Psychische verwaarlozing

C. den Hamer | 1 reactie | 31-03-2010| 15:07

Geachte heer/mevrouw. Eigenlijk heb ik rare klachten. Het is namelijk zo dat ik soms met mijn gevoelens in de war ben. Ik heb dit eigenlijk al erg lang. Ik kan hierdoor niet goed functioneren, concentreren lukt bijvoorbeeld bijna niet meer. Het lijkt wel of ik delen mis en iedere keer even 'weg' ben. Ik denk dan dat er dingen gezegd of gebeurd zijn, maar als ik dit bijvoorbeeld zeg tegen mijn zus, krijgen we een meningsverschil. Vooral op mijn werk heb ik moeite met mannen en autoriteit. Ik vind het erg moeilijk als mensen boven mij staan en een soort 'macht' over mij hebben. Mannen mogen gewoon niet te dichtbij komen; dan word ik panisch en raak ik gewoon even 'weg'. Vooral als mannen wat dominant overkomen en juist heel aardig zijn tegen mij. Ik beleef mijn seksuele gevoelens ook op een rare manier. Ik raak bijvoorbeeld opgewonden als ik lees over misbruik van jonge meisjes. Ik vind het verschrikkelijk dat ik dit heb, maar als ik mijn computer aanzet heb ik de neiging om rare verhalen te gaan lezen. Ik vind het vreselijk en snap niet hoe dit kan. Vroeger werd ik heel snel verliefd op een leraar, niet voor heel even, maar het duurde jaren en voelde heel intens. Het was een soort obsessie. Ook heb ik vreselijk veel boosheid in mij; boosheid die ik vroeger al wilde uiten, maar dat is nooit gebeurd. Ik durf vaak niet echt boos te worden, heel vervelend. Ik heb mezelf ook totaal niet in de hand. Ik kan slecht omgaan met mijn eigen grenzen. Van nature ben ik een vrij lief persoon, heel sociaal, wat onbevangen en meestal ga ik uit van het goede, maar vooral op mijn huidige werk kan ik echt panisch worden. Ik vind het vreselijk dat mijn dominante baas heel vaderlijk tegen me doet. Ergens vind ik het fijn, maar ik kan er niet tegen. Hij zegt dan bijvoorbeeld: Kom maar dicht bij me zitten. Ik voel me walgelijk, een slet. Excuus voor deze term, maar zo voel ik me wel. Ik durf mezelf ook bijna niet te verroeren, dit is een terugkerend probleem. Het is iets waar ik gewoon niet tegen op kan. Ik voel me vooral gewoon ontzettend dom, alsof ik niks kan. Ik wil macht hebben over mijn eigen leven, maar dat heb ik dus niet altijd. Ik heb mijn klachten wel eens besproken bij een psycholoog; zij gaf mij de diagnose borderline. Maar daar kom ik dus niet verder mee. Ik wil geen therapie van een psychologe die heel zachtaardig dingen theoretisch gaat uitleggen. Dat werkt gewoon niet. Ik ga mezelf alleen maar schuldiger voelen en steeds meer patiënt dan iemand die beter gaat worden. Ik wil heel graag hulp, maar wel van een 'normaal' persoon; iemand die nuchter is, zonder allerlei gezemel er omheen. Er is vroeger nooit iets voorgevallen op seksueel gebied, wel was het niet altijd in orde bij mij thuis, er was sprake van psychische verwaarlozing in ons zwaargelovige gezin. Ik kan daardoor soms vreselijk onzeker zijn. Ik wil mezelf weer kunnen concentreren. Ik wil hier gewoon uit. Zonder zielige, zachtaardige aanpak.

Beste onbekende,

Met aandacht heb ik je brief gelezen, waarbij je mij waarschuwt niet in te zijn voor een al te zachtaardige reactie. Als ik zo vrij mag zijn enige dingen te benoemen lijkt het dat je vooral problemen hebt om controle over je leven te kunnen houden. Ik kan mij voorstellen dat het beangstigend en verwarrend voor je moet zijn. Zeker als je allerlei gevoelens ervaart die je feitelijk niet wil hebben en zelf afwijst. Daarbij zijn er naar ik begrijp ook momenten dat je soms tijd kwijt bent en dan denkt dat er dingen gebeurd of gezegd zijn, die de betrokken ander niet herkent, waardoor misverstanden ontstaan. De spanning loopt naar het lijkt soms zo hoog op dat er mogelijk momenten zijn dat je dissocieert, Dat zijn de momenten dat je even "weg" bent.

Wat mij tevens bezig houdt is je afwijzende reactie als een professional zegt dat je mogelijk lijdt aan borderlineproblematiek. Kennelijk voelt dat, gezegd zijnde, als iets waar je niets mee kan. Ik hoop echter daardoor niet dat het mogelijk vaststellen van persoonlijkheidsproblematiek, door jou gevoeld wordt als stigmatisering. Een dergelijke dianose kan namelijk wel verklaren waarom iemand symptomen heeft en zichtbaar maken dat er werkelijk iets aan de hand is wat de professional en de hulpvrager serieus dienen te nemen.

Als er persoonlijkheidsproblematiek wordt vastgesteld ben je niet een persoonlijkheidprobleem maar lijd je als individu aan persoonlijkheidsproblemen waar je aandacht voor mag vragen. Een dergelijke diagnose zoals bij jou genoemd is betekent niet dat je dan gek bent maar wel een last hebt die behandeling behoeft.Tevens ga je er van uit dat een professionele aanpak soft verloopt.

Is het echter niet zo dat je het erg moeilijk vindt om vanuit het opbouwen van een vertrouwensrelatie, aan de slag te gaan met wat er nu werkelijk met je aan de hand is en wat nodig is om meer grip te krijgen op je dagelijkse leven. Gezien je verhaal lijkt het mij echt noodzaak dat je hulp zoekt bij een instelling waar men bekend is met psychiatrische problematiek. Neem jezelf serieus dat er werkelijk iets met je aan de hand is waar je aandacht voor mag vragen zonder zielig gevonden te hoeven worden of zielige aanpak door een therapeut. Je bent het waard als creatie van de Schepper om meer harmonie en rust te vinden in je leven, uiteraard vanuit het gegeven dat we leven in een gebroken wereld en dat de gebrokenheid ook onszelf treft zolang we op aarde zijn.

Gods wijsheid en kracht toegewenst bij je overwegingen.
 
Kees den Hamer,
Psychotherapeut /seksuoloog

Dit artikel is beantwoord door

C. den Hamer

• Geboortedatum:
  15-03-1953
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerd Vrijgemaakt
• Woon/standplaats:
  Zwolle
• Status:
  Actief

118 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven