Veel mensen kapot gemaakt
D. van Genderen | 2 reacties | 12-03-2010| 19:00
Vraag
Ik ben een jongen van 24 jaar en heb veel mensen kapot gemaakt, zowel op psychisch, seksueel en maatschappelijk gebied. Ik heb er enerzijds echt spijt van en anderzijds strijd ik erg met mijn gevoelens. Mijn gevoel (of vlees) wil doorgaan in de zonde. Wat moet ik hiermee? Daarbij komt ook kijken dat ik mensen die ik pijn heb aangedaan, vergeving heb gevraagd. Veel van hen zeiden: "Het is je vergeven". Toch blijven die personen mij er steeds aan herinneren door te zeggen: "Dit heb je fout gedaan en dit.." Die beschuldigingen zorgen ervoor dat ik steeds aan mijn zonden herinnerd wordt en bijna geen keuzes meer durf te maken, omdat ik dan bang ben voor hun reactie. Wat moet ik hier mee?
De zorgverzekeringen van Care4Life
De zorgverzekeringen van Care4Life stellen de beschermwaardigheid van het leven voorop. Benieuwd hoe?
Antwoord
Beste vragensteller,
Goed zeg, dat je dit durft op te schrijven. Het is super dat je vergeving hebt gevraagd aan de mensen die je pijn hebt aangedaan. Je schrijft er niet over, maar mag ik je vragen of je je zonden ook aan de Heere hebt beleden. Dat is het allerbelangrijkste. 1 Johannes 1:9 zegt: “Indien wij onze zonden belijden, Hij is getrouw en rechtvaardig, dat Hij ons de zonden vergeve, en ons reinige van alle ongerechtigheid.”
De Heere schenkt vergeving als we onze zonden belijden. Als je dat oprecht hebt gedaan, mag je ook geloven dat Hij het vergeven heeft, dat het weg is. Micha 7:19 zegt: “Ja, Gij zult al hun zonden in de diepten der zee werpen.”
Tegelijk begrijp ik dat je er telkens weer aan herinnerd wordt als je de personen ziet bij wie je dingen kapot hebt gemaakt en zeker als die je eraan herinneren wat je allemaal fout hebt gedaan. Ik zou je willen adviseren om je blik meer te richten op God dan op mensen. Lees 1 Korinthe 6:10 en 11 maar eens. Daar lezen dat mensen die in grote zonden leefden, volkomen vergeving van de Heere ontvingen. Denk ook eens aan Paulus. Eerst vervolgde hij de gemeente, maar nadat Hij tot geloof was gekomen, heeft God hem op een geweldige manier gebruikt in Zijn koninkrijk. De mensen in de gemeente waren aanvankelijk ook wantrouwig jegens hem. Dat had de tijd nodig. Maar toen ze zagen dat Hij net als zij de Here diende, konden ze hem accepteren.
Ga in Gods kracht die weg. Breng al je gevoelens, al je pijn etc, de nare reacties jegens jou in gebed bij de Heere. Hij wil je leiden en je misschien ook wat minder gevoelig maken voor bepaalde opmerkingen etc.
En ik weet niet wat er allemaal in het verleden is gebeurd, het kan zijn dat je misschien ook wel deskundige hulp/begeleiding nodig hebt om weer (geestelijk) stabieler te worden. Als je daar meer adviezen over wilt, mag je altijd contact met mij opnemen.
Met vriendelijke groet en Gods zegen toegewenst,
Dirk van Genderen
Dit artikel is beantwoord door
D. van Genderen
- Geboortedatum:26-08-1959
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Goudriaan
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Eindredacteur EO-VisieDit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Op zich heb je natuurlijk helemaal gelijk.
Als iets is vergeven moet je er niet meer op terug komen.
Maar vergeven is natuurlijk iets anders dan vergeten want we kunnen ons geheugen niet uitwissen.
En misschien is het ook wel zo dat degenen die jij iets hebt aangedaan, dagelijks met de gevolgen zitten zodat ze niet KUNNEN vergeten.
En ja, zij zijn natuurlijk ook maar mensen met alle tekorten.
Gelukkig is dat bij God anders en Hij werpt de zonde in de zee van eeuwige vergetelheid.
Probeer je daar aan vast te houden en heb geduld met degenen die niet kunnen vergeten.
Dat is op zich genomen natuurlijk zo. Maar als mensen je blijven herinneren aan iets, kan dat een heel pijnlijke zaak worden. Die mensen moeten wat dat betreft ook inzien dat vergeven ook een stap is naar 'het er niet meer over hebben'. Zand erover, zogezegd.
Ik weet nog dat mijn ex me voor de voeten wierp: ja, wel vergeven maar niet vergeten. Ik was daar vreselijk ontdaan van. Je hebt over fouten gepraat, je hoopt vanaf dat punt een andere weg in te kunnen slaan MET elkaar. De ander is dan blijkbaar op dat punt toch blijven hangen en blijft erop terugkijken.
Ik vind het antwoord van Dirk van Genderen heel waardevol. Vraagsteller: heel veel moed en sterkte gewenst. Vraag God om hulp en leiding hierin.
