Zorgen over de toekomst

Ds. H. Veldhuizen | 4 reacties | 23-03-2010| 12:45

Ik voel me vaak heel snel akelig om iets. Dit vind ik erg vervelend. Het komt meestal doordat ik me zorgen maak om mijn toekomst. Ook komt het doordat ik negatief denk. Natuurlijk weet ik dat God zegt dat we ons geen zorgen voor de toekomst moeten maken en ik probeer het ook niet te doen, maar als ik dan vrienden zie die fijn getrouwd zijn en een huis hebben, dan voel ik me akelig en blokkeer ik, omdat ik weet dat het voor mij -naar de mens gesproken- niet weggelegd is om bepaalde redenen. Ik zou het zo graag willen! Hoe moet ik hier toch mee omgaan? Soms heb ik er rust in, maar elke dag is het weer een strijd om dit aan God over te geven en aan Zijn voeten neer te komen. Ik zou zo graag 's morgens opstaan met die rust in Hem. Blijft dit echt heel mijn leven zo'n strijd of is er een mogelijkheid dat ik er veel vaker in berust en elke dag in die rust op mag staan? Ik voel me ook zo zwak, helemaal niet stabiel, zo vol problemen en angsten. Dit levert me nog meer zorgen op voor de toekomst, omdat ik dan voor bepaalde dingen niet geschikt ben. Dat bevestigt nog meer dat ik geen relatie aan zal kunnen. Hoe kan ik psychisch sterker worden, voor anderen iets betekenen en loskomen van mijn angsten? Gesprekken bij hulpverleners en medicijnen werken niet.

Beste vriend of vriendin,

Bedankt voor je vraag waarin je eerlijk schrijft dat je je vaak akelig voelt en negatief over jezelf denkt en je je mede daardoor zorgen maakt over je toekomst.

Nu weet ik niet wat de reden daarvan is. Is dat bijvoorbeeld dat je niet weet welk beroep je moet kiezen? Dat is iets dat bij veel jongeren voorkomt. Het leven is, ook wat de beroepskeuze betreft, zo ingewikkeld geworden en veel jongeren zitten daarom tegen hun toekomst aan te kijken. Of, wat ook bij veel jongeren voorkomt, komt het leven op je af: je durft het leven niet goed aan? Of is het wat anders? In je vraag zeg je namelijk dat vrienden fijn getrouwd zijn en een huis hebben en, zeg je: ik weet dat dat voor mij -naar de mens gesproken- niet weggelegd is. Terwijl je dat zo graag zou willen. Ik heb me afgevraagd wat de reden daarvan is? Dat schrijf je namelijk niet. In de regel krijgt namelijk elk meisje of elke jongen wel eens de kans om een huwelijk aan te gaan. Hoewel ik weet dat er ook velen ongetrouwd blijven. Maar is dat een reden om je, zoals je schrijft, heel snel akelig te voelen of er nu al zorgen over te maken? Er zijn veel ongetrouwden die hebben uitgezien naar een levenspartner en voor wie dat niet weggelegd was, maar die toch heel zelfstandig in het leven staan. Daarom kwam de vraag bij mij op: wat is dat ‘iets’ waar je je heel snel akelig om voelt en wat zijn die ‘bepaalde redenen’ waarom voor jou een huwelijk –naar de mens gesproken- niet weggelegd zou zijn? Is dat misschien (je vindt het toch niet erg dat ik dat zeg?) omdat je een bepaalde handicap hebt of omdat je seksueel anders geaard bent? Ik kan dat uit je vraag niet opmaken. Maar wàt het ook is, laat ik proberen je wat te helpen.

In de eerste plaats: alles wat ons in het leven overkomt moet langzamerhand een plekje krijgen. Dat is natuurlijk heel gemakkelijk gezegd en daarom zeg ik er meteen bij: dat heeft, afhankelijk van wat er aan de hand is, zijn tijd nodig. Als je daarom vraagt: Blijft dit echt heel mijn leven zo’n strijd of is er een mogelijkheid dat ik er veel vaker in berust?, dan zeg ik: met Gods hulp krijgen dingen in je leven een plek en leer je, soms met vallen en opstaan, te leven met wat er in je leven kwam of is. Eigenlijk geldt dat voor ieder mens: in de loop der jaren krijgt je leven als het goed is stabiliteit. Heel goed dat je schrijft dat je weet dat God zegt dat we ons geen zorgen voor de toekomst moeten maken en dat je dat ook probeert niet te doen. Denk aan wat Jezus heeft gezegd in Mattheüs 6. Probeer je dat daarom elke dag voor de geest te halen en moedig en gelovig de dag te beginnen.

In de tweede plaats zou ik willen vragen: Wat is de plaats van de gemeente waartoe je behoort voor je? Hoe beleef je de kerkdienst, het samen zingen, het samen bidden, enz.? Als er voor mensen die het moeilijk hebben gebeden wordt, geldt dat gebed ook voor jou, ook al wordt je naam niet genoemd. Heb je ook vrienden die tot je gemeente behoren en met wie je over je zorgen kunt praten? Als het goed is, is een gemeente een gemeenschap waarin men “blij is met de blijden en weent met de wenenden” (Romeinen 12:15). Misschien zou je een enkele vriend(in) in vertrouwen kunnen nemen als het om iets heel vertrouwelijks bij je gaat. Ik denk ook aan je predikant of andere ambtdragers of vertrouwenspersonen met wie je een gesprek zou kunnen aanvragen en eens zou kunnen uitpraten.

In de derde plaats: Ik denk dat het heel belangrijk is dat je een kring van enkele vrienden om je heen hebt. Dat zou bijvoorbeeld kunnen gebeuren via een bijbelkring, een vereniging, een zangkoor e.d. Ik zie wel eens jonge (en oudere) mensen die met een goede vriend of vriendin optrekken, samen met hem of haar en nog een paar vrienden met vakantie gaan e.d. Als er geen sprake is van seksueel anders geaard zijn kan dat heel goed zijn.

In de vierde plaats: Ik denk dat je een heel negatief zelfbeeld hebt. En dat zou, met Gods hulp, moeten veranderen. Je mag er namelijk, wie je ook bent, voor de Heere en dus ook voor mensen zijn zoals je bent. Als ik je brief lees heb ik trouwens de idee dat je geen reden hebt om al te negatief over jezelf te zijn. Je weet je vragen heel goed en helder onder woorden te brengen. Zou het niet goed zijn dat je leert accepteren wie je bent? Jezus heeft eens de gelijkenis van de talenten verteld (Mattheüs 25). Let er op dat degene die 1 talent krijgt op geen enkele wijze minder is dan degene die er 2 of 5 krijgt. Zou dat ook voor jou niet gelden? Misschien heb je zelfs, al denk je dat niet, meer dan 2 of 5 talenten. Maar al zou je maar 1 talent hebben, begraaf dat talent niet in de aarde. Je mag er helemaal zijn, al had je zelfs minder dan 1 talent; als je leert leven met datgene wat God je heeft gegeven of geeft.

In de vijfde plaats: Vind je het moeilijk als ik zeg: Probeer heel concreet elke dag te beginnen met te danken voor wat je hebt: dat je gezond bent, werk hebt, studie, ouders, de kerk, de Bijbel, God, dat we in een vrij land leven, enz. Ik denk dat dat niet zo gemakkelijk is. Maar toch: de kleine zegeningen, ze zijn er. Je kent wel dat vers: als je de kleine zegeningen ziet, zie je Gods liefde door alles hen. Van harte hoop ik dat dat ook voor jou mag gelden en dat je daar meer en meer in mag groeien.

Ik hoop dat ik je wat geholpen heb. God zegene je, beste vriend of vriendin, dagelijks, met Zijn nabijheid.

Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven