Geloof doet me niets meer

Ik ben christelijk opgevoed, belijdenis gedaan, kinderen gedoopt, maar begin steeds meer te twijfelen en begin steeds meer te denken om niet meer naar de kerk te gaan. Ik weet dat het niet goed is, maar het doet me bijna niets meer.

Beste twijfelaar. Ik ben me er heel goed van bewust dat ik jouw twijfel niet kan wegpraten. Dat zit veel dieper dan allerlei argumenten die ik aanvoer. Ik maak enkele overwegingen en ik hoop dat je er serieus over na wilt denken:

1. Hoe heb jij belijdenis gedaan? Als dat een heel bewust "ja" was tegen God, moet je hebben geweten wat dat inhield en welke verplichtingen dat inhield en welke zegen van God je op deze wijze zou ontvangen. Of is het een uiterst formeel "ja" geweest, zonder hart.

2. Als jouw "ja" een ernstig en hartelijk "ja" is geweest, moet je ervoor oppassen je door je gevoel te laten leiden. In ieder huwelijk zijn ook wel tijden van inzinking, zodat het gevoel van de liefde taant. Wie zich door dat gevoel laat leiden, komt al snel tot de gedachte van echtscheiding. In de leegte van dat gevoel zijn er al snel andere mannen of andere vrouwen die meer bekoren. En het gevolg is dat je aan tien mannen of vrouwen nog niet genoeg hebt. Trouw is meer dan gevoel.

3. Als je "ja" zonder enige inhoud is geweest, realiseer je dan toch wat dit inhoudt. Je hebt Gods verbond publiek ingewilligd. Je hebt de Heere beloofd dat je de wereld zou verzaken, je oude natuur doden en in een nieuw godzalig leven wandelen. Je hebt "als onder ede" bevestigd dat je God zou aanhangen en liefhebben en vertrouwen met je hele hart, met al je kracht en ook met je totale verstand. Je kunt niet zomaar onder dat "ja" uit. Wie van dat "ja" een "neen" maakt, verbreekt het verbond. Dat moet je dan heel bewust en heel concreet doen. Ik zou een soort brief aan God schrijven, waarin je verklaart dat je Zijn zegeningen niet wenst en daarvan afziet. God beloofde met jou een eeuwig verbond der genade op te richten. Hij beloofde jou te wassen in Zijn bloed van al je zonden. De Geest verzekerde je dat Hij in je wil wonen om al de schatten van Christus in je hart te brengen. Zeg nu heel bewust tegen deze drieënige God dat je op deze zaligheid geen acht slaat. En dat je alle consequenties daarvan voor jezelf aanvaardt. Dat je accepteert dat Gods verbondsvloek en -wraak zich tegen je keert.

4. De meest uitnemende weg is belijdenis van schuld. Je buigt je knieën en je erkent dat je God niet hebt lief gehad zoals Hij dat waard is. Dat je hart zo koel is tegenover Hem Die al je liefde mag hebben. Dat je zo ontrouw geweest bent tegenover Zijn overweldigende trouw. Dat je niet waard bent om nog langer door God te worden gedoogd. Je bent Zijn gramschap dubbel waard. Dan is het niet verboden dat je nochtans een beroep doet op Zijn trouw. Hij heeft beloofd getrouw te zijn ondanks onze ontrouw. Hij roept een ontrouwe bruid die met vele boeleerders heeft gehoereerd (wat krenk je daarmee de God van het verbond!), nochtans terug (Jeremia 3:1). Kun je dat klein krijgen? Waar heb je op aarde zo'n vrouw gevonden?
Je kunt niet langer op twee gedachten hinken. God heeft er recht op dat je duidelijk maakt waar je staat. Ben je voor Hem of ben je tegen Hem? Bevestig je je "ja" met berouw en verbind je daar ook alle radicale consequenties aan, of wil je God dienen met je halve hart? En ook andere minnaars erop nahouden? En zo geestelijke hoererij plegen?

De Heere is zo goed. Hij wacht om genadig te zijn. Hij heeft Zijn handen uitgebreid tot wederstrevende zondaren. En alles wat jou ontbreekt, geeft Hij zo jij het smeekt, mild en overvloedig. Heb jij geen liefde, zou het in Zijn Geest niet zijn? Heb jij geen berouw, werkt Hij dat niet Zelf in harten? Heb jij geen geloof, is dat geen gave van God? Is jouw hart van steen, is het vlezen hart geen belofte van boven? Jezus Christus zegt vandaag: Wie tot Mij komt, zal Ik geenszins uitwerpen (Joh. 6:37b). Zou dat waar zijn?

Ds. W. van Vlastuin