kracht van Boven om vol te houden en niet verbitterd te worden, wat ik best van uw man kan begrijpen. het is erg pijnlijk erg verdrietig. en ik kan nog zeggen , u bent niet de enigste ouder, maar dat verzacht weinig. u moet het dragen. eens droegen we onze kinderen onder ons hart, en nu veel sterkte. blijf contact houden, probeer een afspraak telefonisch te maken met hem alleen of met 1 vd andere kinderen erbij. liefs.
- 1
- 2
