Te verstandelijk ingesteld

Ds. A.T. Vergunst | Geen reacties | 13-04-2010| 16:30

Aan ds. Vergunst. Verstandelijk zou ik graag een kind van God willen zijn. Toch weet ik niet of het bij mij wel goed zit. Ben ik niet te verstandelijk ingesteld? Ik voel geen heel diepe liefde tot God, ik voel geen heel diepe angst voor de hel, ik ervaar/voel geen groot, diep schuldgevoel en zondebesef. Pas hoorde ik uw preek over Psalm 32: 3-5. U zei dat schuldgevoel of zondebesef noodzakelijk is, omdat we anders helemaal niet naar God kunnen gaan. Ik tob erover dat ik God dus misschien niet echt nodig heb en niet echt naar God ga. Soms gaan er dagen of zelfs een week of wat voorbij en dan heb ik er weinig mee gedaan. Op andere momenten ervaar ik veel rust als ik vertrouw op God. Dan weet ik dat Hij doet wat goed voor me is en kan ik moeilijke dingen accepteren in mijn leven, omdat het Zijn wil is en ik daarop vertrouw. Maar dat houd ik niet vast; na een paar dagen is het al weer ver weg en ben ik er minder mee bezig. Zo gaat dat door. Ik denk vaak: als ik nou maar veel zondekennis en diep berouw over mijn zonden had, dan ben ik er zeker van dat mijn zonden vergeven zijn als ik ze belijd! Maar als ik nu in deze staat mijn zonden aan God belijd, dan weet ik niet of die belijdenis oprecht is en of ik het ten diepste wel meen. Ik kan dat niet goed onderzoeken bij mezelf, omdat ik geen diep berouw heb. Hoe kan ik aan zondekennis en berouw komen? Of zou Gods stem niet meer in mijn geweten aanwezig zijn, omdat ik niet meer dan drie jaar geleden ernstig zondeberouw had en bang was voor de eeuwigheid? U zei in uw preek dat het kan dat Gods stem niet meer in je geweten spreekt. U zei ook dat het bij ons geen onmacht is, maar onwil. Toch lijkt het bij mij wel onmacht, want ik voel me niet machtig genoeg, dus niet in staat om zondegevoel te krijgen. Ik zou hele dagen God om bekering moeten vragen, maar dat doe ik niet, omdat ik er niet altijd aan denk of andere dingen wil doen, dus misschien is het toch wel onwil. Moet ik me nu bekeren, zoals ik in de Bijbel steeds de oproep lees, of moet ik vragen of God mij wil bekeren? Of mag ik geloofszekerheid ontvangen als ik naar God toe ga in het gebed, mijn zonden belijd en vergeving vraag (ook al voel ik geen diep berouw) en zeg dat ik op Zijn offer vertrouw en Hem dank dat Hij wilde sterven voor mij?! Of denk ik er dan te makkelijk over?

Beste vriend of vriendin,

Veel vragen die om een antwoord vragen. Het geloofsleven is nooit zonder gevoelens en soms kunnen die gevoelens heel sterk zijn. Ik vind het ook echt veel prettiger wanneer ik met bepaalde gevoelens het Woord mag lezen en mijn zonden belijden met echte tranen van verdriet en verbrokenheid. Het is dan net alsof het echter is. Zonder die gevoelens lijkt het maar heel ondiep en onecht. Toch hoeft het zo niet te zijn. De diepste overtuigingen zijn niet perse gevoelige overtuigingen en ook zijn gevoelige overtuigingen niet altijd de diepste. Er zijn mensen die luidkeels huilen of zichtbaar ontsteld zijn. Maar dat betekent niet dat het allemaal waarheid en oprecht is van binnen. Ieder is zo verschillend in de beleving van zijn emoties als gevolg van de zondekennis maar ook de kennis van de verlossing in Christus. Daarom moeten we elkaar nooit een bepaalde emotionele ervaring voorschrijven.

Je schreef "als ik nou maar veel zondekennis en diep berouw over mijn zonden had, dan ben ik er zeker van dat mijn zonden vergeven zijn als ik ze belijd!" Lees dat nog eens door en denk eens door waarop je dan de zekerheid van je vergeving bouwt. Jouw zekerheid voor vergeving is dus gelegen in jouw gevoelens waarmee je de zonde belijdt! Mijn verzekering dat mijn zonden vergeven zijn is de belofte die God in Zijn Woord gegeven heeft. Lees maar eens 1 Johannes 1:9 en de vele beloften in Gods Woord. De vergeving is totaal niet afhankelijk van jouw belijdenis en hoe jij die belijdenis ervaart. Maar vergeving is alleen door het werk van Christus mogelijk. Natuurlijk moeten wij wel oprecht zijn in ons berouw. Dat is het werk van de Heilige Geest in ons hart om ons oprecht te maken. Daar moet je Hem ook voor zoeken. De Heere Jezus is een volkomen Zaligmaker. Hij bereidt ook het hart voor deze belijdenis.

Je worstelt met de vraag of je berouw wel echt is. Ik kan het begrijpen. Soms lijkt het alsof het maar een “belijdenis van de wooden is.” Toch weet de Heere van onze worsteling. We zien de zonden en ervaren berouw over wat we gedaan hebben. Dat berouw brengt ons weer op onze knieën. Als het goed is, en ons leven voor God teer is, dan doen we dat wel een aantal keren per dag! Ik weet zelf ook wel dat het zo 'goedkoop' lijkt als je van de 'zwijnen' naar de 'genadetroon' vlucht om gelijk de zonde die je bewust wordt voor Gods aangezicht te belijden met het gebed om Zijn vergeving om Christus' wil. Er komen dan allerlei suggesties dat het niet hoort omdat zo te doen. Maar al die suggesties die ons van de genadetroon afhoudt komen uit de boezem van de hel. Om ons af te houden van Gods genadetroon. Lees het woord van de Heere Jezus in Lukas 17:3-4! Waarom vragen de discipelen om een vermeerdering van het geloof? Er is toch liefde voor nodig om iemand zeven keer per dag te vergeven? Inderdaad, maar de liefde krijgt alleen die kracht als wij in het geloof mogen zien dat wat God van ons vraagt Hij zelf ook doet. Hij wil ons royaal vergeven, zelfs al komen we een honderd keer per dag onze zonden aan Zijn voeten te belijden. Als we dat in het geloof mogen weten, dan wordt het ook niet zo moeilijk om onze buurman te vergeven!

Je schreef ook iets over de “drie jaar geleden ernstige zondebesef” maar je schreef niet hoe dat die last van je afgenomen is. Ik hoop dat je die last verloor zoals John Bunyan beschreef in de Christenreis: met een zicht op de gekruisigde Middelaar! Bunyan beschreef dat door die gelovige blik op Jezus in Zijn lijden, die zware last (zondeschuld/besef) van hem afrolde. Nooit heeft Christen die last weer terug gekregen. Naderhand ervaarde Christen natuurlijk dagelijks min of meer een zondebesef, maar niet zoals voor hij het kruis van Christus mocht zien en ervaren door het geloof. Dus wij mogen ook niet verwachten dat als we vergeving ontvangen hebben, dat we voor de dagelijkse zonden dezelfde ervaring hebben als in het begin van onze geestelijke weg.


Zondebesef is iets wat Gods volk altijd zal hebben. Zalig zijn zij die bedroefd zijn... door hun zondebesef. Dat ervaarde Paulus ook in Rom. 7. Maar toch kon hij verder spreken (of eigenlijk zingen) in Rom. 8:1! Dat zondebesef is als een natte deken die je altijd als het ware om je heen voelt. Maar de gevoelens daarover zijn niet altijd even intens. Je weet het, je voelt het, je draagt het mee elke dag; je belijdt het dagelijks maar het is niet dat we elke dag tranen hebben. Misschien zou dat wel zo moeten maar zo is het niet. Ik vergelijk het soms wel met het verdriet dat je voelt over iemand die je lief was en gestorven is. Nooit is dat verdriet totaal weg; het blijft voortleven in het hart. Maar de tranen drogen op hoewel er momenten zijn waarin die tranen en sterke gevoelens weer even naar boven kunnen komen. We huilen niet alledag maar we treuren eigenlijk wel als we weer op het verlies attent zijn.

Je vroeg of dat “wij ons moeten bekeren” of moet ik “om bekering vragen?” Wel, in de Bijbel roept God om bekering van ons hart en leven. Hoewel het niet verkeerd is om God op ZIjn beloften te wijzen (zoals in Ezech. 36) waarin Hij spreekt over wat Hij zal doen, toch moeten wij realiseren dat Hij om bekering roept. Paulus zei niet tegen de stokbewaarder: "Bid maar veel of dat de Heere je een nieuw hart wilt geven." Hij riep hem toe: "Bekeert u en geloof." Dat vraagt God van
ons. Als wij inderdaad ervaren hoe onmogelijk dat is, dan moeten we niet denken dat daarmee de roepstem is afgedaan.

Gods evangelie is zo rijk en ook zo eenvoudig. Zij die in het geloof op Zijn Zoons’ werk vertrouwen, zullen zalig worden. De tollenaar in de tempel ging naar huis, gerechtvaardigd omdat hij op het brandende altaar (het kruis) keek toen hij om genade vroeg! Zo ook vandaag. Als wij op het offer van CHristus mogen vertrouwen, en dat zal nooit zonder een bewuste zonde kennis zijn, dan roept Gods Woord ons toe dat “al onze zonden vergeven zijn." Lees maar vaak in meditatie het prachtige antwoord in Heidelberg Catechism Zondag 23!

Sterkte en hartelijke groeten,
Ds. A. T. Vergunst, Carterton, Nieuw Zeeland

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.T. Vergunst

• Geboortedatum:
  22-09-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Carterton (Nieuw-Zeeland)
• Status:
  Actief

169 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven