Gemeenschapsleven is frustratie
E. (Betsy) Westeneng | 14 reacties | 13-04-2010| 11:45
Vraag
Ik ben een man van begin 30 en sinds vier jaar gelukkig getrouwd. Tot nog toe mochten we twee kinderen ontvangen. Het gemeenschapsleven is echter voor mij reden tot zorg en frustratie. Na de geboorte van ons eerste kind is er slechts zeer zelden sprake van gemeenschap (gemiddeld zo'n vijf keer per jaar). Daarvoor was het ook al niet heel frequent, maar in ieder geval in aantal wel het dubbele. Ik heb dit onderwerp al vele keren aangekaart, mijn gedachten uitgesproken en zelfs al eens een afspraak gemaakt bij een deskundige. Uiteindelijk zegt mijn vrouw toch af, omdat ze het zelf op wil lossen. Vervolgens gebeurt er niets. Ik heb het idee dat ik alles heb geprobeerd, maar als de behoefte bij mijn vrouw ontbreekt zal het ook niet gaan veranderen, ben ik bang. Het gaat me ook niet om de frequentie, maar om wat normaal is binnen een huwelijk. Ik ben bang dat mijn huwelijk zal verzanden in een broer-zus relatie. Omdat ik ook merk dat ik zondige gedachten krijg en gevoeliger ben voor wat mijn ogen om me heen aanschouwen, wil ik graag onderzoeken of ik eventueel zelf mijn behoefte kan verlagen. Ik weet dat bijvoorbeeld militairen op missie libido-onderdrukkende middelen krijgen. Mag ik zoiets doen? Of is dit mijn kruis waarmee ik moet leven? Ik weet dat waarschijnlijk geadviseerd wordt: ga met je vrouw om de tafel, enzovoorts. Daarin heb ik echter alles gedaan wat in mijn vermogen ligt. Ook weet ik dat mijn vermogen er niet toe doet, maar een praktische oplossing geeft dit niet.
Antwoord
Ik weet niet veel van jullie achtergrond, maar de levensfase, waarin jullie zitten, is vaak intensief door de combinatie van werk en kleine kinderen, die -ook 's nachts- nog al eens aandacht vragen. Veel jonge stellen belast dit en de vermoeidheid kan het genieten van ontspannen seksuele omgang belemmeren. Dan dreigt het liefdesleven op een laag pitje te komen.
Man en vrouw verschillen op het gebied van intimiteit. Een man zal sneller dan een vrouw -ondanks drukte en vermoeidheid- behoefte hebben aan seksuele omgang. Een vrouw heeft nodig, dat er een sfeer is, die de condities schept om intiem te worden. In een periode waarin de fysieke belasting van het gezin behoorlijk is, zal een vrouw dus sneller afzien van vrijen dan een man. Sommige stellen nemen daar genoegen mee, anderen zorgen ervoor, dat ze -los van de kinderen- met een zekere regelmaat samen leuke dingen doen, die het plezier in elkaar weer doen oplaaien. Het is maar de vraag hoe jullie daar over denken. Het vraagt inzet en organisatie!
Natuurlijk doorziet je vrouw het plan als je specifieke doel is: meer vrijen. Als je zelf ook het belang ziet van het vergroten van de saamhorigheid en het plezier met elkaar -los van de seks- biedt dat wellicht perspectief!
Betsy Westeneng, psychotherapeute/seksuologe,
werkzaam bij Eleos
Dit artikel is beantwoord door
E. (Betsy) Westeneng
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Zeist
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Psychotherapeute/relatietherapeute/seksuologe (eigen praktijk)
Mw. Westeneng is op 1 juni 2023 overleden.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
In dit specifieke geval echter gaat het om een vrouw die al voordat er kinderen waren weinig of geen behoefte had aan fysieke intimiteit.
Dit kan een groot probleem vormen, als wat voor de een al teveel is, voor de andere partij nog veel te weinig is.
Het ligt in de verantwoordelijkheid van de man liefdevol met zijn vrouw om te gaan, haar werk uit handen te nemen en ook te zorgen dat er werkelijk tijd en aandacht voor elkaar is zonder de kinderen.
Een vrouw heeft echter ook de verantwoordelijkheid aan de behoeften van haar man tegemoet te komen. De hierboven geschilderde situatie is niet wat Paulus voor ogen had, toen hij meende dat het beter is te trouwen dan te branden.
Het: "Onthoud u elkander niet, dan met wederzijdse toestemming, opdat de satan u niet verzoeke" staat niet voor niets in de Bijbel, al is het momenteel modern de vrouw het laatste woord toe te spreken over wat er wal of niet gebeurt op fysiek gebied.
Dit betekent geenszins dat een man gemeenschap met zijn vrouw kan afdwingen of andersom. Veeleer zullen beide partijen in een liefdevolle relatie elkaar willen dienen in velerlei opzicht en zich uit liefde aan elkaar willen schenken.
Ook op dit gebied leven wij in een verbroken wereld, zonder hier een oordeel te willen uitspreken over waar het fout gelopen is, de achtergrond niet kennend.
Als er liefde is en tijd voor elkaar en geen verwijten zou de raad van mevrouw Westeneng moeten werken. Mocht dit niet het geval zijn is deskundige hulp aan te raden, dat kan heel verhelderend zijn. Niemand is ermee gebaat als dit probleem op de lange baan geschoven wordt. Blijf hier niet alleen mee worstelen.
Ik wens u Gods wijsheid.
Uit de vraag blijkt dat meneer dit al geprobeerd heeft, maar dat de vrouw zich telkens terug trekt voor hulpverlening. Dat lijkt me een lastige zaak en zeker niet goed!
Misschien nog duidelijker aangeven dat je het gevoel hebt op deze manier uit elkaar te groeien en dat de relatie kapot kan gaan. Misschien ook hulp van jullie predikant inroepen. Voor het te laat is en het tot een scheiding komt. Al zou er dan geen sprake van vrijen zijn, aandacht voor elkaar, etentje of avondje uit en knuffellen zijn dan altijd nog opties om in elkaar te investeren en zo de relatie weer op te bouwen.
De feitelijke situatie is niet erg ingewikkeld qua achtergrond. Er zijn geen problemen onderling, we houden van elkaar, er is geen ander in het spel etc.
Ik durf voor mezelf wel te zeggen dat ik haar veel werk uit handen neem en haar 'verwen' met dingen (uitstapjes, etentjes) etc. die ik puur ook voor haar doe. En als ze daarvan geniet, dan geniet ik ook.. En ze waardeert het ook.
Vermoeidheid is wel eens een reden die ze opgaf als we het erover hadden. Aan de andere kant gaat ze bijvoorbeeld wel de volgende dag een uur hardlopen om 22:00 's avonds of tot erg laat naar een vriendin. Ik heb onlangs eens een 2-daags reisje zonder kinderen geboekt. Uitslapen zolang je wil, geen verplichtingen etc. en alleen maar tijd voor elkaar. En dan is er bijvoorbeeld op zo'n ontspannen moment nog geen toenadering..
Eerlijk gezegd heb ik me voorgenomen zelf ook geen toenadering meer te zoeken omdat het zeer doet steeds 'afgewezen' te worden door je eigen vrouw.
Ik heb me in de afgelopen jaren veel afgevraagd. Ligt het aan mij? Vindt ze me niet meer aantrekkelijk.. Houdt ze niet meer van me.. Is er misschien toch iets anders..
Ik ben er nooit boos om geworden en heb ook nooit geëisd. Ook is er geen probleem in haar verleden geweest op dit terrein. Kortom, je komt er niet uit en je wordt er gek van bij tijd en wijle. Zeker als je merkt dat de wil om het op te lossen er niet echt is.
En het is natuurlijk een ''beschermd'' probleem. Tegenover vrienden, kennissen en familie kun je altijd goed voor de dag komen omdat ze het toch niet weten en te weten komen. En inderdaad weet ze niet dat dit bericht hier staat.
Mvg
pag. 254 –
>>Het kwaad en de tegenslagen die we ervaren,
hebben maar één zin, zegt Clara verder,
namelijk ‘wat groter is dan God tot niets terug te brengen’.
