Jezus en humor

Wat een rare vraag?! Wat is het doel van deze vraag?
Trouwens een goed antwoord.

Ik snap de vraag wel, in sommige reformatorische kerken lijkt het alsof bekeerde mensen voortaan alleen nog maar ernstig/droevig/zwaarmoedig kunnen zijn. Maar het is toch heerlijk om je kruis achter Jezus aan te mogen dragen?! Dat kan je hart laten barsten van vreugde, en daar mogen anderen gerust van meegenieten.
Ik denk dat een gezonde dosis humor (en zelfspot) op z'n tijd onmisbaar is. Dat maakt je echt niet direct oppervlakkig! Mensen die alles en iedereen, en vooral zichzelf, altijd bloedserieus nemen, kunnen zo saai zijn. ;)

De wetenschap dat je met zonden beladen bent speelt in reformatorische kerken zo'n grote rol dat het jou in het geheel niet past om opgewekt of vrolijk te zijn.
Je bent zwart en de meesten blijven zwart, daarom zwart gekleed gaan en (gemaakt?) droevig en zorgelijk kijken is een juiste weergave van de status van de mens.
Paulus schrijft echter: verblijdt u en weest dankbaar (gebiedende wijs). Een dankbaar hart is vrij van zwaarmoedigheid. Iedereen die in de vrijheid van Christus gekomen is is ook vrij gekomen van zwaarmoedigheid en twijfel. Hij of zij kan jubelen van vreugde vanwege de verlossing in en door Zijn bloed.
Paulus vermaant Timotheus: Uw vriendelijkheid zij alle mensen bekend.

Filia, helemaal mee eens.

Ik vind het een hele goede vraag! Ik heb namelijk weleens gehoort dat er mensen zijn die denken dat je niet mag lachen omdat Jezus dat ook niet heeft gedaan....!?

Mensen met een goed gevoel voor humor of een aanstekelijke lach kunnen een zegen zijn voor anderen!

Door alle zotheid en spotters op deze aarde en omdat we dat zelf ook in ons dragen, word lachen soms gezien als 'oneerbiedig'. Terwijl oprechte vreugde God het meeste eer bied!

Onzin, grote, grote onzin, dat er in "zware" reformatorische kerken weinig wordt gelachen omdat men dat niet gepast vind omdat je met zonden bevlekt bent. Wat een enorme enorme enorme grote onzin!! Door deze dingen te zeggen, laat je voor honderd procent merken dat je juist niets van deze kerken afweet!!

Ik kan je zeggen, dat de consulent van onze vorige gemeente, een man was die iedereen aan het lachen maakte. Hij was een ernstige man, tot God bekeerd, maar zat vol grappen en grollen, zei de gekste dingen en trok soms de vreemdste gezichten. Hij liep vaak rood aan van het lachen. Ik zal ze maar niet noemen (ze zijn me in het geheugen gegrift) want dan zullen jullie wel zeggen: tsjonge jonge, en dat is dan een dominee.. Hij maakte grapjes tot op de preekstoel toe, gepast én ongepast..

Toen ik op belijdeniscatechisatie zat, tijden geleden, barstten we regelmatig in lachen uit om de opmerkingen van de dominee. Ik herinner me dat nog als de dag van gisteren!

Lachen, opgewekt of vrolijk zijn heeft met je karakter te maken, of je nu eenmaal een zwaarmoedig karakter hebt, of dat je een vrolijk karakter hebt.
Dat van 'lachen past niet' is echt grote onzin..............

Groet, Annah

Als je het niet met me eens bent, zie ik je reactie tegemoet.

@Annah

De eerste alinea is ironisch bedoeld.
De tweede alinea is Schriftuurlijk.

Annah, goed om te horen dat we het blijkbaar allemaal mis hebben, en er ook in 'zware' (jouw woordkeuze) reformatorische kerken ruimte is voor humor. Maar los van de vraag of dat waar is, kan de indruk nog wel bestaan dat die ruimte er niet is...
Ik denk dat daar wel een taak voor ons ligt: we mogen laten zien dat christen-zijn vooral een vreugdevolle zaak is, geen droevige, zwaarmoedige last!

Het heeft niet zoveel zin af te geven op zwaarmoedige mensen, want dat ligt in hun karakter. De zonde kan wel degelijk als een zwaarmoedige last op iemands schouders rusten, al weet hij dat hij ervan verlost is.

Je moet nooit dingen verabsoluteren, zoals dat het christen-zijn enkel een vreugdevolle zaak is, of enkel een zwaarmoedige last. Dat kan elkaar zeer goed afwisselen. Wat zijn wij mensen gauw geneigd om naar een bepaalde kant over te hellen, zonder het evenwicht te bewaren.

Ik vraag me oprecht af of deze vraag met een goede intentie is gesteld, maar dan redeneer ik vanuit mijn gevoel, dus dat laat ik verder maar rusten.

Humor is relatief ! Waar de een om in een deuk ligt, vindt de ander maar flauw/totaal niet grappig. Vraag maar aan mensen die het voor hun beroep doen. Niets is zo moeilijk om een avond mensen te laten lachen.
Dat er in de "zwaardere" richtingen niet zou worden gelachen, is zeker onzin. Tuurlijk heb je altijd mensen met strakke gezichten, maar die heb je overal. Ik heb predikanten ontmoet die heel veel humor hadden. Die doen het vaak beter op catechisatie dan de zeer ernstige. Jeugd kun je nl wel vangen, met een leuke grap, of kwinkslag. Het KAN het leven een stukje lichter maken. Maar...... er is een tijd om te lachen en een tijd om te wenen !

Gisteren kerkte ik bij een "zware" reformatorische kerk. Dat is niet mijn eigen kerkelijke gemeente, maar dat even terzijde. Ik voel desondanks een band met deze gemeente! Tijdens de morgendienst verduidelijkte de dominee zijn preek over de eindtijd, met het tonen (en laten horen!) van een bazuin. Zeer indrukwekkend. In de eerste instantie lachtten vele kinderen, eigenlijk schoot ik zelf als volwassene ook in de lach, maar daar ging de ds. serieus op in. Hij begreep het, ging stapje voor stapje verder met verduidelijken. Op de oordeelsdag zal de bazuin zijn indringend geluid laten horen...!
Later zat ik met tranen in mijn ogen,ik zal deze preek zolang als ik mijn verstand mag hebben niet snel vergeten.
Deze ds. gebruikt ook vaak een kwinkslag, maar juist dat maakt dat je dingen niet snel vergeet. Het is dus inderdaad onzin om te stellen dat in zwaardere kerken de humor niet veel wordt gevonden!

Mijn vader vertelde eens over een gebeurtenis op een vergadering, van een pol partij denk ik. De voorzitter opende met gebed en hij bleef maar bidden. Voor dit en voor dat, voor die en die. Er kwam geen eind aan. Na zo'n pakweg 20/25 minuten stond 1 van de mannen op en zei : De HEERE weet het nu wel ! Je hoeft Hem niet te vertellen waar Zijn aandacht op gevestigd moet worden. De man klapte van schrik zijn kaken op elkaar en zei Amen. Maar ja, er werd wel gelachen. En toen mijn vader het thuis vertelde, werd er door ons ook gelachen. Sorry ! De man stond idd bekend om zijn breedvoerigheid. Maar op een gegeven moment wordt het gewoon oneerbiedig, toch ?