Vriend niet gelovig
Ds. A. Versluis | 12 reacties | 17-05-2010| 15:00
Vraag
Ik heb 1,5 jaar verkering. Mijn vriend is, in tegenstelling tot mij, niet gelovig, maar hij gaat soms met me mee naar de kerk en we praten er regelmatig over. Nu kreeg ik in het begin van onze verkering de gedachte dat ik in de hel kom als ik met hem verder ga. Is dit een reeële gedachte? Komt dit van God, of is het een gedachte van mezelf?
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Bedankt voor je vraag. Het is een ingrijpende vraag, waar je blijkbaar al lang mee rondloopt en waar je misschien moeilijk met je vriend of met anderen over kunt praten. Daarom is het moedig en goed dat je met deze vraag komt.
Als ik je antwoord goed begrijp, zit er nogal wat verschil tussen jou en je vriend. Je vriend is niet gelovig, schrijf je, maar jullie praten er wel regelmatig over en hij gaat soms mee naar de kerk. Verder dan dat is het na 1,5 jaar verkering nog niet gekomen, naar ik aanneem tot je verdriet. Dat lijkt me ook wel vragen geven: zal het dan later, of als je zou trouwen, wel anders worden?
Het is geweldig mooi als je iemand hebt met wie je samen door het leven wilt gaan. Daarvoor is het wel heel belangrijk dat je op hetzelfde fundament staat. In de Bijbel staat dat je geen juk aan moet trekken (daarmee wordt bedoeld: een huwelijk aangaan) met een ongelovige (2 Kor. 6:14). Dat staat er niet om je iets moois te verbieden. Maar als je heel je leven met iemand wilt delen, moet je wel een basis hebben. Stel dat je vriend ongelovig blijft en jullie zouden trouwen, kun je dan echt één zijn? Denk er bijvoorbeeld aan hoe je kinderen wilt opvoeden, als je die mag krijgen: de ene ouder zegt dat het heel belangrijk is om de Heere te dienen, de andere zegt (of laat zien) dat je ook best zonder de Heere kunt leven. Of hoe kun je elkaar tot steun zijn als je te maken krijgt met ernstige ziekte bijvoorbeeld: de een zoekt z’n kracht en troost bij de Heere, de ander zegt dat eigenlijk niets. En is het gevaar dan niet levensgroot dat de dienst van de Heere langzaam verdwijnt uit je leven?
Als je de Heere wilt dienen, is dat een zaak van heel je leven. Dan gaat het in alle dingen om de vraag: wat wil de Heere dat ik doen zal? Om te weten wat Gods wil is, moet je bij Zijn Woord zijn. Dat kan ook betekenen dat Gods wil anders is dan mijn wil. Dan sta je voor de vraag: wie is de belangrijkste in mijn leven: de Heere óf ikzelf/mijn vriend/mijn plannen. De Heere dienen vraagt ook offers. Dat kan heel moeilijk zijn. Als je niet Gods weg zoekt, dan ga je inderdaad bij de Heere vandaan. Als je Gods weg wilt gaan, mag je daarvoor ook bij de Heere de kracht zoeken die daarvoor nodig is.
Dit zullen dingen zijn om over na te denken, over te bidden, en ook om met je vriend over te spreken. Veel wijsheid daarbij toegewenst!
Met vriendelijke groet,
Ds. A. Versluis
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. Versluis
- Geboortedatum:08-04-1979
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Ede
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Evenzo gij, vrouwen, weest uw mannen onderdanig, opdat, ook indien sommigen aan het woord niet gehoorzaam zijn, zij door de wandel hunner vrouwen zonder woorden gewonnen worden,
Zo kan het inderdaad zo zijn. Ik ken ook een dergelijke situatie.
Doch helaas, zie je veelal dat er toch ontsporingen optreden bij het wel/niet gelovig zijn van een van de partners.
Het komt erop aan deze materie voor je huwelijk goed met elkaar te bespreken en afspraken te maken. Dan moet het onder de genade Gods mogelijk zijn.
Voor mijn huidige man had ik een vriend uit de "zwaarste" kerk, die was onfatsoenlijker in levenswandel dan mijn man !! DAAR zit het dus niet in. Maar lieve vraagstelster: onderzoek je hart en geweten.
Bedoel je onfatsoenlijk in relatie tot de normale wijze waarop "beschaafde" mensen met elkaar dienen om te gaan?
Dat staat er niet voor niets.
In onze gemeente zijn er verschillende echtparen, waarvan er een partner niet gelooft.
Bij allemaal hebben de kinderen de kerk en het geloof de rug toegekeerd.
Het begon met één keer uitslapen op zondag.
De eerste stap was gezet.
Mama of papa gaat toch ook niet naar de kerk, waarom moet ik dan wel?
Helaas zijn er veel praktijkvoorbeelden waarvan het niet goed is afgelopen.
En er zullen best stellen zijn waar het wel goed gaat.
Maar God zegt het niet voor niets in Zijn Woord.
Niet om jou te pesten
Het is bij ons gelukkig wel goed gekomen maar ik zal de laatste zijn om je aan te raden om een ongelijk span te vormen.
En wat veel belangrijker is: in de Bijbel staat dat je het niet moet doen.
Je kan er niet vanuit gaan dat het wel goed komt, echt niet.
En je bent erg eenzaam in je huwelijk als wat voor jouw het belangrijkste is je partner niets doet.
En met kinderen wordt het allemaal nog moeilijker.
Wat de één niet erg vind kan de ander vaak niet goedkeuren op grond van de Bijbel.
Hij voelt dingen die voor mij vanzelfsprekend zijn gewoon niet aan, heeft er geen antenne voor zeg maar.
Hij kan ook vaak de toepassing niet maken.
Natuurlijk heeft hij in de loop der jaren aardig wat geleerd maar hij heeft idd altijd zijn psamboekje nodig met wat tijd erbij om het op te zoeken.
Enne....om de klemtoon niet verkeerd te leggen op al die moeilijke namen!!;-)
Toch kan het best verrassend zijn wat iemand uit de Bijbel haalt die hem nog nooit gelezen heeft, zo helemaal onbevooroordeeld.
Het gaat om een persoonlijke omgang met de Heere. Wanneer die er is en je in de vrijheid gekomen bent dan geldt: toets alles en behoud het goede. De Geest leidt je dan. Het is de menselijke eigengereidheid en zijn onbuigzaamheid die van Zijn enige en unieke gemeente een waaier van kerkgenootschappen heeft doen laten ontstaan. Voor buitenstaanders niet iets om jaloers op te worden. Eerder om de wenkbrauwen te fronsen en wanneer zij b.v. de tekst uit het Hogepriesterlijk gebed kennen- Vader ik bid u dat zij allen één zijn zoals u en ik-
om dan op grond daarvan afstand bewaren tot welk kerkgenootschap dan ook.
Aldus: verbreek het wetticisme en volg je door de Geest geleide hart na en niet je buurman of buurvrouw van je kerkverband die zus of zo handelt.
Over je gesproken wordt er toch wel. Daar is altijd wel een reden voor. Maar sta stevig en laat je niet afbrengen van de geestelijke zegeningen die in de hemelen zijn weggelegd voor hen die God liefhebben.
