Dodenherdenking

@Pannenkoek, je hebt gelijk, het zou DE discussie moeten zijn, kennen wij de HEERE ? Maar we hebben nu eenmaal met allerlei vragen en onzekerheden te kampen. Door er RESPECTVOL met elkaar over te discussieren, kun je wellicht andere inzichten krijgen. Men moet immers niet star en wettisch zijn ? Maar soms zoek je voor jezelf naar een antwoord. Deze vragenrubriek vind ik heel waardevol daarvoor. Ik ben het lang niet met alle reacties eens, veel mensen ws niet met de mijne. Maar zinnen zoals: blijf dan weg, of lees het niet, vind ik niet van respect getuigen en komen op mij hard over.

Ik heb altijd geleerd dat bloemen niet op een graf horen. Een bloem is een teken van leven. Echter.... mijn broertje is overleden en ik heb heel vaak de neiging om simpelweg een roos, gewoon ter symboliek: 'ik denk aan je' op zijn graf te leggen. Maar ik doe het niet om reacties te voorkomen...

Dus: laat een ieder een zijn waarde. Voor mijn broertje overleden was zou ik het raar vinden en niet passend, maar nu denk ik daar anders over. Er zijn nl toch maar weinig andere manieren om symbolisch uit te dragen dat je aan iemand denkt. In ieder geval niet bij het graf.

@Webster

Geleerd dat bloemen niet op een graf horen? Van wie is dit dan geleerd?

Wat zegt Paulus in Kol 2: De dwaasheid van menselijke inzettingen
16 Laat dan niemand u blijven oordelen inzake eten en drinken of op het stuk van een feestdag, nieuwe maan of sabbat, 17 dingen, die slechts een schaduw zijn van hetgeen komen moest, terwijl de werkelijkheid van Christus is.
Hier mag je beslist aan toevoegen "het niet leggen van bloemen op een graf"
Leringen van mensen die verloren gaan:
20 Indien gij met Christus afgestorven zijt aan de wereldgeesten, waartoe laat gij u, alsof gij in de wereld leefdet, geboden opleggen: 21 raak niet, smaak niet, roer niet aan; 22 dat alles zijn dingen, die door het gebruik teloorgaan, zoals het gaat met voorschriften en leringen van mensen. 23 Dit toch is, al staat het in een roep van wijsheid met zijn eigendunkelijke godsdienst, zijn nederigheid en zijn kastijding van het lichaam, zonder enige waarde (en dient slechts) tot bevrediging van het vlees.

Kan het duidelijker? Let goed op het tekstgedeelte: met zijn eigendunkelijke godsdienst.

Alleen al het gegeven dat je de behoefte voelt om zo uiting te geven aan het denken aan je broertje rechtvaardigt geheel het leggen van een roos.
Laat je NOOIT weerhouden door de gedachten/overleggingen van anderen (reacties van anderen) als je weet goed te doen. Leef in de vrijheid. Christus heeft ons vrij gemaakt.
Wees zeer getroost.

Helaas hebben wij ook een kindje verloren, de behoefte om bloemen neer te leggen heb ik niet, al ben ik er ook niet op tegen. Mijn kinderen plukken nog weleens een boeketje of leggen er schelpen neer, ik laat ze, het is een uiting van hun gevoel. Ze zijn er op hun manier mee bezig, en dan is het goed zo, al weten ze heel goed dat ze het niet voor hun broertje hoeven te doen, Ieder jaar krijg ik op de sterfdag veel bloemen van vrienden en sommige familieleden. Die staan gewoon in huis, en die bloemen zeggen mij, dat mensen er nog aan denken. Dat ze ons kind en ons verdriet niet vergeten zijn. En dat doet ons goed

Arina29, Heel veel sterkte!! Wat een kruis voor jullie! En wat een zegen zulke vrienden en familieleden!

Liefs

@ Alphonsus:

Van wie ik dat geleerd heb? Van alle mensen om mij heen. Dus zou ik het wel doen, dan wijk ik van alle standaarden af en ga tegen de gevoelens in van heel veel anderen en denk ik dus alleen aan mijzelf. Dat is óók niet goed. Iets doen omdat IK het wil en de rest.. ach, die moeten niet zeuren. Dat is óók niet de weg! Dus je begrijpt waarom ik het laat...

@Webster,

Toch vind ik dat heel moedig van je! Velen die dit lezen zullen misschien hun wenkbrauwen ophalen. Je laat het dus voor de mensen.
Ik denk dat dit heel teer ligt, want juist daarom dwing je ook een zeker respect af. Ik denk er ook zo over, maar doe het ook niet. Weet je waarom?
Omdat juist als ik het wel zou doen, de naam van de Heere door mijn toedoen wordt bespot en belasterd. Mensen gaan dan oordelen, zie je nu wel, allemaal buitenkant, er deugt niks van, dat zijn nou die fijnen, 'szondags twee keer in de kerk, maar ondertussen, blablabla...
Dat wil ik niet, mijn verdriet zit in mijn hart.

Wij hebben ook twee kinderen verloren, voor hun geboorte, enkele jaren geleden. Niemand die er in de familie nog aan denkt op hun geboortedagen, want tsja, tenslotte hebben ze niet "geleefd", niemand heeft er een tastbare herinnering aan. Het eerste jaar leven ze wel mee, maar gaandeweg de jaren zakt alles weg.Ik heb een paar hele kleine schoentjes staan van steen, naast de foto's van mijn andere kinderen. Twee kinderkopjes aan mijn armband met de naam erop. Er is mij letterlijk verzocht door verschillende familieleden, dit weg te halen, want het is ongepast om zo je doden te herdenken.
Ik weiger dit, want dit hoort bij mijn verwerking, bij mijn gevoelens en het is tenslotte mijn huis en mijn armband.
Ik ga er dus een stukje in mee, maar niet in alles!

Floddertje, wat vreselijk zulke opmerkingen van je familie!!! En wat ontzettend mooi dat je de namen van je kinderen nog altijd zichtbaar om je pols draagt!

Wat een toestanden allemaal.... met veel interesse en bewogenheid heb ik de laatste berichten gelezen die toch heel wat meer inhoud hebben dan welles-nietes reacties een paar bladzijdes eerder.

Sterkte allemaal en ga met GOD! Hij zal nooit zijn geliefden afvallen, Hij zal nooit een vervelende of kwetsende opmerking maken! Hij zegt: 'kom tot Mij met je moeite en verdriet' (vrij vertaald)

@ floddertje,

Moedig en juist om het b.v. zo te doen. Wat willen mensen toch graag regeren over anderen. Hen hun ongeschreven en nergens op gebaseerde regels opleggen.
En dan, wanneer je terecht niet toegeeft, kan er een soort van vijandschap optreden. Daarmede maken zij zich dan direct kenbaar als wettisch levende mensen en niet als door de Geest Gods geleide vrijgemaakte en wedergeborenen christenen.
Zij die door de Geest geleid worden zijn vrij, kennen en passen toe wat er in 1 Cor 13 staat.
Laat je vrijheid in Christus niet inperken door het geblaat van anderen die graag oordelend aan de kant staan zonder de liefde van Christus (blijvend) in zich te hebben.

Geliefde mensen die overleden zijn, herdenk ik vrijwel dagelijks. Ook DAT vinden sommige mensen "ziekelijk". Als ik de foto's van mijn overleden ouders afstof, is het alsof ik ze letterlijk aan kan raken. Ik gedenk en herdenk ze. Hun lievelingspsalmen zing ik met een krop in mn keel. Ik kan dit niet delen met mijn broers en zussen, want die vinden dit onzin. Vader en moeder zijn in de hemel, dus.... bovendien waren ze de leeftijd van de sterken.
Zo werkt het bij mij niet. Ik heb geen behoefte bloemen te leggen op hun graf, omdat dit niet in de lijn van mijn ouders ligt. Ik ga ook niet tegen de steen praten. Maar zo af en toe gewoon bij hun graf staan, voelt als een troost. Ik mocht ze jaloers nastaren. Maar het blijft verdrietig als je niet het verdriet kunt delen om het verlies van je ouders.

Dat is inderdaad verdrietig, temeer daar je wel broers en zussen hebt.
Ik heb geen broers en zussen en denk ook wel eens dat je dan niemand hebt om dit echt mee te delen.

@dijna61: ik vond vroeger enig kinderen zielig, nu niet meer. Mijn ouders zijn nu weggevallen en ik voel me wees.