Kinderloze vrienden
P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven | 2 reacties | 02-06-2010| 08:56
Vraag
Onze vrienden zijn al een aantal jaren getrouwd, maar hebben helaas geen kinderen. Zij willen wel graag aandacht voor hun situatie als kinderloos echtpaar. Als je echter ergens naar vraagt, wijzen ze alles af door te zeggen dat ze er niet over willen praten. Hoe kunnen wij hier op de juiste manier mee omgaan?
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste vragenstellers,
Je beschrijft een thema wat velen zullen herkennen. Kinderloosheid, ongewild, is een moeilijk en verdrietig thema. Je beschrijft je vraag alsof het zichzelf tegenspreekt.... enerzijds wel aandacht vragen, maar anderzijds er niet over willen praten. Dat lijkt dubbel maar, als ik het goed begrijp, en dat is lastig als je het niet even na kunt vragen, dan bedoelen zij dat ze graag willen dat er rekening met hun gevoelens wordt gehouden en dat betekent niet hetzelfde als gevoelens met elkaar delen! Goed dat jullie er naar (blijven) vragen. Vaak krijgen mensen die worstelen met dit verdriet na een tijdje het gevoel dat het maar over moet zijn! Alleen al door te vragen hoe het met hen is geef je hen de mogelijkheid om wel hun gevoelens te kunnen uiten! Mooi!
Anderzijds lijken ze daar (nog) geen behoefte aan te hebben en delen ze het wellicht vooral met elkaar of met "lotgenoten". Ook dat is goed. Laat het bij hen of ze willen en/of kunnen delen wat hen bezighoudt.
De vraag of jullie als vrienden rekening willen houden met hun gevoelens is echter van een hele andere orde. Kinderloze echtparen kunnen het moeilijk vinden als vrienden/leeftijdsgenoten, naar het schijnt, nergens anders meer over kunnen praten dan over zwangerschap/kleine kinderen. Ze kunnen zich buitengesloten voelen en qua belevingswereld geen aansluiting meer ervaren. Het feit dat je erop let waarover gesproken wordt en ook doorvragen naar hun belevingswereld is erg belangrijk.
Tot slot is het echt belangrijk dat je henzelf met regelmaat vraagt waar ze tegenaan lopen en waarin ze zich "gezien" voelen. Het blijft tenslotte persoonlijk, waar de één zich prettig bij voelt hoeft voor de ander niet te zijn. Daarbij veranderen mensen en door de verwerking kunnen ze er ook anders in komen te staan of er anders mee leren omgaan.
Ik hoop dat ik jullie vraag zo voldoende beantwoord heb. Ik wens jullie een goede vriendschap!
Hartelijke groet,
Petra van Bodegraven
Dit artikel is beantwoord door
P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven
- Geboortedatum:26-03-1966
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wij zijn zelf jaren ongewild kinderloos geweest, hadden hier heel veel verdriet van.
In onze beide familie"s werd er helaas niet of nauwelijks over gepraat, men wist niet hoe hier mee om te gaan. Het was zelfs zo dat zwangerschappen voor ons zo lang als mogelijk verzwegen werden, terwijl de rest van de familie het al 2 a 3 maanden wist. Als er een baby werd geboren, waren ouders en anderen al op bezoek geweest, terwijl wij niet eens wisten dat er een kind was geboren! Alles ging onder de mom van moeilijk voor ons, ze beseften niet dat daarmee de kloof nog meer verbreed werd. Dat deed zo ongelooflijk veel pijn, dat blijf je je hele leven mee dragen!
Vriendinnen lieten me wel weten als ze zwanger waren, soms wisten we het als eerste. Dat deed zoveel warmte ervaren! Ik leefde mee, tot en met de weeen toe, mocht gelijk weten als er iets was geboren. Al huilde ik zichtbare tranen,dat mocht gewoon. Ik kan niet benadrukken hoe belangrijk het is om gewoon, normaal te blijven doen.
Iemand die geen kinderen kan krijgen is niet ineens apart, eng of bijzonder, de personen in kwestie dragen een diep verdriet met zich mee. Ga er naast staan en blijf je zelf, dat wordt vaak enorm gewaardeerd!
De andere 2 hebben kinderen geadopteerd, mijn zusje is inmiddels 5 jr getrouwd.
Wij vragen nooit ergens naar. Het moet van hen zelf komen. Ik heb het er wel eens over met mijn ouders, maar die snijden het punt ook niet aan omdat het zo pijnlijk is. Als ze er over willen praten moeten ze zelf beginnen. Misschien zijn ze er op dat moment niet aan toe.
Ze genieten enorm van onze 4 kinderen, ze scheelt 17 jr met onze oudste dochter maar het hadden zusjes kunnen zijn. ( 15 en 32)
Maar idd, het is o zo moeilijk. MOet je gaan vertellen dat je zwanger bent....
nou dat valt niet mee. Ik heb het nooit langer verzwegen of zo.
Is wel bijzonder dat je de enige bent vd 4 kinderen.
Zo zie je heel duidelijk dat het niet voor iedereen is. Of dat het van zelf sprekend is.
