Voel me een mislukte moeder

Toen onze kinderen klein waren, rende ik de hele dag en dacht savonds, pfft, ik heb niks gedaan. Het aanwezig zijn als moeder, is al een taak op zich ! Jij hebt een lich beperking, wat het nog moeilijker maakt.
Moeilijker wordt het als er geen begrip is.
Lieve moeder, verspil geen onnodige energie aan het piekeren of je nu wel of niet genoeg gedaan hebt ! Wees er voor je kinderen, dat is al zoveel ! Maar fijn zou zijn als er begrip komt, aandacht en praktische hulp.
Veel sterkte !

Beste moeder,
Wat een moeilijk, herkenbaar verhaal. Ik ben een moeder van twee kleine kinderen met een lichamelijke beperking die ik opgelopen heb in de zwangerschappen. Wij hebben dus geen grote kinderen die 's avonds aandacht vragen. Ook ik voel me vaak mislukt. Ik kan ook niet met de kinderen naar de speeltuin. Als ik het wel doe, kan ik de dagen erna weinig. Dat is zo moeilijk. Inmiddels heb ik (met behulp van een psycholoog) de dingen wat meer op een rijtje. Juist door op te schrijven wat wél gelukt is, kun je het positieve leren zien.
Met m'n man heb ik het vaak over en we proberen juist er zoveel mogelijk voor de kinderen te zijn. De huishoudelijke dingen komen op de tweede plaats. Al zijn er altijd dingen die moeten. Mijn man stofzuigt nu eens in de week. Eens in de twee weken komt er iemand uit de kerk vrijwillig schoonmaken. Zij doet de zware dingen. Zodat wij het de andere weken alleen hoeven bij te houden.
Tussen de middag ga ik ook altijd even liggen, al voelt dat nog steeds weleens als verloren tijd, het kan niet anders. Anders red ik het niet tot m'n man thuiskomt. Als hij thuis is, kan ik het eten afmaken en gaan we eten. Daarna moet ik ook weer even liggen. Daarna legt hij, of leggen we samen de kinderen op bed. Als hij er niet is door een vergadering lukt het wel alleen, maar moet ik daarna ook liggen.

Probeer op te schrijven wat wel lukt en stel prioriteiten! De kinderen zijn het belangrijkst. Heel veel sterkte!

Heel veel sterkte vragensteller. Als ik lees wat u man je zegt 's avonds gaan al mn haren overeind staan!!! Denk dat het daardoor ook zwaarder wordt, omdat u naar mijn idee voor u gevoel niet gesteund wordt. Ik hoop echt dat hij begripvoller wordt. En u bent volgens mij echt geen mislukte moeder, als ik lees wat u allemaal doet. En kunnen u oudste kinderen u niet wat meer helpen.

En als je dan toch met een rooster bezig bent. Rooster dan ook tijd voor jezelf in. Leg de kleintjes op bed en ga met een vriendin kletsen (op bezoek of telefoon als dat eerste teveel energie kost). En probeer je man en oudere kinderen duidelijk te maken wat je voelt en ook waarom je bepaalde keuzes maakt en je daarna rust nodig hebt, ik weet uit ervaring hoe je van zo'n dutje op kunt knappen en weer van alles kunt doen. Wees open en eerlijk.

Vraag dan bijv. de oudere kinderen te helpen bij het eten koken of de kleintjes naar bed doen. Ze krijgen er niets van als ze zich wat meer inzetten. Zeker in zo'n groot gezin.

Ik heb ook wel eens een dag dat ik het idee heb dat ik niets of weinig gedaan hebt. Maar het is toch, ff dit, en ff dat enz. Probeer eens op te schrijven wat je allemaal op zo'n dag doet. Je man zal toch meer begrip moeten tonen voor de situatie waar je in zit. Een lichaam wat niet meer kan, kan gewoon niet meer. Op=op zouden ze in de winkel zeggen. En zoals eerder gezegd wordt, kunnen de oudste ws ook wel iets doen. Sterkte!

In mijn ogen wordt de bal teveel bij deze moeder en bij de hulpverlening gelegd.
De MAN moet zijn plaats innemen, zijn EERSTE verantwoordelijkheid is thuis.
Die vergadering kan een ander ook doen, voor je vrouw zorgen niet.
De Bijbel is daar duidelijk in: neem even de moeite en lees mee in Efeze 5:25

Mannen, heb uw eigen vrouw lief, zoals Christus de gmeente liefgehad heeft en Zich voor haar heeft overgegeven.

en vers 28

Zo moeten de mannen hun eigen vrouw liefhebben als hun eigen lichaam. Wie zijn eigen vrouw liefheeft, heeft zichzelf lief.

en vers 29

Want niemand heeft ooit zijn eigen vlees gehaat, maar hijvoedt het en koestert het, ZOALS OOK DE HEERE DE GEMEENTE.

Nou mannen, (incl. mezelf): huiswerk! Aan de slag!

ja idd eduard 1, je kan hulp krijgen en prachtige schema's maken. Maar als je man je niet waardeerd, je nog even vertelt hoe het zit en vervolgens interessant naar een vergadering gaat blijft het zwaar.

Snap daar soms toch helemaal niets van, hebbben ze 6, 8 of 10 kinderen. Vader zit in het schoolbestuur kerkenraad kan er ook nog wel bij. Er zullen best situaties zijn waar het goed gaat, maar heb soms grote vraagtekens.

@bootje, dat snap ik dus ook niet ! Als je nu al weet dat je vrouw niet sterk is, is je 1e taak thuis. Je mag dan rustig als man zeggen als je ergens toe geroepen wordt: sorry mensen, mijn prioriteit ligt nu thuis. Zijn kinderen zullen er dankbaar voor zijn en het gezin ten goede komen.
Om maar te zwijgen over de verhouding tussen die man en vrouw.
De meeste vrouwen vinden het heel fijn als manlief ongevraagd een keer de stofzuiger pakt, de afwas doet of de was afhaalt. Ik noem maar wat. Dat vind ik persoonlijker een fijnere daad van liefde als die eeuwige bos bloemen, die maar een week staat ;-)
Ik ben dol op bloemen, maar alles op zn tijd.

- Het is wel echt belangrijk om open te zijn naar je man en oudste kinderen!! Soms snapt een man niet helemaal wat een vrouw nu écht voelt/ bedoelt... Geeft het aan, praat er over, laat deze vraag lezen. Het is een duidelijke hulpvraag naar je man toe.
- Accepteer/ zoek hulp!! 1 morgen huishoudelijke hulp? evt. via groep van de kerk? Dat scheelt al een hoop hoor.
- Laat de kinderen ook helpen.
- Laat de kinderen voor het huishoudelijk werk gaan. Je een mislukte moeder voelen is erger dan een mislukte huishoudster
- Neem tijd voor jezelf, je moet kunnen bijtanken
- Ga ook af en toe samen met je man weg. Regel oppas, doe er moeite voor, dat levert veel op (energie, goede gesprekken bijv.).

Mijns inzicht doe je goed je best en wil je er voor je kinderen zijn. Een moeder wat er wil zijn voor de kinderen is absoluut geen mislukte moeder. Veel sterkte gewenst. Je voelt je alleen staan, ik hoop dat je een begin hebt gemaakt om een team met je man te vormen...

'Welzalig hij die al zijn kracht en hulp alleen van U verwacht'

beste vragensteller; kan ik iets voor je betekenen?
praktisch (ik weet niet waar je woont) of gewoon voor een gezellig praatje op z'n tijd....mail me gerust!
bakvis@telfort.nl

sorry...het is bakvisje@telfort.nl

Lieve moeder,

Een mislukte moeder? Als ik lees hoe groot je gezin is en hoeveel je dan doet ben je in mijn ogen een perfecte moeder! Je probeert van alles en je hebt dan ook nog 6 kids en je hebt dan ook nog een beperking.
Kan je niet beter spreken van een perfecte moeder en ik wil je man niet te hard afkatten maar een mislukte vader? Ga eens een dag weg en laat de boel eens over aan de anderen, doe gewoon lekker egoïstisch en zeg tegen het spul: ik ga morgen een dagje weg, ga iets leuks doen en weet niet of je hier in de buurt woont, kom een bakkie doen (je kan me altijd via het forum pb-en) en eens kijken of jouw koters en man nu alles op ree hebben.

Zet eens alles op papier en laat het je man eens zien, of laat hem eens even op refoweb kijken dat jij de persoon bent die deze vraag heeft gesteld!

Gods zegen ermee en tob er niet te hard over. Denk liever na wat je al gedaan hebt op een dag ipv denken wat je moet doen!

grts

Het volgende geldt niet voor de vragenstelster.

Ik ken een situatie waar een vrouw wel wat had (een "zwak" hart, toch nog ongeveer 80 geworden) en het vervolgens zo geraffineerd speelde dat haar man altijd voor haar bezig was.

Volgens mij bestaat er niet zoiets aan ‘een mislukte moeder.’ Helemaal een verkeerde term, waarmee je alleen jezelf maar kwelt.
Inderdaad denk ik hier dat manlief – op z’n zachts gezegd – nogal wat steekjes laat vallen. Toch kunnen wij als buitenstaander niet beoordelen in hoeverre deze man daar ook écht van op de hoogte is. Niet iedere man heeft daar een antenne voor.

Blijft het bij continu ‘klagen’ dan pikt niet iedere man daar de signalen van op en kan hij ook ‘blij’ zijn met een vergadering om daar even los van te zijn/komen. Dat pleit niet voor zijn gedrag om toch naar die vergadering te gaan, integendeel, maar wel een gebrek aan een goede communicatie waar de vrouw dan evenzogoed debet aan is. Dan is inderdaad een duidelijke hulpvraag naar je man toe heel erg noodzakelijk. Pas als je dat gedaan hebt, is een verwijt naar hem terecht.

Kijk, als er bij mij thuis moet worden gestofzuigd dan kan ik wachten tot het stof tot aan het plafon staat, maar de dag dat mijn partner een stofzuiger pakt ga ik niet meemaken. Als ik hem vraag: “wil jij de kamer stofzuigen, want het is nodig”, dan gaat hij nóg de keuken stofzuigen en ruimt de stofzuiger weer netjes op (dat dan weer wel!?).

Als ik mijn best niet doe om precies aan te wijzen waar het stof ligt, dan komt er geen snars van terecht. Nu kan ik blijven klagen over het gebrek aan “huishoudelijk-inzicht” en ondertussen wél zien hoe de buurman niet alleen de kamer en de keuken uit zichzelf stofzuigt, maar ook nog eens de ramen lapt, dan ga ik mezelf alleen maar een grotere ‘mislukkeling’ vinden.
Nu ik weet dat ik hem die stofzuiger in de hand moet geven en vervolgens voor hem uit moet lopen om elk stofdeeltje letterlijk aan te wijzen (ja ik kan het nog sneller zelf), begrijpt hij in elk geval wat ik bedoel. Iedereen tevreden!

Het begint in mijn beleving dus met een juiste communicatie naar elkaar toe, want daar schort het nog wel eens aan. Als dat in orde is en je man dan nog steeds de vergadering verkiest boven zijn gezin is er écht iets aan de hand!

Een kind moet kind zijn en is er niet om het falen van deze man te compenseren. Huishoudelijke taken mogen er speels worden ingebracht maar niet gedwongen door de situatie. Ik zie eigenlijk een stukje geestelijke mishandeling van deze moeder. De kinderen zijn hier ook de dupe van. Dit is geen leven voor deze moeder. Dit te doorbreken is moeilijk. Het is waarschijnlijk in zijn kringen "not done" om te zeggen ik stop met het verenigingsleven en ga mij meer richten op mijn gezin. Krijgt hij waarschijnlijk het verwijt: "Je vrouw regelt toch het huishouden en de kinderen". Misschien wil hij in zijn hart wel veranderen maar durft dit niet door de druk van zijn omgeving. De moeder heeft bij het huwelijk een keus gemaakt voor haar man. Nu terugkijkend had ze waarschijnlijk niet het ja-woord gegeven aan een man die zijn vader rol niet oppakt. Ik zou een drastische korte time-out nemen. Ga vrijdagmiddag als hij thuis komt een weekend naar je ouders en kom maandagochtend terug zodat de kinderen naar school kunnen. Bespreek dit met je moeder de je waarschijnlijk ook ziet lijden. Dit kan een korte schrikreactie geven bij je man maar je punt is duidelijk en hij zal hopelijk veranderen. Succes. gsmholland@gmail.com