Ik voel me akelig
Ds. C.J. Droger | 37 reacties | 12-06-2010| 16:00
Vraag
Beste beantwoorder van mijn vraag. Allereerst bedankt dat u mijn vraag wilde beantwoorden. Ik voel me akelig. Ik doe zoveel verkeerd. Ja, ik heb misschien wel een minderwaardigheidsgevoel, maar dat is vast ook terecht. Er zijn twee diagnoses gesteld, onder andere PDDNOS. Toch is het misschien wel terecht dat ik negatief over mezelf denk. Ik doe zoveel verkeerd! Een voorbeeld. Zojuist was mijn moeder aan het koken. Ik kwam even in de keuken en nam een stukje chocola, de zoveelste, maar ik kon het gewoon niet laten. Verkeerd! Mijn moeder sprak me hierop aan, omdat het kort voor het eten was. Daarna stond ik even bij haar aan het aanrecht en we spraken met elkaar. Ondertussen keek ik in de pan met groente en ik zag dat de groente aanbrandde. Vervolgens keek ik naar het vlees en draaide het om. Het spetterde nogal, want het was vis, dus mijn moeder zei gelijk dat ik moest oppassen voor mijn kleren en ze zei: "Wie doet het eten nou, jij of ik?" Zulk soort dingen heb ik zo vaak. Was het verkeerd dat ik in de pannen keek, of reageerde mijn moeder alleen gefrustreerd omdat het eten zo spetterde? Of was ik te bemoeierig? Ik ging maar buiten zitten. Later kwamen mijn vader en moeder naar buiten en beweerde mijn moeder dat ik in de deuropening zat. Ik keek en ja, het was deels waar. Echt weer wat voor mij. Ik ging naar binnen en vergat dat mijn nichtje me een zandtaartje zou komen brengen, dus haar tante was opeens verdwenen. Ik weer. Weer alleen aan mezelf gedacht. Ik reageer vaak verkeerd op anderen. Als een ander een probleem heeft, vind ik het moeilijk om mee te leven. Ik ga dan snel een oplossing bedenken, of ik zeg iets waarvan ik later denk: sloot dat wel goed aan? Ook krijg ik vaak tegengas van anderen. Dat voelt alsof ik het bij het verkeerde eind had. Ik probeer zoveel te veranderen, maar ik blijf gewoon lomp! En psychisch ben ik zwak. Ik trek me snel wat aan. Nu zit ik ook hard te huilen. Straks ziet mijn moeder dat ik gehuild heb, daar maakt ze zich dan zorgen over en dat terwijl ze heel hun leven al mij als zorgenkind hebben gehad. Ik was geen makkelijk kind. Ze hadden weinig plezier aan me en nu probeer ik het als het ware goed te maken door mijn ouders te plezieren, maar het lukt helaas bijna nooit! Ook ben ik niet behulpzaam, ben te vol van mijn problemen en praat er te veel over. Ik heb nog veel meer van zulke negatieve eigenschappen, maar die vertel ik hier niet. Ik heb wel positieve eigenschappen, maar het zijn er niet veel. Ik heb hulp van een SPV’er, maar dat helpt niet. Nu krijg ik een andere hulpverlener, die niet christelijk is. En wat ik ook zo jammer vind: mijn mening is niet zo belangijk. Als ik iets tegen mijn moeder zeg, vraagt ze vaak: "Wie zegt dat?" Ze wil dan weten van wie ik dat weet. Alsof het niet genoeg is dat het inmiddels mijn woorden, mijn boodschap, mijn mening is. Zie je dat ik niet zo belangrijk ben? En als ik iets tegen mijn zus van 28 zeg (zelf ben ik 25), geeft ze vaak geen antwoord. Er is ook niemand die voor mij als partner kiest. Hoe kom ik hier toch uit?! Het gekke is dat ik me naar mensen wel tekort voel en zie schieten, maar naar God toe heb ik emotioneel niet zo heel veel last van de zonde. Had ik dat maar, dan wist ik dat mijn schuldbekentenis oprecht is en dat God mijn zonden wil vergeven, want God vergeeft een ieder die de zonde hartelijk aan Hem zal belijden. Nu weet ik met mijn verstand dat ik alles verkeerd doe. Ik ben mijn geloofszekerheid kwijt. Dat komt doordat ik vaak mijn stille tijd vergeet en omdat ik met mijn gevoel wil voelen dat ik verkeerd ben, God nodig heb en Hem liefheb. Hoe weet ik nu of ik echt een kind van God ben? Ik weet het niet zeker! Ik stel vaak mijn aards geluk en aardse wensen boven God. Ik voel emotioneel niet zo'n diep verdriet over mijn zonden. Vroeger wel, maar nu helaas niet meer. Wist ik maar dat ik van Hem was. Waarom laat ik God steeds los? Waarom oefen ik mij niet in godzaligheid, zoals Paulus schrijft? Misschien omdat ik het niet volledig wil, dus dan ben ik misschien een verstandsgelovige. God laat Zijn werk niet los, maar ik ben bang dat God nooit in mij begonnen is. Probeerde ik het in mezelf? Hoe kan ik me nu oprecht onderzoeken? Als ik zie dat ik vaak God vergeet overdag, geen tijd neem voor (extra) stille tijd, dan denk ik: zie je, ik draag geen vrucht, omdat ik niet in de Wijnstok ben geënt, dan is het logisch dat je geen vrucht draagt. Hoe kom ik in de Wijnstok? Hoe krijg ik diep berouw (in plaats van spijt) over mijn zonden? En hoe word ik maatschappelijk een beter mens die meer voor anderen betekent, qua meeleven, interesse, gevende liefde, normaal overkomen en minder verkeerd doen? Hoe kan ik mijn problemen oplossen en loslaten? Belangrijker: Hoe krijg ik geloofszekerheid en eerst nog echt (!) berouw over mijn zonden?
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste vriendin,
Wat heb jij een eerlijke e-mail geschreven! Heel knap onder woorden gebracht wat de strijd is van iemand met PDD-NOS. Mochten er nog mensen zijn die niet weten wat dat is en hoe je je dan vaak voelt, laten die dan jouw e-mail lezen. Dan begrijpen ze hopelijk ook beter waarom mensen met PDD-NOS zijn zoals ze zijn.
Ik ben bang dat er aan je leven niet zo heel veel veranderen zal. Je zult blijven worstelen met de problemen die je hebt. Ze hangen eigenlijk allemaal samen met je autistische stoornis. Dat klinkt misschien hard en je moet er wellicht om huilen. Maar ik bedoel het liefdevol. Ik bedoel ermee te zeggen: dat het zo vaak fout gaat, is iets waar jij ook niets aan kunt doen. Dat zit in je en werkt door in heel je leven. Wat zou het mooi zijn als je jezelf kon aanvaarden zoals je bent. Het zou misschien een heel stuk spanning uit je leven wegnemen. Tegelijk mag je blijven werken aan verbetering van je karakter. Je bent ten slotte 25 jaar en best wel in staat om dingen te veranderen. Als anderen je daarbij willen helpen, moet je daar zeker gebruik van maken.
Het valt me op dat je heel goed weet wat je geestelijk nodig hebt. Je weet alleen niet hoe je eraan komt. Ik zou zeggen: ga met al deze vragen naar de HEERE. En smeek Hem om alles wat je mist. En je weet wat Hij heeft beloofd: al wat u ontbreekt, schenk Ik, zo gij 't smeekt, mild en overvloedig (Ps. 81).
Als ik jou was, zou ik elke dag stille tijd plannen. Met jezelf afspreken: van zo laat tot zo laat ben ik met de Bijbel bezig én met de God van de Bijbel. En het dan ook echt doen. Je zult merken dat de HEERE er Zijn zegen aan zal verbinden.
Ik hoop dat ik je zo wat gerustgesteld heb.
Hartelijke groeten!
Ds. C. J. Droger
Dit artikel is beantwoord door
Ds. C.J. Droger
- Geboortedatum:10-01-1963
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Vlaardingen
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Enne.........ermee leren leven, oké, maar is er meer niet over te zeggen???
Persoonlijk hebben wij in ons gezin (gelukkig) andere ervaringen.
Het probleem wat jij omschrijft van het kook voorval, komt in de beste familie's voor. Daar ben jij heus niet extra "lomp"om. Geen enkel mens is lomp, we doen soms allemaal wel eens (lomp) dom. En als je weet van jezelf dat je niet behulpzaam ben (al vraag ik me af of dat echt zo is, omdat je zo negatief over je zelf denk) kan je toch ook denken bij het kook voorval ja idd. het is lastig voor mn moeder dat ik hier sta, en je zegt ja u heeft gelijk, zal de tafel wel even dekken daar hebben we allemaal wat meer aan. Als dat ik hier sta te spetteren. Echt waar ga door met je hulpverlening, en denk ajb. niet dat je dom/lomp enz ben. En probeer anders die "dommepunten" te verbeteren. En is er heel misschien ook geen mogelijkheid dat je op je zelf kan wonen, geeft misschien de gehele situatie in het gezin ook meer rust.
Veel sterkte,
God houd van je, en je bent kostbaar in Zijn ogen, ik heb nu net het nummer op me pc aan Kom tot de Vader, kom zoals je bent,......
PDD-Nos is een pervasieve ontwikkelingsstoornis, dat wil zeggen, diep indringend in alle facetten van het leven. Zo ook op het sociale vlak. Vragenstelster, ik heb diep respect voor je zelfreflectie, dat is heel bijzonder! Zelf ben ik moeder, dochter, zus, tante van mensen met dezelfde handicap.
Ik weet ook de worsteling van de andere kant, dat er dingen gezegd worden die zo niet bedoeld worden, of juist aangenomen worden dat ze wel worden begrepen door de ander. Het beste is het te benoemen, alles te vertellen wat jij van binnen voelt. Je moeder en zus zit op een andere golflengte, misschien kunnen jullie elkaar door meer openheid beter begrijpen. Ondanks je sociale handicap, mag jij er zijn!! Je bent niet minder dan je zus! Je bent anders.
Meid, ik begrijp je eenzaamheid, wens je heel veel sterkte in alles! Blijf vragen, zoals ds Droger in zijn antwoord zegt, blijf smeken om Zijn genade. Dat is genoeg, dan valt al het andere te dragen!
Beetje hard om zo te reageren tegen iemand die iets aanbied!!
@vraagstelster: sterkte toegwenst!
Blessings
Laat je bemoedigen door Gods Woord!
Ik raad je aan om goede professionele hulp te zoeken. Bij een Christelijke instantie, Eleos of iets dergelijks.
het is heerlijk om gewoon als mens bekeken te worden, dat mensen JOUW zien als ze naar je kijken of met je praten en niet PDD NOS, ADHD, of wat dan ook!
Dus...ik zou je aanraden om zeker (ook) contacten te hebben met niet deskundigen!! Fijn dat je dat aanbied Eva!
Daarom EVA: van harte Gods rijke zegen toegewenst als je met deze jonge vrouw in gesprek komt (wat ik van harte hoop!)
@vraagsteller: probeer je niet (maatschappelijk) beter voor te doen dan je bent, je legt waarschijnlijk de lat te hoog. Vraagt naar de Heer' en Zijne sterkte, naar Hem die al uw heil bewerkte...
Een gewoon gezellig praatje ? Geen enkel probleem!
Maar doorpraten over deze moeilijke problematiek hoe iemand de dingen beleefd enz. moet je aan professionals overlaten, om te voorkomen dat jij degene bent die schade veroorzaakt in dit gezin! Iets wat ogenschijnlijk onschuldig wordt verteld, geadviseerd of waarin wordt meegegaan zonder de andere kant gehoord te hebben, kan uitgroeien tot een totale verwijdering.
Dat heb ik bedoeld met mijn opmerking richting Eva. Oke, misschien komt deze opemrking te scherp naar voren, mijn excuses hiervoor. Maar ik heb helaas te veel meegmaakt dat hele gezinnen verscheurd zijn geraakt door ongetwijfeld goed bedoelde adviezen van mensen die geen achtergrond kennis hebben van deze problematiek.
Dit hele gezin, niet alleen vragenstelster maar ook de moeder en de zus hebben professionele begeleiding nodig, om het negatief zelfbeeld om te laten buigen naar een positief zelfbeeld!
Juist dijna61, er kan wederzijds begrip komen, maar het is zo moeilijk om uit te leggen wat een autistische stoornis inhoudt. De meeste mensen begrijpen het niet, tenzij ze het van dichtbij mee maken.
Echt, er is niks mis mee om iemand met een diagnose positief en lief te benaderen voor een gezellig praatje. Maar nogmaals, laat de sturing en begeleiding van problemen die ontstaan door een autistische stoornis door deskundigen plaatsvinden. Wij hebben als naasten vele cursussen en trainingen gevolgd, maar nog val je onbewust in valkuilen, waarvan je later denkt, oeps, dat had ik kunnen voorkomen. Nog altijd staan we open voor begeleiding, daar kun je alleen maar heel veel van leren en degene die hulp nodig hebben proberen tot een hand en een voet te zijn.
Weet je dat deze opmerking eigenlijk zeer grievend over komt?
Als iemand suikerpatient of hartpatient is, praat je toch ook niet over iemand met een etiket die veroordeeld is door de wereld?!
Ten eerste wordt er geen etiket opgeplakt maar voordat je een evt. DIAGNOSE krijgt ben je al jaren aan het tobben met deze problematiek.
Ten tweede is iemand met deze problematiek niet veroordeeld, maar is gewoon een vrij mens, net zoals jij en ik.
Als je nimmer met autisme (of aanverw stoornissen) te maken hebt gehad, snap je niet wat de problematiek is.
Wij hebben een kind met PDDNos, door de "goedbedoelde" adviezen en bemoeienissen van totaal onkundige personen, dan bedoel ik geen behandelaars ! maar laten we zeggen "de koude kant", is ons kind nu doodongelukkig. Wie verstaat die verstaat het !
Wat is er mis met een beetje warm menselijk contact?
Eva zegt: God leert me kijken naar de persoon zoals zij is zonder etiket.
Nou, da's toch mooi? Als God iemand iets leert, daar kan geen deskundige tegenop. (nog afgezien van het feit dat we helemaal niet weten of Eva wel of niet deskundig is)
Als je het zo stelt: heeft iedereen wel een etiketje, want wie heeft er nu niet "iets". Lich. onvolkomenheid, psych, karaktertrek, struikeling in het leven enz.
De moeder en zus van vraagstelster zullen ongetwijfeld van hun dochter/zus houden en zo te lezen is er ook normaal huiselijk verkeer.
Maar iemand die je ECHT begrijpt, weet wat PDDNos inhoudt ! dat was wat Floddertje bedoelde. Ws heeft zij ook negatieve ervaringen van zgn goedbedoelende mensen die haar kind benaderen zonder etiket.
- 1
- 2
